Eretiki κριτική της ταινίας “Dogman” (2023) του Λικ Μπεσόν

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Οι σπάνιες ευαισθησίες του μοναχικού και συνάμα παραγκωνισμένου χαρακτήρα Ντάγκλας, μαζί με την αναπόφευκτη οργή παιδικών τραυμάτων, δαγκώνοντας εκδικητικά το χέρι (και όχι μόνο) της κακοποιητικής ρηχής κοινωνίας, συνιστούν μια αξιόλογη κινηματογραφική έκφραση!

O Dogman (ή Ντάγκλας Μονρό) δεν λερώνει συχνά με αίμα τα χέρια του, αλλά βάζει τα τετράποδα να γίνουν τα γρήγορα πόδια και τα κοφτερά παράνομα-εγκληματικά δόντια του. Ωστόσο, ζώντας μαζί του μέσα σε μια αγέλη ανιδιοτελούς αποδοχής, τα σκυλιά δεν παύουν να συνιστούν την αποτύπωση της λυσσασμένης τραυματικής του πάθησης και απομάκρυνσης από τους ανθρώπους.

Υπάρχει λόγος για τούτο το οργανωμένο, πολυεπίπεδο ταίριασμα! Είναι η νοηματική σύνδεση. Ο Μπεσόν ήξερε καλά τι σημαίνει εδώ κεντρική ιδέα και ανάπτυξή της σε σενάριο και σκηνοθεσία. Μελαγχολία, καχυποψία, ήρεμη σκοτεινή δύναμη, ελπίδα, κρυμμένη θλίψη, ενστικτώδες ενήλικο και παιδικό υπολειπόμενο ξέσπασμα συνιστούν εντυπωσιακές εκφραστικές στιγμές του ερμηνευτή Κέϊλεμπ Λάντρι Τζόουνς!

Υπόθεση

Η σύλληψη ενός ασυνήθιστα απροσδιόριστου τύπου, μέσα από ένα βραδινό μακελειό με συμμάχους πολλά σκυλιά, ενάντια σε συμμορία γκάνγκστερ, οδηγεί την αστυνόμο Έβελιν να συνομιλήσει μαζί του στο κρατητήριο. Ο Ντάγκλας είναι ντυμένος σαν εναλλακτική εκδοχή της Μονρόε και φαίνεται να πέρασε μια αιμοβόρα νύχτα, από την οποία βγήκε τελικά ζωντανός. Είναι πιο επικίνδυνος από ό,τι φαίνεται…

Ο ίδιος βρίσκεται σε αναπηρικό καρότσι και έχει φανερά αποστασιοποιημένο χαρακτήρα. Όμως θα εμπιστευτεί την Έβελιν και θα της πει όλη την απρόβλεπτη ιστορία του. Μια ιστορία, που ξεκίνησε από έντονα παιδικά τραύματα. Η κακοποίηση από τον πατέρα του επέφερε την αγάπη στα σκυλιά. Αυτή η αγάπη αποτέλεσε ταυτοχρόνως ένα διαχρονικό κλουβί και ησυχαστήριο για τον Ντάγκλας…

Ανάλυση

Γενικώς…

Ειλικρινά, αν μπορείτε, βρείτε μου μια άλλη ταινία μυθοπλασίας μέσα στο 2023, η οποία διαθέτει θαρραλέα, ωφέλιμη πρόσμιξη τόσο έντονων καλλιτεχνικών, κινηματογραφικών και νοηματικών στοιχείων με: κοινωνιολογικές παρατηρήσεις μέσα από παρομοιώσεις μεταξύ σκύλου-ανθρώπου-θεού, θαρραλέο ανθρωπισμό με τραγικότητα και κωμικότητα απέναντι στην αντιμετώπιση μιας παγερής μοναξιάς, αντιρατσιστικό περιεχόμενο σε πολλά μέτωπα, ανεπιτήδευτη έκφραση διαφορετικότητας, οργανωμένη κινηματογραφική αισθητική μέσα από αλλιώτικα περιβάλλοντα με χρώματα, ρούχα και ανταποκρινόμενα συναισθήματα και τέλος μια άκρως επιμελημένη, μη γραμμική κινηματογραφική ροή. Πράγματι, τα πλεονεκτήματα της ταινίας είναι πολλά και σημαντικά! Η *κυκλοειδής μορφή της συναισθηματικής αφήγησης είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο.

Το έργο υπερασπίζεται καλλιτεχνικά έναν ανάπηρο άντρα, που δεν φοβάται να αμφισβητήσει ενδυματολογικά και υπαρξιακά την κοινωνική ταυτότητά του, κρύβει την υπαρκτή ετεροφυλοφιλία του επειδή μισεί το αρρωστημένα λανθασμένο πρότυπο πατέρα και αδερφού, εξωτερικεύει την αδιαπραγμάτευτη συμμαχική (και όχι ψευτο-φιλοζωική) αγάπη του για τα σκυλιά, επουλώνει τη μοναξιά του με διαμάχη ειδώλου και καθρεπτισμένης πραγματικότητας μέσα από την Τέχνη και ο οποίος επιλέγει να διατηρείται στη ζωή εξαιτίας της άριστης θεατρικής του εκπαίδευσης. Ακριβώς! Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη ταινία. Ο ευαισθητοποιημένος δημιουργός (σενάριο-σκηνοθεσία) Λικ Μπεσόν (διακριθείσες ταινίες “Leon”, “Το Πέμπτο Στοιχείο”, “Ιωάννα της Λωραίνης”) συμβαδίζει μεν τώρα καλλιτεχνικά με την αντιρατσιστική τόλμη της σημερινής εποχής, αλλά ταυτοχρόνως υπερβαίνει εδώ τις συνηθισμένες αντιρατσιστικές κινηματογραφικές εκφράσεις.

Μας παρουσιάζει το τραύμα και την αναπόδραστη ψυχοσωματική μεταμόρφωση του ευφάνταστου σκοτεινού ήρωά του. Αυτά οδήγησαν στην διαπροσωπικής μορφής εκδίκηση, πυροδοτώντας εν συνεχεία κοινωνικές προεκτάσεις. Παρουσιάζεται όμως και μια δεύτερη ευκαιρία επαναφοράς στη γαλήνη, όταν ο κεντρικός ήρωας ξανασυνάντησε την αγαπημένη του. Πάντως, η εκδίκηση του κεντρικού ήρωα έχει κινηματογραφική διακριτική φύση και ο θεατής το κατανοεί. Όπως ακριβώς ένας συγγραφέας δημιουργεί έναν ήρωα και εκδικείται στο χαρτί, έτσι και εδώ ο ήρωας του Μπεσόν παίρνει την κοινωνική του αντεκδίκηση στη Μεγάλη Οθόνη. Και μάλιστα, ο Dogman (ή Ντάγκλας Μονρό) δεν λερώνει συχνά με αίμα τα χέρια του, αλλά βάζει τα τετράποδα να γίνουν τα γρήγορα πόδια του και τα κοφτερά παράνομα-εγκληματικά δόντια του. Ωστόσο, ζώντας μαζί του μέσα σε μια αγέλη ανιδιοτελούς αποδοχής, τα σκυλιά δεν παύουν να συνιστούν την αποτύπωση της λυσσασμένης τραυματικής του πάθησης και απομάκρυνσης από τους ανθρώπους. Όμως ο ίδιος πάντοτε ως αύρα παραμένει στο προσκήνιο.

Εδώ υπάρχει λοιπόν αλληλένδετη σχέση εκφραστικού Δημιουργήματος και συνολικής Δημιουργίας. Ο ήρωας είναι το Έργο και το έργο ο Ήρωας. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την καθοριστική σύνδεσή τους, διότι αυτή φτάνει αντιστοίχως ενσυναισθητικά από το δημιουργό προς τον Σινεφίλ. Εδώ το σενάριο, η σκηνοθεσία και η πρωταγωνιστική ερμηνεία προάγουν το καλλιτεχνικό εγχείρημα και οι υπόλοιπες κινηματογραφικές παράμετροι το διανθίζουν εκφραστικά. Επομένως, η νοηματική σύνδεση κατά το μεταφερόμενο κοινωνικό-ηθικό μήνυμα (το αδιέξοδο της διάσωσης, με μερική καλοσύνη/αντεκδίκηση στην πορεία του τραυματισμένου ανθρώπου) αφορά ένα δεμένο σύνολο με μελετημένες πτυχές, οι οποίες κλέβουν τις εντυπώσεις. Φερειπείν, καθόλου τυχαία ο ασφαλιστής Άκερμαν φέρει μουστάκι, όπως και το ομοιάζον απογοητευτικό πατρικό πρότυπο (ή ο αδερφός μόλις βγήκε από τη φυλακή) που αντιμετώπισε ο Ντάγκλας στην παιδική του ηλικία. Επιστρέφουμε, δηλαδή, στην αντανακλώμενη ψυχοσύνθεση του ήρωα διαρκώς. Για αυτό το λόγο και αξίζει να εμβαθύνουμε ακριβώς εκεί.

Κατά συνέπεια, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον το αντιμάτσο, ξετρυπωμένο μοτίβο καταπιεσμένης ετεροφυλοφιλίας του κεντρικού ήρωα Ντάγκλας, ο οποίος νιώθει την πιο έντονη δυναμική Αγάπη για την αιθέρια θηλυκή παρουσία Σάλμα, αν και ο ίδιος βρίσκεται σοβαρά τραυματισμένος σε αναπηρική καρέκλα ή κρυμμένος μέσα από την ψυχολογική άμυνα μέσα σε γυναικείες ενδυμασίες και συμπεριφορές, που θα του θύμιζαν μια εναλλακτική θαρραλέα νοοτροπία της εν μέρει δειλής μητέρας του. Η επαναφορά της ανδρικής ενδυμασίας και κοινωνικής ταυτότητας, παίρνει ξανά την ευκαιρία της, επειδή ο Ντάγκλας εμπιστεύεται την καλοσυνάτη και πονεμένη αστυνόμο Έβελιν. Σε ό,τι αφορά την αναπηρία, για την ακρίβεια ο ήρωας μπορεί να σταθεί για λίγο όρθιος ή ακόμη και να μετακινηθεί, αλλά έτσι “θα βαδίσει προς τον θάνατό του.” Καταρρίπτει πολλά κινηματογραφικά στερεότυπα αυτός ο ευφάνταστος ήρωας και η όλη ρομαντικό-ρεαλιστική σκοτεινή παρουσία του.

Μάλιστα, ο Μπεσόν ασχολείται αρκετά με την Άνοδο και την Πτώση της ιδιόμορφης περσόνας του ήρωά του. Και στις δύο περιπτώσεις, ο θάνατος βρίσκεται πάντοτε κοντά. Ωστόσο, ο ήρωας Ντάγκλας είναι πιο πολύ εξοικειωμένος με τη βαλτώδη αναπαράσταση της μετατραυματικής πτώσης (που του υπενθυμίζει την αναπηρία του, την αποκοπή από τις ανθρώπινες σχέσεις & τον αντίστροφο εναγκαλισμό από την αγέλη των σκύλων), παρά με τη μαχητική προσπάθεια ανόδου. Οι σπάνιες ευαισθησίες του μοναχικού και συνάμα παραγκωνισμένου χαρακτήρα Ντάγκλας, μαζί με την αναπόφευκτη οργή παιδικών τραυμάτων, η οποία μετατράπηκε σε ανάγκη αναζήτησης πιστής αγάπης στα σκυλιά και αλληλέγγυας αποστασιοποιημένης προστασίας σε λίγους ανθρώπους, δαγκώνοντας εκδικητικά το χέρι (και όχι μόνο) της κακοποιητικής ρηχής κοινωνίας, συνιστούν μια αξιόλογη κινηματογραφική έκφραση!

Από την άλλη, τα πλάνα του Μπεσόν δεν παραλείπουν να αναδεικνύουν την οντότητα του Σκύλου στη διπλή, πραγματική της μορφή. Ο Σκύλος δεν θα αποτελέσει ποτέ ίδιο φόβητρο σαν τον Λύκο. Αλλά δεν παύει να έχει και άγρια πλευρά. Κάτι τόσο χαριτωμένο, μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να μετατραπεί σε αγρίμι, εάν αισθανθεί απειλή. Βεβαίως, στο έργο υπάρχει διακριτικότητα σε ό,τι αφορά τις εκδικητικές εκτελέσεις από τους πιστούς τετράποδους συμμάχους του “Dogman.” Ο Μπεσόν θα αναδείξει άλλες ράτσες σκυλιών σε αυτό το μοτίβο και όχι τόσο τις γνώριμες, όπως των ντόμπερμαν. Δηλαδή, στην ουσία υπάρχει και στο κομμάτι των σκύλων εύστοχη εξερεύνηση της διαφορετικότητας!

Ο δημιουργός Λικ Μπεσόν με πλοηγό την προσωπικότητα του Dogman έχει βρει τον τρόπο να ταξιδέψει τον θεατή με αισθητική πληρότητα και λεκτική λακωνικότητα μαζί. Με συνυπάρχοντα κάδρα ωμής, ανίκητης κυνικότητας (έφηβος Ντάγκλας μέσα σε κλωβούς και γεμάτος με ακαθαρσίες σαν φυλακισμένο αγρίμι) ή χιουμοριστικής τρυφερότητας που παντρεύει μύηση Έρωτα και Τέχνης (συντομευμένη μικρογραφία σε κάποια θεατρικά Έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και Έρωτας για τη δασκάλα Σάλμα).

Το προκληθέν τραύμα στη σπονδυλική στήλη του ήρωα συνδυάζεται με προσωπική γενναία υπεράσπιση ιδανικών, υπερβατική φιλοζωία και ενστικτώδη αποστασιοποίηση από την κτηνώδη, τρομακτικά ανίκανη για αγάπη, ψυχοσύνθεση του πατέρα του. Η προσωπικότητα του Ντάγκλας παράλληλα μισεί και νιώθει ταύτιση με αυτή την προκληθείσα αναπηρία. Γιατί αυτή του στερεί μεν την εξιδανικευμένη ανθρώπινη επαφή, μα εξακολουθεί να καθρεπτίζει τις απαράδεκτες πραγματικές αδυναμίες των Συναισθηματικά Φτωχών ανθρώπων γύρω του. Κάπως έτσι, εκείνος αποκτά μια περίεργη φιλοσοφία για την κλοπή, βαφτίζοντάς την ως αναδιανομή πλούτου. Η περσόνα του Ντάγκλας Μονρό (Munrow, εξού και η ύστερη alter ego μεταμφίεση σε Μarilyn Μonroe) και οι έντονες αντιδράσεις της με άλλους ανθρώπους φέρνουν εκρηκτικά ψυχολογικά αποτελέσματα!

Η ταινία κατορθώνει να χτίσει αλλιώτικα μοτίβα αισθητικής, τα οποία μέσα από τη διεύθυνση φωτογραφίας, το μοντάζ, το μακιγιάζ, τα κοστούμια, την εσωτερική διακόσμηση, την παρουσία των εκπαιδευμένων για τα γυρίσματα σκύλων, τη διεύθυνση σκηνογραφίας, την επιλογή/διαχείριση τοποθεσιών και φυσικά τη σχεδόν ιδανική πρωταγωνιστική ερμηνεία του ταλαντούχου Κέϊλεμπ Λάντρι Τζόουνς, ταιριάζουν με όμορφο τρόπο! Υπάρχει λόγος για τούτο το οργανωμένο, πολυεπίπεδο ταίριασμα! Είναι η νοηματική σύνδεση. Ο Μπεσόν ήξερε καλά τι σημαίνει εδώ κεντρική ιδέα και ανάπτυξή της σε σενάριο και σκηνοθεσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η οργή του μικρού, λερωμένου-φυλακισμένου Ντάγκλας μέσα στο κλουβί, ενόσω υπερασπίζεται τα σκυλιά ουρλιάζοντας, σε συνάρτηση με την πάρα πολλά χρόνια αργότερα προσομοιάζουσα μανιώδη οδύνη του ενήλικου, πεντακάθαρου Ντάγκλας ο οποίος χτυπά τα κλουβιά στο καταφύγιο ζώων, λόγω του οίκτου που ένιωσε η Σάλμα πρωτύτερα απέναντι στο άτομό του! Πέραν της ενσυναισθητικής παρομοίωσης ανάμεσα στα δύο ευαισθητοποιημένα αντιφατικά κάδρα, η κοινή βεβαρυμμένη απουσία της αγάπης είναι εδώ η πιο βαθιά, επίπονη ψυχολογική, νοηματική σύνδεση.

Το μόνο αληθινό μειονέκτημα της ταινίας είναι, ότι το κινηματογραφικό κομμάτι όντως καταπίνει σημαντικό μέρος του Ρεαλισμού! Δηλαδή μοιάζει περισσότερο σε σημεία, σαν την αύρα ενός περίτεχνου άγνωστου κόμικ, που εντάχθηκε με πρωτόγνωρα αληθοφανές “μακιγιάζ” μετατροπής στη Μεγάλη Οθόνη, παρά σαν κάποιο πιστευτό μοντέλο Ρεαλισμού για την 7η Τέχνη. Αναφέρομαι ειδικότερα, στην απόλυτη κατανόηση των πιστών σκύλων, ακολουθώντας κατά γράμμα τις συγκεκριμενοποιημένες οδηγίες του Ντάγκλας. Δεν είναι πραγματικό κάτι τέτοιο.

Αλλά φυσικά, αυτό το νοηματικά υπερέχον κινηματογραφικό-φαντασιακό ρομαντικό μοτίβο φιλοζωικής αύρας επιτρέπεται στο Σινεμά. Και μάλιστα, εδώ δεν έχει γίνει επ’ ουδενί με τρόπο που ξενίζει. Ίσα ίσα, η εν λόγω έκφραση διαπερνά την ενδιαφέρουσα αισθητική της μέσα από ψυχαγωγικό φίλτρο συμπαθητικής πειθούς τελικά προς τον θεατή. Όμως κατά τα άλλα, υπάρχει γνώριμος καθρεπτισμός στις πραγματικές ακαθαρσίες της εκάστοτε υποκριτικής Δυτικής κοινωνίας, τόσο σε αμερικάνικο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ενστικτώδης ή συνειδητοποιημένη έλλειψη ανθρωπιάς καταγράφεται ορθά. Συνεπώς, δεν μπορείς να χρεώσεις έλλειψη Ρεαλισμού σε όλες τις πτυχές της εν λόγω ταινίας.

Διότι υπάρχουν πτυχές, μέσα από τις οποίες η έγκυρη καλλιτεχνική διαμαρτυρία της ταινίας καταδεικνύει σε παγκόσμιο επίπεδο την αδιαφορία πολλών ατόμων μέσα στην κοινωνική διαστρωμάτωση, σχετικά με θέματα βασικής Ανθρωπιάς. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ενδοοικογενειακή βία, ακόμη και σε τόσο παρανοϊκή μορφή, δυστυχώς είναι βέβαιο ότι υπάρχει σε πολλά σπίτια εκεί έξω…Ομοίως και το ύπουλο καμουφλάρισμα των ανθρώπων, μόλις πλησιάζουν άλλους καθαρά με χαμαιλεοντική τακτική, αποσκοπώντας τελικά στο χρήμα.

Τέλος, έχω την εντύπωση, ότι πολλοί κριτικοί κινηματογράφου σε site και άλλα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού λειτουργούν ρομποτικά, βαρώντας προσοχή σαν πιστά στρατιωτάκια στο “rotten tomatοes.” Διότι πολύ απλά, πρώτον δεν κατανοούν τί πέτυχε καλλιτεχνικά ο Μπεσόν σε τούτη την ενδιαφέρουσα ταινία. Δεύτερον του επιτίθενται, μάλλον εξαιτίας των δικαστικών κατηγοριών, που ο ίδιος τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισε και όχι για την κινηματογραφική του τωρινή έκφραση. Στην κριτική κινηματογράφου όμως, άλλο πράγμα είναι η παρατήρηση-μελέτη της δημιουργίας και άλλο της προσωπικότητας.

Εάν τώρα, αυτά που αποδείχτηκαν για την αθώωσή του είναι αληθινά, τότε νομίζω, ότι μέσα από αυτό το ευαισθητοποιημένο έργο ο Μπεσόν επιπροσθέτως απάντησε καταλλήλως. Εξάλλου γενικώς δεν μπορεί, απλώς επειδή μια γυναίκα κατηγορεί έναν άντρα, να έχει οπωσδήποτε και δίκιο. Ούτε φυσικά να χρησιμοποιεί κοινωνικά το φύλο της και να κρύβεται πίσω από αυτό…Προσβάλει τον αγώνα των πραγματικών Φεμινιστριών και των αντρών με Πατρογονικές αξίες κάτι τέτοιο. Εάν πάλι αποδειχτεί, ότι εκείνη έχει στην πορεία δίκιο, τότε θα είμαι μαζί της. Μέχρι στιγμής, έχει δίκιο ο Μπεσόν όμως. Βεβαίως, πάντοτε σημασία έχουν τα ίδια τα γεγονότα, δηλαδή η Αλήθεια με το Ηθικό δίκαιο. Και όχι μονοδιάστατα η νομιμοφροσύνη…

Σκεπτικό…

Μουσική/Ηχητική Υπόκρουση

Η μουσική και ο ήχος θα μας συγκινήσουν, στέλνοντας καθαρό σήμα στις ενσυναισθητικές κεραίες μας. Μεγάλη επιτυχία έχει η μουσική του Ερίκ Σερά. Περισσότερο θα ξεχωρίσει το πάντρεμα ήχου και μουσικής απέναντι σε στιγμές έντονης θλίψης. Αλλά και σε αμφίρροπη αναμέτρηση συναισθημάτων. Ιδίως, όταν για μια στιγμή αναρωτιόμαστε, εάν η Σάλμα θα θεωρήσει αποτυχημένη ή τρυφερή την ενέργεια του Ντάγκλας να συγκεντρώσει την πορεία της καριέρας της σε φωτογραφικό άλμπουμ. Σίγουρα, έχω ακούσει τζαζ σε πολλές ταινίες, αλλά νουάρ ατμόσφαιρα με περίτεχνη κλοπή που γίνεται από σκύλους, πρώτη φορά βλέπω/ακούω! Παρομοίως, δεν είχα φανταστεί, ότι θα δω/ακούσω το “La Grange” των ΖΖ Top να ανταποκρίνεται στη διακωμώδηση απονομής δικαιοσύνης ενάντια στον θρησκόληπτο βλαχορατσιστή χαρακτήρα Ρίτσι (αδερφό του Ντάγκλας).

Κινηματογραφική Αφήγηση

Πράγματι, δεν πρόκειται να βρεις σε πολλά έργα να υπάρχει τέτοια κινηματογραφική αφήγηση, όπου η ταινία ξεκινά από την καταληκτική στιγμή της, ύστερα εστιάζει προσωρινώς στο συνειρμικό παρελθόν του ήρωα και επιστρέφει στο κοντινό παρόν του, αναπαριστώντας πώς γεννήθηκαν οι προϋποθέσεις, ώστε να ξεκινήσει το τελευταίο μακελειό. Η αφήγηση έπειτα ακολουθεί επιμέρους στοιχεία του παρελθόντος του Ντάγκλας, μέχρι να φτάσει σε έμμεσο παρόν και τελικά άμεσο. Παράλληλα, θα γνωρίσουμε λίγο από τον ιδιωτικό κόσμο της Έβελιν. Το δικό της ενθαρρυντικό στοιχείο είναι η απαγκίστρωση του πρώην άντρα της. Διότι η Έβελιν άκουσε τα λεγόμενα της μητέρας της, περί κύκλου γενεών με ανοχή ενδοοικογενειακής βίας και δεν έφερε ποτέ ξανά στη ζωή της και του παιδιού της τον επικίνδυνο πρώην άντρα της.

Εκπληκτικό το μοντάζ στο σύνολό του, συνδέοντας μια *παθιασμένη αφήγηση που περνά από τη γενική χρονολογική διαφοροποίηση (παρόν, παρελθόν) στην πιο ειδική (παιδικά χρόνια, εφηβική ελπίδα) και στον καθαρά κινηματογραφικό σκελετό (χρονική διάρκεια σύστασης ήρωα στο κοινό με αρχή, μέση, τέλος μέσα από μη γραμμική κυκλοειδή συναισθηματική αφήγηση). Σκηνοθεσία και σενάριο συνεργάζονται άψογα, καθότι εντάσσονται στο πλαίσιο μιας σύγχρονης μορφής κινηματογραφικής έκφρασης. Ποια είναι αυτή; Τίποτα περιττό! Όλοι οι διάλογοι τρέχουν σύμφωνα με τις εξελίξεις του σεναρίου και η εικόνα ακολουθεί πιστά υπέροχες, επαρκείς παραστάσεις προσώπων σε αισθαντικά κάδρα.

Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που το μοντάζ μπόρεσε να κάνει καλά τη δουλειά του. Θυμηθείτε: παράλληλη σύνδεση στον πυροβολισμό (εκπυρσοκρότηση όπλου) του πατέρα προς το παιδί και στο χέρι με παντομίμα όπλου του κρατούμενου ώριμου Ντάγκλας ή στην αληθινή πτώση του παιδιού και στην αλληγορική “πλάτη στον τοίχο” της φυλακής του ενηλίκου. Έτσι το έργο, αν και σύνθετο σε αισθητική και εκμπέμπουσα αντιρατσιστική αύρα ενός ανοίκειου ήρωα, επιτρέπει και στη διεύθυνση φωτογραφίας να αναπνεύσει, συνδράμοντας στην ατμόσφαιρα.

Πιο Αναλυτικά…

Ερμηνεία

Κέϊλεμπ Λάντρι Τζόουνς (Dogman ή Ντάγκλας Μονρό)

Αρχικώς, τον μάθαμε από την πολύτιμη συνδρομή του στο “Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι” (2018). Το καλό με τέτοιους ηθοποιούς είναι, ότι δεν επαναπαύονται. Εξελίσσονται και μετά από λίγα χρόνια πραγματοποιούν μία τόσο εντυπωσιακή, πρωταγωνιστική συμμετοχή, όπως εδώ στο “Dogman.”

Ο ηθοποιός εκφράζει γενναιόδωρα το σκοτεινό μελαγχολικό μυστήριο μιας μπερδεμένης περσόνας, που αγάπησε παράφορα τη θεατρικότητα, υιοθετώντας την κοινωνική γυναικεία ταυτότητα. Κατά την επαναφορά της αντρικής κοινωνικής ταυτότητας, θα εκφράσει τη μοναχικότητα και τα όρια της μανιώδους οδύνης του για τη γενική και διαπροσωπική απόρριψη που βίωσε. Μελαγχολία, καχυποψία, ήρεμη σκοτεινή δύναμη, ελπίδα, κρυμμένη θλίψη, ενστικτώδες ενήλικο και παιδικό υπολειπόμενο ξέσπασμα συνιστούν εντυπωσιακές εκφραστικές στιγμές του ερμηνευτή. Δεν αντιγράφει περσόνα Τζόκερ με το βάψιμο, αλλά κάνει δικό του ένα νέο εκφραστικό τρόπο ελλοχεύουσας εκδίκησης. Πολύ πειστικός και στην ιδιωτικότητα του Ντάγκλας. Όταν απογοητεύτηκε με τη Σάλμα, καταπίνοντας τη θλίψη του ευπρεπώς μπροστά της και ξεσπώντας λυσσασμένος μόνος στο καταφύγιο ζώων, ξύπνησε την απόλυτη ενσυναίσθηση στο θεατή!

Μοναδικό μειονέκτημα είναι, πως στην ντραγκ ερμηνεία της Εντίθ Πιάφ εν μέρει βγήκε κάτι υπερβολικό προς κωμικό (αλλά εδώ φταίει ο σκηνοθέτης). Αργότερα όμως, η τραγικότητα της Πιάφ ήταν έγκυρη, σύμφωνα με την αρμόζουσα τρεμάμενη κινησιολογία. Μόνο ένας ατάλαντος, ζηλόφθονος, μικρόψυχος και ψευτοκουλτουριάρης με καταϊδρωμένη απόκτηση “πτυχίου” στη θρασύτατη μπαρουφολογία δεν μπορεί να δει το αληθινό ελευθερωμένο ταλέντο του Κέϊλεμπ Λάντρι Τζόουνς. Εν συνόλω, ήταν εκπληκτικός ερμηνευτικά και ταίριαξε σε μια πραγματικά δύσκολη αισθητική! Το καλλιτεχνικό του σθένος και η απόδοση υποκριτικής του είναι για σεμινάριο!

Μια διανομή της Spentzos Film

Συντελεστές

Σενάριο: Luc Besson. Σκηνοθεσία: Luc Besson. Μοντάζ: Julien Rey. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Colin Wandersman. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Caleb Landry Jones, Jojo T. Gibbs, Grace Palma, Clemens Schick, Alexander Settineri, Lincoln Powell, Iris Bry, John Charles Aguilar, Emeric Bernard-Jones κ.α. Διανομή Ρόλων: Swan Pham, Dea Vise. Μακιγιάζ: Julia Floch-Carbonel & η πολύτιμη ομάδα της. Διεύθυνση Σκηνογραφίας: Sergeo Levitas, Alain Paroutaud. Εσωτερική Διακόσμηση: Evelyne Tissandier. Κοστούμια: Corinne Bruand, Jacki Roach. Επιλογή/Διαχείριση Τοποθεσίας: Eric Wrolstad κ.α. Μουσική: Éric Serra. Ήχος: Lucien Richardson, Guillaume Bouchateau κ.α. Εκπαιδευτές Ζώων-Σκύλων: Elizabeth Bateman, Raymond W. Beal, Tammy Blackburn, Michael W. Miliotti.