Eretiki κριτική της ταινίας “Λουνάνα, Ένα γιακ μες στην τάξη”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Ο δημιουργός (σενάριο-σκηνοθεσία) Πάου Τσόινινγκ Ντόρχι παρουσιάζει μια καλλιτεχνική χειραψία ανάμεσα σε Ρομαντισμό και Ρεαλισμό.

Το λεπτό χιούμορ της ταινίας περιστοιχίζεται από μια κινηματογραφική άρτια έκφραση πραότητας και τρυφερότητας στις συναναστροφές των προσώπων.

Το γιακ μετατρέπεται, καθαρά εννοιολογικά, σε ένα σπάνιο σύμβολο καλύτερης κατανόησης, στη σκεπτική πλέον σχέση Μαθητείας-Διδασκαλίας των ανθρώπων. Αλλά όχι με σοβαροφάνεια, ούτε με ρήσεις ενός φιλοσοφικού μοντέλου περφεξιονισμού.

Υπόθεση

Στο σημερινό κράτος του Μπουτάν, ο νεαρός Ουγκιέν έχει ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος της υποχρεωτικής του εκπαίδευσης ως δάσκαλος. Ωστόσο, ο ίδιος αγαπά στην πραγματικότητα τη μουσική, διαθέτοντας παράλληλα και ταλέντο. Επιθυμεί μάλιστα να το αξιοποιήσει, αλλάζοντας επαγγελματική κατεύθυνση, μα και τρόπο ζωής, με φιλόδοξα σχέδια διαφυγής στην Αυστραλία.

Αυτό γίνεται αντιληπτό από τους οργισμένους, αρμόδιους φορείς, που τον μεταφέρουν σκοπίμως από την πρωτεύουσα Τίμπου σε έναν απίθανο τόπο για να διδάξει, ολοκληρώνοντας και το τελευταίο μέρος της υπηρεσίας του στο Μπουτάν. Έτσι, σχεδόν με εκδικητικό τρόπο, εκείνοι τον στέλνουν αναγκαστικά στην πιο ακριτική περιοχή του Μπουτάν, η οποία αφορά γενικότερα και το πιο απομακρυσμένο σχολείο του κόσμου.

Δηλαδή, στην αινιγματική τοποθεσία Λουνάνα. Ένα απομακρυσμένο ορεινό μέρος, στο οποίο συν τοις άλλοις χρειάζεσαι 8 ημέρες πεζοπορία, προκειμένου να φτάσεις. Ο Ουγκιέν θα αντιμετωπίσει σωματικές και ψυχολογικές δυσκολίες στο ασυνήθιστο ταξίδι του. Παρά τη θερμή υποδοχή των κατοίκων και των μαθητών, στην αρχή σκέφτεται να επιστρέψει αμέσως πίσω.

Ωστόσο, ακόμη πιο γρήγορα, κάποιες ιδιαίτερες, σπάνια ελπιδοφόρες συνθήκες θα κάνουν τον Ουγκιέν να αλλάξει γνώμη…Θα αποφασίσει να διδάξει εκεί μέχρι ένα ορισμένο διάστημα. Θα μπορούσε όμως άραγε ο ίδιος να παραμείνει, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην Πρόοδο αυτού του τόπου;

Η αγάπη της μικρούλας Πεμ Ζαμ για μάθηση, η κατακτηθείσα γαλήνη από τους κατοίκους παρά τις απογοητευτικές ελλείψεις υποδομών για μάθηση ή γενικότερα για τις απαραίτητες ανέσεις ενός σύγχρονου τρόπου ζωής, καθώς και η παρεξηγημένη ομορφιά του τόπου, θα βάλουν τον νεαρό δάσκαλο σε σκέψεις…Το σύμβολο ενός γιακ θα επηρεάσει το βίωμά του…

Ανάλυση

Γενικώς…

Ο ασυνήθιστος τίτλος εκπλήσσει μεν ευχάριστα, μα αδικεί κιόλας την προκαταρκτική σύσταση του θεατή απέναντι στη συνολική γνωριμία του με το ποιοτικό αυτό έργο! Παραφράζει δηλαδή ο τίτλος τις συνολικές εντυπώσεις. Αλλά μάλλον γίνεται εκ προθέσεως κάτι τέτοιο. Όχι λοιπόν, δεν αφορά φυσικά την κωμική, κυριολεκτικά πρωταγωνιστική παρατήρηση ενός γιακ με την ανάλογη επίδρασή του μέσα στον τρόπο ζωής και τη σχέση Μαθητείας-Διδασκαλίας του Σύγχρονου Ανθρώπου το έργο, σε περίπτωση που αυτό νομίζατε. Τουλάχιστον, όχι με την προφανή ή επιφανειακή έννοια που θα μας συστηνόταν ένα οποιοδήποτε άλλο έργο. Αντιθέτως, εδώ είναι πολύ πιο σοβαρά τα πράγματα!

Στη ζωή των κατοίκων της απομακρυσμένης Λουνάνα, από μια συσχέτιση λαογραφικού-εθιμοτυπικού χαρακτήρα με αξιοποίηση της βιολογίας του γιακ, οδηγούμαστε πια στο φιλοσοφικό σύμβολο επανεκτίμησης του ζώου. Το γιακ μετατρέπεται, καθαρά εννοιολογικά, σε ένα σπάνιο σύμβολο καλύτερης κατανόησης, στη σκεπτική πλέον σχέση Μαθητείας-Διδασκαλίας των ανθρώπων. Αλλά όχι με σοβαροφάνεια, ούτε με ρήσεις ενός φιλοσοφικού μοντέλου περφεξιονισμού. Μα με σεβασμό και ανάλαφρη αναζήτηση ενός καλύτερου μοτίβου ζωής. Μέσω μιας Προόδου που επανεξετάζει τον πυρήνα της Μάθησης και όχι τις υποδομές της. Αυτή είναι η διάσταση του συμβόλου γιακ! Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι βλέπουμε το ίδιο το γιακ “Νόρμπου” μετά από μια ολόκληρη ώρα παρακολούθησης της ταινίας. Το θέμα εδώ είναι ο Άνθρωπος. Σχετικά με τις αποδιδόμενες ανθρώπινες σχέσεις, στο έργο ενυπάρχει μια καλλιτεχνική χειραψία ανάμεσα σε Ρομαντισμό και Ρεαλισμό.

Επιπροσθέτως, το εντοπισμένο λεπτό χιούμορ της ταινίας περιστοιχίζεται από μια κινηματογραφική άρτια έκφραση πραότητας και τρυφερότητας στις συναναστροφές των προσώπων. Αυτή είναι η ιδιαίτερη ματιά του σκηνοθέτη-σεναριογράφου, Πάου Τσόινινγκ Ντόρχι, στο γοητευτικό ντεμπούτο του. Ωστόσο, η ατάκα “Σας παρακαλώ, μην εκνευρίζεστε” δείχνει και κάτι από τη νοοτροπία του Μπουτάν, ακόμη και όταν τα πρόσωπα διαφωνούν έντονα. Ο πρωταγωνιστής Ουγκιέν θα εκνευρίσει και θα εκνευριστεί, ξεπερνώντας τελικά γρήγορα το συναίσθημα, μα όχι τις δυσκολίες. Η διδαχή του θα είναι απρόβλεπτη. Η ανθρωπιά βρίσκεται ειρηνικά στο πιο απίθανο μέρος. Στην απομακρυσμένη Λουνάνα. Εκεί η σχέση Μαθητείας-Διδασκαλίας έχει την εμπνευσμένη προτεραιότητα των διψασμένων μαθητών και την ακολουθία ενός ενδιαφερόμενου δασκάλου (Ουγκιέν), που ήθελε την ελευθερία να αντιληφθεί, τι εστί πραγματικά Πρόοδος.

Αυτό ακριβώς το μήνυμα θα μεταβιβαστεί και στη νόηση του θεατή. Εάν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι εκπληκτική αυτή η διπλή διαδραστική παρουσία μηνύματος. Το δημιουργικό παράλληλο παιχνίδι, των ειδικών συνθηκών καλλιτεχνικής/κινηματογραφικής έκφρασης της ταινίας με τη γενική απήχηση προς το σύγχρονο άνθρωπο. Σαφώς η συγκεκριμένη ταινία, με την ρομαντικό-ρεαλιστική σεναριακή της εξέλιξη και κυρίως με την εύρυθμη αφηγηματική της διάσταση σε σκηνοθεσία και μοντάζ, επιτυγχάνει να ανασυστήσει στο θεατή πολλά αντιμαχόμενα, κοινωνιολογικά άγχη. Και εν καιρώ, κατορθώνει το έργο αυτό να προστατέψει με θάρρος το θεατή και να τον αποφορτίσει από τα συγκεκριμένα άγχη. Η επιτευχθείσα ταύτιση του θεατή με τον πρωταγωνιστή Ουγκιέν βοηθά γρήγορα σε αυτό το μοτίβο σημαντικής αποφόρτισης.

Άλλωστε, ήταν αναπόφευκτο να επιτευχθεί, διότι η ίδια η εύστοχη θεματική του έργου (αναζήτηση επαγγελματικού προσανατολισμού, φέροντας αλυσιδωτές ατομικές-συλλογικές-κοινωνικές επιδράσεις) καθρεπτίζει αυτομάτως τα ορατά αντιμαχόμενα άγχη, που διαρκώς αντιμετωπίζει ο σύγχρονος πολίτης-Σινεφίλ του Κόσμου. Αυτά παραμένουν διεθνώς δυσεπίλυτα στην τριπλή διάστασή τους: Άγχη που προκύπτουν από την ίδια την αρχετυπική αναζήτηση της ανθρώπινης ύπαρξης, από τη διαδικασία θέσπισης κάθε ατομικότητας μέσα σε έναν κοινωνικό ιστό, μα και άγχη τα οποία επιβλήθηκαν κοινωνιολογικά σε τεχνητή και υπαρκτή διάσταση μέσω αποτυχημένων κοινωνικών θεσμών. Φυσικά στο σήμερα τα συναντάμε όλα αυτά, πολύ πιο απλοϊκά, μέσα στη βαρύγδουπη έννοια “επαγγελματικός προσανατολισμός.”

Σαφέστατα, η κοινωνική επιβίωση καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης, διαμέσου της επιτακτικής μορφής έκφρασης από τον καλούμενο επαγγελματικό προσανατολισμό. Καθότι, η καθοριστική ακολουθία του επαγγελματικού προσανατολισμού αποτελεί το εκφραστικό κλειδί μιας πολύ λεπτής εξισορρόπησης επαναλαμβανόμενων στιγμών στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής. Εκ των πραγμάτων, περικλείει την καθημερινή και μακροχρόνια, κοινωνική ένταξη! Μια ένταξη την οποία, όσο αποφεύγει ο Σύγχρονος Άνθρωπος, άλλο τόσο την επιζητά. Βεβαίως εν προκειμένω, στην ταινία υπάρχει μια διογκωμένη διάσταση κρατικής-κοινωνικής ισχυρής πίεσης στο άτομο, περί αυτής της επίπονης, μα επιλυτικής ένταξης. Δίχως χρονικά περιθώρια περισυλλογής για διορθωτικές ενέργειες.

Το έργο δείχνει, ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει πραγματικά στο Μπουτάν, περισσότερο σε σχέση με άλλες χώρες. Και εδώ αρχίζει το σενάριο να γραπώνει την προσοχή του θεατή Δύσης-Ανατολής! Ο ήρωας Ουγκιέν αισθάνεται τη φορτική-ασφυκτική πίεση ενός ολόκληρου κράτους, ως απειλητικού ρυθμιστή της ίδιας της ζωής του. Ελέγχοντας τον επαγγελματικό προσανατολισμό του, ήθελαν να τον κάνουν δάσκαλο. Θεωρούν, ότι εκείνος τους χρωστά τα πάντα, τώρα που εκπαιδεύτηκε. Μα ο ίδιος επιθυμεί να αλλάξει χώρα και επαγγελματικό προσανατολισμό. Νιώθει περισσότερο Μουσικός (και μάλιστα δημιουργός, όχι καθηγητής). Τον τιμωρούν επ’ αυτού με άτυπη δυσμενή μετάθεση, στέλντοντάς τον σε ένα μέρος, που χρειάζεται την Πρόοδο πιο πολύ από κάθε άλλη τοποθεσία του Μπουτάν.

Και μάλιστα, την Πρόοδο που ο ίδιος ο Ουγκιέν θα πλάσει αυτοσχεδιάζοντας ή καλύτερα “αγγίζοντας το μέλλον” αυτού του τόπου, ως απόλυτα επιδραστικός δάσκαλος. Ωστόσο, κανείς δεν ρωτά τον Ουγκιέν, εάν πραγματικά επιθυμεί να γίνει δάσκαλος. Τον ρωτούν μόνο, εάν δεν θέλει να δουλεύει πια για την κυβέρνηση…Γενικώς για τους ανθρώπους, ανάμεσα στα αντιφατικά “μπορεί” και “θέλει” υπάρχει κατά περιπτώσεις και το συνδετικό “είναι.” Ο Ουγκιέν λοιπόν αποδεικνύεται στην πορεία του έργου, ότι “είναι” όντως ένας αληθινός Δάσκαλος. Με γενναία, αποτελεσματική ανταπόκριση, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Αλλά έχει και διψασμένους Μαθητές σε τούτες τις συνθήκες.

Σε πλήρη αντίθεση λοιπόν με ταινίες που πασχίζουν να σε πείσουν για το επιβεβλημένο ρητό “Τα παιδιά είναι ευτυχία”, το αυθεντικό έργο “Λουνάνα, Ένα γιακ μες στην τάξη” (2019), εκτός των άλλων, αποδεικνύει, πως τα παιδιά συνιστούν την Πρόοδο. Και πως η πολυπόθητη Ευτυχία παρουσιάζει αλληλένδετη σχέση με την Πρόοδο. Η λυτρωτική σύνδεση αποδίδεται με πνευματική ανατροφοδότηση μεταξύ Δασκάλου-Μαθητών και Δημιουργού–Θεατών. Διότι είναι για φιλομαθείς Σινεφίλ με φρέσκιες ιδέες και όχι για ξερόλες, ετούτο το έργο! Η ταινία θα κινηθεί απρόβλεπτα και θαρραλέα, αποφεύγοντας με άγρια ομορφιά ένα μελιστάλαχτο τέλος. Όπως προείπαμε, υπάρχει ένας γόνιμος συνδυασμός ρομαντικής και ρεαλιστικής διάστασης! Θα την απολαύσετε, ως μια αξιοπρόσεκτη έκπληξη όλης της σεζόν!

Σκεπτικό…

Κινηματογραφική Σύσταση

Παρακολουθούμε ένα πολύ οργανωμένο σκεπτικό από τον δημιουργό (σενάριο-σκηνοθεσία) Πάου Τσόινινγκ Ντόρχι. Η προσωπικότητα του χαρακτήρα Ουγκιέν διαπερνά το όλο μοτίβο της ταινίας. Αλλά έχουν σημασία οι πρώτες ενότητες, ώστε να οδηγηθούμε ύστερα στη διδαχή του ιδίου μέσα στην τοποθεσία Λουνάνα. Αυτές οι αρχικές ενότητες είναι σύντομες και περιεκτικές. Το στυλ της απαραίτητης Κινηματογραφικής Σύστασης από τον δημιουργό προς τους θεατές είναι έξυπνο.

Α) Σύσταση Αρχικού Περιβάλλοντος

Τρία πρόσωπα. Η γιαγιά του Ουγκιέν, μία γυναίκα-κυβερνητικός φορέας εκπαίδευσης και ένας φίλος του Ουγκιέν συστήνουν το αρχικό περιβάλλον του ήρωα. Δηλαδή αντιπροσωπεύουν αντιστοίχως, συγγένεια, σχέση με κράτος, φιλία. Ειδικότερα στη σχέση με το κράτος, η αισθητική στη διεύθυνση φωτογραφίας εύστοχα παρατηρεί μια νεφελώδη, υποτιθέμενη καθαρότητα στο φόντο της σχετικής κυβερνητικής επίπληξης προς τον Ουγκιέν. Γενικότερα σε όλες τις προαναφερθείσες τρεις σχέσεις, τρεις σχετικές κουβέντες διασπώνται με μεθοδική ανεξαρτησία από τις ανάλογες εικόνες:

1) “Δεν θέλω να γίνω δάσκαλος” από τον Ουγκιέν στη γιαγιά του.

2) “Δεν θέλεις να δουλεύεις για την κυβέρνηση;” από την κυβερνητική επίπληξη προς τον Ουγκιέν.

3) “Δεν θέλω να δουλεύω για την κυβέρνηση” αργότερα από τον Ουγκιέν προς τη γιαγιά του και έναν φίλο.

Β) Ταξίδι στη Λουνάνα & Άμυνα

Εικόνα και κείμενο λειτουργούν ιδανικά στο επικοινωνιακό ταξίδι του θεατή για τη μετάβαση του Ουγκιέν στη Λουνάνα. Στην πεζοπορία παρακολουθούμε με σκηνοθετικά μακρινά πλάνα τη βλάστηση του τόπου. Μα την τρίτη φορά, βρισκόμαστε με κοντινή προσέγγιση λήψης στο ενημερωτικό βίωμα της κοπιαστικής πεζοπορίας του Ουγκιέν, για τον μακρινό δρόμο προς τη Λουνάνα. Έπειτα, η σύσταση στο θεατή γίνεται γοργά, για τα πρόσωπα που γνωρίζει καλύτερα ο Ουγκιέν. Σενάριο και μοντάζ συνεργάζονται ιδανικά σε αυτές τις στιγμές.

Γρήγορα θα γίνει γνωστή σε σενάριο και σκηνοθεσία η αντίφαση του επαγγελματικού ονείρου (Μουσική) και των ανάλογων υποχρεώσεων (Διδασκαλία) του ήρωα Ουγκιέν. Μέχρι πρότινος, η ψυχολογική άμυνα του Ουγκιέν ήταν η χρήση των ακουστικών, προκειμένου ο ίδιος να αποδρά μουσικά και χωροχρονικά. Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας προς τη Λουνάνα όμως παρατηρείται η πρώτη φορά, που εκείνος σε ένα βράδυ ανάπαυσης επιλέγει να μην βάλει τα ακουστικά. Προκειμένου να ακούσει κάτι αλλιώτικο. Η άμυνα τότε αρχίζει σιγά σιγά να αποσύρεται…

Πιο Αναλυτικά…

Κινηματογραφική Μύηση

Εδώ λοιπόν μεταφερόμαστε στις καλύτερες ιδέες του έργου! Το έδαφος έχει ήδη καλλιεργηθεί, ώστε να περάσουμε πια στην Κινηματογραφική Μύηση από τον δημιουργό στους θεατές. Από εδώ και στο εξής, υπάρχει ένας χωροχρονικός χάρτης με σημάνσεις της περιοχής. Ο χάρτης θα αντιστραφεί, μόλις πάρει μια τελική απόφαση ο Ουγκιέν. Ας δούμε όμως, τι γίνεται για το δρόμο προς τη Λουνάνα και μέσα σε αυτήν. Εδώ η διεύθυνση φωτογραφίας (με 2 ρόλους, διακριτικής σταθερότητας ή πρωτοστατούσας έκφρασης) η σκηνοθεσία, το σενάριο και το μοντάζ τα δίνουν όλα. Ας εξετάσουμε κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Διεύθυνση Φωτογραφίας

Δύο στοιχεία του χωροχρονικού χάρτη είναι ένα Μνημείο με προσφορές και η πεδιάδα λίγο πριν τη Λουνάνα. Το Μνημείο μοιάζει με το σκελετό μιας τεράστιας, απογυμνωμένης από περίβλημα σκηνής, που έχει όμως άκρα σαν χαρταετού. Στη βάση του Μνημείου υπάρχουν στοίβες από πέτρες και ο οδηγός του ταξιδιού εξηγεί, ότι συνήθως οι κάτοικοι κάνουν εκεί ευχές. Η διεύθυνση φωτογραφίας καταγράφει ένα ομιχλώδες, εντυπωσιακό τοπίο. Σαν την αρχική δυσπιστία στην ψυχοσύνθεση του Ουγκιέν. Έπειτα, στην πεδιάδα υπάρχει η απόλυτη διαύγεια του ορίζοντα. Ξεκινούν να ανατρέπονται οι αμφιβολίες του Ουγκιέν.

Σκηνοθεσία

Πλέον εδώ κάνει παιχνίδι το οπτικό αφήγημα των σχημάτων (υπερβαίνοντας το μοντάζ). Η θερμή υποδοχή των κατοίκων στον Ουγκιέν (ενόσω εκκρεμεί ακόμη αρκετή απόσταση για τη Λουνάνα) εντυπωσιάζει. Πρόκειται για σκηνοθετικά πλάνα με κατάλληλο και ωφέλιμο καδράρισμα σε πολλές ομάδες προσώπων, το οποίο (δίχως να χρειάζονται λόγια) καταδεικνύει το σεβασμό της περιοχής, μα και μια πιο ιδιαίτερη προσέγγιση, που ξεπερνά το ένστικτο συμπάθειας προς τον νεοφερμένο δάσκαλο. Ίσως, γιατί περιλαμβάνει την οπτική απόδοση της εκτίμησης των μαθητών προς την ίδια τη Διδασκαλία! Ομοίως και το σπάνιο συναίσθημα αγάπης, με προσμονή για τη Μάθηση.

Σενάριο

Η πρόωρη παραίτηση του Ουγκιέν θα υπερνικηθεί από τον αιφνιδιαστικό ζήλο της μικρούλας μαθήτριας Πεμ Ζαμ. Αυτό το αξιαγάπητο κοριτσάκι θα παίξει ρόλο στον επαναπροσδιορισμό της Διδασκαλίας από τον Ουγκιέν. Επιπλέον, με πανέξυπνο τρόπο, το σενάριο μέσα από την αναφορά τριών επαγγελματικών ονείρων των μαθητών (δουλειά για κυβέρνηση, δάσκαλος, τραγουδίστρια) αντικατοπτρίζει τους εσωτερικούς προβληματισμούς του δασκάλου Ουγκιέν. Αυτό μπορούμε να το ερμηνεύσουμε σαν την αναπόφευκτη αλληλεπίδραση στη σχέση Μαθητείας-Διδασκαλίας.

Μοντάζ

Το μοντάζ θα μεταδώσει άψογα την υλοποίηση της Προόδου στο σχολείο της περιοχής Λουνάνα. Οι κατασκευαστικές ενέργειες Προόδου στο σχολείο (πίνακας, χάρτες, διακόσμηση στην τάξη) θα παρουσιαστούν με μεθοδικές εικόνες επεξηγηματικής αναπλήρωσης.

Ο εκπεφρασμένος ενθουσιασμός των παιδιών, από την άφιξη του δασκάλου μέχρι και την ολοκλήρωση των καθηκόντων του, είναι συγκινητικός. Το μοντάζ δίνει περισσότερο συναίσθημα σε πολλά από τα εν λόγω διαδεχόμενα σκηνοθετικά πλάνα, είτε ο Ουγκιέν τείνει να παραιτηθεί πρόωρα (συγκεντρωμένα παιδιά σε παράθυρα), είτε να προσπαθήσει να διδάξει (αγνότητα στο τραγούδι των παιδιών).

Η δε γνωριμία του Ουγκιέν με τη συνομήλικη Σαλντόν έχει επίσης σημαντικό ρόλο αγάπης για τη Διδασκαλία, τη Μάθηση, τη Μουσική και τη Φιλοσοφία. Το μοντάζ του έργου μάς συστήνει ένα μη υλοποιημένο φλερτ, το οποίο όμως προσέδωσε πολλά στοιχεία στον Ουγκιέν και στους θεατές. Οι στιγμές με τη Σαλντόν δίνουν και τα πρώτα χαμόγελα στον Ουγκιέν, εξάλλου.

Οι στιγμές μαζί της, ακόμη και όταν το υποψήφιο ζεύγος κάθεται οκλαδόν με πλάτη στην κάμερα και έχει απέναντί του το βουνό, προσδίδουν στο θεατή την έμπιστη γαλήνη, την οποία η Σαλντόν μεταφέρει στον Ουγκιέν. Είτε με νεφώσεις, είτε με καθαρό ορίζοντα, το βουνό (αντιπροσωπεύοντας Λουνάνα-πεποιθήσεις-όνειρα-ταξίδι γνώσεων) παραμένει ακλόνητο εκεί.

Μια διανομή από το Νεανικό Πλάνο

Συντελεστές

Σενάριο: Pawo Choyning Dorji. Σκηνοθεσία: Pawo Choyning Dorji. Μοντάζ: Hsiao-Yun Ku. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Jigme Tenzing. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Sherab Dorji, Ugyen Norbu Lhendup, Kelden Lhamo Gurung, Pem Zam, Kunzang Wangdi κ.α. Σκηνογραφία: Sonam Norbu. Μακιγιάζ: Sherab Lhamo. Ήχος: Yi-Chen Chiang, David Stevens, Duu-Chih Tu.