Eretiki κριτική της ταινίας “Μυστήριο στη Βενετία” του Κένεθ Μπράνα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Σε τούτη την τρίτη ταινία μιλάμε για έναν σκηνοθέτη-ηθοποιό Κένεθ Μπράνα, ο οποίος βρίσκεται πλέον στην περίοπτη θέση να αξιοποιεί ακόμη και τη δική του Έδρα Αναγέννησης Πουαρό.

Με πλάνα που χαρτογραφούν αινιγματικά το κινηματογραφικό βενετσιάνικο παλάτι και παράλληλα με ποιοτική ερμηνεία, η οποία ψυχογραφεί τη ναρκωμένη εσωστρέφεια και την αποφασιστική επάνοδο του Πουαρό!

Ναι, ο Κένεθ Μπράνα μέσα από μια τριπλή δημιουργική έκφραση ταινιών δικαιώνεται τελικά, κερδίζοντας το στοίχημα της μετάβασης σε έναν αποστασιοποιημένο, μα παράλληλα συναισθηματικά εκφραστικό Πουαρό! Έχτισε λοιπόν τη δική του εκδοχή γοητευτικής ιδιορρυθμίας για τον διάσημο αποτελεσματικό ντετέκτιβ!

Υπόθεση

Στο έτος 1947 ο περιβόητος για την αποτελεσματικότητά του, ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, βρισκόταν στη Βενετία. Μετά το πέρας δύο Παγκοσμίων Πολέμων και πολλών ενδιάμεσων εξιχνιάσεων σε αποτρόπαια μυστηριώδη εγκλήματα, η συνειδητοποιημένη επιθυμία του Πουαρό ήταν πλέον εκείνος να αποσυρθεί. Παρόλα αυτά, αρκετοί ενδιαφερόμενοι τον πολιορκούσαν μήπως και αναλάβει τις προσωπικές τους αινιγματικές ή ύποπτες υποθέσεις. Ο κομισάριος Βιτάλε υπήρξε ένας ικανότατος σωματοφύλακας, διώχνοντας και με άγριο τρόπο όσους επέμεναν να πλησιάσουν τον Πουαρό.

Ωστόσο, η διάσημη Αριάδνη Όλιβερ, συγγραφέας μυστηρίου και παλιά φίλη του Βέλγου ντετέκτιβ, βρήκε τρόπο να εντοπίσει και να συναντήσει τον μοναχικό βετεράνο επίλυσης μυστηριωδών εγκλημάτων. Τον προσκάλεσε ανήμερα της γιορτής του Halloween (που τηρήθηκε στη Βενετία σαν παράδοση μετά τη νίκη των Συμμάχων), για να παρακολουθήσει και να αντιληφθεί τις απατεωνιές μιας ιδιαίτερης σεάνς. Η σεάνς από το μέντιουμ Τζόϊς Ρέϊνολντς θα γινόταν μέσα στο ατμοσφαιρικό βενετσιάνικο παλάτι, όπου κατοικούσε τώρα η γνωστή τραγουδίστρια της Όπερας, Ροβίνα Ντρέϊκ. Η οικοδέσποινα Ροβίνα πριν από ένα χρόνο είχε ζήσει εκεί την τραγική απώλεια της αγαπημένης κόρης της, Αλίσια.

Επιπλέον στο ίδιο κτίριο είχαν πεθάνει παλιότερα πολλά ορφανά, καθότι τα εγκατέλειψαν εκεί μέσα εν καιρώ πανώλης. Γεννήθηκε από τότε μια τρομακτική ιστορία, περί παιδικής βεντέτας. Θρυλείται δηλαδή, ότι τα φαντάσματα των παιδιών στοίχειωναν το παλάτι, με εκδικητικές βλέψεις προς γιατρούς και νοσοκόμες. Τώρα η Ροβίνα ήθελε να φέρει εκεί το μέντιουμ, μήπως και συνδεθεί πνευματικά με την αδικοχαμένη θυγατέρα της. Στη σεάνς προσκλήθηκαν επίσης η Οικονόμος Όλγα, ο οικογενειακός γιατρός Φεριέ με τον μικρό γιο του Λεοπόλδο, ενώ εμφανίστηκε και ο Μαξίμ, πρώην μνηστήρας της Αλίσια. Μόλις το κτίριο άδειασε από το παιδικό πάρτι του Halloween, η σεάνς ξεκίνησε…

Ο Πουαρό άρχισε να ξεσκεπάζει τις πλεκτάνες της απατεώνισσας Ρέϊνολντς και των βοηθών της, Δυσδαιμόνα και Νίκολας, μέχρι που όλα μετέβησαν σε μια τρομακτικά ανεξήγητη, μεταφυσική αποκάλυψη για δολοφονία και όχι αυτοκτονία της κόρης της Ροβίνα. Ύστερα, η ζωή του Πουαρό απειλήθηκε! Έπειτα, το μέντιουμ δολοφονήθηκε…Ο Πουαρό κατάλαβε πλέον, ότι οφείλει να παραβεί την απόφασή του περί απόσυρσης, αναλαμβάνοντας κατ’ εξαίρεση αυτή την απειλητική υπόθεση, η οποία χρειαζόταν επίλυση ακριβώς το ίδιο βράδυ. Κλείδωσε τις πόρτες και μαζί με την Αριάδνη Όλιβερ ξεκίνησαν να ανακρίνουν τους μοναδικούς παρευρισκόμενους υπόπτους…Άραγε, θα τελείωναν εκεί τα φονικά;

Ανάλυση

Απαραίτητη Εισαγωγή…

Τριλογία σε Ωρίμανση

Λοιπόν, ας αφήσουμε τις περιττολογίες με ανώφελες συγκρίσεις του συγγραφικού έργου “Hallowe’en Party” (1969) της Αγκάθα Κρίστι. Έτσι και αλλιώς, εδώ έχουμε να κάνουμε επί της ουσίας με άλλο έργο, το οποίο μας οδηγεί πρωτίστως σε μια σημαντική συνολική διαπίστωση. Μέσα από τρεις (για την ώρα!) ταινίες ο Κένεθ Μπράνα εκλήθη να φέρει εις πέρας μια ενδιαφέρουσα, άκρως απαιτητική, καλλιτεχνική αποστολή. Με δύο σκέλη. Αφενός να ζωντανέψει τον ήρωα Πουαρό και αφετέρου να τον μεταμορφώσει υπό το δικό του όραμα.

Το αθροισμένο επίτευγμα θα ήταν στην ουσία να τον ξανασυστήσει στο αλλιώτικο κοινό του 21ου αιώνα. Όχι μόνο σε όσους είχαν διαβάσει τις πρωτότυπες ιστορίες της Αγκάθα Κρίστι ή σε εκείνους που είχαν δει τις αντίστοιχες κλασικές, διαμορφωμένες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές του Πουαρό. Μα και σε καινούργιους θεατές, οι οποίοι θα μάθαιναν τον Πουαρό στο σήμερα αποκλειστικά από τις ταινίες του Μπράνα. Συνολικά δύσκολη αποστολή, η οποία δεν ξεκίνησε καλά με το “Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές” (2017). Μα βελτιώθηκε εμφανώς στο “Έγκλημα στον Νείλο” (2022) και τώρα κορυφώθηκε με απρόβλεπτο τρόπο στην ταινία “Μυστήριο στη Βενετία” (2023). Πράγματι, το κινηματογραφικό όραμα της ριψοκίνδυνης διασκευής του Κένεθ Μπράνα παρουσίασε προοδευτική βελτίωση.

Άρχισε να εμφανίζει δειλά δειλά μια σκηνοθετική έκφραση, με σημαντικότερες ανάλογες αποφάσεις στο σενάριο (1η ταινία). Στην πορεία φάνηκε να ανεξαρτητοποιείται σε όλο το φάσμα της δημιουργίας, με εμφανείς βελτιώσεις στην αρμονική πια σχέση σκηνοθεσίας, ερμηνείας και σεναρίου (διακριθείς-σημαντικός συνεργάτης ο Μάϊκλ Γκριν). Οι πινελιές και καταθέσεις πλέον του Μπράνα ήταν εμφανείς, ειδικότερα “σκάβοντας” ευφάνταστα το παρελθόν κατά την άγνωστη νιότη του Πουαρό (2η ταινία). Και τελικά κατέληξε να οδηγείται πλέον ελεύθερο το δημιουργικό ύφος προς τη δική του, ανεξαρτητοποιημένη πια, πορεία μιας ώριμης κινηματογραφικής άποψης (3η ταινία). Αποτέλεσμα είναι να δικαιούται πια ο Μπράνα να γυρίσει περισσότερες από τρεις ταινίες με τον Πουαρό, οι οποίες μπορούν να διαθέτουν τις απαραίτητες περγαμηνές βελτιστοποίησης, όσο προχωρά το κινηματογραφικό εγχείρημα.

Ναι, ο Κένεθ Μπράνα μέσα από μια τριπλή δημιουργική έκφραση ταινιών δικαιώνεται τελικά, κερδίζοντας το στοίχημα της μετάβασης σε έναν αποστασιοποιημένο, μα παράλληλα συναισθηματικά εκφραστικό Πουαρό! Έναν Πουαρό με παραστατικότατο παρελθόν, παρόν και μέλλον και στις τρεις ταινίες, ανεξαρτήτως χρονολογικών εποχών. Ο Μπράνα ως σκηνοθέτης-πρωταγωνιστής έχτισε λοιπόν τη δική του εκδοχή γοητευτικής ιδιορρυθμίας για τον διάσημο αποτελεσματικό ντετέκτιβ! Αν επιθυμείτε μια αναλυτικότερη υπενθύμιση, λαμβάνοντας υπόψιν τα δύο προηγούμενα σχετικά έργα του Μπράνα καθώς και μία εκτίμηση για τον ιδανικότερα ενσαρκωμένο Πουαρό, σας παραπέμπω σε ανάλογη, παλιότερη Eretiki μου κριτική για το “Έγκλημα στο Νείλο” (https://eretikos.gr/politismos/eretiki-kritiki/eretiki-kritiki-tis-tainias-egklima-sto-neilo-toy-kenneth-branagh/484783/).

Γενικώς…

Μυστήριο στη Βενετία

Μολονότι εδώ το μεγάλο εγκληματικό μυστήριο διαδραματίζεται και αναμένεται να επιλυθεί επακριβώς σε μία μόλις νύχτα και μάλιστα σε κλειστό χώρο, ο κύριος στόχος της κινηματογραφικής γοητείας επετεύχθη. Ο χωροχρόνος θα “παγώσει”, από άποψη οριακού τρόμου και αμφιλεγόμενης διάρκειας μυστηρίου, μόνο για όσο χρειάζεται. Η ατμόσφαιρα τότε κατορθώνει να παραμείνει μυσταγωγική, υπό την ενδιαφέρουσα, αμφίρροπη αναμέτρηση της “ντετεκτιβικής” λογικής και της παρείσδυσης ανεξήγητων (προς ώρας) μεταφυσικών φαινομένων.

Ωστόσο, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι τον παραξενεύει έστω και αυτή η μεθοδική μορφή μεταφυσικής παρείσφρησης. Μα η αλήθεια είναι, ότι εάν δεν υπήρχε η απρόβλεπτη έκβαση διαπάλης μεταξύ ορθολογικής εξιχνίασης και μεταφυσικού στοιχείου, τότε η ταινία έτσι όπως ακριβώς κατασκευάστηκε, απλώς θα κατέρρεε. Άρα, η εκλογή αυτής της μοναδικά ορθής δομής ήταν αναπόφευκτη. Επιπλέον, υπάρχει έμπνευση από συλλογή διηγημάτων της Αγκάθα Κρίστι με τίτλο “The Last Seance” (πηγή: Feelgood Entertainment). Οπότε, ακόμη και οι καλά διαβασμένοι λάτρεις της κλασικής γραφής της Κρίστι θα ανακαλύψουν εδώ με χαρά κάτι γνώριμο.

Όσον αφορά την εξέλιξη της (μέχρι στιγμής!) τριλογίας στο εκσυγχρονισμένο εγχείρημα επαναπροσδιορισμού του διάσημου ντετέκτιβ, σε τούτη την τρίτη ταινία μιλάμε για έναν σκηνοθέτη-ηθοποιό Κένεθ Μπράνα, ο οποίος βρίσκεται πλέον στην περίοπτη θέση να αξιοποιεί ακόμη και τη δική του Έδρα Αναγέννησης Πουαρό. Έναν τόπο μεταπολεμικής αυτοεξορίας, μα και επαγγελματικής αφύπνισης για τον ήρωα με το επιμελημένο, επιβλητικό μουστάκι. Έναν τόπο αναγκαστικής περισυλλογής μα και επανόδου, αντιστοίχως λόγω του τραυματικού παρελθόντος (2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι, με ενδιάμεσα αποτρόπαια εγκλήματα) και του ορμητικού παρόντος (μία σεάνς που οδηγεί σε έγκλημα με ακατάπαυστες συνέχειες).

Την υπό κινηματογραφικούς όρους μεταμορφωμένη, από ημέρα σε νύχτα, ατμοσφαιρική Βενετία…Ο Μπράνα εμφανίζεται ικανός να κατανοήσει τον σχεδόν αψεγάδιαστο τρόπο προσαρμοσμένης σκηνοθεσίας και πλαισιωμένης ερμηνείας, επί του θέματος. Σε μια επιτυχή μετάφραση συναισθημάτων του γνώριμου ήρωα προς ενσυναίσθηση του θεατή. Με πλάνα που χαρτογραφούν αινιγματικά το κινηματογραφικό βενετσιάνικο παλάτι και παράλληλα με ποιοτική ερμηνεία, η οποία ψυχογραφεί τη ναρκωμένη εσωστρέφεια και την αποφασιστική επάνοδο του Πουαρό!

Σε αυτή τη νέα κινηματογραφική έδρα του Πουαρό, ο Μπράνα γενικώς παίζει σωστά και οργανωμένα τα καλλιτεχνικά χαρτιά του. Την κάνει εφόδιο προς την Ψυχαγωγία του θεατή, μα χωρίς να συμβιβαστεί. Κατά κύριο λόγο, στο “Μυστήριο στη Βενετία” (2023) η κοντρολαρισμένη διαρρύθμιση της Ψυχαγωγίας (η οποία φυσικά σε κάθε ταινία αποτελεί ανεξάρτητη διάσταση από θεματική/καλλιτεχνικό άξονα/κινηματογραφικές παραμέτρους) έχει ανεβάσει τον πήχη της ποιοτικής παρακολούθησης ακόμη πιο ψηλά. Διότι στο πιο απρόβλεπτο σημείο, δίχως χρονοτριβές, ο ντετέκτιβ Πουαρό ξεσκεπάζει το υπαίτιο πρόσωπο για όλες τις δολοφονίες-θανάτους. Και μάλιστα, έπεται μία επιπρόσθετη αποκάλυψη στον επίλογο, για το άτομο που εκβίαζε αυτό το πρόσωπο.

Ο Μπράνα διαμορφώνει σταθερά την ατμοσφαιρική έδρα αυτή, όπως ο ίδιος θα ήθελε να αποδοθεί κινηματογραφικά η Βενετία ή μάλλον καλύτερα, το μυστήριο που περιβάλλει τη Βενετία. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, τα συγκεκριμένα ειδικά γυρίσματα της ταινίας, για αυτό το βενετσιάνικο παλάτι οφείλουν τη δυνατότητά τους σε ένα εξολοκλήρου κατασκευασμένο χώρο από τα Pinewood Studios (πηγή: Feelgood Entertainment). Ο Τζον Πολ Κέλι, αναλαμβάνοντας το σχεδιασμό παραγωγής, χρησιμοποίησε ένα ικανότατο επιτελείο για τη συνολική σκηνογραφία. Βεβαίως, έτσι όπως παρακολουθεί το κινηματογραφικό αποτέλεσμα ο θεατής, εκείνο το οποίο τελικά θα θυμάται, είναι περισσότερο η εσωτερική διακόσμηση.

Ωστόσο, υπάρχουν και χώροι αληθινών γυρισμάτων στη Βενετία. Σημασία όμως έχει τελικά πιο πολύ στο έργο μια κεντρική σχέση αρχής, μέσης και τέλους, σε συνάρτηση με την αλλαγμένη ψυχοσύνθεση του Πουαρό, αλλά και τη διαδεχόμενη διάρκεια ημέρας (ανοικτοί χώροι) και νύχτας (κλειστός χώρος). Έπειτα, ο Κένεθ Μπράνα μέσα από το μακρινό ταξίδι της (για την ώρα!) τριλογίας έμαθε να εναρμονίζεται σε σχέση με τις ανάγκες της εκάστοτε ταινίας. Ιδίως από τη 2η προς την 3η ταινία. Εδώ λοιπόν πραγματοποίησε καταλλήλως κάποιες καθοριστικές επιλογές συνεργατών, καθώς και προσεκτικών ρόλων συνεργασίας.

Σε τούτο το προσεγμένο συνολικό μοτίβο παρακολουθούμε ερμηνείες επαγγελματικού επιπέδου. Το casting των ηθοποιών (όπως θα δούμε *λίγο παρακάτω) αποδεικνύεται όμως εν μέρει ιδανικό. Διότι σε ορισμένους ρόλους, βάσει του αποτελέσματος, θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν καλύτερες επιλογές. Συνολικά, το έργο αυτό αξίζει οπωσδήποτε την παρακολούθηση στη Μεγάλη Οθόνη και φυσικά σε κλειστό Κινηματογράφο!

Σκεπτικό…

Πολύτιμοι Συνεργάτες

Σε συγκεκριμένα πόστα, αποτελούν υπόδειγμα αξιοπιστίας. Αρχικώς, ο Κένεθ Μπράνα ανέθεσε τη διασκευή (και ουσιαστικά επαναδημιουργία αυτού του σεναρίου) εξολοκλήρου στον προσεκτικό σεναριογράφο Μάϊκλ Γκριν. Έτσι η ιστορία αναπτύχθηκε ακόμη πιο δομημένα με εύστοχες, τολμηρές πρωτοβουλίες (ανάλυση σε κάτωθι ενότητα). Κατόπιν, χρησιμοποίησε αλλιώτικη μοντέζ (Λούσι Ντόναλντσον) και τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας (Χάρης Ζαμπαρλούκος). Για την ακρίβεια, αυτό το δουλεμένο κινηματογραφικό τρίπτυχο (σκηνοθεσία/μοντάζ/διεύθυνση φωτογραφίας) συνιστά το μεδούλι της αποτελεσματικής θέασης για τον Σινεφίλ! Ο Μπράνα βρήκε αξιόλογη χημεία μαζί τους.

Περίτεχνη είναι η δουλειά της Ντόναλντσον, εκμεταλλευόμενη τα πλάνα του Μπράνα. Οι αλλεπάλληλες εύστοχες συνδέσεις της μάς γνωρίζουν ταυτοχρόνως καλύτερα το παλάτι και την απαράκαμπτη διερευνητική αίσθηση του Ηρακλή Πουαρό. Το μοντάζ αυτό είναι ριψοκίνδυνο και μπορεί εύκολα να οδηγήσει κάποιον στην αποτυχία. Για αυτό και δεν συνηθίζεται. Όμως εδώ η μελετημένη μοντέζ κατάφερε να συνδυάσει πολλαπλές οπτικές γωνίες εξερεύνησης παλατιού και υπόπτων, με τη δυνατότητα ρυθμικής μύησης του θεατή για την όλη ατμόσφαιρα. Πραγματικά οφείλει να διακριθεί!

Η δε συνδρομή του Ελληνοκύπριου Ζαμπαρλούκου εκπληρώνει και εδώ έναν ακόμη απαιτητικό, αλλιώτικο στόχο. Αυτόν της μετουσιωμένης ισορροπίας σε αισθητική, ανάμεσα σε πιθανολόγημα, εξιχνίασης μυστηρίου υπό το άγρυπνο σκεπτικό του Πουαρό και μεταφυσικής δικαιοσύνης υπό τη συντροφική συσκότιση στον κόσμο του θεατή.

Πιο Αναλυτικά…

Σενάριο

Ο Μάϊκλ Γκριν κινείται θαρραλέα και μεθοδικά. Η συσχέτιση της προληπτικής “παιδικής βεντέτας” (με πρόσχημα την εκδίκηση σε γιατρούς-νοσοκόμες) σαν επικάλυψη των πραγματικών εγκλημάτων ταιριάζει ωραία. Η νάρκωση του Πουαρό είναι απρόβλεπτη, μα δικαιολογημένη. Το χιούμορ με δόση πικρίας από κουβέντες του Πουαρό ξεχωρίζει. Η συμμαχική σχέση του Ηρακλή Πουαρό με την Αριάδνη Όλιβερ και τον κομισάριο Βιτάλε φέρει ιδιωτικότητα σε σχέση με τη ροή των γεγονότων, μα επεξηγεί κιόλας τις “εξω-εγκληματικές”, επιζήμιες συμπεριφορές χαμαιλεοντικής πλάνης στην πραγματική ζωή…Η λανθασμένη εκτίμηση αποτελεί ένα αγαπημένο παιχνίδι του σεναρίου, αναδεικνύοντας εν κατακλείδι την καθοριστική συγκυρία, που οδηγεί σε μη ηθελημένο φόνο, αλλά εκούσια καταδίκη μιας παγιδευμένης-υπερπροστατευμένης ζωής…

Σκηνοθεσία

Το επιλεγμένο σε στιγμές ασπρόμαυρο φόντο θα ορίσει με ένα ξεκάθαρο τρόπο τις αναμνήσεις ύποπτων προσώπων, τις οποίες θα επεξεργαστεί το μυαλό του Πουαρό. Την πιο έξυπνη στιγμή αυτών αποτελεί η οπτικοποίηση παραπλανητικών αναμνήσεων, του προσώπου που έκανε τις άμεσες/έμμεσες δολοφονίες. Διότι οι αναμνήσεις αυτές ήταν “φτιαχτές” προς αποπροσανατολισμό του ντετέκτιβ και του θεατή. Όχι αληθινές. Καταπληκτική είναι η σκηνοθετική ιδέα στον καβγά των Μαξίμ και Φεριέ, όπου παρατηρούμε πλάνο βάθους πεδίου με το κομμένο γυαλί, τον Μαξίμ κοντά να κινδυνεύει, τον Φεριέ να πιέζει προς τον θάνατο τον αντίπαλό του και τον γιο Λεοπόλδο (πιο πίσω από όλους) να καλμάρει τον πατέρα του.

Κατά κύριο λόγο η σχέση εξιχνίασης, την οποία δημιουργεί ο Μπράνα σκηνοθετικά με τον θεατή, είναι ασυνήθιστη. Κατά τη διάρκεια της ημέρας μόλις αρχίζει η ταινία, η θέαση στα περιστέρια γίνεται από χαμηλή λήψη και καταλήγουμε σε εφιάλτη του Πουαρό. Αργότερα, μέσα στο παλάτι θα συνεχιστούν οι χαμηλές λήψεις του μέσου (κάμερα), προκαλώντας την περιέργεια συσχέτισης στο θεατή. Ωστόσο, μετέπειτα στο έδαφος του μουσικού δωματίου, εξαιτίας και του λευκού παπαγάλου ο Πουαρό θα ανακαλύψει μία κομμένη φωτογραφία, η οποία όμως συνδέει τη μεγάλη εικόνα για τα συναισθήματα της νεκρής Αλίσια, του δολοφόνου της και των άλλων προσώπων. Μελετημένος ο Μπράνα!

Ερμηνείες

Στο τμήμα διανομής ρόλων υπεύθυνη ήταν ξανά η διαβασμένη *Λούσι Μπίβαν. Πέτυχε διάνα με κάποιους ηθοποιούς! Αλλά έκανε και λάθη σε ορισμένες της επιλογές. Για τον ποιοτικό Μπράνα τα είπαμε παραπάνω, σύντομα και περιεκτικότατα. Ας δούμε τα υπόλοιπα πρόσωπα.

Η ταλαντούχα Έμμα Λερντ (Δυσδαιμόνα Χόλαντ) πραγματοποιεί μια αξιοπρόσεκτη εμφάνιση. Το βλέμμα της μαγνητίζει το θεατή και η αύρα του χαρακτήρα ανταποκρίνεται σωστά σε συναισθήματα θυμού, ηρεμίας, ευγνωμοσύνης. Η ερμηνεία του μικρού Τζούντ Χιλ (γιος Λεοπόλδος) υποστηρίζει έξοχα τον απαιτητικό χαρακτήρα αιφνιδιαστικής εξυπνάδας, καταπιεσμένης παιδικότητας και επιλεκτικής κρυψίνοιας. Ενδιαφέρουσα η Τίνα Φέϊ (Αριάδνη Όλιβερ), σε ένα πιο ώριμο παίξιμο από τις συμμετοχές της στο SNL, μα κρατώντας σωστά αυτό το ηθελημένα “εκνευριστικό” ύφος, που κάνει το θεατή να γοητεύεται αλλά και να αποστασιοποιείται ταυτοχρόνως.

Εύστοχη, η κοντρολαρισμένη υποκριτική σημαντικού, μα διακριτικού ρόλου, από τον Ρικάρντο Σκαρμάτσιο (κομισάριος Βιτάλε). Αισθαντική και ελευθερώνοντας ιδιωτική ανθρωπιά προς τον Πουαρό υπήρξε η Μισέλ Γιό (μέντιουμ Ρέϊνολντς). Η Κέλι Ράϊλι (Ροβίνα Ντρέϊκ) έπαιξε μεν ικανοποιητικά, αλλά δεν ξεπέρασε τις δυνατότητές της, ενώ είχε την ευκαιρία βάσει αυτού του ρόλου. Περίμενα πολλά περισσότερα από την Καμίλ Κοτέν (Όλγα). Κανείς δεν θα στεναχωριόταν, εάν έλειπε ο διεκπεραιωτικός Κάϊλ Άλεν (Μαξίμ), ο ανεπαρκής Τζέϊμι Ντόρναν (Δρ. Φεριέ) και ο άτολμος Άλι Καν (Νίκολας Χόλαντ).

Μια διανομή της Feelgood Entertainment

Συντελεστές

Σενάριο: Michael Green (βασισμένο σε βιβλίο της Agatha Christie). Σκηνοθεσία: Kenneth Branagh. Μοντάζ: Lucy Donaldson. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Haris Zambarloukos. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Kenneth Branagh, Tina Fey, Camille Cottin, Kelly Reilly, Riccardo Scamarcio, Michelle Yeoh, Jude Hill, Emma Laird, Jamie Dornan, Kyle Allen, Ali Khan κ.α. Διανομή Ρόλων: Lucy Bevan. Σχεδιασμός Παραγωγής: John Paul Kelly. Μορφή Φυσικής (Διεύθυνση) Σκηνογραφίας: Susanna Codognato, Peter Russell, Chris Stephenson. Εσωτερική Διακόσμηση: Celia Bobak. Κοστούμια: Sammy Sheldon. Ήχος: Tomas Blazukas, Simon Chase, Andy Nelson κ.α. Μουσική: Hildur Guðnadóttir.