Eretiki κριτική της ταινίας “Προετοιμασίες για να Είμαστε Μαζί, Άγνωστο για Πόσο”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Η δημιουργός (σενάριο-σκηνοθεσία) Λίλι Χόρβατ μάς παρουσιάζει μια υπέροχη ταινία σε καλλιτεχνική αισθητική, εκφραστική σκηνοθεσία, ψυχολογική ματιά, ρομαντική γραφή, αναδεδειγμένη πρωταγωνιστική ερμηνεία και εν τέλει συνολική κινηματογραφική μύηση.

Η επίλυση περί Φαντασίας ή Πραγματικότητας, όπως και το φινάλε της Χόρβατ, ανταποκρίνονται στο σκεπτικό της ταινίας της, μα ταυτοχρόνως την πηγαίνουν και σε άλλο ανώτερο επίπεδο!

Μετά από τούτη την εξαιρετική ταινία είναι λογικό να αισθάνεστε, ότι μοιάζει σαν να είδατε δύο ποιοτικά έργα Σύγχρονου Κινηματογράφου και μάλιστα αντάξια επιπέδου Φεστιβάλ! Είναι Απόλαυση στη Μεγάλη Οθόνη.

Υπόθεση

Η Μάρτα είναι μια επιτυχημένη, πανέμορφη νευροχειρουργός, που πλησιάζει τα 40 της έτη. Ωστόσο, η προσωπική της ζωή παρουσιάζει αινιγματική μοναχικότητα, με εμπιστοσύνη σε κλειστό κύκλο ανθρώπων. Η ίδια με εντελώς παρορμητικό τρόπο εγκατέλειψε τις Η.Π.Α. και το Νιου Τζέρσεϊ, μαζί με τις ελάχιστες φιλικές γνωριμίες, έναν πρώην σύντροφο, αλλά και την προοπτική της σαφώς αναβαθμισμένης δουλειάς της. Η παρορμητικότητα της Μάρτα για επείγουσα επιστροφή στην Ουγγαρία και τη Βουδαπέστη δεν σχετίζεται όμως με κάποιον επαγγελματικό, συγγενικό ή εν πάση περιπτώσει προφανή λόγο.

Για την ακρίβεια, ούτε καν για κάποια εκλογικευμένη αιτία. Διότι η Μάρτα, μολονότι λειτουργεί απολύτως εκλογικευμένα σε καθημερινή βάση στη ζωή της, εξαιτίας της κορυφαίας Επιστήμης της, εδώ αντιθέτως πραγματοποίησε μια αδικαιολόγητη επιστροφή στην πατρίδα της, η οποία ξεφεύγει από τα πλαίσια της Λογικής. Η ίδια επειδή γνώρισε σε ένα συνέδριο στο Νιου Τζέρσεϊ έναν συμπατριώτη της συνάδελφο νευροχειρουργό, έδωσε μαζί του μια ρομαντική υπόσχεση για μελλοντική συνάντηση στη Βουδαπέστη. Αυτό μόνο (μάλλον) αρκούσε στη Μάρτα για να ερωτευτεί, χτίζοντας έναν μύθο ιερού πάθους. Η Μάρτα παρατώντας δουλειά και ζωή άλλαξε παρορμητικά ήπειρο, μόνο για να συναντήσει στη Βουδαπέστη τον Γιάνος. Όμως εκείνος δεν παρευρέθηκε εκεί όπου είχαν κανονίσει τη συνάντηση οι δυο τους…

Πήγε λοιπόν απροειδοποίητα και τον βρήκε τότε στο νοσοκομείο, στο οποίο εκείνος εργαζόταν. Όμως μόλις η Μάρτα του ξαναμίλησε πια σε άλλη ήπειρο, ο Γιάνος ισχυρίστηκε, ότι μάλλον η ίδια τον έχει μπερδέψει με κάποιον άλλο. H Μάρτα αποφάσισε να δουλέψει εκεί, για να τον ξανασυναντήσει. Νοίκιασε και ένα διαμέρισμα κοντά στην περιοχή, δίχως να τη νοιάζει η άθλια κατάστασή του. Η Μάρτα ξαναπροσπαθεί τώρα να γνωρίσει τον Γιάνος σιγά σιγά, μέσα από το Αντικείμενο της δουλειάς. Παράλληλα επισκέπτεται έναν ψυχολόγο, προκειμένου να εξακριβώσει, εάν όλα αυτά είναι μια δική της μορφή συναισθηματικής διαταραχής. Άραγε, τι ακριβώς συμβαίνει στα αλήθεια;

Ανάλυση

Γενικώς…

Η δημιουργός (σενάριο-σκηνοθεσία) Λίλι Χόρβατ μάς παρουσιάζει μια υπέροχη ταινία σε καλλιτεχνική αισθητική, εκφραστική σκηνοθεσία, ψυχολογική ματιά, ρομαντική γραφή, αναδεδειγμένη πρωταγωνιστική ερμηνεία και εν τέλει συνολική κινηματογραφική μύηση. Πράγματι, το μεγαλύτερο επίτευγμα της Χόρβατ, είναι ότι δημιουργεί μια έντονη σχέση εγκεφαλικού πάθους με θεωρητικές και πρακτικές γέφυρες επικοινωνίας και στον ίδιο τον θεατή, μέσα από το σκοτεινό μυστηριώδες βίωμα στην ιστορία της ηρωίδας Μάρτα. Σκηνοθέτρια/ηρωίδα/θεατής αποκτούν τη δική τους ιερή σχέση μύησης μέσα από ένα αινιγματικό μονοπάτι, που θα τους οδηγήσει εν καιρώ στην επίλυση.

Ο θεατής θα συμμετάσχει ευχάριστα στη διαρκή αμφισβήτηση της πραγματικότητας και πολλές φορές θα ξεφύγει από τα συμβατικά όρια (άλλων ταινιών) επιθυμητής αποκάλυψης για την ίδια την πλοκή. Χωρίς μάλιστα να τον ενοχλεί καθόλου κάτι τέτοιο. Απεναντίας, έμπιστα θα κρυφτεί μαζί με την Μάρτα σε σκέψεις, ψυχολογικές εξομολογήσεις, συναντήσεις, ερευνητικές ενέργειες και φυσικά στην αισθαντική ζήση σε τούτο το αδειανό “παλαιό διαμέρισμα-εκμοντερνισμένο σπήλαιο.” Θεατής-σκηνοθεσία συμπορεύονται, απαλλαγμένοι από πιεστικά χρονικά πλαίσια και πιστοποιημένη διαρκή ευθυγράμμιση, αναζητώντας το ίδιο το γοητευτικό βίωμα, μέσα στο αντιδραστικό, Φαντασιακό και ταυτοχρόνως Ρεαλιστικό, σκοτάδι της ηρωίδας.

Η μοναχική, μα συνάμα περιπετειώδης ηρωίδα Μάρτα θα συγκινήσει άντρες και γυναίκες θεατές, διώχνοντας τους συνήθεις αμυντικούς εγωισμούς ψυχολογικής αποστασιοποίησης στα δύο αντίθετα φύλα (όσον αφορά το κομμάτι της γνώριμης δυσχέρειας σε προσπάθεια αλληλοκατανόησης) και δημιουργώντας μάλιστα σε αυτά μια αρεστή, ενσυναισθητική εγγύτητα ανιδιοτέλειας, από ασυνήθιστο και δύσκολο μονοπάτι. Το μονοπάτι της παραδοχής των ανθρώπινων αδυναμιών. Ο χαρακτήρας της Μάρτα είναι μεστά καλογραμμένος και βοηθά σε αυτό.

Διότι η παράλογη παρορμητικότητα της ερωτικής της έκφρασης αντισταθμίζεται ιδανικά με την άρτια εκλογικευμένη πορεία ζωής της εμπειρογνώμονος καταρτισμένης νευροχειρουργού. Η Μάρτα τα έχει όλα αυτά, παρόλο που εξακολουθεί να είναι μια νέα γυναίκα. Αν και δεν ξέρουμε πολλά για το παρελθόν της, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, ότι για να επιμορφωθεί και να καταρτιστεί επαγγελματικά, η ίδια στερήθηκε κάποια πράγματα. Στο συναισθηματικό κομμάτι ωριμότητας, ενδέχεται η Μάρτα να έχει μείνει κάπως πίσω. Από την άλλη, δεν υπάρχουν κανόνες, κατηγοριοποιήσεις και νόρμες οδηγιών χρήσης στα ανθρώπινα πάθη. Ο ρόλος αυτός λοιπόν λειτουργεί ως εξαιρετικός καμβάς αυξομειωτικών σημείων συναισθηματικής έντασης, ίσως στην τελευταία διεκδίκηση μιας απαλλαγμένης πια από αδυναμίες, επίπονης ενηλικίωσης.

Ο ρόλος είναι όλο το σενάριο. Και η προσωποποιημένη δυναμική του σεναρίου αποτελεί τον καμβά για τη συναισθηματική απόδοση, που διαβιεί ανάμεσα σε Ζωή και Τέχνη. Για να την μετατρέψει όμως εξολοκλήρου σε σύγχρονο έργο Τέχνης, με σεμνή ομορφιά, η οξυδερκής, εικαστικά αποδιδόμενη, σκηνοθεσία. Και αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό! Καθότι, από μια σχεδόν τέλεια περσόνα με σπάνιο αθροιστικό αποτέλεσμα, κλασικής ομορφιάς (μα και τόσο γήινης), εντυπωσιακής ευφυΐας (ιατρικές γνώσεις με αποτελεσματική διαχείριση αυτών σε κρίσιμες στιγμές) και πηγαίας ανιδιοτέλειας (αρνείται το “φακελάκι” μετά από επιτυχή επέμβαση) η σκηνοθεσία κατορθώνει να βρει εικαστική μορφή σεμνότητας!

Όχι, δεν ήταν καθόλου δεδομένο κάτι τέτοιο και η Λίλι Χόρβατ αιφνιδιάζει ευχάριστα τους ανθρώπους που έχουν απαιτήσεις από το Σύγχρονο Σινεμά. Η θεματική της ταινίας (πραγματικότητα ή μυθοποιημένη φαντασίωση της ερωτευμένης ηρωίδας) συνιστά την ίδια την ανάπτυξη του σεναρίου, όσον αφορά τώρα το πέρασμα (όχι απλώς στα συναισθήματα) στην άκρως πειστική ψυχολογική προσέγγιση.

Επιπροσθέτως, αυτή τη μετουσιωμένη σε Τέχνη, ουσιώδη πρόκληση ψυχολογικής διαπάλης, την καλύπτει ομοίως επάξια η παρουσία της εξέχουσας σκηνοθετικής έκφρασης. Μία σαφώς μελετημένη έκφραση, η οποία βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το καλοδουλεμένο μοντάζ και την περίτεχνη ατμοσφαιρική θέαση λόγω της ποιοτικής διεύθυνσης φωτογραφίας. Το γυρισμένο σε σελιλόϊντ των 35mm έργο (αλλά και με ψηφιακές επεξεργασίες) συνιστά μια συνειδητοποιημένη επιλογή της μαεστρικής δημιουργού Χόρβατ. Κατά τη γνώμη μου, εκείνη είχε λόγο ελέγχου στα πάντα. Βεβαίως, οι συνεργάτες της παραμένουν πολύτιμοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ομαδικής δουλειάς αποτελεί η οπτικοποιημένη κόντρα Συναισθήματος/Λογικής.

Από το ιδιωτικό σκοτάδι της Μάρτα στη Γέφυρα της Ελευθερίας, περνάμε σε επόμενο αντιφατικό cut με φωτεινή ανάδειξη του κάτασπρου ιατρικού περιβάλλοντος. Εδώ μοντάζ και διεύθυνση φωτογραφίας κάνουν οπτικοποίηση στους δύο αντιφατικούς Κόσμους της Μάρτα. Συναίσθημα και Λογική κοντράρονται. Με απώτερο σκοπό την επαγρύπνηση στη Λογική! Μεγάλο εικαστικό ρίσκο από τους δημιουργούς της ταινίας, αλλά πέτυχε! Απομονωμένα, στη διεύθυνση φωτογραφίας (Ρόμπερτ Μάλι) ξεχωρίζουν εκείνα τα σημεία των κοντινών πλάνων, που έχουν στο νεταρισμένο προσκήνιο την ηρωίδα Μάρτα, με τα σπάνια γκριζογάλανα μάτια της και την επιλεγμένη θόλωση στο αισθητικά ταιριαστό πρασινωπό φόντο. Τότε η ίδια μιλά στον ψυχολόγο της.

Το δε μοντάζ (Κάρολι Ζαλάϊ) παίζει σε κρίσιμα σημεία με το στοιχείο της επανάληψης, συνολικά σε διάφορες ετεροχρονισμένες στιγμές του έργου. Την κάθε σχετική φορά, αυτό συμβαίνει σαν ένα μικρό “τσίμπημα” πεταχτής επανασύνδεσης με ορισμένα επόμενα άμεσα cuts, τα οποία ανταποκρίνονται στην ανάδειξη του στοιχείου της αναμονής-ανυπομονησίας για την ηρωίδα Μάρτα. Θα το περιέγραφα σαν “ένα άρωμα από jumpcut”, το οποίο ταιριάζει άριστα με την λεπτεπίλεπτη προσωπικότητα της Μάρτα. Ωστόσο, συμβαίνει ακόμη και για τον Γιάνος μία φορά κάτι τέτοιο. Έτσι η μέθοδος αυτή καταδεικνύει εμμέσως σκέψεις Ισότητας και Ενσυναίσθησης, για την ανεκτική προσμονή συνεύρεσης των δύο εραστών.

Όσον αφορά γενικότερα την κινηματογραφική αφήγηση, αυτό το εναρμονισμένο κινηματογραφικό τρίπτυχο (σκηνοθεσία, μοντάζ, διεύθυνση φωτογραφίας) βρήκε ως αναντικατάστατη Μούσα την ταλαντούχα και άκρως γοητευτική πρωταγωνίστρια Νατάσα Στορκ (ρόλος νευροχειρουργού Μάρτα). Το γεγονός ότι είναι ο πρώτος της κυρίαρχος ρόλος, αναβαθμίζει την απαιτητική ερμηνεία! Τα κοντινά πλάνα σε εκείνη είναι πολλά, φέρνοντας πιο κοντά και τον θεατή στο -μέχρι ένα σημείο- δυσεπίλυτο μυστήριο της ηρωίδας.

Καθότι η κάμερα πλησιάζει μεν το πρόσωπό της, μα η όλη διάσταση του κινηματογραφικού έργου επανεξετάζει υπό χαρακτήρα αμφισβήτησης το συνεχές μυστήριο που κρύβεται μέσα στο μυαλό της, χωρίς να κατακτάται ποτέ αυτή η αλλιώτικη, δυσπρόσιτη εγγύτητα. Ωστόσο, κάποια στιγμή θα γίνει ξεκάθαρο, ότι η Μάρτα μόνο “τρελή” (ή καλύτερα, η αντίληψή της μόνο συναισθηματικά παρερμηνεύσιμη) δεν είναι…Η συνάντηση με τον Γιάνος σε ουγγρικό έδαφος θα έχει εξελικτικό ενδιαφέρον για την αναζήτηση της μίας και μοναδικής αλήθειας.

Μεγάλη πρωταγωνίστρια όμως είναι και μια αρχιτεκτονική, κοινωνικοϊστορική κατασκευή σε εξωτερικό χώρο. Δηλαδή, η “Γέφυρα της Ελευθερίας” της Βουδαπέστης. Αυτή καταγράφεται πολλές φορές στο έργο και από αλλιώτικες οπτικές γωνίες (π.χ. βάδισμα της Μάρτα με τηλεφώνημα ή μακρινή θέαση ακόμη και μέσα από το παράθυρο του παλαιού ενοικιαζόμενου διαμερίσματος της Μάρτα). Μάλιστα, προμηνύεται κάτι τέτοιο οπτικά με “κρυφό” τρόπο από πολύ νωρίς, ξεγελώντας τον θεατή για τη μεγάλη σημασία της γέφυρας στο έργο. Πριν καν ειπωθεί λεκτικά το όνομα και η αξία της γέφυρας για τη Μάρτα (διότι δεν υποχρεούται κάθε θεατής να έχει επισκεφτεί τη Βουδαπέστη, ούτε να έχει ενημερωθεί για τα ιστορικά αξιοθέατά της).

Αντιστοίχως και η παρατήρηση σε εσωτερικούς χώρους μαγνητίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Σε τούτο το “παλαιό διαμέρισμα-εκμοντερνισμένο σπήλαιο.” Η Μάρτα χάνεται και καταφεύγει εκεί μέσα. Πάλι, μπορούμε να θεωρήσουμε στοιχείο Πραγματικότητας ή Φαντασίας, Διαπροσωπικής ή και Κοινωνικοϊστορικής ματιάς, τον αδειανό χώρο (εννοείται, στον κυρίαρχο χώρο του διαμερίσματος). Όχι έπιπλα, όχι δεσμοί με τη χώρα. Μόνο ο καναπές ξεχωρίζει, όταν προχωρά η γνωριμία της Μάρτα με τον Γιάνος. Τα δε αγορασμένα ηχεία δείχνουν την έντονη ταυτόσημη κουλτούρα των Γιάνος και Μάρτα, η οποία επιφέρει εκτίμηση ακόμη και στην ακουστική της μουσικής.

Η μουσική που ακούγεται συνολικά στην ταινία είναι πανέμορφη. Είτε μιλάμε για το αγαπημένο “Fur Elise” του Λ. Β. Μπετόβεν, είτε για τη σύγχρονη κινηματογραφική μουσική του Γκαμπόρ Κερέζτες, με τρεμάμενο τρυφερό πιάνο και δυναμική συνοδεία ορχηστρικών εγχόρδων. Είτε ακόμη και για άλλα μελοποιημένα ποιήματα ή συνθέσεις με πιάνο, ορχήστρα και φωνητικά, τα οποία λανθασμένα δεν αναγράφονται σαν τίτλοι στο διαδίκτυο (λες και πρόκειται για κάποιο κρατικό μυστικό ή για κάποια ελίτ λόγιων που τα “ξέρει” μόνο αυτή, ενώ οι υπόλοιποι είμαστε “μπανάλ”). Παρόλα αυτά, μέσα στο περιβάλλον της ταινίας η μουσική εμπνέει τον ακροατή/θεατή.

Συμπερασματικά

Ουσιαστικά, η κουλτούρα της Μάρτα και του Γιάνος για τις Τέχνες καταδεικνύει μια συμπλέουσα νοοτροπία εκτίμησης για την απόλυτη ταύτιση Ζωής-Επιστήμης-Τέχνης. Μέσα από τα μάτια της Μάρτα, αλλά και της δημιουργού Χόρβατ, αντικρίζουμε μια ορατή απόσταση με την Ουγγαρία, αλλά ταυτόχρονα και μια υπαρκτή εγγύτητα με τα θετικά στοιχεία που αγκαλιάζει εκείνη, εφόσον όμως ανταποκρίνονται στη μεγαλύτερη αγκαλιά του Δυτικού Πολιτισμού. Στοιχεία τα οποία απαραιτήτως τα εμφιλοχωρούν οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, που μεταμορφώνουν μια προσωπικότητα (Γιάνος), μια διαπροσωπική σχέση (Γιάνος και Μάρτα), μια επιστήμη (Μάρτα και Γιάνος), μια ένωση επιστήμης-λογοτεχνίας (βιβλίο του Γιάνος), μια επιτυχή νευροχειρουργική επέμβαση (Μάρτα για τον Μπάρνα) και κατ’ επέκταση μια πόλη (Βουδαπέστη) και μια χώρα (Ουγγαρία).

Επομένως, η καλλιτεχνική συνδεσιμότητα στην ενδιαφέρουσα οπτική της Λίλι Χόρβατ, ομολογουμένως, έχει επιλεκτικούς συναισθηματικούς δεσμούς και εκφράζει πολύ διακριτικά μια ευαισθητοποίηση και διαμαρτυρία, για το πώς βλέπει η ηρωίδα της τον Κόσμο. Με βάση αυτή τη διαπίστωση, βρίσκω καλλιτεχνικά την ίδια την Χόρβατ, πραγματίστρια και ρομαντική ταυτοχρόνως, σαν το άξιο προς μελέτη κράμα της ηρωίδας της. Νομίζω, ότι θα μας απασχολήσει αρκετές φορές μέσα στα επόμενα χρόνια με το Σινεμά της…Μόλις στη δεύτερη ταινία της Μεγάλου Μήκους, έφτιαξε με το έργο “Προετοιμασίες για να Είμαστε Μαζί, Άγνωστο για Πόσο” (2020) μια αξιόλογη ταινία για το Σύγχρονο Σινεμά. Και μια από τις πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις της φετινής χρονιάς, που παρακολουθούμε απολαυστικά εμείς τώρα, εδώ στην Ελλάδα…

Η καλλιτεχνική υπογραφή της είναι παρούσα. Και όταν ένας/μία δημιουργός μιλά μόνο με την καλλιτεχνική υπογραφή και όχι με κάποια επαγγελματική επωνυμία (όπως επαναπαύονται τόσοι άλλοι καλλιτέχνες), τότε αξίζει τη μελετημένη προσοχή μας. Η επίλυση περί Φαντασίας ή Πραγματικότητας, όπως και το φινάλε της Χόρβατ ανταποκρίνονται στο σκεπτικό της ταινίας της, μα ταυτοχρόνως την πηγαίνουν και σε άλλο ανώτερο επίπεδο (*ανάλυση λίγο παρακάτω, γιατί έχουμε και τους φοβικούς αναγνώστες στα σπόϊλερ). Μετά από τούτη την εξαιρετική ταινία είναι λογικό να αισθάνεστε, ότι μοιάζει σαν να είδατε δύο ποιοτικά έργα Σύγχρονου Κινηματογράφου και μάλιστα αντάξια επιπέδου Φεστιβάλ! Είναι Απόλαυση στη Μεγάλη Οθόνη.

Σκεπτικό…

Μεθοδολογία

*Πραγματικότητα ή Φαντασία

Η δουλειά του κριτικού κινηματογράφου είναι να εξετάζει ένα έργο εξονυχιστικά, δίνοντας απαντήσεις. Και όχι να γίνεται “τρεϊλεράκιας-υπηρέτης του σασπένς.” Διότι οι σεβαστοί αναγνώστες (που είναι πάντοτε υποψήφιοι θεατές) διαβάζουν φυσικά κριτικές πριν ή μετά την παρακολούθηση μιας ταινίας. Και ιδίως στη δεύτερη περίπτωση, δικαίως αναζητούν πιο πολλές απαντήσεις…Οπότε, βάσει του έργου…Ναι, ήταν αληθινά τα όσα συζήτησαν-κανόνισαν-έζησαν σε Αμερική και Ουγγαρία οι Μάρτα και Γιάνος. Το πιστοποιεί η παρουσία τρίτων προσώπων, όταν Μάρτα-Γιάνος είναι μαζί (ειδικότερα, ο κύριος στο κατάστημα με τα ηχεία).

Αλλά την αλήθεια στο βίωμα της ηρωίδας επικυρώνει η ομιλία παραδοχής του Γιάνος έξω από την πόρτα της Μάρτα. Μα με πλάτη στην κάμερα, ώστε εκτάκτως να παραμείνει εδώ ιδιωτική (κατά ένα μέρος) η έκφραση της ψυχής του Γιάνος για την Μάρτα και κατ’ εξαίρεση να μην γνωστοποιηθεί στον θεατή. Ενόσω παράλληλα βλέπουμε από το μοντάζ και τη σκηνοθεσία πλάνα μέσα από το συναισθηματικά απόρθητο διαμέρισμα με τα κλειστά στόρια, με κατεύθυνση του μέσου (κάμερα) προς την φωνή που έρχεται έξω από την πόρτα. Εδώ αντιστοίχως, γίνεται μετάδοση ενσυναίσθησης στο βίωμα της Μάρτα, μα πάλι εκτάκτως χωρίς να είναι κοινωνός ο θεατής επακριβώς σε αυτό που λαμβάνει εκείνη τότε. Διότι το τι ένιωσε η ίδια, ήταν ιδιωτικό και κατανοητό μόνο από δύο ανθρώπους. Όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή. Αιφνιδιάζει ο συντηρητισμός του Γιάνος.

*Καλλιτεχνικό Φινάλε

Η υπογραφή μιας πραγματικής καλλιτέχνιδας. Παραξενεύει τον Σινεφίλ και ταυτοχρόνως του επεξηγεί στοιχεία μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα, πυροδοτώντας συνειρμούς για τα πάντα. Μετέωρο παραμένει το ένα μόνο εκ των δύο αγορασμένων ηχείων μουσικής. Σαν τον διακοπτόμενο έρωτα της Μάρτα. Σαν την ανεπαρκή επιστροφή της στη Βουδαπέστη. Σαν το ένα διαχωρισμένο τμήμα της διπλής πόρτας, η οποία λειτουργεί μόνο κατά το ήμισυ ανοίγοντας στο διαμέρισμά της. Ωστόσο, αυτό το ηχείο παραμένει εξυψωμένο, όπως ένας έρωτας που είχε νόημα ή που ανεγέρθηκε ηρωικά λόγω μιας εξαιρετικής συνάθροισης συγκυριών. Όλα αυτά, μόνο με μία εικόνα. Αληθινή καλλιτεχνική υπογραφή, βουλώνοντας πάρα πολλά στόματα ψευτοδιανοούμενων…

Πιο Αναλυτικά…

Σκηνοθετική Καρδιά

Η Πτώση

Πραγματική-ποιητική ζωγραφιά μέσα σε κινούμενη εικόνα, η αργή πλάγια πτώση της Μάρτα στο δρόμο, μετά το ψέμα του Γιάνος. Έχει ενδιαφέρον έπειτα και η κινηματογράφηση στο έδαφος, ενόσω προσπαθούν να συνεφέρουν τη Μάρτα. Ο νεαρός φοιτητής Άλεξ είναι τότε παρών, δείχνοντας το (ιατρικό-ερωτικό) ενδιαφέρον του για την ηρωίδα εκεί, αν και θα διαδραματίσει μικρό ρόλο τελικά στη ζωή της Μάρτα μετά. Προοικονομία και Τραγική Ειρωνεία μαζί από τη δημιουργό Χόρβατ.

Μονόπλευρη Φαντασίωση

Η έξυπνη ημικυκλική περιήγηση: Α) Στον διάδρομο της πολυκατοικίας της Μάρτα, με σκέψεις για τον Γιάνος. Β) Στο αμάξι του νεαρού Άλεξ, ο οποίος ερωτεύτηκε την Μάρτα. Μάλλον αυτή η παρουσίαση ημικυκλικής πορείας στο έργο καταγράφει τη μονοδιάστατη φύση του εξιδανικευμένου έρωτα, γενικότερα στους ανθρώπους.

Σχέση Ισότητας

Το πέρασμα από τη νοηματική έκφραση στην ίδια τη φύση της σκηνοθεσίας. Η Μάρτα παρατηρεί από το απέναντι πεζοδρόμιο τον Γιάνος να την ακολουθεί, με κανόνες Ελευθερίας, Διεκδίκησης Πάθους και Ισότητας. Τα πλάνα εναρμονίζονται στο σκηνοθετικό σκεπτικό, με αντίστροφα βήματα και θέαση στα πόδια, στο κεφάλι, στον κορμό ή σε γενική αποτύπωση των δύο ατόμων, εναλλάξ. Άρα, έχουμε ανάδειξη σχέσης Ισότητας στο Κυνήγι του Φλερτ-Ερωτισμού, με νοηματικό πάντρεμα της σκηνοθεσίας και των ανάλογων πλάνων της (μεσαία και αντίστοιχα με ανταπόκριση σε πόδια, κορμό κ.τ.λ.).

Μια διανομή της Filmcenter TRIANON

Συντελεστές

Σενάριο: Lili Horvát. Σκηνοθεσία: Lili Horvát. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Róbert Maly. Μοντάζ: Károly Szalai. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Natasa Stork, Viktor Bodo, Benett Vilmanyi, Zsolt Nagy, Peter Toth, Andor Lukats, Attila Mokos, Linda Moshier, Julia Ladanyi. Διανομή ρόλων: Zsofia Szilagyi. Κοστούμια: Juli Szlavik. Σύμβουλος Σεναρίου: Dora Czernatony. Ιατρικός Σύμβουλος: Dr. Dusan Vitanovic. Μουσική: Gabor Keresztes. Ήχος: Rudolf Varhegyi κ.α.