Eretiki κριτική της ταινίας “Τηλεφώνησε στην Τζέϊν”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Η ταινία θα κάνει ακόμη και τους αναποφάσιστους θεατές για το θέμα των αμβλώσεων να σχηματίσουν γνώμη, με ταυτοχρόνως πιο ευαισθητοποιημένη και ήρεμη παρατηρητικότητα.

Διότι εδώ η λογική, το συναίσθημα και η ευθυκρισία ενώνονται, υπό το σκεπτικό της σκηνοθέτριας-ανθρωπίστριας Φίλις Νάγκι. Παρατηρείται μια υποβλητική κινηματογραφική αισθητική, μα με σκεπτόμενη μεθοδολογία.

Χωρίς εντυπωσιασμούς και δράματα. Με χαμηλούς φωτισμούς και όμοιων τόνων συναναστροφές. Οι ερμηνείες εναρμονίζονται στο μοτίβο.

Κινηματογραφικά, η σταδιακά εξελισσόμενη απεικόνιση μετατρεπόμενης μυστικότητας σε εχεμύθεια αντιπροσωπεύει το μαχητικό βίωμα των γυναικών. Απέναντι στην σκοταδιστική κοινωνική αποσιώπηση των πραγματικών Αναπαραγωγικών και συνεπώς Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ανάλυση

Απαραίτητη Εισαγωγή…

Είτε επισήμως, είτε ατύπως, εν μέρει η ιστορία του σεναρίου στην ταινία “Τηλεφώνησε στην Τζέϊν” εμπνέεται, επηρεάζεται και αναφέρεται στην αναγκαιότητα του νόμου “Ρόου εναντίον Γουέιντ” (Roe V. Wade). Δηλαδή για το Αναγνωρισμένο Δικαίωμα στην Άμβλωση (ή αλλιώς της Εθελούσιας Διακοπής της Εγκυμοσύνης). Η υπόθεση σε αυτόν τον νόμο άνοιξε το 1969, όταν η Νόρμα ΜακΚόρβι (χρησιμοποιώντας νόμιμα το ψευδώνυμο “Τζέϊν Ρόου”) έμεινε έγκυος στο τρίτο της παιδί, αλλά δεν επιθυμούσε την εγκυμοσύνη. Το πρόβλημα για την ίδια ήταν, πως είχε την ατυχία να βρίσκεται τότε στο Τέξας. Εκεί οι αμβλώσεις θεωρούνταν παράνομες, εκτός εάν ήταν απαραίτητες, μόνο για να σωθεί η ζωή της μητέρας. Η ίδια υποχρεώθηκε νομικά να κυοφορήσει. Το παιδί λίγες μέρες μετά τη γέννηση δόθηκε για υιοθεσία. Η υπόθεση μεταφέρθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Την υπόθεση κέρδισε η δικηγόρος υπεράσπισης, Σάρα Γουέντιγκτον. Το 1973 το Ανώτατο Δικαστήριο δικαίωσε την ΜακΚόρβι, με αποφάσεις ψηφοφορίας 7 υπέρ έναντι 2 κατά. Η ιστορική απόφαση όρισε θεμελιώδες “Δικαίωμα στην Ιδιωτικότητα”, που παρείχε δικαιωματική προστασία σε κάθε έγκυο γυναίκα στην έκτρωση. Όμως επίσης θεώρησε, ότι δεν είναι πλήρες το δικαίωμα και ότι οφείλει να υπάρξει εξισορρόπηση (ο αντικρουόμενος νομικός όρος “considered against” νοηματικά εμφανίζει σχετικότητα στην πράξη) με τα αντικρουόμενα κυβερνητικά ενδιαφέροντα για την προστασία της γυναίκας, μα και της προγενέθλιας-προγεννητικής ζωής. Το όριο εξισορρόπησης ήταν το ανάλογο τρίμηνο της κάθε εγκυμοσύνης.

Το Δικαστήριο κατηγοριοποίησε ως Θεμελιώδες το Δικαίωμα στην Άμβλωση. Δικαίωσε, ουσιαστικά, τις Γυναίκες. Όρισε ως νόμιμη την επιλογή να διαλέξουν εκείνες, εάν θέλουν να προβούν σε άμβλωση, χωρίς να μπορούν οι πολιτείες να τους στερήσουν το δικαίωμα. Αλλά θα λαμβανόταν υπόψιν από την ανάλογη πολιτεία και η πορεία της κύησης (άποψη ιατρικής ασφάλειας). Θεώρησε ακόμη τις τότε θέσεις του Τέξας εναντίον των αμβλώσεων, ως αντισυνταγματικές. Το 1992, για το Δικαίωμα στην Άμβλωση, προσδιορίστηκαν ως νέα “βιώσιμη συνθήκη” του εμβρύου οι 23-24 εβδομάδες. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν, ότι ο ριζοσπαστικός νόμος “Ρόου εναντίον Γουέιντ” στις Η.Π.Α. κρεμόταν ανέκαθεν από μια κλωστή.

Καθότι η ιστορική απόφαση για την άμβλωση στις Η.Π.Α. στηριζόταν μόνο σε τούτο το νόμο και όχι σε κάποιον εγγυημένο ομοσπονδιακό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, πέρυσι (2022) στη Νότια Ντακότα να αμφισβητηθεί ο νόμος μετά από τόσες δεκαετίες και δυστυχώς να απαγορευτούν οι αμβλώσεις. Μια επονείδιστη απόφαση, άμεσα επηρεασμένη από Ρεπουμπλικανούς. Γυρίζοντας δυστυχώς τη νοοτροπία των Η.Π.Α. σε μια προκλητικά καλογυαλισμένη, μεσαιωνική αντίληψη. Χωρίς κανένα σεβασμό για τις Γυναίκες και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Παρεμπιπτόντως, οι ειδικές σχέσεις υιοθετημένου παιδιού (κόρη) και βιολογικής μητέρας (ΜακΚόρβι) μετά από χρόνια (1994) σε τηλεφωνική τους επικοινωνία ήταν αποστασιοποιημένες, δογματικές και δηλητηριώδεις. Μοναδικός υπεύθυνος αυτών των αποτελεσμάτων είναι η τότε (1969-1970) νομοθεσία του Τέξας.

Γενικώς…

Τώρα λοιπόν, μπορούμε να εξετάσουμε πολύ πιο προσεκτικά και μελετημένα, το πώς κινείται καλλιτεχνικά/κινηματογραφικά για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και κατά συνέπεια για την ενδυναμωμένη Φωνή των Γυναικών, η εξαιρετικά σημαντική ταινία “Τηλεφώνησε στην Τζέϊν” (2022). Η ανθρωπιστικής μορφής ταινία αυτή περιγράφει τις σκοταδιστικές συνθήκες πριν από το νόμο “Ρόου εναντίον Γουέιντ” και τι χρειάστηκε, προκειμένου να φτάσουν τελικά οι Η.Π.Α σε αυτόν…Αποδεικνύεται άκρως επίκαιρη και για το σήμερα…

Πλεονεκτήματα Ταινίας

Α) Το Μεστό Σενάριο

Η επιλεγμένη μυθοπλασία των σεναριογράφων Χέιλι Σόρ και Ρόσαν Σέθι έχει ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Στην ταινία η καλλιτεχνικά διαμαρτυρόμενη πλοκή κάνει κάτι αλλιώτικο. Χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό αληθινών γεγονότων και μυθοπλασίας. Αρχικώς, κρατά το όνομα Τζέϊν ως έμπνευση του νόμου “Ρόου εναντίον Γουέιντ” (ψευδώνυμο “Τζέϊν Ρόου”), αλλά και της προηγηθείσας αληθινής ιστορίας των γυναικών του Σικάγο με τη μυστική κλινική αμβλώσεων (ακτιβιστική οργάνωση “Τζέϊν”). Η κυριότερη διαδραστική περίοδος στο έργο είναι το διάστημα της δεκαετίας του 1960, πριν από τον ριζοσπαστικό νόμο του 1973.

Δεύτερον, τοποθετείται η διαφοροποιημένη ηρωίδα Τζόι του σεναρίου, στο Σικάγο (Πολιτεία Ιλινόις) των τελών της δεκαετίας του 1960 να περιμένει το δεύτερό της παιδί. Η αρχικά “αόρατη” ευτυχισμένη νοικοκυρά Τζόι θα περάσει από στάδιο ενστικτώδους ανθρωπιστικής επαγρύπνησης, προτού ενταχθεί δυναμικά στις “Τζέϊν.” Η νομοθεσία του Σικάγο καθόριζε τις επιλογές των οικογενειών. Στην πόλη αυτή απαγορεύονταν δια νόμου οι αμβλώσεις. Η γνώμη των γυναικών εγκλωβιζόταν στην απόλυτη υποταγή με αποσιώπηση. Ο ριζοσπαστικός νόμος “Ρόου εναντίον Γουέιντ” (1973) βρισκόταν ακόμα αρκετά χρόνια μακριά. Κάτι έπρεπε να γίνει επομένως, γρήγορα και διαδραστικά. Δυστυχώς, υπήρχαν αυστηρές επεμβάσεις ιατρικών συνεδρίων και κοινωνικών θεσμών, με δογματικές αποφάσεις επάνω στις ολοκληρωτικά φιμωμένες επιλογές της κάθε κοινωνικά παγιδευμένης εγκύου. Η Τζόι δεν θα εισακουστεί στην αντρική ολομέλεια συνεδρίου. Θα αποχωρήσει.

Η τρίτη αλλιώτικη παράμετρος στο σενάριο είναι, πως μοναδική εξαίρεση για αυτά τα αυταρχικής πολιτικής συνέδρια αποτελούσε η μέριμνα για την προστασία του εμβρύου. Απεναντίας, δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον για τον κίνδυνο της ίδιας της εγκύου. Εδώ το σενάριο πιάνει εύστοχα τον προβληματισμό από τη ρίζα του! Η Τζόι μαθαίνει διαπιστευμένα από τους γιατρούς, ότι έχει μια απειλητική ασθένεια, όπου εάν εξακολουθήσει να παραμένει έγκυος, τότε η ίδια θα έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να πεθάνει. Αντιθέτως, το έμβρυο μπορεί και να ζήσει. Η κάποτε πολυπόθητη εγκυμοσύνη του δεύτερου παιδιού μετατρέπεται πια σε εφιάλτη για την οικογένειά της. Το ιατρικό συνέδριο ενδιαφέρεται όμως μόνο για τον προγεννητικό οργανισμό και όχι για την τύχη της ενήλικης Τζόι. Την αντιμετωπίζει άκρως προσβλητικά, ως δοχείο που “πρέπει” οπωσδήποτε να “προσφέρει” κάτι κοινωνικά. Η εφεδρική “ψυχιατρική” παράμετρος ήταν επίσης προσβλητική.

Η ζωή της καταπιεσμένης ηρωίδας οδηγείται σε επαναστατική ενέργεια, που αντιστέκεται στην επικινδυνότητα της επιπόλαιης νομιμοφροσύνης. Και αναζητά αληθινά το Ηθικό Δίκαιο, υπερασπίζοντας το δικό της Δικαίωμα στην Άμβλωση, αλλά υποσυνείδητα και όλων των γυναικών στις Η.Π.Α. Η προσωπική άμβλωση στον χώρο των “Τζέϊν” θα αλλάξει την οπτική της. Η Τζόι, προτού συμμαχήσει αγωνιστικά με τις “Τζέιν”, θα συγκρουστεί με την ιδέα, ότι η ίδια δεν αισθάνεται την ταύτιση για κάθε περίπτωση εγκυμοσύνης. Όμως η γνωριμία με την αρχηγική ακτιβίστρια Βιρτζίνια θα κάνει την Τζόι να κατανοήσει ενσυνείδητα πλέον, πως το πραγματικό πρόβλημα είναι η επιθετική πολιτική του νομικού συστήματος απέναντι σε κάθε εν δυνάμει έγκυο γυναίκα. Και όχι το πώς προήλθε η εκάστοτε εγκυμοσύνη. Επίσης, όλες οι “Τζέϊν” θα διαφωνήσουν για τις προτεραιότητες βοηθείας της αλληλέγγυας οργάνωσης, αλλά θα βρουν τη λύση…

Β) Η Έξυπνη Σκηνοθεσία

Η μελετημένη σκηνοθετική έκφραση της Φίλις Νάγκι ενισχύει με ωφέλιμο τρόπο το μεστό, χαμηλών τόνων, σενάριο. Εναρμονίζεται, μα κάνει αισθητή και τη δική της μεθοδική φωνή. Η κατασκευαστική προσέγγιση με φιλμ 16mm βάζει τον θεατή σε αξιοπρόσεκτα, πιο σπάνια πλαίσια οπτικής ποιότητας. Τον εντάσσει επάξια στην εποχή των ετών 1968 και 1973. Αλλά αυτό δεν επαρκούσε. Έπρεπε να οριστεί και μια επιδέξια μεθοδολογία. Έτσι και έγινε. Η ενταγμένη μουσική θα κάνει αισθητό το διπολικό ρετρό/φρέσκο πέρασμά της, χωρίς όμως να κλέψει ποτέ τη δόξα από την καθοριστική εικόνα. Ακριβώς επειδή η απόδοση της σκηνοθεσίας δεν είναι από αυτές, οι οποίες κάνουν τρανταχτή την παρουσία τους. Κινείται αλλιώτικα. Σταθερά και σχεδόν “αθόρυβα.”

Η σκηνοθεσία κατορθώνει να συνεργαστεί ακόμα καλύτερα με τις υπόλοιπες κινηματογραφικές παραμέτρους (κυρίως με σενάριο, διεύθυνση φωτογραφίας, εσωτερική διακόσμηση, μοντάζ και ερμηνείες), παρουσιάζοντας στο κοινό μια υποβλητική αισθητική. Και μάλιστα δίχως εντυπωσιασμούς και δράματα. Με χαμηλούς φωτισμούς και χαμηλών τόνων συναναστροφές. Δεν είμαι σίγουρος, αν θα καταλάβουν όλες/όλοι οι θεατές αυτή την ιδιαίτερη κινηματογραφική αισθητική. Είμαι βέβαιος όμως, ότι πολλές/πολλοί Σινεφίλ θα αντιληφθούν, εν εξελίξει της παρακολούθησης, πως υπάρχει όντως μια σκεπτόμενη μεθοδολογία. Εάν αρέσει ή όχι δεν έχει και πολλή σημασία, εφόσον αυτή κάνει τον κεντρικό στόχο να λειτουργεί. Δηλαδή την ταύτιση με τον -χαμηλών τόνων μεν, μα σταθερό- αγώνα της οργάνωσης “Τζέϊν.”

Αυτό θα γίνει καλύτερα αντιληπτό κατά την κατάλληλη συνδεσιμότητα με την *διαφοροποιημένα αποδιδόμενη διαδικασία προσωπικής άμβλωσης της Τζόι. Εκεί θα ανακαλύψουν οι Σινεφίλ μια απομονωμένη ενότητα με ιδιαίτερη διάσταση, προσδίδοντας συναίσθημα, χωροχρονική παύση, αλλά και ελευθερωμένη ροή στην μετέπειτα αλλιώτικη διαδοχή της ταινίας. Ήταν το σημείο Κινηματογραφικής Αφύπνισης! Η δραματική μελωδία της οπτικής αφήγησης. Τότε γίνεται πια ευδιάκριτη η προϋπάρχουσα αισθητική των χαμηλών φωτισμών ως η ισχυρή βάση του έργου. Η δικαιολογημένη ήρεμη δύναμη. Σαν την επερχόμενη συσπείρωση των γυναικών, υπό το όνομα-σύμβολο “Τζέϊν.” Τότε επιπροσθέτως, αποκτά σημασία η απόφαση της διαμορφωμένης πια Τζόι να ξεκινήσει να γνωρίζει καλύτερα τις Βιρτζίνια, Γκουέν, Μαέβ και όλες τις “Τζέϊν.”

Η κάμερα στο σπίτι της Τζόι έχει συγκεκριμένες θέσεις, ενώ στο σπίτι της οργάνωσης “Τζέϊν” παρουσιάζει μεγαλύτερη δραστηριότητα. Επιπλέον, νοηματικά έχει μεγάλη σημασία η πορεία της συνολικής κινηματογραφικής αφήγησης. Αυτή θα κάνει ακόμη και τους αναποφάσιστους θεατές για το θέμα των αμβλώσεων να σχηματίσουν γνώμη, με ταυτοχρόνως πιο ευαισθητοποιημένη και ήρεμη παρατηρητικότητα. Διότι εδώ η λογική, το συναίσθημα και η ευθυκρισία ενώνονται, υπό το σκεπτικό της σκηνοθέτριας-ανθρωπίστριας Φίλις Νάγκι. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η σκηνοθεσία της παίζει μεγάλο ρόλο στην επικοινωνία με τον Σινεφίλ σε ένα βαρυσήμαντο θέμα. Για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και εντός τους για τα Αναπαραγωγικά.

Γ) Οι Εναρμονισμένες Ερμηνείες

Ξεχωρίζουν δύο. Η Ελίζαμπεθ Μπανκς (Τζόι) ερμήνευσε μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα της! Σίγουρα η σκηνοθεσία της Φίλις Νάγκι και οι απαραίτητες κατευθύνσεις βελτίωσης πήγαν σε αυτό το επίπεδο την ερμηνεύτρια. Ωστόσο και η ίδια κατανόησε απόλυτα τον στόχο. Η ερμηνεία της κινείται ιδανικά ανάμεσα στο χιούμορ, την τρυφερότητα, την προσωπική σύγκρουση, την καταπίεση και τον διεκδικηθέντα δυναμισμό.

Η Σιγκούρνι Γουίβερ (Βιρτζίνια) κάνει μια Καταπληκτική επιστροφή! Ένας από τους λόγους, που πήρε πειστική διάσταση στο έργο η οργάνωση “Τζέϊν”, ήταν η ενσάρκωση της αρχηγικής Βιρτζίνια. Ο ορισμός της εμπνευσμένης ήρεμης δύναμης βρίσκεται στην εξαιρετική ερμηνεία της πολύπειρης ηθοποιού. Για μια περσόνα ασταμάτητης αγωνίστριας, με επουλωμένα ψυχικά τραύματα και άφθαρτο γλυκό χαμόγελο.

Μειονεκτήματα Ταινίας

Α) Η ξαφνική εμφάνιση της βροχής σαν μια μίξη χολιγουντιανής έκπληξης και μοιρολατρικού καλέσματος, απέναντι στην ηρωίδα Τζόι, για να βρει την καθοριστική αγγελία, ήταν εντελώς άστοχη. Αταίριαστη, χωρίς νόημα και φαντασία. Εκεί απομονωμένα, μπορεί και να σκάσουν στα γέλια οι θεατές. Αλλά δεν απειλεί σε καμία περίπτωση το όλο όμορφο εγχείρημα.

Β) Η οπτική μετάβαση του έργου στην τότε θέσπιση του νόμου “Ρόου εναντίον Γουέιντ”, υπήρξε λίγο απότομη. Και έτσι, το ακόλουθο γιορτινό κλίμα σε φιλικό σπίτι των δυναμικών γυναικών, φάνηκε αρκετά ονειροπαρμένο και μη πειστικό.

Γ) Ντεμί μειονέκτημα εδώ. Εν πρώτοις ένα σοβαρό πρόβλημα, σαν ηθικό μήνυμα μιας κάπως ανησυχητικά αφιλτράριστης απήχησης στο ευρύ κοινό, είναι η αποστασιοποιημένη προβολή, για το τεράστιο ρίσκο υγείας που πήραν αυτές οι γυναίκες τότε. Δηλαδή, η στα όρια του ερασιτεχνισμού/επαγγελματισμού εκπαίδευση και υποδομή τους για την πραγματοποίηση των αμβλώσεων. Το λέω φυσικά, μόνο από άποψη ιατρικής περίθαλψης-ασφαλείας. Από αληθινό ενδιαφέρον για την υγεία της κάθε εγκύου και την επίτευξη της επιθυμητής ακίνδυνης έκτρωσης.

! Η αφήγηση δείχνει ωστόσο, αυτή τη φορά με το κείμενο του σεναρίου, ότι πάρα πολλές γυναίκες αναγκάστηκαν να έρθουν σε αυτήν ακριβώς τη ριψοκίνδυνη/ασφαλή θέση. Περνώντας το κατώφλι των “Τζέϊν.” Αιτία ήταν η μη νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Άρα, ουσιαστικά το κοινωνικό σύστημα τις εξανάγκασε στην εν λόγω ενδιάμεση κατάσταση. Και οι “Τζέϊν”, στην πράξη, παρείχαν τη δυνατότητα αμβλώσεων με ασφάλεια σε χιλιάδες γυναίκες. Άρα, ο θεατής θα καταλάβει (έστω και καταληκτικά) πιο θετικά τον κοινωνιολογικό προβληματισμό με το ανάλογο αδιέξοδο.

Σκεπτικό…

Υποβλητική Ατμόσφαιρα

Στο έργο παρουσιάζεται μια αντιφατική, ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα. H ιδιαίτερη κυρίαρχη ατμόσφαιρα, με ανάδειξη χαμηλών φωτισμών. Εκεί η διεύθυνση φωτογραφίας συνεργάζεται άψογα με τη σκηνοθεσία και την εσωτερική διακόσμηση. Η επιλεγμένη αυτή αισθητική έχει τη σημασία της. Κατά κύριο λόγο τη διακρίνουμε, όπως είναι λογικό, από τους φωτισμούς συσκευών σε εσωτερικούς χώρους. Ξεκινούν από το σπίτι της ηρωίδας Τζόι και επεκτείνονται σε άλλα μέρη. Εν καιρώ, η όλη υποβλητική ατμόσφαιρα αρχίζει να κατακτά την προσοχή του θεατή, κάνοντας ορατό το νόημά της. Κινηματογραφικά, η μυστικότητα γίνεται εχεμύθεια για έναν ανώτερο σκοπό.

Διότι αυτή η σταδιακά εξελισσόμενη απεικόνιση μετατρεπόμενης μυστικότητας σε εχεμύθεια αντιπροσωπεύει το μαχητικό βίωμα των γυναικών. Απέναντι στην σκοταδιστική κοινωνική αποσιώπηση για τα πραγματικά Αναπαραγωγικά και συνεπώς Ανθρώπινα Δικαιώματα (στα οποία ανήκει και το Δικαίωμα στην Άμβλωση). Με την, ας το πούμε, υποδορίως ιδιωτικοποιημένη πρωτοβουλία συλλογικής αντίστασης (μέσω της μυστικής οργάνωσης “Τζέϊν”) στους παράλογους και άκρως ελεγκτικούς νόμους των Η.Π.Α. περί των αμβλώσεων στη δεκαετία του 1960. Το θέμα εδώ είναι, το πώς, μια κατά βάθος αποφασιστική γυναίκα (πρωταγωνίστρια Τζόι), βρήκε το θάρρος, έσπασε το κέλυφος της υποταγής, συνάντησε, εμπιστεύτηκε και ασπάστηκε την ισχυροποιημένη οργάνωση “Τζέϊν.” Και όχι το πως δημιουργήθηκε η ίδια η οργάνωση. Για αυτό και έχει σημασία η δράση της Τζόι έπειτα από τη δική της άμβλωση!

Το έργο δείχνει την ωρίμανση των ανθρώπων, που δεν γεννήθηκαν ακτιβιστές, αλλά έδρασαν συνδράμοντας στο έργο των ακτιβιστών. Η ενσυνείδητη προσπάθεια ενισχυμένης αντίστασης στο σύστημα ξεκίνησε ιδιωτικά από τα διαμερίσματα της προβληματισμένης Τζόι και άλλων γυναικών. Αυτές, επί της ουσίας, επαναδιεκδίκησαν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους, κοιτάζοντας προς έναν ανώτερο σκοπό. Χωρίς να ενημερώσουν κανέναν. Ούτε καν τα αγαπημένα τους οικογενειακά πρόσωπα. Η διακριτικότητα-μυστικότητα-εχεμύθεια αποτυπώνεται από τους ανάλογους φωτισμούς. Αλλά και μέσω της αποστασιοποίησης από το φως της ημέρας. Η Τζόι μοιάζει με χαρακτήρα προσωποποίησης και ατομικότητας, σε μια καθοριστική χειραψία με τις “Τζέϊν.”

Πιο Αναλυτικά…

*Κινηματογραφική Αφύπνιση

Η διαδικασία άμβλωσης της Τζόι παρουσιάζεται με αξιοπρόσεκτη αφήγηση, κερδίζοντας την επάνοδο στη συνείδηση του θεατή! Η σκηνοθεσία θα βρει μια δική της διάσταση ανάμεσα σε λανθάνοντα ερωτισμό, αγχωτική εξέταση-αφαίρεση εμβρύου και αίσθηση φόβου-θανάτου. Στο μυαλό της Τζόι, ο θεωρούμενος γιατρός είναι άντρας, ενώ η ίδια ορίζεται ως γυναίκα-ασθενής.

Δεν υπάρχει στα αλήθεια τότε ερωτισμός ανάμεσά τους. Μέσα από το βίωμά της, παραδόξως, η πλευρά του άντρα μοιάζει τώρα με αντίστροφη διαδικασία αναπαραγωγικής διασποράς. Της ιατρικής, ψυχρής αφαίρεσης σπόρου. Η ένταση ανάμεσά τους διαπερνά τον θεατή. Παρατηρείται φοβία από την πλευρά της εξεταζόμενης γυναίκας. Μοντάζ και σκηνοθεσία κρατούν μια ιδανική ισορροπία.

Το πλάνο στο χέρι με τη βέρα της Τζόι αντιπροσωπεύει την οικογένεια εκείνης ως μορφή αγάπης, μα και βαλτώδους συντηρητισμού. Για μια έκτρωση την οποία θα δυσκολεύονταν να εγκρίνουν τα αγαπημένα της πρόσωπα, υπό αυτές τις “παράνομες” συνθήκες. Μια συνολικά εντυπωσιακή Κινηματογραφική Αφύπνιση!

Μια διανομή της Spentzos Film

Συντελεστές

Σενάριο: Hayley Schore, Roshan Sethi. Σκηνοθεσία: Phyllis Nagy. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Greta Zozula. Μοντάζ: Peter McNulty. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Elizabeth Banks, Sigourney Weaver, Chris Messina, Kate Mara, Wunmi Mosaku, Cory Michael Smith, Grace Edwards, Evangeline Young, John Magaro κ.α. Εσωτερική Διακόσμηση: Lauren Crawford. Διανομή Ρόλων: Sheila Jaffe, Bryan Riley. Κοστούμια: Melissa Desrosiers, Julie Weiss. Μουσική: Isabella Summers. Μακιγιάζ: Erin Acker, Margina Dennis κ.α. Ήχος: Jason King, Matt Taylor, Michael Jesmer κ.α.