Eretiki κριτική της υπέροχης ταινίας “Το Μπλε Καφτάνι”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Η Μαριάμ Τουζανί (σενάριο-σκηνοθεσία) κατόρθωσε να διαπεράσει το διδακτικό βίωμα των κινηματογραφικών ηρώων σε απευθυνόμενο μήνυμα νοοτροπίας προς τους θεατές. Αξιοπρέπεια στη Ζωή & στο Θάνατο.

Από την αισθητική μιας άνετης κομψότητας, στην αξιοποίηση της ενδυμασίας του καφτανιού, ως ανάλαφρη πανοπλία ψυχικής κάθαρσης για τους ζωντανούς και υψηλής τίμησης για τους νεκρούς.

Παρουσιάζει στο κοινό μια πραγματικά ποιοτική, περίτεχνα εξισορροπημένη, διαμαρτυρόμενη ταινία, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συνδεδεμένα στοιχεία διεθνιστικής προσέγγισης.

Η σκηνοθετική διακριτικότητα συναντά τα σεναριακά αδιάσειστα γεγονότα, απέχοντας κατά συνέπεια από το συντηρητισμό. Μέσα από ένα καφτάνι-ασπίδα εκείνων των Ιδανικών, που αντιστέκονται στην επιπόλαιη παράδοση και φτιάχνουν Νέες Ηθικές Αξίες.

Υπόθεση

Στο σημερινό Μαρόκο ο 50άρης Χαλίμ ζει μια φιλήσυχη ζωή με τη συνομήλικη γυναίκα του, Μίνα. Το ζευγάρι περνά μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς του στο παραδοσιακό, ταπεινό ραφείο, που διατηρούν για χρόνια μαζί. Ο Χαλίμ δεν είναι απλώς ένας ράφτης, αλλά διαθέτει τη σπάνια και ανεκτίμητη τεχνική ενός “Μάλεμ.” Η τεχνική αυτή είναι πια δυσεύρετη και ανταποκρίνεται σε απαιτήσεις υψηλής ραπτικής.

Όποιος τη γνωρίζει, είναι ικανός να κατασκευάσει ακόμη και καφτάνι. Έναν ειδικό συνδυασμό κεντήματος και ραπτικής. Με ύφασμα εντυπωσιακού χρώματος, σχεδιασμού και αισθητικής που υπερβαίνει την οποιαδήποτε μόδα ή επωνυμία ρούχων. Η ποιότητα στο καφτάνι είναι φυσικά ανεκτίμητη! Πρόκειται για ένα ρούχο, το οποίο φτιάχνεται, ώστε να διαδεχτεί αγαπημένους ανθρώπους μέσα στη διαχρονική συνέχεια γενεών κάθε οικογένειας.

Ωστόσο, ακόμα και ο Χαλίμ, κάποιες παραδοσιακές, απαιτητικές τεχνικές, με σχολαστικές λεπτομέρειες για κεντημένα κουμπιά, δεν τις έχει διδαχθεί. Η οργανωτική, προσεκτική Μίνα τον βοηθά να ανταποκριθεί στο απαιτητικό πρόγραμμα των (ως επί το πλείστον) κακομαθημένων πελατών τους. Όμως η περίτεχνη δουλειά ενός “Μάλεμ” δεν μπορεί να παραδίδεται ταχύρρυθμα.

Για αυτό το λόγο, προσέλαβαν έναν εκπαιδευόμενο ράφτη, τον νεαρό Γιουσέφ. Ο γάμος της Μίνα με τον Χαλίμ έχει πολλές ερμηνείες. Δεν είναι αυτό που θα περίμενε κάποιος. Η σχέση τους αφορά έναν απερίγραπτο δεσμό αγάπης. Η παρουσία του Γιουσέφ και η πτωτική πορεία στην υγεία της Μίνα θα δημιουργήσουν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ των τριών προσώπων…

Ανάλυση

Εισαγωγή…

Στην πραγματικότητα, ανακαλύψαμε και ξεχωρίσαμε αυτή την εξαιρετική ταινία στο περασμένο 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας “Νύχτες Πρεμιέρας.” Η συγκίνηση τότε στο κοινό ήταν ασυγκράτητη και επομένως αληθινή. Έβλεπες κριτικούς κινηματογράφου, Σινεφίλ, γυναίκες και άντρες, να έχουν βρει μετά από καιρό ένα άξιο, αντιρατσιστικής εμπιστοσύνης, κινηματογραφικό έργο. Μαζί με το ανάλογο ποιοτικό στυλ ενδιαφέρουσας αφήγησης, φυσικά. Σαφώς ήταν ξεκάθαρο τότε, ότι το εν λόγω ποιοτικό έργο δεν θα διακρινόταν μόνο στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του συγκεκριμένου Φεστιβάλ. Αλλά πως θα πρωταγωνιστούσε και στις ακόλουθες προβολές του κοινού, κατά τη διάρκεια της σεζόν. Μόλις θα ερχόταν και επισήμως, εν καιρώ, στις αίθουσες.

Το ξέραμε καλά λοιπόν, όσοι το παρακολουθήσαμε τότε (10/2022), το διαπιστώνετε αντιστοίχως και εσείς τώρα. Ιδιαίτερα όσο περνά πια ο καιρός από την επίσημη ημέρα προβολής του στις αίθουσες (30/3/2023). Μέσα από αυτά τα ευνοϊκά δεδομένα ευτυχώς γίνεται αντιληπτό το πολυεπίπεδο αντιρατσιστικό περιεχόμενό του. Πρόκειται επομένως, αυταπόδεικτα και αναντίρρητα, για μία από τις πιο σημαντικές ταινίες της φετινής κινηματογραφικής σεζόν! Εάν μάλιστα αναλογιστούμε την πορεία της δημιουργού, το έργο τότε αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον. Η ηλικιακά και κινηματογραφικά νέα δημιουργός, Μαριάμ Τουζανί (σενάριο/σκηνοθεσία), μόλις στην δεύτερή της ταινία μεγάλου μήκους (!) κατορθώνει να παρουσιάσει επιτυχώς μια τόσο εντυπωσιακή πληρότητα υλοποιημένων κινηματογραφικών/καλλιτεχνικών ιδεών!

Γενικώς…

Υπό αυτό το πρίσμα μελέτης, το συνολικό εγχείρημά της αποδεικνύεται ακόμη πιο εντυπωσιακό. Διότι η ίδια, με αφορμή τη σημερινή, προβληματική μαροκινή κοινωνία, παρουσιάζει στο κοινό των απανταχού Σινεφίλ μια πραγματικά ποιοτική, περίτεχνα εξισορροπημένη, διαμαρτυρόμενη ταινία, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα συνδεδεμένα στοιχεία διεθνιστικής προσέγγισης. Στο σκεπτικό της ενυπάρχει η υπομονετική μεθοδικότητα! Εδώ συνολικά η σκηνοθετική διακριτικότητα συναντά τα σεναριακά αδιάσειστα γεγονότα, απέχοντας κατά συνέπεια από το συντηρητισμό. Διότι γίνεται μεν ξενάγηση στην εντοπισμένη δικαιωματική ηδονή, χωρίς όμως να χρειάζεται να υπάρχει ανάλυση δια της εικόνας.

Τον καλλιτεχνικό αυτό συλλογισμό ακολουθεί η κατηγορία ενός όχι ελλειπτικού, αλλά επεξηγηματικού μοντάζ. Λίγο πριν ή μετά από την ένταση των ερωτικών παθών (*με ελάχιστες εξαιρέσεις στη διάρκεια των παθών, όπου η εικόνα ή ο ήχος συμπληρώνουν με διακριτικό μοτίβο τις ανάλογες στιγμές και πάλι). Επιπλέον, το μοντάζ του Νίκολας Ραμπλ φέρει το ρόλο της επαλήθευσης στη συχνότητα κρίσιμων ενοτήτων, που διαχωρίζουν τον πρωταγωνιστικό, κυρίαρχο ρόλο του, καταπιεσμένου και με λεπτούς τρόπους, ήρωα Χαλίμ. Ο αποφασιστικός και συνάμα ενοχικός, ιδιωτικός του σταθερός δρόμος ξανά προς τα χαμάμ είναι η απόδειξη. Ωστόσο εκεί επακριβώς ο συνδυασμός διακριτικότητας και γεγονότων, που σας προανέφερα, ορίζει μια τροποποιημένη σχέση μεταξύ πρωταγωνιστή/θεατή/σκηνοθέτριας.

Εκεί πιο συγκεκριμένα, είμαστε πλέον στοχαστές της αντιρατσιστικής ουσίας και όχι της λεπτομερούς εικόνας στην ομοερωτική ελευθερία του ήρωα Χαλίμ. Έτσι αποβάλλεται δικαιωματικά από το σκελετό του έργου ο συντηρητισμός. Έχει ενδιαφέρον το επίτευγμα στην οργάνωση, υπό την επίβλεψη της δημιουργού Τουζανί! Η δε διεύθυνση φωτογραφίας της Βιρζινί Σουρντέι (ή Σουρντέχ) μάς ξεναγεί ιδανικά με τη θέασή της στο παραδοσιακό ραφείο του εργατικού ζεύγους, στο σπίτι της ασθενούς, θαρραλέας Μίνα και στη μοναχική διαδρομή του Χαλίμ. Τα κοστούμια της Ραφίκα Μπενμαΐμουν είναι γοητευτικά, περιγράφοντας την καθημερινότητα και εξαιρετικά ποιοτικά, συστήνοντας τη δυσεύρετη υψηλή ραπτική. Άλλωστε όφειλαν να είναι έτσι, για την προβολή της πανίσχυρης κεντρικής ιδέας του έργου. Διότι η Μαριάμ Τουζανί κατόρθωσε να διαπεράσει το διδακτικό βίωμα των κινηματογραφικών ηρώων σε απευθυνόμενο μήνυμα νοοτροπίας προς τους θεατές.

Αξιοπρέπεια στη Ζωή και στο Θάνατο. Από την αισθητική μιας άνετης κομψότητας, στην αξιοποίηση της ενδυμασίας του καφτανιού, ως ανάλαφρη πανοπλία ψυχικής κάθαρσης για τους ζωντανούς και υψηλής τίμησης για τους νεκρούς. Από την εξειδικευμένη τεχνική του “Μάλεμ”, την οποία ελάχιστοι άνθρωποι κατανοούν μόλις σε λίγες χώρες, στην παγκόσμια ανθρώπινη επιθυμία για τίμηση του αγαπημένου προσώπου που απεβίωσε γαλήνια. Αφήνοντας ευχές, για να ζήσουν πιο ελεύθεροι οι δικοί της άνθρωποι. Η υπεράσπιση ακλόνητων Αξιών ζει πια μαζί με το πνεύμα της. Μέσα από ένα καφτάνι-ασπίδα εκείνων των Ιδανικών, που αντιστέκονται στην επιπόλαιη παράδοση και φτιάχνουν Νέες Ηθικές Αξίες, οι οποίες αντέχουν στο χρόνο, λόγω της αδιαμφισβήτητα μελετημένης αντίληψής τους.

Εξαιρετική ανάπτυξη σεναρίου (Μαριάμ Τουζανί & συνεργασία με τον Ναμπίλ Αγιούχ), ώστε σκοπίμως να αμφισβητήσουμε στιγμιαία το γυναικείο χαρακτήρα της ανερχόμενης συμπρωταγωνίστριας Μίνα, σαν πιθανής συντηρητικής περσόνας. Μα έπειτα να αντιληφθούμε εν εξελίξει της πλοκής, ότι αντιθέτως η ίδια αποτελεί τελικά το πιο απελευθερωμένο, ανθρώπινο πρότυπο όλων! Η περσόνα Μίνα συνιστά την πραγματική αποκάλυψη, σε ό,τι αφορά το αληθινό στήριγμα μιας σύγχρονης οικογένειας. Το συνολικά ανθρώπινο πρότυπο. Ένας βράχος, που έδιωξε το θάνατο της μητέρας και την περιφρόνηση του πατέρα του Χαλίμ. Ένας άνθρωπος που τον αποδέχτηκε και τον παντρεύτηκε. Ένας σύγχρονος αντιρατσιστικός χαρακτήρας, υποστηρίζοντας την πραγματική Ελευθερία του Ατόμου και όχι τα φτιαχτά δικαιώματα των πατριαρχικών αντιλήψεων.

Απαλλαγμένη και από μητριαρχικούς πειρασμούς. Ένα μαχητικό, ανεξάρτητο Φεμινιστικό πλάσμα, που δεν διεκδικεί και ούτε έχει ανάγκη οποιονδήποτε τίτλο κινήματος. Μονάχη, έχοντας οδηγό τη γενναιότητα, αμφισβητεί τη νοοτροπία οπισθοδρομικών χωρών, επιβεβλημένων ελεγκτικών μηχανισμών και επεμβατικών θρησκειών. Ωστόσο, το έργο δίνει μεγάλη σημασία μέσω της κινηματογραφικής αφήγησής του και στα τρία πρωταγωνιστικά πρόσωπα, Χαλίμ, Μίνα και Γιουσέφ. Και κυρίως, στην αλληλέγγυα απρόβλεπτη σχέση, η οποία θα αναπτυχθεί μεταξύ τους. Ο παλιός έρωτας των Χαλίμ και Μίνα δίνει τη θέση του στη νέα αγάπη των Γιουσέφ και Χαλίμ. Διαμέσου της αρμονίας των τριών ανθρώπων. Ιδιαιτέρως, με την εξαιρετική, αθώα και ερωτική στιγμή, όπου οι τρεις τους χορεύουν με τους ώμους.

Όμως, εάν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ακριβείς, το έργο (πάντοτε στο διακριτικό του μοτίβο) εκτός από την ορατή ομοφυλοφιλία (είτε με αδέσμευτο ερωτισμό, είτε με συντροφική αγάπη) κάνει αισθητή και την αμφισεξουαλικότητα. *Δηλαδή υπονοείται, πως στο κομμάτι της ετεροφυλοφιλίας ο Χαλίμ λειτουργούσε ερωτικά στο παρελθόν μόνο με τη Μίνα στη ζωή του, απλώς έληξε το πάθος τους – επίσης, μάλλον η καρκινοπαθής Μίνα έκανε σεξ με τον Γιουσέφ, ενόσω το γεγονός αντιμετωπίστηκε με ζήλια/συγκατάθεση από τον Χαλίμ. Πάντως, όπως και να έχει, οι καθοριστικές μεταβάσεις στις ανθρώπινες αυτές σχέσεις γίνονται ορατές, διότι παρακολουθούμε καταπληκτικές ερμηνείες (**ανάλυση ερμηνειών σε σχετική κάτωθι κατηγορία).

Σκεπτικό…

Σκελετός

Τρεις κεντρικές ενότητες

Α) Αρχικώς, αναδεικνύεται η ασφυκτική αναζήτηση της Προόδου. Με εξατομικευμένες πρωτοβουλίες, που δεν θα περιμένουν κάποια κοινωνία να “δωρίσει” βασικές ανθρώπινες ελευθερίες (Χαλίμ και άλλοι άντρες με ομοφυλοφιλική φύση, ζουν ιδιωτικά την αδέσμευτη ερωτική τους ζωή στα χαμάμ).

Β) Εν συνεχεία, περιγράφεται η απαραίτητη αλληλεγγύη, η οποία ενδυναμώνει τις ατομικότητες. Ακόμη και αν ο αλληλέγγυος κύκλος απαρτίζεται μόνο από τρία άτομα (Χαλίμ-Μίνα-Γιουσέφ στις ιδιαίτερες, οποιασδήποτε διάστασης, μεταξύ τους ανθρώπινες σχέσεις).

Γ) Τελικώς, παρατηρείται η υλοποιημένη τόλμη ενός αλλιώτικου τρόπου σκέψης. Με παράλληλη κοινωνική ένταξη, της οποίας η αξιοπρέπεια επ’ ουδενί δεν απειλείται (κηδεία και τίμηση μνήμης αγαπημένου προσώπου με ειδικούς όρους – θέσπιση συντροφικότητας με νέα δεδομένα, ακόμη και στο καφενείο).

Σενάριο-Σκηνοθεσία

Η λυτρωτική επίλυση

Ουσιαστικά, η υπολογισμένη διακριτικότητα ή πιο σωστά ο τρόπος που αυτή χρησιμοποιήθηκε, έχει το νόημά του στη συγκεκριμένη ταινία. Όποιο και αν ήταν το καλλιτεχνικά μετουσιωμένο μονοπάτι του έργου για την Μαριάμ Τουζανί. Δηλαδή, ακόμη και εάν μέσα στα σχέδιά της υπήρχε η αναγκαστική αντιμετώπιση προβλημάτων, ώστε η ίδια να περάσει την ταινία από τη μαροκινή λογοκρισία. Δεν μας απασχολεί αυτό. Καθότι, σε τούτη την ώριμα εξελιγμένη μεθοδικότητα και ανάλογη καταληκτική λύτρωση, η καλλιτεχνική έκφραση της δημιουργού Τουζανί, έτσι και αλλιώς, ακτινοβολεί. Όπως ακριβώς η πεντακάθαρη, αληθινή ελπίδα, η οποία δεν χρειάζεται στολισμούς! Με σημαντικότερη νοηματική λάμψη στην πράξη της επίλυσης. Καθόσον καταληκτικά το έργο δεν εγκλωβίζεται σε ρεαλιστικά αδιέξοδα μιας αποκλειστικώς γενναίας, αντιρατσιστικής παρατήρησης, δίχως αντιπρόταση.

Λόγου χάριν, με ένα αέναο, γοητευτικό ερωτηματικό στραγγαλισμού της ελπίδας εν κατακλείδι (όπως στο πραγματικά ενδιαφέρον έργο “Joyland”, που όμως δεν αντιπροτείνει κάποια λύση). Όχι. Απεναντίας, η ταινία “Το Μπλε Καφτάνι” (2022) κάνει το παραπάνω βήμα. Βρίσκει αναζωογονητικό χώρο μέσα στη διεθνιστική αντίληψη και ενσυναίσθηση των θεατών, λόγω μεν της ισορροπίας γεγονότων με διακριτικό μοτίβο, μα επιπροσθέτως επειδή ακριβώς επέρχεται η επιθυμητή, σχεδόν ακατόρθωτη, λύση. Και εδώ βρίσκεται το ενδιαφέρον σημείο. Δηλαδή η αποφασιστική στιγμή. Η λυτρωτική αυτή επίλυση βρίσκει μορφή από την ίδια την Υπεράσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τόσο απλά. Είσαι αξιοπρεπής, με αδιαπραγμάτευτη τόλμη; Τότε λοιπόν, έχεις σοβαρές πιθανότητες να αναγνωριστεί η αξιοπρέπεια που επιζητάς κοινωνικά, διότι δεν τη φοβήθηκες ατομικά.

Αυτό είναι το μήνυμα. Εξαιτίας τούτης της προσέγγισης δημιουργείται η αφύπνιση και η συγκίνηση στο συναισθηματικό κόσμο πολλών και μάλιστα ετερόκλητων προσωπικοτήτων ανάμεσα στο κοινό των Σινεφίλ. Με τη γλώσσα του Κινηματογράφου και την ακόμη πιο οικουμενική διάλεκτο της καρδιάς των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτά τα στοιχεία αντανακλούν με περιεκτικότητα αντιρατσιστικό περιεχόμενο, ψυχαγωγία θεατή, αποκάλυψη μυστηρίου στο σενάριο, αντίδραση σε μια καταπιεστική κοινωνία, καθώς και εμπνευσμένα υπερβατικά βιώματα κινηματογραφικών ηρώων. Ουσιαστικά, η επικοινωνία με τον θεατή ανάγεται σε πολλά επίπεδα. Η λυτρωτική επίλυση όμως είναι εκείνη, η οποία επιφέρει ρόλο ενοποίησης όλων αυτών των γοητευτικών επιπέδων.

Πιο Αναλυτικά…

Καλλιτεχνική Αξία

Ο Χαλίμ, η Μίνα και ο Γιουσέφ ξεκινούν να είναι τρεις κινηματογραφικοί ήρωες. Μα εξελικτικά αποδεικνύεται, πώς αφορούν το διαδραστικό Ρεαλισμό της ζωής. Η Αλληλεγγύη, που εκείνοι ανακαλύπτουν και ακολουθούν, είναι το κλειδί στη μετατροπή της κινηματογραφικής αφήγησης σε Καλλιτεχνική Αξία! Η Καλλιτεχνική αυτή Αξία προϋποθέτει τις απαραίτητες προσλαμβάνουσες από το κοινό, προκειμένου να μην συναντήσει προβλήματα συντονισμού η ενσυναισθητική διαδρομή. Αλλά τώρα, θα γίνω πολύ πιο συγκεκριμένος… Δεν σημαίνει, ότι η ενσυναίσθηση θα αγγίξει απαραιτήτως κάθε γωνιά του πλανήτη. Όχι. Μπορεί όμως να αγγίξει αναμφισβήτητα τρεις ηπείρους, καλύπτοντας ένα σεβαστό φάσμα συναισθηματικής νοημοσύνης από τον μέσο μέχρι και το λόγιο πολίτη σε αυτές.

Και το εντυπωσιακό είναι, ότι εκεί η συγκεκριμένη προσέγγιση θα βάλει σε σκέψη ακόμη και όσους θα απέρριπταν το περιεχόμενο της ταινίας. Πράγματι, η ενσυναισθητική αυτή αύρα είναι ικανή να μετατρέψει έναν μέσο πολίτη σε αντιρατσιστή και έναν ορκισμένο αντιρατσιστή σε αμετάκλητο Μοραλιστή. Καλλιτεχνική Αξία και κινηματογραφική αφήγηση ανατροφοδοτούνται, διαμέσου της ισχυρής ενσυναισθητικής αύρας. Επομένως, η συνολική οπτική της Τουζανί αποφαίνεται κρίσιμη, με επίκεντρο την αλληλεγγύη των τριών προσώπων. Μια μελετημένη οπτική, με εκφραστική απήχηση όχι μόνο σε φάσμα χωρών, αλλά και ηπείρων. Για αυτό το λόγο, θα την περιέγραφα ως επίτευξη “Διηπειρωτικής Κινηματογραφικής Αφήγησης”, αντιστοίχως σε Αφρική, Ασία & Ευρώπη. Διότι κάπου εκεί ανάμεσα προσπαθεί να βρει ανάσα ελευθερίας η κοινωνικά αντιμαχόμενη, αλλιώτικη ζήση αυτών των τριών, υπερ-διασυνοριακής δράσης, ομοϊδεατών ηρώων. Το κομμάτι Αφρικής και Ασίας, λόγω του κατά σημεία αραβικού αυταρχισμού, δεν χρειάζεται επεξήγηση. Γιατί άραγε μπαίνει στο κάδρο το όριο της Ευρώπης, ως τελικής τρίτης ηπείρου, όμως;! Δεν έχει να κάνει μόνο με τις ρίζες των θετικών στοιχείων του Δυτικού Πολιτισμού.

Υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία στη Δύση. Ας πάμε λίγο πιο βαθιά και ειλικρινά…Για κάποιον πιο περίεργο λόγο, ο Ευρωπαίος πολίτης-Σινεφίλ μπορεί να αντιληφθεί περισσότερο το τραγικό βίωμα των εν λόγω ηρώων Χαλίμ-Μίνα-Γιουσέφ, εν συγκρίσει με κάποιον αντίστοιχο παρατηρητή ταινιών-κάτοικο Αμερικής ή Ωκεανίας. Ίσως, γιατί ακόμη και τώρα ο Ευρωπαίος θεατής ισορροπεί, άθελα και εν αγνοία του, ανάμεσα σε απελευθερωτική φιλοσοφία και κατάλοιπα θρησκευτικής καταπίεσης…Το απόλυτο ξεγύμνωμα. Απόδοση διηπειρωτικής (δύο ήπειροι και άνω) κινηματογραφικής αφήγησης λοιπόν, με ουσιώδες αντιρατσιστικό περιεχόμενο, σε πλήρη επικοινωνία από τον μέσο μέχρι και το λόγιο πολίτη. Η Μαροκινή και πολίτης του κόσμου, Καλλιτέχνιδα Μαριάμ Τουζανί, τα κατάφερε!

**Ερμηνείες

– Η Λούμπνα Αζαμπάλ (Μίνα) έχει κάνει την καλύτερη και πιο σημαντική ερμηνεία! Εναρμονίζεται απόλυτα με το σενάριο και την οπτική αφήγηση, ώστε εμείς ως θεατές να εξετάζουμε αρχικώς την προσωπικότητα της Μίνα με καχυποψία. Έπειτα η ανωτερότητα, η τόλμη, ο ανθρωπισμός και η αποβολή για τον φόβο του θανάτου γοητεύουν, συστήνοντάς μας ένα άλλο πλάσμα. Μαζί με την κατάκτηση της δοτικότητας σε μια ανίκητα μετουσιωμένη αγάπη, είναι όλα αυτά και δικά της επιτεύγματα συνδημιουργίας. Ώστε, η ίδια η ερμηνεύτρια να απογειώσει την ηρωίδα του σεναρίου!

– Η παρουσία του Σαλέχ Μπακρί (Χαλίμ) δίνει μεγάλη αξία στην απόδοση του σεναριακά κυρίαρχου πρωταγωνιστικού ρόλου. Ενός ενάρετου ανθρώπου με λεπτούς τρόπους και δυσεύρετη καλοσύνη, συμβαδίζοντας με τη σπάνια τεχνική του κοινωνικά αδικημένου ράφτη και ατόμου. Δεν θα μπορούσε άλλος ηθοποιός να ορίσει αυτό το τόσο απαιτητικό ερμηνευτικό πλαίσιο, μιας πονεμένης, ενδιαφέρουσας προσωπικότητας με κεκαλυμμένη χαρμολύπη.

– Ο Αγιούμπ Μισιούι (Γιουσέφ) κερδίζει τον θεατή για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή βρίσκει την απαραίτητη χημεία με τους ταλαντούχους συμπρωταγωνιστές του. Δεύτερον, διότι ο ίδιος συνοδεύει το στοιχείο της ντροπαλότητας με μια θαρραλέα πραότητα, κατά την αντιμετώπιση προσωπικών δυσκολιών της περσόνας.

Μια διανομή της Danaos Films

Συντελεστές

Σενάριο: Maryam Touzani, Nabil Ayouch. Σκηνοθεσία: Maryam Touzani. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Virginie Surdej. Μοντάζ: Nicolas Rumpl. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Lubna Azabal, Saleh Bakri, Ayoub Missioui κ.α. Σχεδιασμός Κοστουμιών: Rafika Benmaimoun. Μακιγιάζ: Jennifer Courouge. Διανομή Ρόλων: Rajae El Jaouhari. Ήχος: Nassim El Mounabbih, Miguel Villada, Carlos García. Μουσική: Kristian Eidnes Andersen.