Κριτική | «Η κολεξιόν» του Χάρολντ Πίντερ στο Faust: η γλυκύτητα μιας αλήθειας (ή μήπως ενός ψέματος;)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κώστας Β. Ζήσης

Δύο είναι οι άξονες του σπάνια παιγμένου έργου του Χάρολντ Πίντερ «Η κολεξιόν»: Από τη μια η πρόσληψη της αλήθειας και η υποκειμενικότητα της, και από την άλλη το πολύ γνωστό μοτίβο στο έργο του, αυτό του «τρίτου» πόλου που εισέρχεται ως υπόσχεση ή απειλή. Και παρόλο που εδώ έχουμε ένα δραματουργικό σχήμα με τέσσερις γωνἰες, δύο ζευγάρια, οι δύο από αυτές θα αποτελούν η κάθε μία χωριστά τον ξενιστἠ στο οικοδόμημα των άλλων δύο. Βεβαίως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την κάτω από το χαλί, υποδόρια κοινωνική κριτική του συγγραφέα, μέσα από τα σχόλια για το επίπλαστο της κοινωνίας της εικόνας και του «φαἰνεσθαι».

Έργο δωματίου η «Κολεξιόν» και ο Τάσος Πυργιέρης, αφουγκράζεται τον Πίντερ και στήνει κυριολεκτικά ένα ρεσιτάλ κουαρτέτου στη σκηνή του Faust. Επιδεικνύει μια δημιουργική ευελιξία να παραμείνει πιστός στην ασφυκτική ατμόσφαιρα που τοποθετεί τους ήρωες του ο συγγραφέας εξελίσσοντας ταυτόχρονα την σκηνική δράση και βρίσκοντας τρόπους να διασπάσει την ακινησία και τη στατικότητα. Οι σιωπές αποκτούν δράση, οι αισθήσεις εικονοποιούνται, οι σκέψεις διαβἀζονται. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα της παράστασης: η πικρή επίγευση του Πίντερ εμποτίζεται υποδόρεια στη συνείδηση, με τρόπο γλυκό, όπως το ναρκωτικό, παγιδεύοντας κυριολεκτικά τον θεατή στην καυστικότητα και την ειρωνία του συγγραφἐα. Καθοδηγεί τους ηθοποιούς του μέσα στα ατσαλάκωτα κοστούμια τους (Βασίλης Ζούλιας) και τα καλυμμένα αδιάβροχα και αδιαπέραστα σκηνικά αντικείμενα (Ελίνα Δράκου), σε δρόμους ορχηστρικούς, καλοδουλεμένους, συγχρονισμένους και στην τελευταία λεπτομέρεια: βλέμματα, ατάκες, αγγίγματα, βήματα σε μια εικαστική αλληλοσυνδεόμενη εναρμόνιση. Η μουσική του Δημήτρη Μαραμή, έρχεται να δώσει διαλεκτική διάσταση στις παύσεις και τον ελλειπτικό λόγο , όχι επιτείνοντάς τα, αλλά προσδίδοντάς τους γλώσσα, αποτύπωση και ερμηνεία. Τα φώτα της Μαριέττας Παυλάκη, αποδίδουν την βαθιά κρυμμένη πιντερική αλήθεια πίσω από τα φώτα και τους προβολείς, ακολουθώντας την σκηνοθετική αποτύπωση της παράστασης μακριά από το βάλτωμα μιας πολυφορεμένης και απρόσφορης εσωτερικότητας.

Ένα κουαρτέτο ερμηνειών συνδράμει καθοριστικά στην ποιότητα της παράστασης: O Αλέξανδρος Βάρθης στέκει μακριά από πόζες, χρωματίζοντας τον κατά δική του υποψία απατημένο σύζυγο, και ελισσόμενος στέρεα, σταθερά και με ερμηνευτική γνώση και εμπειρία στις αμφιταλαντεύσεις του ήρωά του. Η Παναγιώτα Βιτετζάκη, θύτης και θύμα της υποψιαζόμενης απιστίας, βρίσκει τους ερμηνευτικούς δρόμους της μέσα από το στερεότυπο της μοιραίας γυναίκας. Ο Θάνος Λέκκας αναλαμβάνει έναν επιτελικό ρόλο να αποδώσει μέσα από τον ρόλο του απατημένου συντρόφου, τα πιντερικά καυστικά σχόλια μέσα στην φαινομενική ελαφρότητα του ήρωα του. Ο Χρήστος Σταθούσης, είναι η αποκάλυψη της παράστασης, παιδεμένος ηθοποιός που έχει δουλέψει σκληρά τον χαρακτήρα του έτερου πόλου του σκανδάλου, με ελευθερία μέσα στο στιλιζάρισμά του. Τέσσερις ηθοποιοί που δεν παίζουν στείρα Πίντερ αλλά παίζουν δημιουργικά με τον Πίντερ.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr