Η αλλαγή βούλιαξε στο βάλτο: Μια απόπειρα προσέγγισης σε βάθος της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

-Όταν ο Μητσοτάκης παραδίδει στα funds περισσότερα από 700.000 σπίτια και άλλα ακίνητα.

-Οταν τα χρέη σε εφορία, ταμεία και τράπεζες δεν ρυθμίζονται.

-Οταν 1 στους 2 Έλληνες φοβούνται την ακρίβεια.

-Οταν 1 στους 4 Έλληνες είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.

-Οταν η διαφθορά και το φαγοπότι του δημοσίου χρήματος εξαπλώνονται.

-Οταν το ηλεκτρικό ρεύμα είναι πανάκριβο.

-Οταν οι μισθοί μειώνονται με τη βούλα του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν.

-Οταν τα pass δεν τιμωρούν, αλλά επιβραβεύουν πολιτικές.

-Οταν, πολλά ακόμα όταν κάνουν από δύσκολη ως εφιαλτική τη ζωή των πολιτών οι οποίοι δηλώνουν πως αισθάνονται φόβο, οργή και ντροπή στις δημοσκοπήσεις και εν τούτοις στις εκλογές ενισχύουν την κυβέρνηση που ευθύνεται για τα προαναφερόμενα δεινά, τότε η υπαρκτή μιντιακή υπεροπλία δεν αρκεί για να ερμηνεύσει κανείς το φαινόμενο. Ούτε η συντηρητικοποίηση γενικώς της κοινωνίας φτάνει. Ούτε πολύ περισσότερο λάθη τακτικής, ακόμα και στρατηγικής αρκούν για την ερμηνεία του φαινομένου, ούτε οι διάφορες μπαρούφες δήθεν αναλυτών που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ και οι οποίες ουσιαστικά δεν επιδιώκουν την ανάλυση και κατανόηση του φαινομένου, αλλά να πλήξουν ακόμα περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ απαξιώνοντας τα πάντα με προφανή στόχο τον βολικό διπολισμό.

Στην προσπάθεια να διερευνήσω τα βαθύτερα αίτια θα ήθελα πολύ να γνώριζα τον ειλικρινή λόγο που για παράδειγμα ψηφοφόρος του 2019 του ΣΥΡΙΖΑ με κόκκινο δάνειο για πρώτη κατοικία το οποίο έχει εκχωρηθεί σε fund ψήφισε τώρα ΝΔ. Το ίδιο για τον ψηφοφόρο που ξεπάγιαζε τον χειμώνα γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει το ρεύμα ή να αγοράσει πετρέλαιο ή τον ασθενή που περιμένει μήνες να χειρουργηθεί.

Όλα τα προαναφερόμενα παραδείγματα παραπέμπουν στη σκέψη ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο, κάτι ανατρεπτικό, κάτι που αγγίζει το εσώτερο αξιακό σύστημα το οποίο 15 χρόνια κρίσης ζυμωμένο με το φόβο και την αγωνία για το αύριο δημιουργεί έναν φοβισμένο, έναν κακομοίρη πολίτη ο οποίος επιλέγει την ασφάλεια και την κανονικότητα, που νομίζει ότι του προσφέρουν για παράδειγμα τα pass. Μία κανονικότητα που έχει το πλεονέκτημα να εμφανίζεται με την ιδιότητα της σιγουριάς, της δύναμης, ενός δυνατού και στιβαρού  χεριού στο οποίο μπορεί να στηριχτεί. Ασφάλεια πάνω απ’ όλα και όχι αλλαγή αποζητά ο τρομοκρατημένος για το αύριο πολίτης. Η αλλαγή είναι έννοια που παραπέμπει στην ανασφάλεια, στην αβεβαιότητα. Τα συναισθήματα αυτά κυριαρχούν των υποσχέσεων για καλύτερες μέρες  και ο φοβισμένος πολίτης ζητά απεγνωσμένα την ασφάλεια, έστω και φτωχότερος, τη σιγουριά της ρουτίνας, της προβλέψιμης καθημερινότητας έστω και με τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Εξάλλου έχει αποδειχθεί ιστορικά αλλά και σε έρευνες πως τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας δεν είναι ντε και καλά φορείς αλλαγής και προόδου. Το αντίθετο συμβαίνει, ιδίως αν είναι φοβισμένα οπότε αναζητούν ένα στιβαρό χέρι να ακουμπήσουν για να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Το φαινόμενο το είδαμε με την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία και του ναζισμού στη Γερμανία. Στη δεύτερη η πληγή του πληθωρισμού είναι ακόμα ανοιχτή στο σώμα της κοινωνίας κι αυτό το πληρώνει ολόκληρη η Ευρώπη με πολιτικές λιτότητας.

Αν λοιπόν πλάι στα προαναφερόμενα προσθέσετε την εμπειρία της περιόδου 2015-2019, που πολλοί την αποτιμούν ως τραυματική και που ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ την διατήρησε κακοφορμισμένη, αφού δεν φρόντισε ούτε να την υποστηρίξει, ούτε να θεραπεύσει εγκαίρως την χαίνουσα πληγή, έχουμε τους λόγους που οι ψηφοφόροι αντί να εγκαταλείψουν τη Ν.Δ., όπως θα υποστήριζε κάποιος ευθύγραμμα σκεπτόμενος τη σχέση αιτίου αιτιατού,  έφυγαν από την αξιωματική αντιπολίτευση προς το κυβερνών κόμμα.

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποκαλύπτει επομένως την τεράστια ανατροπή στον τρόπο που οι πολίτες προσλαμβάνουν την πολιτική, την οικονομία, την καθημερινότητά του, τις κυρίαρχες αξίες, τις αγωνίες, την αλλαγή σε σύγκριση με το 1981. Τότε υπήρχε πρόσφορο έδαφος, ενώ τώρα με 15 χρόνια κρίσης με μια κοινωνία γονατισμένη και τους πολίτες σε κατάσταση αλλοφροσύνης δεν υπάρχει παρά βούρκος, όπου η αλλαγή αντί να γονιμοποιήσει τα μυαλά σαπίζει η ίδια.