Ψυχολογία – Πώς μας ξεγελά η διαίσθηση μας στην Πανδημία

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

γράφει η ψυχολόγος Αναστασία Νικολάου //

Το μόνο βέβαιο μέσα στη ρευστότητα και το απρόβλεπτο της εποχής του κορονοϊού είναι ότι είναι αδύνατον να κατακτήσουμε την παραμικρή βεβαιότητα και σταθερότητα ως προς την εξέλιξη του φαινομένου αυτού. Παρ’ όλα αυτά καλούμαστε να επεξεργαστούμε καθημερινά ένα πλήθος πληροφοριών, οδηγιών, κανόνων και εικόνων αναφορικά με την εξέλιξη και διαχείριση της πανδημίας. Τον κύριο και αποφασιστικότερο ρόλο για την διαμόρφωση της αντίληψης μας διαδραματίζουν τα ΜΜΕ και ο τρόπος που διοχετεύουν την πληροφόρηση στο κοινό.

Ο ρόλος των δημοσιογράφων είναι το κυνήγι της είδησης και η αναμετάδοσή της. Είναι εύλογο λοιπόν να βομβαρδιζόμαστε με κάθε λογής ψήγμα γνώσης, επιστημονικής και μη ανάλυσης, όσο και άποψης γύρω από το φαινόμενο της Covid – 19. Πόσο σίγουροι είμαστε όμως για την ποιότητα, την εγκυρότητα και την ακρίβεια της πληροφορίας, της οποίας γινόμαστε αποδέκτες; Πόσο ικανοί είμαστε να επεξεργαστούμε και να αντιληφθούμε μέσα στον καταιγισμό των ερεθισμάτων που δεχόμαστε καθημερινά, την ουσία και την ορθότητα των ειδήσεων που ακούμε; Πόσα από αυτά που βλέπουμε και συζητάμε είναι fake news; Πόσα διαφεύγουν από την αντίληψή μας κι ωστόσο συμβαίνουν κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας και κάτω από τη μύτη μας;

•Οι ψευδαισθήσεις της πανδημίας αφορούν στο ότι έχουμε για μια περίοδο ρίξει όλη μας την προσοχή σε ένα γεγονός, το οποίο- ναι βεβαίως είναι συγκλονιστικό, αφήνουμε όμως να διαφύγουν ένα πλήθος σημαντικών γεγονότων που αφορούν στη ζωή μας και που συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα εντελώς παράλληλα, σχεδόν παρασκηνιακά

Είναι σαν ένας προβολέας να φωτίζει ένα σημείο σε μια σκηνή και η προσοχή μας όλη να στρέφεται εκεί. Στην σκηνή όμως υπάρχει παράλληλη δράση. Αυτή δεν σταματά ποτέ. Μόνο που αυτή δεν γίνεται αντιληπτή. Έτσι, λοιπόν, όταν μιλάμε για τα μέτρα προστασίας ενάντια στην εξάπλωση του κορονοϊού ή την καταγραφή των κρουσμάτων και των θυμάτων και φωτίζουμε επίμονα αυτή τη διάσταση του φαινομένου, αφήνουμε υποφωτισμένα όλα τα υπόλοιπα μέτρα που λαμβάνονται για να αντιμετωπιστεί η πολυεπίπεδη κρίση που προκαλεί η πανδημία.

Είναι σαν αποφεύγοντας τη διάδοση του ιού να παύει να μας απασχολεί η εξάντληση του ανθρώπινου δυναμικού που εργάζεται στα νοσοκομεία, η εξάντληση των δικών μας οικονομικών πόρων, η υιοθέτηση αυταρχικών μέτρων αστυνόμευσης και η άρση δικαιωμάτων μας για ελεύθερη μετακίνηση και η απόλυτη καταγραφή των κινήσεών μας. Φωτίζοντας την ανάγκη για ασφάλεια βάζουμε στο σκοτάδι την ανάγκη για ελευθερία. Η ψευδαίσθηση εδώ είναι η βεβαιότητά μας ότι θα έρθει ο καιρός να ανακτήσουμε τα κεκτημένα μας, που στα βάθη των χρόνων μόνο κεκτημένα δεν ήταν. Χρειάστηκε πολύ νερό να κυλήσει στο μύλο της ελευθερίας, ώστε αυτή να γίνει ένα σύγχρονο αγαθό.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr