Ανένδοτος αγώνας για την Ελευθερία, τον Ανθρωπισμό και την Πατρίδα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Μία πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη-ανάλυση του καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας Δημήτρη Παναγιωτόπουλου, δημοσιεύει ο eretikos.gr για τις αιτίες της κακοδαιμονίας στη χώρα μας. Παράλληλα, προτείνει λύσεις που θα μπορέσουν, κατά την εκτίμησή του, να μας οδηγήσουν σε καλύτερες μέρρες.

Του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου*

Ι. Μεταπολίτευση και παγκοσμιοποίηση

H Ελλάδα, η χώρα μας, μετά τη μεταπολίτευση βρίσκεται ενώπιον μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, στην οποία οδήγησαν οι επιλογές και η διαχείριση των κομμάτων εξουσίας και εδραίωσε το αρνητικό διεθνές περιβάλλον της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Για την κρίση αυτή τεράστια είναι η ευθύνη του πολιτικού συστήματος, ενώ κυρίαρχα  μεγάλη είναι η ευθύνη αυτών που άσκησαν την εξουσία στη χώρα μας μετά την μεταπολίτευση και κήδευσαν τα όνειρα του ελληνικού λαού και της νεολαίας της πατρίδας μας.

Τα πολιτικά πρόσωπα που άσκησαν εξουσία αποκλειστικά βαρύνονται για  κακοδιοίκηση και κακοδιαχείριση σε τέτοιο βαθμό που μέσα από την πελατειακή διαδρομή διαμόρφωσαν πεδίο κλεπτοκρατίας, μέγιστης διαφθοράς και ηθικής κατάπτωσης σε κάθε τομέα της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα  την μεγιστοποίηση του χρέους και την αύξηση των ελλειμμάτων σε τέτοιο βαθμό που οδήγησαν το κράτος σε ελεγχόμενη χρεοκοπία εις το διηνεκές υπό τον έλεγχο των δήθεν αλληλέγγυων εταίρων μας στην ΕΕ , υπό το κράτος του ΔΝΤ.

Νομοτελειακά βέβαια μια χώρα η οποία  προ πολλού, ένεκα πολιτικής αφρόνων, έχει αποκοπή από την παραγωγική διαδικασία και δεν παρουσιάζει στοιχειώδη παραγωγικότητα δεν έχει καμία τύχη στο διεθνή ανταγωνισμό όπου κυριαρχούν τα άυλα χρηματοπιστωτικά συστήματα των αγορών και των συμβατικών νομισμάτων όπως το Ευρώ. Ιδιαίτερα για τη χώρα μας τούτο έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία όταν έχει μηδενική παραγωγή και δεν έχει τη δυνατότητα κοπής νομίσματος και  διαμόρφωση αυτόνομης πολιτικής .

Η  Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έχει εξελιχθεί μέσω της έλλειψης εκείνων των θεσμών καθιστούν  το δήθεν κοινό νόμισμα (το ευρώ χρεόγραφο), ισχυρό μεν έναντι του Δολαρίου, χωρίς δυνατότητες όμως από τις οικονομικά ασθενέστερες και μη ανταγωνιστικές χώρες της Ευρώπης, οι οποίες τελικώς το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να δανείζονται άρα και να υποδουλώνονται στις ισχυρές με ότι τούτο συνεπάγεται για την πορεία τους και για το μέλλον τους.

Οι θεσμοί δηλαδή όπως αυτοί ισχύουν σήμερα στην ΕΕ είναι στα μέτρα των ανταγωνιστικών και παραγωγικών χωρών όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία. Επιβεβαιώνεται πλήρως η ανωτέρω ανάλυση από την πορεία διαχείρισης της ελληνικής οικονομικής κρίσης, όπου όχι μόνο δεν υπάρχει θεσμός αλληλεγγύης και προστασίας των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου, αλλά και στην  βάση των υπαρχόντων, τις αποφάσεις παίρνουν κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία, υπό τους όρους των δικών τους συμφερόντων και με κερδισμένους τους ίδιους και θύματα το βιοτικό επίπεδο των λαών του νότου όπως είναι η Ελλάδα. Έτσι, στην Πατρίδα μας παρατηρείται το φαινόμενο ο λαός μας: να έχει υποστεί την κλεπτοκρατία στο εσωτερικό, το βιασμό στην Ευρώπη, τον εξευτελισμό διεθνώς και να καλείται να πληρώσει και το λογαριασμό.  

To πρόβλημα για τη Πατρίδας μας είναι πολύπλευρο και πολυσχιδές, καθότι οι κυβερνήσεις της τελευταίας 35ετίας στοιχειωδώς δεν αντελήφθησαν την οικονομική πορεία στην ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ  και υπηρέτησαν ενσυνείδητα ή λαθεμένα το οικονομικό μοντέλο της παροχής υπηρεσιών με παρέκταση την πελατειακή λειτουργία και την κλεπτοκρατία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας, την εσωτερική μετανάστευση και όπως ήταν επόμενο, το λογαριασμό κλήθηκε να πληρώσει και συνεχίζει πληρώνει σκληρά ο ελληνικός λαός, με την εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και την μεγιστοποίηση της ανεργίας και τη φυγή 600.000 νέων στο εξωτερικό .   

Η οικονομία των υπηρεσιών αποδείχθηκε η μεγάλη φούσκα και η χώρα διασύρθηκε διεθνώς, ενώ ο περήφανος Ελληνικός λαός ταπεινώθηκε και συνεχίζει να ταπεινώνεται  οικτρά.

Η Ελλάδα δηλαδή του φυσικού πλούτου, των ποιοτικά καλύτερων γεωργικών και κτηνοτροφικών  προϊόντων, των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειας, του Ήλιου, της θάλασσας και του τουρισμού της ως βαριά βιομηχανία, αποκόπηκε από την Παραγωγή και την παραγωγικότητα  και κατέστη παρίας της Ευρώπης. Μετά τα μνημόνια δε, έχει τεθεί σε αιώνια οικονομική επιτροπεία απομύζησης της Ελληνικής οικονομίας, του πλούτου της Ελλάδος και του ελληνικού λαού. Έτσι, που αν θα μιλάγαμε με τη γλώσσα του Μακρυγιάννη, οι κατά καιρούς «πηδαλιούχοι» μας, κατάντησαν την Ελλάδα «παλιόψαθα των εθνών» και τον Ελληνικό Λαό ψοφοδεή και ζητιάνο της Ευρώπης.

ΙΙ Θεσμική και πολιτική σήψη-πνευματική και ηθική ένδεια

Στο πεδίο αυτής της κατάστασης, η Ελληνίδα και ο Έλληνας καθημερινά Βιώνουν τον εγκλωβισμό σε καράβι που τους οδηγεί αλλού, με καπετάνιο ξένο, βιώνουν απολύτως τον πολιτισμό τους να στρεβλώνεται και να χάνεται. Βιώνουν μια κρίση βαθιάς θεσμικής και πολιτικής σήψης, εκ παραλλήλου  με την πνευματική και ηθική ένδεια, με θύμα τελικώς τον απλό Έλληνα πολίτη και τη Δημοκρατία ότι έχει απομείνει από αυτή , κατακρημνίζοντας την στα μάτια του ελληνικού λαού.

Σε τούτο ακριβώς συνέβαλε η πολιτική της πελατείας και του εύκολου δρόμου προς την εξουσία, την οποία ακολούθησαν πιστά τα ελληνικά κόμματα εξουσίας στον τόπο μας  με αποτέλεσμα, ότι κατακτήθηκε με αίμα από την επανάσταση και μετά, για τις καλύτερες μέρες των Ελλήνων, χάθηκε σε μια νύχτα! Και αν δεν ανατραπεί σφραγίζεται με τα μνημονικά θέσμια και την μνημονιακή επιτροπέια!

Η ανθελληνική πελατειακή πολιτική και η πολιτική πρακτική όσων άσκησαν εξουσία τα τελευταία χρόνια, οδήγησαν το σύνολο του λαού και της νεολαίας της χώρα μας  να αποξενωθεί από την πραγματική ζωή του παραγωγικού ιστού και των φυσιολογικών εσόδων του κράτους, της ιστορίας και του πολιτισμού. Χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό έστειλαν όλους τους νέους και τις νέες σε κατ΄ εξακολούθηση υποβαθμιζόμενα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με την εκ παραλλήλου δημιουργία πλαστής οικονομικής πραγματικότητας, με μια τάση πανεπιστημιοποίησης των Ελλήνων χωρίς προοπτική και αναλογική σύνδεση και σχέση με τον παραγωγικό ιστό της χώρας και των υποδομών της,  και σε ορίζοντα παροχής υπηρεσιών αλλήλων, του συνόλου του πληθυσμού, δημιουργώντας έτσι μια πλαστή ευμάρεια και μορφή ζωής, σ’ όλα τα επίπεδα, μιας ζωή με δανεικά, διογκώνοντας το χρέος της χώρας και αυξάνοντας τα ελλείμματα.

Τούτο είχε και έχει ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση ενός φαύλου κύκλου, ανόδου του χρέους, αύξησης ελλειμμάτων του δημοσίου, με μοναδικό επακόλουθο τον πλουτισμό των τοκογλύφων δανειστών, των  ημετέρων, με εξασφαλισμένη την οδό προς τη χρεοκοπία των πολλών και του κράτους όπως τούτο επιβεβαιώνουν απόλυτα τα επαχθή μνημόνια και η μνημονιακή επιτροπεία. Διαμορφώθηκε δηλαδή μια κατάσταση στην Ελλάδα όπου,  κατ’ ανάγκη να ισχύει ένα από τα δύο, ή η χρεοκοπία της χώρας, ή χρεοκοπία του ελληνικού λαού και δη των οικονομικά ασθενέστερων και όπως άλλωστε θα ήταν φυσικό οι ευθυνόμενοι και ασκήσαντες την εξουσία, σαφώς να προτιμούν το δεύτερο δηλαδή τη χρεοκοπία του ελληνικού λαού εν μνημονίω και μνημονιακή επιτροπεία στο διηνεκές. Αυτό δε, περίτρανα  επιβεβαιώνεται από την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, με τις ιδιαίτερα επαχθείς συμβάσεις δανεισμού, κάτω από τις οποίες στενάζει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που καλείται να εφαρμόσει για το παρόν και το μέλλον (πλεονάσματα 3,5% μέχρι 202 , 2,2-9% ως 20160 και περιουσία του ελληνικού δημοσίου στο Υπερταμείο υπό ξένης διαχείριση μέχρι το 2115).

Οι Ελληνίδες και Έλληνες όμως αντιλαμβάνονται και το χρέος τους και τα χρέη και ποιο πολύ νοιώθουν περισσότερο το χρέος που έχουν γι’ αυτούς   και όσους οδήγησαν τον ελληνικό λαό στον εξευτελισμό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προκειμένου αυτοί και οι οικείοι τους, να πλουτίσουν στις πλάτες του, οικονομικά και πολιτικά. Η διαφθορά και η διαπλοκή, μαζί με την ανικανότητα και την  ατιμωρησία απαξίωσαν όχι μόνο τους θεσμούς, αλλά και κάθε αξία σε κάθε επίπεδο της δημόσιας ζωής.

Δεν είναι διόλου τυχαίο άλλωστε που τα πολιτικά πρόσωπα των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή, για το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας και τους σκεπτόμενους πολίτες.

Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός βιώνουν ήδη την ανελέητη οικονομική χρεοκοπία και τη χρεοκοπία των Αξιών, των Ιδεών, των Οραμάτων, και της αξιοπρέπειας. Χρεοκοπία πολιτικής και θεσμών, η οποία σβήνει κάθε όνειρο και διώχνει κάθε  προοπτική για την Ελλάδα και τους Έλληνες που καλούνται να επιβιώσουν πολύ δύσκολα με τη χώρα να έχει τεθεί υπό κηδεμονία και με άρση της εθνικής της κυριαρχίας εις το διηνεκές.

Μια κατάσταση που φθάνει στα όρια της εθνικής προδοσίας.

Και τούτο διότι:

• Η  ζωή στην Ελλάδα να καθίσταται όλο και ανυπόφορη και διεθνώς  να υφίσταται ο εξευτελισμός των Ελλήνων!
• Ενάμιση και πλέον εκατομμύριο άνεργοι βρίσκονται ήδη στο κοινωνικό περιθώριο χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα και εκατοντάδες θέσεις εργασίας χάνονται καθημερινά με απειλή την κοινωνική συνοχή, αφού χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει και πολλές άλλες ακολουθούν.
• Οι νέοι και δη η πλειοψηφία τους, το εκπαιδευμένο κομμάτι του ελληνικού λαού,  με χρήματα του, μεταναστεύει μαζικά στερώντας από τη χώρα την δυνατότητα να σταθεί στα πόδια της με τις δικές της δημιουργικές δυνάμεις! Και με την εκ παραλλήλου εκμετάλλευση τους από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα της χώρας υποδοχής.
• Η δημόσια περιουσία και ιδιαίτερα οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, απαξιώνονται, με προφανή στόχο το ξεπούλημά τους, την ουσιαστικά αρπαγή τους, από ξένους παράγοντες «επενδυτές»  και αλλότρια συμφέροντα.
• Η μνημονιακή κατοχή και η μνημονιακή επιτροπεία με τη γενοκτονία των Ελλήνων και την αθρόα Μετανάστευση οδηγούν τον Ελληνισμό και την πατρίδα σε αφανισμό .

ΙΙΙ Τι κάνουμε είναι το μέγα ερώτημα;

Απαιτείται νέο θεσμικό πλαίσιο αυτοπεριορισμού και πραγματικής δημοκρατίας, όπου ο Ελληνικός λαός, είναι εκείνος που πραγματικά και όχι εικονικά, προσδιορίζει το πολιτικό, άλλα και το οικονομικό του μέλλον και το μέλλον  της χώρας του και όχι οι ισχυροί της θεσμικής και οικονομικής ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Ο ελληνικός λαός είναι εκείνος που θέτει στον αναγκαίο βαθμό τη μείωση των δαπανών και τον περιορισμό του κράτους στους τομείς εκείνους που δεν θα θίγεται ο κοινωνικός ιστός,  με παράλληλη πάταξη της φοροδιαφυγής και των φοροκλεπτών, με σύσταση ειδικής πολιτικής ενίσχυσης της μικρής παραγωγής και της μικρής και μεσαίας επιχείρησης.

Η Ελλάδα οφείλει να θέσει πραγματική πορεία για μια Αμφικτιονική (Ομόσπονδη, περιφερειακή) Χώρα με εθνικό νόμισμα, καθότι με το Ευρωπαϊκό νόμισμα χωρίς κοινή πολιτική γι’ αυτό και με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), να είναι η Τράπεζα εργαλείο των αγορών (βλ. ιδιωτών) προς εύκολη λήστευση των λαών της  Ευρώπης, ο λαός μας είναι καταδικασμένος να ζει στη «σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου» και φυσικά δεν είναι ανάγκη να περιμένει τον Κανένα για να τον ελευθερώσει γιατί αυτός απλά δεν υπάρχει παρά μόνο παραβολικά μπορεί να μας οδηγεί!!.

Η είσοδος της Ελλάδας στην  Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησε νέες δυνατότητες και απαιτήσεις στην ελληνική κοινωνία, τις οποίες το κράτος ως μηχανισμός της δημόσιας διοίκησης δεν μπόρεσε να αντιληφθεί και  αδυνατεί να ανταποκριθεί. Η κεντρική διοίκηση ακόμα και σήμερα συνεχίζει να αποτελεί το μεγάλο  προβληματικό τμήμα του ελληνικού κράτους, αφού το προσωπικό έχει επιλεγεί μεταξύ των λιγότερο ικανών και με κριτήρια καθαρώς αναξιοκρατικά και των κομματικών πελατειακών σχέσεων και αδυνατούν να αντιμετωπίσουν στοιχειωδώς τις ανάγκες του   υπηκόου – οπαδού του δήθεν Πολίτη. Η ανάγκη για επιτελικό κρατικό σχεδιασμό υποκαταστάθηκε από την εναλλασσόμενη μετακίνηση των κομματικών στελεχών σε επιτελικές κρατικές θέσεις. Ο Δημόσιος Τομέας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με την επέκταση του και σε επιχειρηματικό επίπεδο με τις δημόσιες Επιχειρήσεις, έγινε ένας αδιαφανής κοιμώμενος Γίγας οικονομικής και κοινωνικής δύναμης. Η δύναμη αυτή χρησιμοποιήθηκε πολλάκις από τους διεκδικητές της εξουσίας ανάλογα Ανάμεσα στο κράτος ως δημόσια εξουσία και τον Δημόσιο οικονομικό Τομέα  διαμορφώθηκε ανισόρροπη σχέση η οποία μετατόπισε το κέντρο βάρους του κράτους από την άσκηση της εξουσίας και έλεγχο προς ικανοποίηση του δημόσιου συμφέροντος σους τομείς Άμυνα, Παιδεία, Ασφάλεια, Δικαιοσύνη και Υγεία, σε άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας και για όφελος των ημετέρων και με εγγενή την προοπτική της αποτυχίας.

Υπό την έννοια αυτή το κράτος έχασε τον σημαντικό λόγο της ύπαρξής του ακόμα και υπό την αστική έννοια, την υπεράσπιση του Δημοσίου συμφέροντος δια της ασκήσεως Δημόσιας εξουσίας και απέκτησε ένα ρόλο νομιμοποίησης των μικρών ή μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.

Σήμερα, αποτελούν ακόμα  μεγάλα προβλήματα για τη διοίκηση:

• Η ισονομία
• Η αναξιοκρατία
• Η αναξιοπιστία
• Η φαυλότητα των  θεσμών δια των διαπλεκόμενων συμφερόντων  του κράτους με διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Στην ελληνική κοινωνία καθιερώθηκαν αντιλήψεις περί της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου μέσα από κοινωνικούς αγώνες. Η πατριαρχική λειτουργία των θεσμών του κράτους και των κομμάτων όμως βάλλουν εναντίον αυτών και σε τούτο συνεπικουρεί το συγκεντρωτικό κράτος και η σύγχυση των εξουσιών στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, η οποία και την αλλοιώνει, επεκτείνει τη διαφθορά και την κατάπτωση, όπως θα έλεγε ο Ισοκράτης : «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν».  

1. Δημοκρατική- Πατριωτική Πεποίθηση

Η δημοκρατική πεποίθηση όμως ως μία ουσιαστική διαδικασία πατριωτικής πολιτικής διεργασίας είναι απόκτημα των πολιτών της χώρας μας έξω και πέρα από τις ταμπέλες του «Αριστερού», «Δεξιού», «Κεντρώου ή κεντροαριστερού» και αναζητά τον πολιτικό φορέα εξόδου του λαού μας από τα δεινά .

Ποιος είναι όμως ο πολιτικός φορέας που μπορεί να εκφράσει αυτή την δημοκρατική Πατριωτική αυτοπεποίθηση και ο οποίος θα δώσει νόημα στην έννοια Δημοκρατία στη βάση και των σύγχρονων πολιτικών και κοινωνικών δεδομένων της συνοχής και της ενότητας  του ελληνικού λαού ;

Ποιος μπορεί να είναι ο πολιτικά επιδιωκόμενος στόχος ενός Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος με όλες τις κοινωνικές και οικονομικές παραμέτρους για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες; για το σήμερα  και το αύριο; Στον περίεργο αυτό κόσμο που διαμορφώνεται μπροστά μας;

Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν την πολιτική σήμερα, την απάντηση των οποίων καλείται να δώσει:

Το   Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα για την Ενωμένη Ελλάδα στο μέγεθος της Ιστορίας της και του Πολιτισμού της.

Το γνήσιο Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα  με  προοπτική την Ενωμένη Ελλάδα έχει χρέος να στηρίξει την πολιτική του στη θεωρία της ιστορικής εμπειρίας, μέσα από την οποία αναδεικνύεται η φύση της κοινωνίας, η προοπτική της και στη συμμετοχή και στη δράση των πολιτών και του λαού για συμμετοχή στην: κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ζωή της χώρας.

Κάτω από αυτό το πρίσμα το κράτος βρίσκει την πραγματική του διάσταση, και καθίσταται  αναγκαίος ως ο μηχανισμός εκείνος που υπηρετεί την κοινωνία στο σύνολό της και δεν την υποτάσσει, ενώ το κόμμα, το δημοκρατικό ως πολιτικός φορέας, ορθώνεται ως η δύναμη λειτουργίας και μεταβολής του ίδιου του κράτους, αλλά και της κοινωνίας, προς ικανοποίηση του Δημοσίου Συμφέροντος και του συμφέροντος των πολλών και της Ελλάδας της πατρίδας. Γίνεται δηλαδή η εξουσία των πολιτών στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ο τροχός κίνησης προς τα εμπρός του κοινωνικού όλου, αφού κοινωνικό όλον είναι  το μέρος αυτού ο ίδιος ο Πολίτης , με την ενεργό και αποτελεσματική του συμμετοχή. Όπως θα τόνιζε ο Αριστοτέλης: «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής» (Αριστοτέλους Πολιτικά, Γ΄, 125α).

Σήμερα τα κόμματα του όλου πολιτικού συστήματος κατά τη γνώμη του λαού (95,6%) δεν ανταποκρίνονται στο βασικό τους ρόλο, να αντιπροσωπεύουν έστω τους πολίτες ως λαϊκή βούληση. Κατά τούτο η κυριαρχία τους στα λαϊκά στρώματα τελειώνει και είναι αναγκασμένα να σβήσουν μαζί με τους ηγεμόνες τους.

Το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα για τον Ανθρωπισμό, την Ελευθερία και την Ελλάδα, την  Πατρίδα με εθνική ανεξαρτησίας Αυτοθέσμιση και παραγωγική συγκρότηση, στη βάση της αρχέγονης δημοκρατικής θεωρίας που έχει τις ρίζες της στην κλασσική Ελλάδα, το Βυζάντιο και την ελληνική επανάσταση έχει στο κέντρο τον Πολίτη και τη Δημοκρατία ως διαδικασία προβολής της εξουσίας, ως συγκέντρωση εξουσίας των Πολιτών, τη  Δημοκρατία της Κοινότητας και της Αλληλεγγύης, ένα Κράτος –  ΠΟΛΙΤΕΙΑ του λαού, το κοινόν των Ελληνίδων και των Ελλήνων, την κοινότητα του ελληνικού λαού την Ενωμένη Ελλάδα, την Πατρίδα.

Σ’ αυτήν την Πατρίδα ο πολίτης γίνεται ο ίδιος φορέας εξουσίας, ξαναδίνει νόημα στην πολιτική και καθορίζει την πορεία της κοινωνίας που ζει, αλλά και του μέλλοντός του στον ορίζοντα της Ιστορίας και του Πολιτισμού του.

 Στην περίπτωση αυτή, το κράτος αποτελεί την μεγάλη κοινότητα, την ΠΟΛΙΤΕΙΑ, την οποία συναποτελούν και συνθέτουν οι κοινότητες των πολιτών με πλήρη αυτονομία και αυτοθέσμιση, τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ως αυτοπεριορισμό  και αυτοέλεγχο των δρωμένων σ’ αυτή. Δημιουργείται έτσι το πολυκεντρικό – πολυεδρικό σύστημα εξουσίας με κυρίαρχο στοιχείο – σκληρό πυρήνα της ύπαρξής του την Ελληνίδα και τον Έλληνα Πολίτη χωρίς αποκλεισμούς, τον Ανθρωπισμό και τη Δικαιοσύνη.

Το σύστημα εξουσίας αυτό  διαμορφώνει από μόνο του τους όρους της ανάπτυξης οικονομικής και άλλης, τον τοπικό πολιτισμό, μοναδική εγγύηση αντίστασης στον πολιτιστικό και οικονομικό  ιμπεριαλισμό κάθε μορφής και στην ομοιομορφία της σημερινής ζωής διεθνώς.

Ο λόγος ύπαρξης ενός τέτοιου Δημοκρατικού Παλλαϊκού Πατριωτικού Κινήματος είναι συνυφασμένος με τον Αγώνα για την Ελευθερία, την Πατρίδα και τον ανθρωπισμό διεθνώς, για την αναθέσμιση της εξουσίας και του κράτους στην Πατρίδα μας  και τη δημιουργία της μόνης πολιτικής οντότητας που απηχεί τον όρο Δημοκρατία την Πολιτεία ως Ελληνικό κοινόν, με τις  Κοινότητες των Πολιτών και  το Δήμο ως βασική λειτουργική μονάδα της Δημοκρατίας, με γεωγραφικό και πληθυσμιακό προσδιορισμό μέσα στο Κράτος, την  Πολιτεία.

Ο  αριθμός των  πολιτών στο Δήμο δεν μπορεί να είναι ούτε πολύ μεγάλος, αλλά ούτε και πολύ μικρός.  Αυτή η πολιτική κοινότητα καθορίζει όσα την αφορούν και δεν σχετίζονται με το Κράτος- Πολιτεία,  με αυτοτέλεια και πλήρη αυτονομία σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, με δικά της όργανα και θεσμούς, εκτελεστικά όργανα και  Δημοτικά η περιφερειακά Κοινοβούλια.

Η κεντρική διοίκηση είναι αναγκασμένη να περιορισθεί στο ρόλο του συντονιστή της ζωής της Ελληνικής Πολιτείας και να ασκεί εξουσία στα εθνικής φύσεως ζητήματα όπως είναι: η άμυνα, η παιδεία, η εθνική οικονομία και η εξωτερική πολιτική και σ’ εκείνα στα οποία απαιτείται συντονιστικός ρόλος, τα  εθνικού χαρακτήρα προβλήματα που σχετίζονται με τις Κοινότητες των Πολιτών, τους Δήμους.

Η Δημοκρατία ανακαλύφθηκε γιατί είναι η μόνη θεσμικά διαδικασία που εξασφαλίζει την ελευθερία του ανθρώπου εντός θεσμών τους οποίους διαμορφώνει με τη συμμετοχή του και ο άνθρωπος αναδεικνύει τον άνθρωπο. Τούτο αποτελεί τον Ανθρωπισμό που το πρώτον γεννήθηκε σε τούτα δω τα χώματα με τη Δημοκρατία. Είναι ένα θεσμικό όλον αυτοθέσμισης και αυτοπεριορισμού για την ικανοποίηση αναγκών και επιθυμιών, με αφετηρίες διάφορες. Κατά τούτο δεν υπάρχουν λοιπόν Δημοκρατικές ελευθερίες παρά αν κάτι θα υπήρχε τούτο είναι μόνο η Δημοκρατία, ο Δήμος –Δάμος, ο λαός και θεσμοί που διαμορφώνουν το έδαφος της ελευθερίας του. Καθότι ελευθερία υφίσταται μόνο ως κατάσταση στο πλαίσιο της διαδικασίας του Δήμου. Η υπεράσπιση δε της ελευθερίας αυτής σχετίζεται: Με τον καθημερινό αγώνα τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά, της συλλογικής οντότητας. Η υπεράσπιση αυτή αποτελεί αντίσταση απέναντι στην φθορά, την πτώση και το θάνατο –την ειμαρμένη και Άρα η ελευθερία δεν κατακτάται μία φορά, κάποια φορά, κάποτε αλλά πάντοτε και πάντα. H ελευθερία είναι αγαθό συνυφασμένο δυστυχώς με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου ως όντος ατομικού ή πολιτικού στην υποδιαίρεση του χρόνου. Αποτελεί συνοδός πορεία του όντος από το σκοτάδι στο Φως, είναι αγώνας για την τάξη στο χάος, είναι κόσμος, απέναντι στην ακοσμία.

Δημοκρατία επομένως σημαίνει: Καταδίκη στη συνεχή αλλαγή θεσμών με προβολή τη συγκέντρωση της εξουσίας των πολιτών, η οποία αναγκάζει και τους πολιτικούς φορείς να μεταβάλλονται συνεχώς για να θέτουν την κοινωνία σε μεταβολή – αλλαγή, αλλά και την ίδια την κοινωνία να θέτει σε κίνηση. Αυτό αποτελεί και την εμπέδωση της ελευθερίας υπό τους όρους της αυτοθέσμισης και του αυτοπεριορισμού. Κατά τούτο και σήμερα, το μείζον πρόβλημα για τη Δημοκρατία, Είναι και Λέγεται: Θεσμισμένη Εξουσία και Δημοκρατικοί Θεσμοί.

1. V. Σύμπλευση Δημοκρατικών  Πατριωτικών Δυνάμεων

Εν κατακλείδι οι  Δημοκρατικές Πατριωτικές Δυνάμεις σε ένα παλλαϊκό  Κίνημα με ανένδοτο Αγώνα για μια Πατρίδα Λεύτερη, με θεσμική και παραγωγική ανασυγκρότηση  έχει ως στόχο του τον Ενεργό Πολίτη, ο οποίος θα δώσει τέλος στο ετερόνομο καθεστώς εξουσίας και στην αριστοκρατία της μετριότητας, τέλος στα κατοχικά μνημόνια και στην μνημονιακή επιτροπεία, μεταμορφώνοντας το Κράτος των Ελληνίδων και των Ελλήνων σε Πολιτεία, σε κοινωνία ελεύθερων πολιτικών όντων, των Πολιτών.

Η Πολιτική ενός Δημοκρατικού Παλλαϊκού Πατριωτικού Κινήματος για μια Ελλάδα  λεύτερη, εθνικά Κυρίαρχη  και με το Λαό αφέντη στον τόπο του, με ανθρωπισμό και Δικαιοσύνη αντλείται από την ελληνική λαϊκή  παράδοση, που έχει τις ρίζες της στον αρχαίο Ελληνικό και Βυζαντινό Πολιτισμό, τους Αγώνες των Ελληνίδων και των Ελλήνων για εθνική ανεξαρτησία, Δημοκρατία και πρόοδο, την μοντέρνα επανάσταση, τεχνολογία και επιστήμη και τα δημοκρατικά κινήματα στην Ευρώπη και τον κόσμο.  

Το πρόβλημα στη χώρα μας σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, είναι πρόβλημα κυρίως πολιτικού συστήματος και τούτο γιατί η πολυπόθητη αλλαγή που περιμέναμε δεν ήρθε και τη θέση της πήρε η κακή διαχείριση, ενώ η πολλά υποσχόμενη μεταρρύθμιση, αντικαταστάθηκε με την υποτέλεια τον ευτελισμό των Ελληνίδων και των Ελλήνων στο πλαίσιο διαχείρισης των ακύρως επιβληθέντων μνημονίων, την ενσωμάτωση και την απορρόφησή  των ασκούντων την εξουσία από το σύστημα  της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Κίρκης, του επαχθώς  και αχρεωστήτως επιβληθέντος συστημικού χρέους, των μνημονίων και των τοκογλύφων δανειστών μας, για τη δήθεν σωτηρία μας  με απώτερο στόχο τον Πλούτο της χώρας και την αιώνια σκλαβιά μας.

Ας Διδαχτούμε λοιπόν από την παλαιά Διαθήκη των Ελλήνων, τον Όμηρο!

Καιρός για την Ιθάκη, την Πατρίδα  εκεί όπου κάθε λογής μνηστήρες αυτής της εξουσίας δεν μπορεί παρά να βρουν το τέλος.

  Εμπρός λοιπόν:

  για ένα  Παλλαϊκό Πατριωτικό Ανένδοτο Δημοκρατικό Κίνημα Κ  (ΠΑ. ΔΗ. Κ)

– Για  Αναθέσμιση τώρα  στην Πατρίδα , για το  Κοινόν των Ελλήνων

– Την πολυκεντρική και πολλαπλή Ελλάδα

– Τη δημοκρατία της κοινότητας, με Πραγματική αυτοθέσμιση και Αυτοδιοίκηση

–  Για την προκοπή των Ελληνίδων και των Ελλήνων στον τόπο τους με θεσμική     και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας

– Για την Ανεξάρτητη Ελλάδα της Δημοκρατίας, του Ανθρωπισμού και του Αιώνιου  Πολιτισμού.

• Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος είναι Καθηγητής Εθνικού και καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρ. Αντιπρόεδρος Πανεπιστημίου Στερεάς Ελλάδος, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και ΣτΕ