Το βίτσιο ενός πελάτη “γέννησε” τα πατατάκια…

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Eίναι εκείνο το μικρό πιατάκι που βουλιάζει η αμηχανία σου κατά τη διάρκεια ενός ραντεβού: το μπολ με τα πατατάκια, που τοποθετείται στρατηγικά ανάμεσα στο ποτό σου και στο ποτό του/της καλεσμένου/ης σου. Τα πατατάκια τύπου τσιπς, είναι μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις της εποχής μας, ένα πασπαρτού όχι μόνο για τα τραπέζια των κοινωνικών συναναστροφών μας, αλλά και για κάθε φορά που νιώθεις λιγούρα. Η ιστορία της δημιουργίας των τσιπς είναι συνάμα αστεία και εξοργιστική.

Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω, στα 1853

Ο καιρός είναι ακραία ζεστός, οι τουρίστες της περιοχής Σαρατόγκα Σπρινγκς μαζεύονται σε θέρετρα, ξενοδοχεία και εστιατόρια και το δέρμα τους ψήνεται σαν αυγό σε τηγάνι (δεν υπάρχει air-condition ούτε σαν ιδέα) και στο Moon Lake House, ένα κορυφαίο ταβερνείο της εποχής, ο Κάρι Μουν σερβίρει επικά πιάτα και μαζεύει την αφρόκρεμα των τουριστών. Στην κουζίνα βρίσκονται η Κάθριν Γουίκς και ο Τζορτζ Κραμ. Κρατήστε αυτά τα ονόματα για τη συνέχεια.

Μέσα σε αυτή την μπόχα/δυσωδία/αποπνικτική υγρασία που ήταν το κλίμα της Σαρατόγκα με τέσσερις λέξεις, ένας άντρας, αγνώστων -μάλλον- στοιχείων μπήκε στο κουτούκι του Μουν και παρήγγειλε τηγανητές πατάτες. Ο Κραμ ετοίμασε μια παρτίδα και την σερβίρισε στον πελάτη, ο οποίος παραπονέθηκε ότι οι πατάτες ήταν κομμένες πολύ παχιές. Έτσι, επέστρεψε το πιάτο για να το ξαναφτιάξουν. Ο Κραμ έκανε το καλύτερο του για να τις κόψει πιο λεπτές, αλλά όταν ο απαιτητικός πελάτης πήρε τη δεύτερη παραγγελία του, πάλι παραπονέθηκε ότι οι πατάτες δεν ήταν όσο λεπτές θα ήθελε. Έτσι, για ακόμα μια φορά, ο πελάτης είπε στον Κραμ ότι οι πατάτες ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΛΕΠΤΕΣ.

Ο Κραμ έβραζε όχι πια από την υγρασία, αλλά από τα νεύρα του και αποφάσισε να πάρει πρωτοβουλίες: Έκοψε τις πατάτες όσο πιο λεπτές γινόταν, τις έβαλε σε ένα μπολ με λάδι, τις άφησε να μαγειρευτούν τόσο πολύ που έγιναν σκληρές και τραγανές, και τις πέρασε από τρία στρώματα αλάτι, πιστεύοντας ότι αυτές οι “τηγανητές πατάτες” θα ήταν πλέον ακαταμάχητες. Όταν σερβίρισε το πιάτο, ο σαδιστής πελάτης δοκίμασε μια φορά. Δοκίμασε μια ακόμα. Και μια τρίτη. Ε, στο τέλος, δεν σταμάτησε να τρώει. Έτσι γεννήθηκαν τα “Saratoga chips”, δηλαδή τα γνωστά μας, πατατάκια.

Ερώτημα 1ο: Ποιος ήταν ο πελάτης

Η λιγότερο ενδιαφέρουσα εκδοχή της ιστορίας είναι πως στη θέση του πελάτη βρισκόταν ένας αγρότης, κουρασμένος και πεινασμένος μετά από μια μακρά μέρα στα χωράφια. Υπάρχει όμως και η δημοφιλής εκδοχή, που λέει ότι ο πελάτης ήταν ο μεγιστάνας της ναυτιλίας και των σιδηροδρόμων, Κορνήλιους Βάντερμπιλτ, o οποίος, σύμφωνα με διηγήσεις ατόμων της οικογένειας του, όταν δοκίμασε τα τσιπς εντυπωσιάστηκε τόσο, που πήρε την πρωτοβουλία να τα διαδώσει ανά τον κόσμο μέσα από τα ταξίδια του.

Ερώτημα 2ο: Ήταν όντως ο Κραμ;

Η ιστορικός της πόλης της Σαρατόγκα, Τζιν ΜακΓκρέγκορ, απορρίπτει μετά βδελυγμίας την ιστορία με τον Κραμ και τα πατατάκια, έχοντας κάνει και σχετικές δημοσιεύσεις το 1940. Η Τζιν πιστεύει πώς η αδελφή του, Κάθριν Γουίκς, ήταν εκείνη που έκανε την ανακάλυψη. Συγκεκριμένα, η Γουίκς έφτιαχνε ζύμη για γλυκά και προσπαθούσε ταυτόχρονα να ζεστάνει λάδι για να βάλει μπρος τη ζαχαροπλαστική της. Παράλληλα έκοβε πατάτες για άλλη παρασκευή. Όταν μια φλίδα πατάτας της έπεσε κατά λάθος στο καυτό λάδι, κι έγινε αμέσως πατατάκι, η Γουίκς τρόμαξε. Δοκίμασε την πατάτα και έπαθε ένα μικρό σοκ. Ήταν τόσο νόστιμη, που μαζί με τον αδελφό της αποφάσισαν να τις πουλήσουν για δέκα σεντς το σακουλάκι.