Eretiki κριτική για την ταινία Αποκαλύψεις (El Desentierro)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σενάριο για την ταινία Αποκαλύψεις (El Desentierro). Ο παράξενος θάνατος του δημάρχου της Valencia, Felix Montaner, εξαιτίας ενός ύποπτου, τροχαίου ατυχήματος, οδηγεί το συγγραφέα γιο του, Diego, σε διάφορες σκέψεις. Επιπροσθέτως αναγκάζει τον ξάδερφό του, Jordi, να τον συναντήσει. Ο Jordi είχε ήδη ταξιδέψει από την Αργεντινή προς αναζήτηση της σορού του πατέρα του, Pau. Για να λύσει ένα μυστήριο 20 ολόκληρων ετών. Φημολογείτο πως ο Pau είχε σκοτωθεί πριν από δύο δεκαετίες μαζί με μια κοπέλα. Τη Vera. Όμως ο Diego ισχυρίζεται, πως είδε τη Vera τώρα, στην κηδεία του πατέρα του. Συζητώντας, ο Diego αποκαλύπτει στον Jordi, ότι η οικογένειά του μεταξύ των ετών 1995-1996 τον έστειλε σε ένα ειδικό σχολείο, για το οποίο ο ίδιος δεν θέλει να μιλά.

 

Τα δύο ξαδέρφια μετά από ένα μακάβριο “αστείο” του Diego με όπλο και έπειτα από μερικές, πιο χαλαρές κουβέντες, χωρίζουν την πορεία τους προσωρινά. Ο Jordi ψάχνει απαντήσεις, καθώς επισκέπτεται τον Ritchie. Ένα παλιό φίλο του πατέρα του. Εκείνος του διηγείται, ότι το έτος 1996 στη Valencia ο Pau συνάντησε μια αλβανικής καταγωγής γυναίκα, μπλεγμένη στο κύκλωμα της πορνείας, ονόματι Tirana. Ο ίδιος επιθυμούσε να πληρώσει τους βίαιους δημίους της ελευθερίας της, ώστε να την αφήσουν για πάντα ήσυχη. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. H Tirana είχε μια κόρη.

 

O Diego δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη από κάποιον German Torres. O αγχωμένος τύπος παρουσιάζεται σαν παλιός, καλός φίλος του πατέρα του, Felix, προειδοποιώντας όμως ως προσωρινός σύμμαχος το νέο, πως όλη του η οικογένεια βρίσκεται πλέον σε άμεσο κίνδυνο. Diego και Jordi ενώνουν τις δυνάμεις τους, ώστε να πάρουν απαντήσεις από τον -ύποπτων προθέσεων- Torres. Ο Jordi χάνει την ψυχραιμία του. Ο Diego του εκμυστηρεύεται τελικά, ότι το σχολείο εκείνο, στο οποίο τον ξαπόστειλαν οι γονείς του πριν από πολλά χρόνια, ήταν της θρησκευτικής αίρεσης των opus dei. Η απομάκρυνσή του από το σπίτι συνέβη την ίδια χρονική περίοδο, όπου γνώρισε ο Pau την Tirana. Φαίνεται πως οι ιστορίες των πατέρων Pau και Felix συνδέονται με κάποιο τρόπο.

 

Τα δύο ξαδέρφια λοιπόν πηγαίνουν σε ένα τοπικό στριπτιτζάδικο, προκειμένου να πάρουν απαντήσεις για το παρελθόν της Tirana. Μια γυναίκα, την οποία άνθρωποι του υποκόσμου επίσης είχαν απαγάγει μαζί με την άτυχη Tirana το 1996, αποκαλύπτει στους δύο νέους ένα σημαντικό στοιχείο. Η Vera είναι η κόρη της Tirana. Και ο Pau στην πορεία είχε επίγνωση αυτού.

 

Ο German Torres απαγάγει τον Diego. Τον ανακρίνει για κάποιες κασέτες, στην ηχογράφηση των οποίων κρύβονται διάφορα μυστικά. Αυτά αφορούν τον ίδιο (German), το Felix, αλλά και άλλες, γνώριμες μορφές… Ο Diego γνωρίζει πολλά περισσότερα, από όσα αποκαλύπτει! Ο Jordi είναι καθ’ οδόν για βοήθεια…

 

Γενικά στο έργο:

 

Αρχικώς η ιστορία ξεκινά από έναν ψύχραιμο αφηγητή, ο οποίος βρίσκεται σε κάποια απόσταση από τα γεγονότα. Η πρώτη σκηνή αφορά ένα ερημικό κτίριο μέσα σε χωράφια και την άφιξη ενός ασθενοφόρου μαζί με μερικά περιπολικά να οδηγούνται εσπευσμένα κοντά στο χώρο. Κάποιος άντρας είναι λιπόθυμος. Ακολουθεί η επιγραφή “δύο ημέρες πριν.” Τα δύο ξαδέρφια Diego και Jordi, έχοντας διαφορετικές ζωές, θα συναντηθούν μετά τον ερχομό του δεύτερου στην Ισπανία από την Αργεντινή (καθώς ταξίδεψε προς αναζήτηση των ιχνών του πατέρα του, Pau). Αφορμή αποτελεί η κηδεία του πατέρα του Diego. Έπειτα οι δρόμοι τους στην ίδια περιοχή, προσωρινώς χωρίζουν.

 

Οι αναμνήσεις ζωντανής μορφής των δύο συγγενών, κινούνται με συγκεκριμένη, χρονική ροή. Από τη Valencia του 1996 θα συναντήσουν την ύπαρξη εκείνων στο παροντικό έτος (δηλαδή στην ταινία το 2016). Βεβαίως οι περισσότερες χρονικές ενθυμήσεις, στις οποίες θα μεταφερθούν οι θεατές, είναι από το μυαλό του Diego. Ωστόσο, επειδή ο Ritchie διηγείται πολλά γεγονότα στον διψασμένο για απαντήσεις Jordi, στην πραγματικότητα ο δεύτερος “γεννά” νοητικά εικόνες από την εξιστόρηση των γεγονότων του συνομιλητή του (οι οποίες λειτουργούν με επεξηγηματική μορφή στους θεατές).   

 

Θα παρακολουθήσουμε στην ουσία μια ιστορία μοιρασμένη σε μορφή δυαδικότητας, μα μέσα από διαφορετικούς ανθρώπους. Diego και Jordi είναι τα κύρια στελέχη της. Ομοίως οι Felix και Pau, δηλαδή οι πατέρες τους. Με τον περισσότερο κινηματογραφικό χρόνο να αφιερώνεται συνολικά στον Pau. Αντιθέτως, η παρελθοντική ιστορία των German Torres και Felix Montaner έχει κυρίως κοινή πορεία. Ο αφηγητής, που απευθύνεται σε ένα ευρύ φάσμα συνομιλητών/ακροατών στο ξεκίνημα της ιστορίας, αποκαλύπτεται έχοντας μια συγκεκριμένη ειδικότητα στο τέλος.

 

Βάσει της διαμοίρασης της οπτικής γωνίας των δύο κύριων πρωταγωνιστών, Diego και Jordi, η κινηματογραφική διάσπαση μπορεί να γίνει ως εξής:

 

1) Ο Jordi καταφθάνει στη Valencia, αναζητώντας τον τόπο ταφής του Pau, ενώ ο Diego βρίσκεται στην κηδεία του δικού του πατέρα, Felix.

 

2) Οι δρόμοι των δύο συγγενών προσωρινώς χωρίζουν και ο Jordi ψάχνει απαντήσεις για την κατάληξη του πατέρα του, μέσα από τις διηγήσεις του Ritchie.

 

3) Ο μυστηριώδης German Torres εισβάλλει στη ζωή του Diego, προειδοποιώντας τον, ως παροδικός σύμμαχος, πως κινδυνεύει. Τα δύο ξαδέρφια ξανασυναντώνται ενώνοντας τις δυνάμεις τους, προκειμένου να ξεδιαλύνουν το αίνιγμα των διπλών ιστοριών.

 

4)  Ο Diego ανακρίνεται με σκληρό τρόπο από τον Torres, ενώ ο Jordi απειλεί ήπια τον Ritchie για να αποσπάσει πληροφορίες. Ο Jordi φτάνει κοντά στον Diego και ο ρόλος του ανακριτή αντιστρέφεται.

 

5) Από διαφορετικό μονοπάτι Diego και Jordi μαθαίνουν τα πάντα για ένα σκοτεινό μυστικό 20 ετών. Ο Diego γνώριζε ήδη αρκετά.

 

Δεδομένου ότι ο κινηματογράφος περιλαμβάνει πολλές τέχνες μαζί, παρατηρούμε πως στο συγκεκριμένο έργο αυτές έχτισαν πράγματι ένα ισχυρό, κινηματογραφικό σύμπαν. Η ατμόσφαιρα είναι ανθρώπινα σκοτεινή και διαρκώς ενδιαφέρουσα. Αυτό φυσικά οφείλεται στην ιδιαίτερη, σκηνοθετική αφήγηση. Το μοντάζ είναι εκπληκτικό, καθώς μεταφερόμαστε σε αναμνήσεις προσώπων με εφαπτόμενες διαδοχές παρόντος-παρελθόντος. Η φωτογραφία υπογραμμίζει όμορφα και παραστατικά τη διάσταση των εξελίξεων. Ο ήχος εφιστά την προσοχή των θεατών/ακροατών σε κρίσιμες στιγμές. Η μουσική έρχεται από την αρχή, μα δρα περισσότερο κατά τη μέση και προς το τέλος της ταινίας (ακόμη και με χιουμοριστικό τρόπο). Προσδίδοντας τελικά την απαραίτητη, κινηματογραφικά συμπληρωματική, δραματική γοητεία στις σκηνές. Οι ερμηνείες έχουν απόδοση υψηλού επιπέδου υποκριτικής.

 

Το μόνο αρνητικό στοιχείο είναι, ότι μέσα σε αυτή την ενδιαφέρουσα δομή “πνίγεται” η εξέλιξη του σεναρίου. Καθώς η επίλυση του μυστηρίου δεν συναρμολογείται νοητικά με λειτουργικό τρόπο για τους θεατές, όταν ταυτόχρονα υπάρχει αυτή η παραστατικότατη σκηνοθεσία. Και ενώ τα θέματα που πραγματεύεται η εξέλιξη της ιστορίας είναι πολύ σημαντικά, εξαιτίας αυτής της καλλιτεχνικής μίξης τελικώς αποδυναμώνεται η διάσταση του δράματος (σε ό,τι αφορά αποκλειστικά την εγκεφαλική σύνδεση των γεγονότων. Όχι την αίσθηση του δράματος. Αυτή μια χαρά λειτουργεί).

 

Όμως, επειδή όλα τα υπόλοιπα στοιχεία ενυπάρχουν με έναν απόλυτα αρμονικό τρόπο μιας ταινίας, η οποία πληροί όλες τις προϋποθέσεις για παρακολούθηση στη μεγάλη οθόνη, δεν αποτελεί πρόβλημα κάτι τέτοιο. Σε πολλά έργα του σινεμά εξάλλου, μπορεί να αποδυναμώνεται η διάσταση του σεναρίου, λόγω της υπερέχουσας σκηνοθεσίας. Όποιες/όποιοι αγαπούν τον κινηματογράφο, δεν θα σκεφτούν καν αυτή την παράμετρο.

 

Θεμελιώδεις αρχές του έργου:  

 

Το σενάριο γράφτηκε από τους Mario Fernandez Alonso και Nacho Ruiperez. Η κυρίαρχη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα ισπανικά. Ενώ υπήρξαν  ελάχιστες, αγγλικές συνομιλίες (Tirana με Pau), καθώς και κάποιες στιχομυθίες στα αλβανικά. Υιοθετήθηκε επίσης ο τίτλος The Uncovering για το έργο.

 

Ασχέτως εάν (όπως προείπαμε) το σενάριο συνολικά υστερεί σε σχέση με το υπόλοιπο, αρμονικά δομημένο, καλλιτεχνικό αρχιτεκτόνημα της ταινίας, υπάρχουν ωστόσο κάποια ενδιαφέροντα, δραματικά στοιχεία στην ιστορία. Φερειπείν, ότι τέτοιες βάρβαρες εκμεταλλεύσεις γυναικών, όπως της Tirana, δυστυχώς συμβαίνουν πράγματι σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τα πολιτικά σκάνδαλα ομοίως. Είτε σε οικονομικά εγκλήματα είτε σε ανήθικη, προσωπική συμμετοχή σε ερωτικές πράξεις (Felix Montaner). Ο συνδυασμός αυτών στην ταινία, αν και εμφανίζεται σε μεμονωμένες, αντίστοιχες περιπτώσεις, χάνει τη ρεαλιστική του οντότητα, διότι κυριαρχεί για πάρα πολύ ώρα η προσπάθεια διάσωσης της Tirana από τον Pau.

 

Ξεχωρίζουν περισσότερο από όλους τους χαρακτήρες οι -διαφορετικής δυναμικής- προσωπικότητες των Jordi και Diego. Αλλά διακρίνεται και η πραότητα με μορφή αποδοχής της Tirana, για την έκβαση της ζωής της. Μολονότι η ίδια βιώνει έναν εφιάλτη. Είναι εύστοχη η μετέπειτα αποκάλυψη του ειδικού σχολείου, στο οποίο πήγε ο Diego, εφόσον εκδιώχτηκε από το σπίτι του, επειδή γνώριζε απαγορευμένα μυστικά.

 

Τη σκηνοθεσία πραγματοποίησε ο Nacho Ruiperez. Παρατηρείται μια ενδιαφέρουσα, σκηνοθετική διαμοίραση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Σε αυτά τα χρονικά διαστήματα η έντονη δράση και η αγωνιώδης προσμονή σε προσωρινά ήρεμες συνθήκες, εμπεριέχονται ως διαδεχόμενες οντότητες. Και η ισορροπία αυτής της διαμοίρασης, αν και είναι λεπτή, τηρείται κατάλληλα.

 

Υπάρχει στο έργο μια πρώιμη αφήγηση, ξεκινώντας από το τέλος των εξελίξεων. Αυτή μας οδηγεί χρονολογικά ακριβώς δύο ημέρες πρωτύτερα. Έτσι ζούμε ως θεατές ένα πρόσφατο παρελθόν των ηρώων, ως “δικό μας” ολοζώντανο παρόν. Προσοχή! Αυτό επιτυγχάνεται στη συγκεκριμένη ταινία, εξαιτίας τριών αιτιών:

 

Α) Η χρονική διάρκεια αυτού του πρόσφατου παρελθόντος (των δύο τελευταίων ημερών) αφορά ένα πολύ μεγάλο, χρονικό διάστημα της ταινίας και όχι απλώς μια υπενθύμιση.

 

Β) Εντός του άμεσου παρελθόντος εμπεριέχονται οι αναμνήσεις του μακρινού, αντίστοιχου χρονικού διαστήματος, προ 20ετίας. Έτσι ο θεατής θεωρεί ως αναγνωρισμένο παρελθόν το δεύτερο και συνεπώς σαν πιο κοντινό παρόν το πρώτο.

 

Γ) Οι απειλούμενες οντότητες κάποιων ηρώων/ηρωίδων (Diego, Jordi, Tirana, Pau) λαμβάνουν μια σοβαρή διάσταση, δημιουργώντας μια εντύπωση έξω από το χρόνο.

Στον επίλογο καταλήγουμε με μια ολοκληρωμένη εντύπωση για γεγονότα, που αφορούσαν το 20χρονο, αλλά και το προ δύο ημερών, παρελθόν.

 

Η σκηνοθεσία είναι καλά οργανωμένη και ευφάνταστη ως προς την αναπαράσταση. Δίνοντας αξία σε κάποιες σκηνές, οι οποίες, εάν δεν ήταν γυρισμένες κατά αυτόν τον τρόπο, ενδεχομένως να μην είχαν ενδιαφέρον. Έχει σημασία να προσέξουν οι θεατές τη βίαιη απειλή του σωματοφύλακα Leandro προς τον άτυχο Pau. Ο οποίος βρισκόταν σε νυχτερινό, διακριτικό κέντρο, πίνοντας ποτό πρωτίστως μαζί με την Tirana. Υπάρχουν στο πλάνο πολλά σκαλιά και μια υπερχείλιση υδάτων, όπου τον πετά εκεί ο φύλακας του εγκλήματος. Η Valencia γενικώς σαν πόλη, βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα και τη διαπερνά επίσης ο ποταμός Turia. Στην ταινία συνολικά η παρουσία του υδάτινου στοιχείου είναι αισθητή, τονίζοντας την πραγματική φύση της ισπανικής πόλης. Αλλά αυτή η σκοτεινή σκηνή θυμίζει κάτι άλλο. Μοιάζει με κάποια απόκοσμη, “λιμνάζουσα” πολιτεία το μεμονωμένο εκείνο σημείο. Η δραματική ένταση λοιπόν εκεί επέρχεται, εξαιτίας της επιλεγμένης τοποθεσίας, της νυχτερινής λήψης και φυσικά των συγκεκριμένων πλάνων.

 

Οι εξιστορήσεις του Ritchie στον Jordi μας μεταφέρουν 20 χρόνια πίσω με μια αριστοτεχνική συρραφή σκηνών. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αναμνήσεις του Jordi, όταν εκείνος θυμάται, ότι μαζί με τον Diego το 1996, ανεβαίνοντας επάνω σε μηχανάκι, ακολούθησαν το Leandro και τις κοπέλες στο αποκαλούμενο “δεντρόσπιτο.” Η εναλλαγή των σκηνών μεταξύ παρόντος (όπως το δεχόμαστε ως θεατές=2016, 2 ημέρες πριν) – παρελθόντος (μακρινού=20 χρόνια πριν) εξακολουθεί να γίνεται άριστα. Κάνοντάς μας να θεωρήσουμε, ότι πράγματι βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια τοποθεσία και πως απλώς αλλάζουν τα πρόσωπα, λόγω παρελθοντικής, χρονικής “υφής” των ηρώων/ηρωίδων, την οποία βιώνουν με ζωντάνια οι θεατές στο έργο. Ομοίως και μόλις ο Diego απευθύνεται στη μητέρα του στο νοσοκομείο και συνομιλεί παράλληλα με μια έμπιστη γυναίκα (Rosa) της οικογενείας. Στο εκπληκτικό μοντάζ υπεύθυνη ήταν η Teresa Font.

 

Τα δύο ξαδέρφια στο ξεκίνημα του έργου πηγαίνουν στην κατοικία του Diego. Εκεί παρατηρείται μια ασυνήθιστης, συνολικής διάστασης φωταψία. Αν και είναι νύχτα, έρχονται εντός του σπιτιού φωτισμοί από εξωτερικές αντανακλάσεις διαφόρων, ηλεκτρικών λαμπτήρων. O Diego ενεργοποιεί παράλληλα κάποιους διακριτικούς φωτισμούς μέσα στο σπίτι. Στο πλάνο λοιπόν καταγράφεται μια απλή, μα όμορφα κατανεμημένη διάσπαση του φωτός σε πολλά τμήματα. Οι δρόμοι των Diego και Jordi στο ξεκίνημα του έργου χωρίζουν. Με το πέρας των (προ 20ετίας) αναμνήσεων ο Jordi ξεκινά την οδήγηση προς αναζήτηση απαντήσεων, περνώντας από κάποια χωράφια. Το πλάνο είναι μακρινό. Το αμάξι συνεχίζει τη διαγραφόμενη, οδική πορεία του, ενώ παρατηρείται η σχηματοποιημένη, οργωμένη γη σε διάφορα, εδαφικά διαστήματα και στο συννεφιασμένο τοπίο προβάλει διακριτικά στο βάθος, η λάμψη μιας αστραπής. Στη διεύθυνση φωτογραφίας είναι ο Javier Salmones.

 

Η σκηνοθεσία καταθέτει με διακριτικό τρόπο την άποψή της, για την απομακρυσμένη προσπάθεια επίλυσης του μυστηρίου από την αστυνομία. Μια υπαστυνόμος με έντονη διάθεση εξιχνίασης εμφανίζεται λίγο μετά το τροχαίο ατύχημα του Felix Montaner. Ενώ πολύ αργότερα η ίδια μιλά στο Jordi, για ενδεχόμενο κίνδυνο της ζωής του Diego Montaner. Εμείς εν τω μεταξύ έχουμε δει ως μάρτυρες/θεατές σε προηγούμενη σκηνή, το νέο συγγραφέα να δέχεται ένα χτύπημα με φτυάρι και να απάγεται.

 

Γενικώς, στο έργο υπάρχουν σύντομες επιγραφές χρονολογιών και τοποθεσιών έπειτα από την εξαιρετική σύνδεση παρόντος (από κινηματογραφική άποψη ζωντάνιας νέων πράξεων) – παρελθόντος (1996). Πολλά μακρινά πλάνα ασχολούνται με την οδήγηση του Jordi στη συγκεκριμένη περιοχή, η οποία βρίθει από εκτάσεις χωραφιών.

 

Όταν αλλάζουν οι ρόλοι ανάκρισης μεταξύ Diego και Torres, ο δεύτερος βρίσκεται σε εφιαλτική θέση, καθώς καταλήγει εξουδετερωμένος στην πισίνα της αυτάρεσκης πολυτέλειάς του. Ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει τον German Torres κάτω από το νερό, μα παράλληλα ο φακός ασχολείται και με την ατάραχη επιφάνεια πάνω από την παλλόμενη, υδάτινη μάζα.

 

Παράμετροι ανάδειξης κινηματογραφικής ατμόσφαιρας:

 

Το μακιγιάζ της ταινίας είναι πραγματικά καλό. Όταν οι βίαιες ανακρίσεις λαμβάνουν χώρα, Diego και Torres, πλην της καταγραφής των πολύ καλών ερμηνειών, δείχνουν πραγματικά να υποφέρουν και λόγω των ρεαλιστικής απεικόνισης τραυμάτων τους. Οι Montse Damas, Jorge Hernandez Lobo, Susana Sanchez και Nuria Vella έκαναν καλή δουλειά.

 

Στο τμήμα Casting υπεύθυνοι είναι οι Mari Redondo και Nacho Ruiperez. Οι επιλογές των ηθοποιών Jan Cornet (Diego), Michel Noher (Jordi), Nesrin Cavadzade (Tirana), Francesc Garrido (German Torres) και Leonardo Sbaraglia (Pau) είναι εύστοχες και το αποδεικνύουν οι αποδόσεις των. Ξεχωρίζουν περισσότερο οι Jan Cornet, Francesc Garrido και Nesrin Cavatzade  (περισσότερη ανάλυση των πρωταγωνιστικών ρόλων ακολουθεί σε σχετική, κάτωθι κατηγορία της στήλης).

 

Σε δεύτερους ρόλους σημαντική υπήρξε φυσικά η ερμηνευτική συνδρομή του  Jordi Rebellon (Felix Montaner). Σαφώς της Jelena Jovanova (Vera), με τη σωστή, κατατονική-ενήλικη περσόνα, λόγω των παιδικών τραυμάτων του ρόλου. Αλλά και της πραγματικά εξωτικής, κινηματογραφικής παρουσίας της Sanghmitra Hitaishi (Nahid=Στριπτιζέζ, που δεν έδωσε πληροφορίες για την Tirana).

 

Οι υπεύθυνοι του τμήματος επέλεξαν ορθά.

 

Τη μουσική της ταινίας έγραψε και επέλεξε ο Arnau Bataller. Το έργο ξεκινά και μετά τα ονόματα των ηθοποιών ακούμε ένα ατμοσφαιρικό, μουσικό θέμα. Στη διήγηση του Ritchie “βρυχάται” ηχητικά μια δυνατή μουσική σε club της Valencia, κατά το έτος 1996, όπου τότε γνωρίστηκαν οι Tirana και Pau. Είναι απίστευτο, αλλά έπαιξε στην ταινία το χιουμοριστικό κομμάτι La Μacarena με τον αντίστοιχο χορό στο βάθος, δίχως ωστόσο να αλλοιωθεί η σοβαρότητα της σκηνής! Μόλις συνομιλούσαν για παράνομες δουλειές οι Felix και German το έτος 1996…

 

German και Felix ετοιμάζονται να συμμετάσχουν σε παράνομη συμφωνία με πολλά κέρδη και τότε η διάθεσή τους συνοδεύεται από το τραγούδι “I want more” των Sisters of Mercy. Ακριβώς μόλις περνούν την πόρτα της εγκληματικά παράνομης κερδοφορίας! Ο Jordi σκάβει σε ένα τάφο, ενώνοντας το χρόνο. Τότε οι έντονοι, αρμονικοί ρυθμοί μιας κιθάρας σε συνδυασμό με την πεσιμιστικής διάθεσης μπάσα φωνή της μελωδίας ενός τραγουδιστή, υποστηρίζουν επάξια τη στιγμή, με τους στίχους “This is how it feels to be alone.”

 

Ερμηνείες:

 

Jan Cornet: Υποδυόμενος τον Diego Montaner. Έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολλά περισσότερα, από όσα ο ίδιος κάνει τους άλλους να πιστεύουν.

 

Παρατηρούμε τη σιωπηλή, μα όχι έντονη θλίψη του στην κηδεία του Felix Montaner. Έτσι ο ηθοποιός ως Diego Montaner μας προοικονομεί, πως κάτι δεν λειτουργούσε και τόσο καλά στις μεταξύ σχέσεις πατέρα και γιου. Στο αμάξι ο ερμηνευτής δείχνει, ότι διστάζει αρχικά να απαγγείλει κάτι ποιητικό στο Jordi. Έπειτα μπαίνοντας στο σπίτι απειλεί τον Jordi με ένα περίστροφο και αμέσως μετά -στρέφοντάς το στον εαυτό του- το τοποθετεί στο στόμα του. Την ώρα που πραγματοποιεί αυτή την απρόβλεπτη πράξη, αλλάζει το τρομακτικό του ύφος και γελάει.

 

Κάθεται αργότερα σε ένα μπαρ με το Jordi και φαίνεται πως έχει μια άνετη στάση σώματος, ενώ παράλληλα γελά με καλή διάθεση. Συναντώντας τον Torres, ως Diego μας μεταδίδει αρχικά μια ανυπόταχτη μορφή οργής. Και στη συνέχεια έναν έντονο, καινούργιο φόβο. Στο στριπτιτζάδικο παραμένει ψύχραιμος, δίνοντας φιλοδώρημα άνευ χορού, ώστε να μάθει πληροφορίες για την Tirana. Κατά την ανάκρισή του από τον Torres μας πείθει για τρία πράγματα: 1) Ότι παραλύει από φόβο, 2) Πως πονά αληθινά και 3) Ότι υπάρχει κάτι, που δεν του το αποκαλύπτει.

 

Μόλις αλλάξουν οι ρόλοι ανακριτή παίρνει την εκδίκησή του με αμείλικτο τρόπο. Όπως μας δείχνει το ύφος του. Η δικαιολογημένη αυθάδεια γίνεται αντιληπτή στις εκφράσεις του, μόλις συνομιλήσει στο νοσοκομείο με την έμπιστη γυναίκα της οικογενείας (Rosa) και απευθυνθεί στην τραυματισμένη μητέρα του.  

 

Francesc Garrido: Στο ρόλο του αποφασισμένου να αποκρύψει την αλήθεια, German Torres. Ενός παλιού συνεργάτη του Felix Montaner.

 

Ακούμε αρχικά μόνο τη φωνή του, καθώς για λίγα δευτερόλεπτα δεν διακρίνεται στο πλάνο η παρουσία του German Torres. Τότε η χροιά του μεταφέρει στο ρόλο οικειότητα και σιγουριά. Έπειτα ο ηθοποιός εκφράζει μια ήρεμη περσόνα, η οποία όμως ήρθε να πετύχει οπωσδήποτε κάτι συγκεκριμένο. Όταν ο Diego φεύγει, ο ερμηνευτής πραγματοποιεί κάποιες μικρές κινήσεις, υποδεικνύοντας μια προσπάθεια αυτοσυγκέντρωσης. Στη συνέχεια αρπάζει από το χέρι απότομα τον Diego, χάνοντας την ψυχραιμία του. Αλλά ηρεμεί αμέσως το ίδιο ξαφνικά την έντασή του, κοιτάζοντας προσεκτικά πως υπάρχει κόσμος στο χώρο.

 

Ως ανακριτής αιφνιδιάζει ευχάριστα -από άποψη ενδιαφέρουσας υποκριτικής- τους θεατές, με τη μεθοδευμένη άσκηση βίας και την ερμηνευτική προσέγγιση του ανθρώπου, ο οποίος αναγκάζεται να έρθει σε αυτή τη θέση. Αλλά δεν διστάζει και να υπερβεί τα όρια. Μόλις αλλάξουν οι ρόλοι ανάκρισης, η απελπισία τον κυριεύει. Μα χρησιμοποιεί και την πονηριά του, προκειμένου να τον αφήσουν ελεύθερο. Ως νέος German μας πείθει με τη μορφή αδελφικού φίλου του Torres, υποβοηθώντας τη συνείδηση του δεύτερου να ενδώσει πιο εύκολα στο οικονομικό έγκλημα. Λέγοντας: “Θα κολυμπήσουμε στο χρήμα!”

 

Nesrin Cavatzade: Ενσαρκώνοντας την καταδικασμένης ζωής, Tirana. Μια γυναίκα η οποία επιθυμεί, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από το δηλητηριώδες κύκλωμα της πορνείας.

 

Βλέπουμε την ηθοποιό αρχικά να χορεύει στο Club, όπου βρισκόταν και ο Pau. Μέσα στους θαμώνες του βαλεντσιάνικου κέντρου ξεχωρίζει ως μια γυναίκα, που διαθέτει υγιή αυτοπεποίθηση και άνεση με το να μαγνητίσει ένα βλέμμα. Στη συνέχεια εκπλήσσεται από την ευγενική προσέγγιση του Pau. Όταν καταλήγουν σε ένα δικό της χώρο το απλό, αλλά ανθρώπινης ομορφιάς και απελευθερωμένης θηλυκότητας στριπτίζ της είναι αισθησιακό, μεταφέροντας ταυτόχρονα τη στιγμιαία, ερμηνευτική δόση μιας φοβισμένης γυναίκας.

 

Το εκπληκτικό με αυτή την ερμηνεία είναι, ότι η ηθοποιός έχει κατακτήσει τον πυρήνα της ψυχοσύνθεσης του ρόλου! Η πραότητα, που διαρκώς υιοθετείται ερμηνευτικά, προσδιορίζει τέλεια την πεποίθηση και αντίληψη της Tirana, ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε σχέση με την απόκτηση της ελευθερίας της. Η ίδια το έχει αποδεχτεί. Δεν διεκδικεί πλέον τη δική της ζωή. Έχει εγκαταλείψει αμαχητί την ελπίδα. Και στην πραγματικότητα δεν θεωρεί, πως είναι ικανή να πάρει τη Vera από αυτό το μέρος.

 

Συνεπώς:

 

Ο σκηνοθέτης Nacho Ruiperez, μας παρουσίασε μια ταινία, της οποίας το σύνολο αποδεικνύει την απόλυτα κινηματογραφική της διάσταση. Είναι ένα έργο, που καθίσταται ως ποιοτικό στην ίδια την τέχνη του cinema, απασχολώντας σχεδόν όλες τις “κινηματογραφικές αισθήσεις” (σκηνοθεσία, μοντάζ, φωτογραφία, μουσική, ερμηνείες) των λάτρεων της έβδομης τέχνης. Όπως όλα τα αντίστοιχα έργα του σινεμά, παρομοίως αποκαλύπτει τη συνολική ομορφιά του μόνο στη μεγάλη οθόνη.

Το μόνο disadvantage είναι, πως η αποκάλυψη του σεναρίου υπερκαλύπτεται από την κυρίαρχη σκηνοθεσία. Όμως οι σινεφίλ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν αποτελεί πρόβλημα κάτι τέτοιο.

 

Έτσι χρησιμοποιώντας:

 

1) Μία τοποθεσία, στην οποία συνέβησαν απάνθρωπα γεγονότα και 20 χρόνια αργότερα διεκδικείται η αποκάλυψή των από δύο απογόνους.

 

2) Τα λακωνικά, διερευνητικής μορφής, νοητικά ταξίδια στο χρόνο, που ενώνουν τη βία με την προσπάθεια κάλυψή της.

 

3) Πολύ καλούς συνεργάτες σε τμήμα μοντάζ και διεύθυνση φωτογραφίας.

 

4) Τις υψηλού επιπέδου ερμηνείες.

 

5) Μια τελική, βιωματική αποκάλυψη μεταξύ δύο προσώπων (Vera, Jordi), τα οποία δεν έζησαν όλες τις στιγμές με τους αντίστοιχους γονείς τους.

 

6) Tην ατμοσφαιρική συμπλήρωση μιας κατάλληλα κατανεμημένης μουσικής.

Δημιουργεί μια αξιόλογη ταινία, η οποία θα αποκαλυφθεί με κινηματογραφική γοητεία στους θεατές.

Μια διανομή από τη Weirdwave

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ