Eretiki κριτική για την ταινία “Ο Κύριος Βερντού (Monsieur Verdoux)”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η bibliotheque από τις 4/7/2019 παρουσίασε σε επανέκδοση ψηφιακά απακατεστημένης κόπιας, την άριστη καλλιτεχνική πρόσμιξη του αστείρευτου ταλέντου του Charlie Chaplin, στην ομιλούσα ταινία: Ο Κύριος Βερντού (1947).

{Η Bibliotheque παρουσιάζει επίσης από τις 18/7/2019 την ταινία μυστηρίου του Alfred Hitchcock “Η Κυρία Εξαφανίζεται” (The Lady Vanishes)}.

Ακολουθεί eretiki παρουσίαση-ανάλυση της σπουδαίας ταινίας “Monsieur Verdoux.”

Σενάριο για την ταινία “Ο Κύριος Βερντού (Monsieur Verdoux)”

Κατά το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1930, η ζωή του πρώην τραπεζικού υπαλλήλου, Henri Verdoux, άλλαξε άρδην προς το χειρότερο. Μετά την αναγκαστική απόλυση, ο συγκεκριμένος άνθρωπος επέλεξε να αφοσιωθεί στην οικονομική διάσωση της ανάπηρης γυναίκας του, Mona και του μικρού γιου του, Peter. Βεβαίως, προκειμένου να εκπληρώσει τον αγνό σκοπό του, επέλεξε ένα παράξενο και διόλου ηθικό μονοπάτι…Έγινε…Επαγγελματίας Κυανοπώγων!

 

Γνωρίζοντας πλούσιες κυρίες, γενικώς μιας τερματικής νιότης, μα και μερικώς κάποιας ανώριμης διαχείρισης πλούτου, ο κύριος Verdoux χρησιμοποιώντας αρχικώς την ακαταμάχητη γοητεία του ολοκλήρωνε τη “δουλειά”, εξοντώνοντας τελικώς τις ανυποψίαστες ευεργέτισσές του! Γλυκομίλητος, γεμάτος από ρομαντισμό, επιμένων, πολυμήχανος και κυρίως;! Yπεράνω πάσης υποψίας! Ο Henri Verdoux, που δεν πειράζει ούτε μια κάμπια, που αγαπά και γνωρίζει όλα τα λουλούδια, επιβίωνε πλουσιοπάροχα, ανταλλάσσοντας επώνυμα, επαγγελματικές ιδιότητες και διευθύνσεις κατοικίας με χαρακτηριστική ευκολία, μέσα σε μόλις ολίγες στιγμές. Φέρνοντας πάντοτε εις πέρας το σκοπό του τα τελευταία τρία χρόνια. 

 

Πλέον γνωρίζει τα θύματά του σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, σχεδόν ταυτοχρόνως! Κατοχυρώνοντας πια εκτός από την ευαίσθητη καρδιά και την ωφέλιμη επωνυμία των μοναχικών γυναικών. Ώστε να μην κινεί υποψίες στις αστυνομικές αρχές. Κατορθώνει δε, πλέον να του γράφουν και τα πολυτελή  σπίτια τους, προτού τις εξαφανίσει…Τα νέα ονόματα γίνονται βίωμα. 

 

Monsieur Varney! Monsieur Bonheur! Monsieur Floray! Και φυσικά το αληθινό, Henri Verdoux! Κατέχοντας εναλλασσόμενες, επαγγελματικές, ενασχολήσεις (υπαρκτές και μη) στο portfolio του, επίσης σε ταχύτατους ρυθμούς. Πωλητής, καπετάνιος, πολιτικός μηχανικός, έμπορος επίπλων, ράφτης είναι μερικές μεταμορφώσεις του δαιμόνιου Verdoux. Τώρα δηλώνει Ερευνητής της Εθνικής Γεωγραφικής Εταιρείας (!) πολιορκώντας την καινούργια λεία του, την Κυρία Marie Grosnay. Της στέλνει αναρίθμητα λουλούδια, όμως μέχρι στιγμής γοητεύεται πιο πολύ η ωραιοτάτη δεσποινίδα του ανθοπωλείου. Παράλληλα, ο επαΐων Κυανοπώγων έχει ήδη “ψήσει” την Κυρία Anabella Bonheur: Μια ολοζώντανη, αλλά και ολο-νευρωτική, πλουσία Κυρία.

 

Ο πολυπράγμων γόης τα προλαβαίνει όλα με τη μορφή οργανωμένου σχεδίου. Παραμένοντας πραγματικά αφοσιωμένος στην αγαπημένη του, αληθινή οικογένεια, επιλέγει ξαφνικά να αλλάξει μεθόδους. Αποσπώντας αστειευόμενος πληροφορίες από το φίλο και φαρμακοποιό Maurice, ο Verdoux σχεδιάζει σοβαρά να χρησιμοποιήσει ένα μη ανιχνεύσιμο δηλητήριο στις “ώριμες αντιλόπες” του. Μάλιστα σκοπεύει να το δοκιμάσει σε ένα φτωχό και γλυκό κορίτσι. Όμως…Αυτή η κοπέλα έχει δώσει έγκυρα διαπιστευτήρια καλοσύνης, μέσα από μια σπάνια πράξη αγάπης, παρόμοια με τη μοναδική, του απογοητευμένου από τη ζωή, Verdoux. Καθώς ο δικός της σύζυγος ήταν επίσης ανάπηρος.

 

Ο Henri αποφασίζει κάτι διαφορετικό για εκείνη. Η αστυνομία εν τω μεταξύ βρίσκεται επικίνδυνα κοντά… Η ψυχραιμία είναι σύμμαχος του αριστοτεχνικού δολοφόνου!

 

Όμως, business is business. Η Anabella πρέπει να φύγει από τη μέση, ενώ η Κυρία Grosnay είναι ένα φρούριο, το οποίο αναμένεται επιτέλους να πέσει!

 

Γενικά στο έργο:

 

Θα παρακολουθήσουμε μια ταινία, στην οποία θα αναμιχθεί κινηματογραφικά με ενδιαφέροντα τρόπο το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας, του μυστηρίου, της αστυνομικής εξιχνίασης, μα και του αθεράπευτου ρομαντισμού. Πρόκειται για μια αρίστη καλλιτεχνική έκφραση, μαζί με την εύστοχη χρησιμοποίηση εξασφάλισης κινηματογραφικού χρόνου και χώρου. Και φυσικά περιλαμβάνει την ελευθέρωση μιας ποικιλόμορφης, χρωματικής παλέτας ερμηνειών, μέσα σε ένα ολότελα ασπρόμαυρο φόντο.

 

Ο πρωταγωνιστής θα μας απασχολήσει σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, εφόσον ακόμη και όταν δεν βρίσκεται σε κάποια σκηνή, όλες/όλοι μιλούν σχετικά με υποθέσεις, που αφορούν το άτομό του (ακόμη και στο ελάχιστο).

 

Ο Henri Verdoux βρίσκεται σε πραγματική εγρήγορση στη διάρκεια αυτής της κινηματογραφικής σύστασης με το κοινό. Ο τρόπος με τον οποίο κινείται, σκέφτεται, εξαπατά, μετρά χρήματα ή ψάχνει τις σελίδες του τηλεφωνικού καταλόγου αφορά μια εντυπωσιακή, καταιγιστική δράση.     

 

Τα αστραπιαία ταξίδια του Κυρίου Verdoux θα τα παρακολουθήσουμε με τις γρήγορες λήψεις στις ρόδες του (τότε) τρένου. Περίπου 11 τέτοιες λήψεις από αντίθετες πλευρές θα μας επεξηγήσουν τις τοποθεσίες των συναισθηματικών ελιγμών του πρωταγωνιστή. Επιπροσθέτως, η απαθανάτιση του πύργου του Eiffel θα μας προσδιορίσει, κάθε πότε ο ήρωας βρίσκεται στο Παρίσι. 

 

Οι περισσότερες υπεραστικές, τηλεφωνικές ομιλίες του ήρωα/αντιήρωα στην κάμερα (από άποψη σκηνοθεσίας είναι ομιλίες και από άποψη σεναρίου είναι συνομιλίες), θα λειτουργήσουν ως μονόλογος επεξήγησης στους θεατές, για τις χρηματιστηριακές αγοραπωλησίες και τις τραπεζικές του συναλλαγές.

 

Ως κύρια βάση του, μπορούμε να θεωρήσουμε ένα σπίτι γεμάτο από έπιπλα και αντίκες. Εκεί τα εφιαλτικά του σχέδια παραμένουν ως ιδέες ή παίρνουν σάρκα και οστά (ή μάλλον συντελούν στην αργή σήψη των τελευταίων).

 

Οι βόλτες και οι σύντομες, γλυκές απολαύσεις του στο Cafe des Boulevards θα μας δώσουν την κεκαλυμμένη, ευπαρουσίαστη, κοινωνική εικόνα του Κυανοπώγωνος. Παρομοίως και τα πλάνα στο μικρό, αλλά ευωδιαστό ανθοπωλείο, με τη νεαρή και πραγματικά ερασμία πωλήτρια.

 

Οι αστυνομικές-δικαστικές αρχές πλησιάζουν… Μα τελικώς, χωρίς την πρωτοβουλία του Henri μάλλον θα παρέμεναν μακριά. 

 

Ο κήπος της πανέμορφης, εξοχικής κατοικίας αλλά και κάποιοι εσωτερικοί χώροι εκείνης, περιγράφουν οπτικά τη μονάκριβη, αληθινά αγαπημένη οικογένεια του Verdoux (Mona & Peter). 

 

Η μεταφερόμενη, οικονομική κρίση στην Ευρώπη θα αποδοθεί με γρήγορες, οπτικές αναφορές στο πιεστήριο ή στην παρουσίαση των ανάλογων ειδήσεων των εφημερίδων. Θα υπάρξει και μια προβληματισμένη ενασχόληση του μέσου (κάμερα) σχετικά με την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, προ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Το δικαστήριο θα κρίνει τα πάντα, χωρίς πολλή σκέψη…

 

Στοιχεία Κινηματογραφικής Έλξης προς το κοινό:

 

1) Ο συνδυασμός σεναρίου-σκηνοθεσίας. Υπεύθυνος ήταν ο Charles Chaplin. H καλλιτεχνική, σκηνοθετική ομάδα αποτελείτο επίσης από τους: Wallace Chewning (Operative cameraman), John Beckman (Art Director), Rex Bailey (Assistant Director). Μοντέρ ήταν ο Willard Nico και διευθυντής φωτογραφίας ο  Roland Totheroh.

 

Σενάριο: 

 

Η αρχική φλόγα έμπνευσης του σεναρίου προέκυψε από μια ιστορία, η οποία γεννήθηκε στο εντυπωσιακό μυαλό του Orson Welles. Βεβαίως το σενάριο είναι βασισμένο σε έναν αληθινό Κυανοπώγωνα ( = μεταφορική έννοια του δολοφόνου των συζύγων-γυναικών). Τον Henri Desire Landru. Όμως όλα τα υπόλοιπα στην ταινία είναι μυθοπλασία. Καθώς ο Landru, πρώτον έδρασε δολοφονικά κάποια χρόνια νωρίτερα, δεύτερον δεν υπήρξε τραπεζικός υπάλληλος και κυρίως δεν παραδέχτηκε ποτέ στο δικαστήριο, ότι έκανε αυτές τις φρικτές πράξεις.

 

Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε στο σενάριο, ήταν τα αγγλικά. Ακούγονται και κάποιες γαλλικές λέξεις, με την ανάλογη προφορά. Δηλαδή στην ουσία υποτίθεται, πως όλες/όλοι στο έργο είναι γαλλικής εθνικότητας. Και όμως, αυτή η ιδιαιτερότητα είναι που προσδίδει την αξία της φανταστικής προσέγγισης, ταξιδεύοντας σε νοητικά υπαρκτούς, κινηματογραφικούς τόπους τους θεατές. Δηλαδή σημασία δεν έχει η ίδια η γλώσσα, αλλά η αύρα των προσώπων και οι πράξεις των. 

 

Όλοι οι χαρακτήρες παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εμφανίζουν  μεν ετερόκλητα στοιχεία μεταξύ τους, μα απεναντίας δε ορισμένα συναισθήματα δημιουργούν σύνδεση στις ζωές εκείνων. Οι στιχομυθίες είναι πολύ καλά γραμμένες και σε κάποια σημεία έκτακτες! Όταν o Henri Verdoux φλερτάρει αρχικώς την Κυρία Grosnay (μέσα στην κατοικία που σκοπεύει να της πωλήσει), τότε ο διάλογος εξιτάρει τη ρομαντική διάθεση των θεατών. Ενώ αντίστοιχα μόλις ο Κύριος Verdoux συνομιλεί με εκείνο το γλυκό, φτωχό (αρχικώς) κορίτσι, διακρίνουμε στα κείμενα την αντικρουόμενη, φιλοσοφική διάθεση ενός αμετανόητα αυστηρού πεσιμισμού και μιας μαχόμενα ανανεωμένης ελπίδας, στα ανάλογα πρόσωπα. 

 

Οι ατάκες που φέρει κάθε μέλος της οικογένειας Couvais στην αρχή του έργου, χαρακτηρίζουν την ψυχοσύνθεσή τους, με ουσιώδη τρόπο (μιλώντας υποψιασμένοι μεταξύ τους για το Verdoux: Lena Couvais: “Πρέπει να έχει τον τρόπο του με τις γυναίκες.” Jean Couvais: “Θα ήθελα να μάθω την τεχνική του.” Pierre Couvais: “Έχετε καταδικάσει έναν άνθρωπο, που ούτε καν έχετε συναντήσει”).

 

Το λεπτό χιούμορ, η εξέλιξη της ιστορίας και η διασκευή της υπόθεσης σε σχέση με το πραγματικό πρόσωπο είναι πραγματικά εφαπτόμενες, υλοποιημένες ιδέες σε μια τόσο απαιτητική, συνολικά καλλιτεχνική έκφραση. Βεβαίως αυτό που προκαλεί γόνιμες διχογνωμίες στο κοινό, είναι, πως οι φρικώδεις πράξεις του Verdoux λαμβάνουν χώρα, εξαιτίας της διάσωσης της οικογένειάς του.

 

Σκηνοθεσία: Γενικώς τα μεσαία και κοντινά πλάνα είναι πολλά. Ένα μακρινό πλάνο περιγράφει τη βαρκάδα της Anabella με τον υποτιθέμενο καπετάνιο.

 

Αρχικώς διακρίνουμε την ταφόπλακα με τις αντίστοιχες χρονολογίες γέννησης και θανάτου του Henri Verdoux. Έτσι διαμέσου του υπερφυσικού στοιχείου ενός αφηγηματικού πρόλογου με συνειρμική διάθεση, σε ένα γαλήνιο νεκροταφείο, χωρίς να μπορούμε να τον διακρίνουμε, εκείνος μας διηγείται συνοπτικά το παρελθόν του. Αναφέροντας γιατί επέλεξε να γίνει Κυανοπώγων και τονίζοντας πως δεν είναι εύκολο να συντηρηθεί κάποιος έτσι. 

 

Το “ποιόν” του Verdoux επισκέπτεται αμέσως επιθετικά τους θεατές, με την πληροφόρηση από δύο γειτόνισσες, πως ο κομψός Γάλλος έχει αφήσει έναν αποτεφρωτήρα στον κήπο να λειτουργεί για τρεις ημέρες ( = πρώην Κυρία Thelma Varnay)! Ενώ το “απατεωνίστικο” ταμπεραμέντο του περιγράφεται με την αιφνιδιαστική, προσωπική, θεατρική αναπαράσταση διαλόγου με τη σύζυγό του, η οποία υποτίθεται, πως βγαίνοντας από το λουτρό, υπογράφει.

 

Γενικώς η σκηνοθεσία θα συμπληρώσει όμορφα τη δυναμική της ιστορίας του σεναρίου. Ο μυστηριώδης Γάλλος, έχοντας χρονικό περιθώριο μέχρι τις 16:00 προτού να κλείσει η τράπεζα, πηγαίνει επειγόντως για οικονομικές ενισχύσεις στην ηλικιωμένη Lydia Floray, σχεδιάζοντας να την παρακινήσει να βγάλει τα χρήματά της από την “ιερή” θυρίδα. Στο σαλόνι της, εκείνη με δυσπιστία ρωτά τον επίδοξο γόη, τι θέλει! Βλέπουμε τότε το ρολόι του σπιτιού της, χτυπώντας να δείχνει 15:45. Ο Verdoux απαντά με την “κατάποση” μιας ανησυχίας: “Nothing, my dear!” 

 

Αργότερα καθώς αναμένεται να δηλητηριάσει μια νεαρή και αθώα κοπέλα, την παρακινεί να μη φέρει ελπίδες για τη ζωή, μα εκείνη είναι αισιόδοξη… Αγνοώντας παρόλα αυτά το δόλιο σχέδιό του με το ποτήρι του κρασιού. Ενώ εμείς μαζί με το σατανικό Verdoux γνωρίζουμε από άποψη ενημέρωσης σεναρίου, τι δύναται να συμβεί!

 

Υφίσταται σε κάποιες στιγμές μια κωμική διάσταση, ευρισκόμενη εντελώς έξω από την πλοκή της ιστορίας. Παρατηρούμε τον Κυανοπώγωνα να καλεί τηλεφωνικώς τη Balong & Company για μια χρηματιστηριακή συμφωνία. Κλείνοντας το τηλέφωνο, πηγαίνει απότομα και με ζέση, να παίξει πιάνο. Όσο παίζει λίγα μουσικά μέτρα και κάνει παύσεις, τόσο ακούγεται συνεχώς ένας απροσδιόριστος χτύπος κάπου… Τελικά είναι η καινούργια, ηλικιωμένη υπηρέτρια, Louise, η οποία χτυπά σταθερά το τζάμι της πόρτας του! Έχουμε λοιπόν μια κωμική διάσταση από στοιχεία animation εκεί. Εξάλλου τα Looney Tunes ήταν ήδη αγαπητά και πασίγνωστα.

 

Ο τρόπος και ο χρόνος με τον οποίο γίνεται η καταμέτρηση των χρημάτων από τον ήρωα, θα αποτυπωθεί στο μυαλό των θεατών! 

 

Υπεύθυνος για το μοντάζ ήταν ο Willard Nico. Οι φόνοι αφορούν ένα σκηνικό, που θα αφεθεί στη φαντασία των θεατών να το ολοκληρώσουν. Ο Verdoux αποχαιρετά ρομαντικά τη Lydia, μπαίνοντας στο δωμάτιο και τότε… Ξημερώνει και ο Henri πέτυχε, ακριβώς αυτό που ήθελε… Βγαίνοντας από το δωμάτιο. 

 

Στις ουσιώδεις δράσεις του πρωταγωνιστή οι πολλαπλές λήψεις στις ρόδες του (τότε) τρένου διαδέχονται ομοιόμορφα την εκάστοτε εγκατάσταση του Verdoux. Ο Henri φορά στην καμπίνα της αμαξοστοιχίας μια στολή καπετάνιου. Το επόμενο πλάνο συνδέεται με το ιδιόμορφο γέλιο της Anabella Bonheur στην κατοικία της. Μετά από λίγες στιγμές το κουδούνι χτυπά και καταφθάνει ο καπετάνιος Bonheur (δηλαδή ο μασκαρεμένος Verdoux). 

 

Στη διεύθυνση φωτογραφίας είναι οι Roland Totheroh και Curt Courant (χωρίς να έχει μπει το όνομα του δεύτερου στα credits). 

 

Ο έμπειρος Κυανοπώγων στέκεται υπό το φως του φεγγαριού κοντά στο παράθυρο του διαδρόμου, πριν δολοφονήσει τη Lydia Floray. Καθώς απομακρύνεται από τη θέα της πανσελήνου, πηγαίνοντας προς τα μέσα στο δωμάτιο, το πρόσωπό του δείχνει σκεπασμένο από το σκότος!

 

Ο Henri έχει παρασκευάσει αυτό το ειδικό δηλητήριο και αναζητά ένα “πειραματόζωο,” ώστε να το δοκιμάσει. Σε μια βραδιά με μπόρα συναντά στην άκρη ενός σοκακιού την όμορφη κοπέλα με την αγνή καρδιά. Μόλις την προσπερνά, σταματά, αντιλαμβανόμενος πως βρήκε το επιθυμητό θύμα. Η σκιά του διακρίνεται στον τοίχο, ως μια έντονη, ηθική αντίφαση με την ανυποψίαστη, ευπαρουσίαστη εικόνα του. Έπειτα κάθεται μαζί της στο σοκάκι. Ο ίδιος βρίσκεται προς τη σκιά. Εκείνη προς το φως. Αφού το κορίτσι δεχτεί να τη συνοδέψει ο Verdoux, ο εκλεπτυσμένος Γάλλος ανοίγει την ομπρέλα του και κρύβει στιγμιαία εκείνη και μετά τον εαυτό του σε σκοτεινό, απομονωμένο φόντο. Τελικά προχωρούν μαζί μες τη βροχή, ενώ παρατηρούμε αριστερά τους ένα φωτεινό στύλο.

 

2) Οι Ερμηνείες φυσικά! Ο Charles Chaplin (ο Charlie, όπως τον μάθαμε) επάξια πραγματοποιεί ένα ευφάνταστο κρεσέντο υποκριτικής. Και βεβαίως η ερμηνευτική ορχήστρα τον ακολουθεί.

 

Ξεκινώντας από τη φωνητική, πολιτισμένου τόνου, αφήγησή του, η οποία ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό το προφίλ, που θα γνωρίσουμε λίγες στιγμές μετά. Γενικώς ο ηθοποιός έχει χρησιμοποιήσει την κινησιολογία με άρτιο τρόπο είτε αυτό αφορά κάποιες μεγαλύτερες αποστάσεις με βάδισμα είτε περιλαμβάνει μερικές εκφράσεις της γλώσσας του σώματος.

 

Η δε μίξη της επικοινωνίας του με το μέσο (κάμερα), το κοινό και με τους συμπρωταγωνιστές του είναι άπαιχτη! Καθώς ξεναγεί την Κυρία Grosnay στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού προς πώληση, μετακινεί με ντροπή ένα ξεχασμένο, γυναικείο ομοίωμα. Διακόπτει τη συνομιλία και ξεκινά να το μεταφέρει, τοποθετώντας το πίσω από το παραβάν. Με ένα μόνο βλέμμα μιας εκφραστικότατα σκληρής αυτοκριτικής, κοιτά την κάμερα και είναι σαν να μας λέει “πως είναι δυνατόν να το ξέχασα εκεί;!”

 

Οι εκλεπτυσμένοι τρόποι του χαρακτήρα στις συναναστροφές του, ο τρόπος καταμέτρησης των χρημάτων, το τακτ ακόμη και στα σκοτεινά του σημεία και η πραότητα του ρόλου αποδίδονται ιδανικά! Οι λεπτομέρειες ανεβάζουν κατακόρυφα την απόδοση του ερμηνευτή. Μόλις το συγκινημένο κορίτσι εκφράζει τα συναισθήματά του, εξαιτίας του δίχως ιδιοτέλεια χρηματικού ποσού που έλαβε από το Verdoux, τότε ο ηθοποιός εκδηλώνει την αμηχανία του ρόλου, χτυπώντας ελαφρά μόνο τα δάκτυλα των χεριών του και κάνοντας μια μικρή περιστροφή. 

 

Φυσικά ο Charles Chaplin, κατέχοντας τα πρωτεία από τον κάποτε βωβό κινηματογράφο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να δημιουργήσει σε ομιλούσα ταινία την επιλεγμένα αποκλειστική κωμικότητα διαμέσου των κινήσεων και εκφράσεων, με προσωρινό αποχωρισμό ομιλίας σε μεμονωμένα σημεία. Στη βαρκάδα ετοιμάζεται να περάσει ένα λάσο στο λαιμό της Anabella και μόλις εκείνη τον αντιλαμβάνεται, ως Henri το πετά και κάνει κατά κάποιο τρόπο μια “χαριτωμένη γκριμάτσα,” σταυρώνοντας παράλληλα χέρια και πόδια.

 

Γενικά είτε σε βωβό είτε σε ομιλούντα κινηματογράφο το ταλέντο του είναι εντυπωσιακό, αναμιγνύοντας δράμα και κωμωδία με μοναδικό τρόπο! Είμαστε όλοι πολύ τυχεροί, εφόσον επέλεξε να μας χαρίσει αυτές τις ερμηνείες.

 

Συμπρωταγωνιστές: Ξεχωρίζουν πιο πολύ: 

 

Η Martha Raye (Anabella Bonheur), με την ολοζώντανη, ακατάπαυστη, φασαριόζα περσόνα της. Μας θυμίζει επίσης στοιχεία animation αυτός ο χαρακτήρας!

 

Η Isobel Elsom (Marie Grosnay), ενσαρκώνοντας την προσωπικότητα που χτίζει ένα συναισθηματικό τείχος. Προσέχοντας να μην ερωτευτεί η ίδια, καθώς και να μην γοητευτεί κάποιος από τα πλούτη της. 

 

H Marilyn Nash (Ο ρόλος της όμορφης, καλόκαρδης κοπέλας), υποδύεται την προσωποποίηση της ίδιας της ελπίδας, ακόμη και στην πιο σκοτεινή ώρα. Στο φακό είναι μια λαμπερή σταρ με αγνή ομορφιά!

 

Ο Charles Evans (Επιθεωρητής Morrow), άλλαξε πάρα πολλά συναισθήματα μέσω εκφράσεων, σε εκείνη την εκπολιτισμένη ανάκριση, σε ένα από τα σπίτια του Verdoux (εκείνο με τα έπιπλα-αντίκες). 

 

 

3) Το Casting. Υπεύθυνος για τις επιλογές ήταν ο Charles Chaplin.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το casting ήταν πλήρως επιτυχημένο!

 

Αρκεί να θυμηθούμε, το πόσο διαφορετικά είπαν την ίδια ακριβώς φράση δύο γυναίκες ηθοποιοί, με ανταπόκριση στο ίδιο πρόσωπο. Η ατάκα ήταν “Oui Monsieur!” 

 

-Η υπηρέτρια Louise (Christine Ell), χωρίς να τη βλέπουμε, χρησιμοποίησε αυτή την ατάκα, με μια μανιώδη ευγένεια, όταν στο σπίτι του Varney/Verdoux απευθύνθηκε στον ίδιο, ενώπιον της Κυρίας Grosnay.

 

-Ενώ η (χάρμα οφθαλμών!) Κυρία στη διεύθυνση του ανθοπωλείου (Barbara Slater) την είπε περισσότερες φορές, αλλάζοντας εκφράσεις, μα κρατώντας ως υποκριτική βάση το όμοιο συναίσθημα της εκτίμησης στο πρόσωπο του Henri.

 

-Σαφώς και η Mady Corell (Mona Verdoux), ως γλυκιά μα και μελαγχολική σύζυγος, διακρίθηκε ερμηνευτικά.

 

-Τέλος, τα πρόσωπα της οικογένειας Couvais (Irving Bacon, Edwin Mills, Virginia Brissac, Almira Sessions, Eula Morgan) στην πρώτη τους σκηνή, υποστηρίζουν ερμηνευτικά με την κίνηση και τα λεγόμενά τους τέλεια την κάθε περσόνα εντός του συνόλου, των εν λόγω ρόλων. 

 

H Eula Morgan (Phoebe Couvais), προσδιορίζει το χαρακτήρα, κουνώντας με έμφαση το κάθε χέρι της, σαν να παρουσιάζει την αγωνία της σκέψης της, κάθε φορά που μιλά για την τύχη της Thelma.

 

4) H Μουσική/Ηχητική υπόκρουση.

 

Μουσική: Την έγραψε ο Charles Chaplin και τη διασκεύασε και ενορχήστρωσε ο Rudolph Schrager. Φυσικά παίζει κρίσιμο ρόλο στο έργο!

 

-Η μουσική μας υποδέχεται από τους εναρκτήριους τίτλους. Ταυτίζεται απόλυτα με τη σύνθετη προσωπικότητα του Κυρίου Verdoux: Σκοτεινή, εκπέμπουσα ρομαντισμό, μάρτυρας μυστηρίου και τρομακτικών πράξεων.

 

-Έπειτα είναι αδύνατον να ξεχάσει κανείς, το πόσο κατάλληλα χρησιμοποιήθηκε η Ουγγρική ραψωδία no 2 του Franz Liszt (απόσπασμα από το δεύτερο μέρος της σύνθεσης) στο πιάνο του Verdoux, μόλις εκείνος ξεκινά με επιτυχία άλλη μια χρηματιστηριακή συναλλαγή. Υπήρξε και σεβασμός στη σύνθεση και ένα δάνειο κωμικής επένδυσης.

 

-Σε κάθε λήψη των σιδηροδρομικών δρομολογίων, τα ορχηστρικά έγχορδα μας περιγράφουν μουσικά το φουριόζικο πνεύμα του ανθρώπου με το ένα πρόσωπο και τα πολλά ονόματα. 

 

-Η Lydia Floray -εν αγνοία της- μετρά τις τελευταίες της στιγμές, καθώς ο δαιμόνιος Γάλλος Κυανοπώγων μπαίνει με χείριστες προθέσεις στο δωμάτιο… Τότε τα μουσικά όργανα μετατρέπονται ξαφνικά σε μια συναισθηματική, αγωνιώδη κραυγή! 

 

–Τα βιολιά γαληνεύουν, όταν ο Henri πλησιάζει και αγκαλιάζει στην αναπηρική της καρέκλα, τη μοναδική γυναίκα που αγαπά. Ένα βιολί κορυφώνει με απαλό τρόπο το συναίσθημα.

 

-Ο Κύριος Verdoux παρασκευάζει για πρώτη φορά το δηλητήριο και το τοποθετεί μέσα σε ένα μπουκάλι κρασιού. Παραδόξως, η μουσική φέρει τότε μια συγκινησιακή διάσταση (ίσως πάλι -αν αναλογιστούμε το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή- να μην είναι και τόοοσο παράξενο κάτι τέτοιο). 

  

Ηχητικό Σύμπαν: Ο ήχος της ταινίας είναι στο σύνολό του άψογος! Το εξαίσιο αποτέλεσμα οφείλεται στον James T. Corrigan.

 

Αρκεί μόνο να επισημάνουμε, ότι μόλις ανοίγει την επιστολή η Carlota στην οικία των Couvais, ακούγεται ξεκάθαρα το ξεδίπλωμα του γράμματος.

 

5) Τα Κοστούμια. Τα σχεδίασε η Drew Tetrick. Ειλικρινά το έργο δεν θα ήταν το ίδιο, χωρίς αυτά τα ενδυματολογικά στολίδια.

 

Αν και βρισκόμαστε σε ασπρόμαυρη, κινηματογραφική διάσταση, διακρίνεται έντονα η διαφοροποίηση των αρκετών χρωματισμών στα ρούχα των ηρωίδων/ηρώων (είτε στα ρούχα των ίδιων, είτε σε σχέση με άλλες/άλλους).

 

Θυμηθείτε: 

 

–Το άψογο στυλ του Monsieur Verdoux. Τα Κοστούμια, σακάκια, καπέλα, γάντια, οι γιακάδες, η αλυσίδα του ρολογιού ακόμη και το άκρως απαραίτητο -και εν προκειμένω καθόλου ταπεινό- μαντηλάκι στην τσέπη, περιγράφουν ιδανικά τον εξευγενισμένο (…από άποψη χαρακτήρα, μέχρι ενός σημείου!) ήρωα της ιστορίας.

 

-Τα καπέλα, τα ταγιέρ ή ό,τι άλλο τέλος πάντων φορά η Anabella Bonheur. Ομολογουμένως είναι δύσκολο να περάσουν απαρατήρητα!!!

 

-Τα ρούχα της Κυρίας, η οποία ήταν υπεύθυνη στη γραμματεία του ανθοπωλείου (προσωπικά αδυνατώ να θυμηθώ, τι ακριβώς φορούσε αυτό το υπέροχο πλάσμα!).

Ο Monsieur Verdoux έχει ήδη φορέσει τα καλά του και είναι πανέτοιμος να σας εκμυστηρευτεί με άψογο στυλ, μια γλυκόπικρη, μυστηριώδη ιστορία. Δεν του αρέσει να περιμένει…

Αναζητήστε το σπουδαίο αυτό έργο. 

Μια διανομή από τη Bibliotheque  

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ