Eretiki κριτική, μέσα στις Ν.Π.: Αιχμάλωτος στη Γη των Φαντασμάτων

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ακριβώς πριν από τη Δεκάδα της Eretikis κριτικής για το 27ο Φεστιβάλ “Νύχτες Πρεμιέρας,” θα σας μιλήσω για μια παρεξηγημένη ταινία.

Αιχμάλωτος στη Γη των Φαντασμάτων/Prisoners of the Ghostland (2021)

Στις 2/10/2021 πραγματοποιήθηκε συνολικά η τρίτη προβολή (!) στο φετινό Φεστιβάλ για το συγκεκριμένο έργο. Αυτή τη φορά στο σινέ Ριβιέρα. Η προσέλευση ήταν εντυπωσιακότατη! Η ανταπόκριση: Χα! Εδώ έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να τονίσουμε, ότι δεν μπορεί να μετατρέψει ο καθένας το άσπρο σε μαύρο επειδή: Α) αγνοεί όλη τη γη του Σινεμά, Β) δεν ανήκει Ηθικά σε χώρους Τεχνών Γ) και εν τέλει, δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα ούτε από σύγχρονη, παγκόσμια ιστορία (βλ. σημαντικές συσχετίσεις αναφορών του έργου με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα επίσημα μέσα ενημέρωσης σε Ελλάδα και εξωτερικό, εάν “θάβουν” αδίκως αυτό το έργο. Η αλήθεια είναι ωστόσο, πως ορισμένοι θεατές είδαν την προβολή με προσοχή. Πάντως το 95% των θεατών είτε κατανόησε τι έβλεπε είτε όχι, παρακολούθησε σταθερά μέχρι το τέλος.

Ωστόσο, η δουλειά ενός κριτικού κινηματογράφου δεν είναι να χλευάζει, να συγκρούεται ή να κάνει επίδειξη αντίληψης της γλώσσας του Σινεμά σε άτομα-θεατές ή άλλους “κριτικούς.” Όχι. Το θέμα είναι να κατανοεί προσεκτικά το ίδιο το αντικείμενο της δουλειάς. Επεξηγώντας έπειτα με επιχειρήματα και ψυχραιμία τη δομή ενός έργου, σε οποιονδήποτε, καλοπροαίρετο συνομιλητή.

Πάμε να δούμε λοιπόν, γιατί είναι τελικά παρεξηγημένο και στην πραγματικότητα αρκετά ενδιαφέρον, αυτό το έργο!

Η καλλιτεχνική προσέγγιση

Αρχικώς αναφέρουμε, πως δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση με την αύρα της γοητευτικής, μυσταγωγικής ταινίας “Mandy.” Είναι λοιπόν κάτι αλλιώτικο, το κινηματογραφικό αυτό έργο του παρεξηγημένου καλλιτέχνη και εκρηκτικά ευφάνταστου σκηνοθέτη, Σίον Σόνο. Ας μην ξεχνάμε, πως ανεξάρτητα από την υπόθεση του σεναρίου, ως κεντρική καλλιτεχνική ιδέα παραμένει, βάσει της όλης διάστασης του έργου, η σεβαστή, καλοπροαίρετη, ειρηνική ταύτιση-πρόσμιξη μεταξύ των πολιτισμών της Ιαπωνίας και των Η.Π.Α. κοιτάζοντας προς το ανθρωπιστικό μέλλον των επόμενων αιώνων. Αν σκεφτεί κανείς, πόσο εχθρικό, βάναυσο και τραγικό παρελθόν έχουν οι δύο αυτές χώρες από τα μέσα του 20ου αιώνα (Περλ Χάρμπορ, Χιροσίμα & Ναγκασάκι), τότε καταλαβαίνει, τι ακριβώς σημαίνει ένα τέτοιο, γεμάτο με δικαιολογημένες δυσκολίες εγχείρημα. Είναι επομένως, πάνω από όλα, καλλιτεχνικά γενναιόδωρη αυτή η προσπάθεια.

Η κουλτούρα της Γουέστερν αύρας και η νοοτροπία των Σαμουράι θα ενωθούν σαν οπτικό μεταμοντέρνο παζλ πολύχρωμων εκφράσεων ή σαν εγκεφαλικό σχέδιο λακωνικά καταχωρημένων ενοτήτων, σε αυτήν την ταινία. Έχει μια ματιά που αιφνιδιάζει, ενώ παράλληλα η ίδια η υπόθεση, μολονότι ξεκινά με χιουμοριστική, υπέρ-ακραία διάθεση, αποδεικνύεται εν καιρώ πιο σοβαρή. Ένας λαβωμένος ηθικά Ήρωας προσπαθεί να βρει αρχικώς μόνο συμφεροντολογικά την ελευθερία, αλλά στην πορεία θα οδηγηθεί στην Κάθαρση, σώζοντας το παρόν και μέλλον μιας σημαντικής παράπλευρης απώλειας του παρελθόντος. Μία ληστεία σε τράπεζα από δύο συνεργάτες, ριζικά διαφωνούντες σε Μοραλιστικό και αμοραλιστικό κώδικα, γεννά έμμεσα ένα πυρηνικό, τροχαίο ατύχημα, καθώς και την άμεση επέμβαση ενός αδίστακτου κυβερνήτη-μαστροπού, σε ακόμη μια εγκλωβισμένη γυναικεία ψυχή. Αυτά τα συνδεδεμένα συμβάντα έχουν αναγκάσει τους κατοίκους της μοναδικής επικράτειας της γης, να ζουν σε καθεστώς αδικίας. Επίσης, έξω από την πόλη υπάρχουν τρομακτικές παρουσίες, που στοιχειώνουν απειλητικά τους ταξιδιώτες, όντα που έχασαν την ανθρωπιά τους ή άλλα τα οποία μετατράπηκαν σε ημί-μηχανικά πλάσματα. Ο χρόνος για όλους έχει παγώσει, σε μια βασανιστική στασιμότητα…

Κινηματογραφικές Παράμετροι

Το σενάριο…

Δεν είναι και τόσο μπερδεμένο, όσο δείχνει. Ξεκινά μεν ως σούπερ ακραία αυτή η υπόθεση, με τη δερμάτινη στολή εκρηκτικών μηχανισμών σε χέρια πόδια ή ακόμη και στα γεννητικά όργανα του ήρωα, αλλά δεν είναι η κυριολεκτική απόδοση το θέμα εδώ. Αυτούς τους περιορισμούς του τους έχει επιβάλει ο κυβερνήτης, ενόσω ο Ήρωας (χωρίς όνομα) θα αποσταλεί σαν πιόνι εκτάκτως, ώστε να φέρει πίσω την φαινομενικά προστατευόμενη εκείνου. Την Bernice.

Πρώτον, ο ίδιος ο κυβερνήτης αποδεικνύεται μαστροπός και υποκριτής ψευτο-κηδεμόνας της Bernice. Επομένως, οι περιορισμοί με απειλητική τιμωρία εκρηκτικών μηχανισμών στο σώμα του πρωταγωνιστή δείχνουν, ότι ο κυβερνήτης στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για την προστασία της Bernice. Απλώς δεν επιθυμεί να αγγίξουν άλλο ένα πλάσμα, που ο ίδιος κακοποιούσε. Άρα, στο σενάριο δεν αφορά σημασιολογικά από ηθική άποψη τον κυβερνήτη το θέμα των περιορισμών με εκρηκτική τιμωρία, αλλά τον ίδιο τον Ήρωα. Δεύτερον, οι περιορισμοί αυτοί, μόλις αρχίσουν να εκρήγνυνται οι μηχανισμοί στο σώμα του Ήρωα, πιθανότατα συμβολίζουν, πως για να ξεπεράσεις ηθικά τον εαυτό σου, δεν έχει καμία σημασία το σώμα, παρά μόνο η εγκεφαλική διάσταση. Δηλαδή, η Ηθική υπέρβαση έρχεται, παραβλέποντας τα σωματικά τραύματα που βιώνεις, μεταφέρεις ή ενδεχομένως και τις επιθυμίες σου. Αφότου τραυματίστηκε, ο Ήρωας κατάλαβε αργότερα εγκεφαλικά-ηθικά (και όχι επειδή προηγουμένως τιμωρήθηκε σωματικά), ότι επιχειρώντας να χτυπήσει ή να oρμήξει σεξουαλικά στην Βernice, έκανε λάθος. Υπέμεινε στην πορεία τα τραύματά του και τελικώς πολέμησε στο πλευρό της, για έναν κοινό σκοπό.

Συνεπώς, ακόμη και στη σωματοποίηση της επιφάνειας του σεναρίου (εκρηκτικοί μηχανισμοί έως και σε ακραία, σωματικά σημεία) υπάρχει σύνδεση με τον παράγοντα της Κάθαρσης, όπως πρωτίστως λέγαμε παραπάνω, στην κατηγορία της καλλιτεχνικής προσέγγισης.

Η διακριτική αγάπη των σεναριογράφων για το Θέατρο & Το Δράμα

Επιπροσθέτως, έχουμε γενικότερα στοιχεία Δράματος, Ηθικών διλημμάτων και αναγνώρισης του Ενάρετου μονοπατιού, ώστε ο Ήρωας να βρει την Κάθαρση. Σε αυτό το κλίμα, δύο κολοσσοί του Δράματος παρατηρούνται με διακριτική, διάδοχη παρουσία στην ταινία. Μάλιστα έτυχε, πλην της εν λόγω ταινίας, να έχω ήδη και προσωπικά στις Τέχνες μεγάλη εκτίμηση και έμπνευση (θα τα πούμε αυτά, εν καιρώ), σχετική με τη Διάνοια της διαδοχής αυτών των δύο σπουδαίων προσωπικοτήτων του παγκοσμίου Θεάτρου. Θέσπις και William Shakespeare.

Α) Παρατηρείται η εμφάνιση του Χορού με Εκφραστή-Εκπρόσωπο μια Γυναίκα, η οποία μιλά μηχανικά και ανθρώπινα. Άρα, οι σεναριογράφοι είναι πιο μελετημένοι, από ό,τι φαίνεται σε πρώτη ματιά. Διότι, εκτός του Χορού, ο διακριθείς, μοναδικός Ηθοποιός, που εκφράζει σε προσωπικό βαθμό περιγραφικά ή αισθαντικά τα συναισθήματα μέσα από την Υποκριτική (σύμφωνα με τον ελληνικό Πολιτισμό) και κατά συνέπεια με επέκταση στην έκφραση της Ατομικότητας περνώντας προς την πραγματική ζωή (σύμφωνα με την άποψή μου και όχι μόνο), παρουσιάζεται ο Θέσπις. Πρώτος Ηθοποιός της ανθρώπινης ιστορίας με καταλυτική συνδρομή, για τη μουσικότητα των πολλών φωνών στο Χορό, αλλά κυρίως για την Πρώιμη, Ομιλούσα Υποκριτική. Εάν λοιπόν στη θέση του Θέσπιδος οι σεναριογράφοι χρησιμοποίησαν γυναίκα, λέω μόνο μπράβο, για μια ενδιαφέρουσα άποψη που κοιτά μόνο προς το μέλλον…(Σημείωση: ίσως υπάρχουν και άλλες στιγμές, όπου εκεί είτε με κοινές μάσκες είτε όχι, μπορούμε να θεωρήσουμε, πως υφίστανται στοιχεία Χορού. Αλλά τότε, αναγκαστικά θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ως ειδική εκδοχή κακόβουλου Θέσπιδος τον κυβερνήτη. Οπότε, μάλλον αυτή η 2η πιθανότητα εξασθενεί..)

Β) Και από εκεί περνάμε, έστω πάλι στιγμιαία, στον William Shakespeare. Πώς; Απλά. Ο Ήρωας (αφού πρώτα συσπειρώνει και ελευθερώνει το μυαλό των εξόριστων μηχανανθρώπων και κατατονικών ατόμων, που ακούν είτε τον πάστορα είτε τον καλλιτέχνη, οι οποίοι κοίμιζαν τις συνειδήσεις τους), κρατά έπειτα ένα αλλοιωμένο από τις φλόγες κράνος, που θυμίζει εξάρτημα μεταξύ αμερικανικού ποδοσφαίρου και πολέμου. Λέει τότε: “Καημένε Yorick, κάποτε τον ήξερα!” Αυτή φυσικά, είναι μια φράση από τον πρίγκιπα της Δανίας Hamlet του διαχρονικού, θεατρικού Άγγλου συγγραφέα William Shakespeare. Ο Yorick στο θεατρικό έργο “Hamlet” ήταν γελωτοποιός. Άρα νοηματικά, εδώ το άθλημα (κράνος American football) προσωποποιεί την απλή τέρψη των Αμερικανών πολιτών-θεατών, σαν στοιχείο στερεοτυπικής κουλτούρας, παλιότερα εν καιρώ ειρήνης, με υποβόσκον ξαφνικό, πολεμικό κλίμα; Γιατί όχι;!

Ο σεβαστός αντίπαλος του Ήρωα

Ο Yasujiro (Γιασουτζίρο) είναι ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας, σεβαστού αντιπάλου του Ήρωα. Δεν είναι σίγουρα δειλός. Αποτελεί έναν επικίνδυνα αξιόμαχο πολεμιστή. Φέρει εναπομείνασα Ηθική, αλλά διαθέτει κυρίαρχη διαφθορά στην πράξη, ακολουθώντας τις επονείδιστες οδηγίες του κυβερνήτη…

Βαρόμετρο η διεθνιστική ταύτιση του Ήρωα

Ξαφνικά, η ιστορία του σεναρίου αποκτά διαστάσεις πανανθρώπινου χαρακτήρα, με τάσεις διορθωτικού σκεπτικού στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μόλις ο Ήρωας ανακαλύπτει, πως τα φαντάσματα τον βοήθησαν, διότι ήταν ο ίδιος ραδιενεργός. Φεύγει τότε η κουβέντα αυτή από την υπόθεση του έργου και απευθύνεται άμεσα στη συνείδηση των θεατών, σχετικά με την αληθινή, σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Είναι μια ταύτιση οποιουδήποτε Αμερικανού αποκτά ενσυναίσθηση για τον ιαπωνικό όλεθρο των αμάχων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αγγίζει έτσι αυτή η ταύτιση Αμερικανούς, Ιάπωνες και γενικότερα πολίτες όλου του κόσμου.

Η Σκηνοθεσία…

Το μειονέκτημα

Αυτό το αταίριαστο χιούμορ με τα ακραία παλαβά στοιχεία ταξινομικής βαθμίδας “wacko” του Ήρωα μπορούσε να λείπει. Διότι σεναριακά κοντράρεται, θυμίζοντας μια λανθάνουσα τάση προς το βίαιο, αμοραλιστή συνεργάτη του Ήρωα, ονόματι “Psycho.” Και επίσης από σκηνοθετική άποψη, δίνει έναν ατυχή, εμπορικό τόνο, χαλώντας όλο το καλλιτεχνικό αληθινό, “weird-dimension” εγχείρημα. Αρκούσε να είναι ο Ήρωας ένας απλός, χαλαρός τύπος, που κάνει αργότερα την ηθική στροφή. Προσοχή! Δεν είναι λάθος όλη η χιουμοριστική συνταγή στην οπτική ανάδειξη του απρόβλεπτου Ήρωα. Απλώς, δεν χρειαζόταν το στοιχείο της υπερβολικής διακωμώδησης! Δηλαδή, στην αρχή, όπου ο ίδιος αγνόησε προσωρινώς το μεταφορικό μέσο, το οποίο του παραχωρήθηκε και έφυγε με το ποδήλατο, ήταν ωραίο στιγμιότυπο. Αλλά στην κρίσιμη κουβέντα της ηθικής ταύτισης για τη ραδιενέργεια, η αναλαμπή της περσόνας τύπου “lunatic,” με τα συγκεκριμένα, επιλεγμένα κοντινά πλάνα, υπήρξε, βάσει του αποτελέσματος, ξεκάθαρο σφάλμα! Αυτό για να βγει ορθό, ήθελε ένα μελετημένο χτίσιμο σκηνοθετικής υποενότητας επάνω στον ήρωα και όχι στα όνειρά του. Δεν φταίει ο Nicolas Cage (ρόλος Ήρωα) για αυτό. Εκεί έκανε λάθος (που δεν υποβοήθησε τα κοντινά πλάνα με κάτι πιο δυνατό, πρωτίστως) ο σκηνοθέτης, Sion Sono.

Πλεονεκτήματα

Τρόπος σκέψης

Η σκηνοθεσία του Sion Sono κατά τα άλλα, τα έχει δώσει όλα, ώστε να προσφέρει έντονες, κινηματογραφικές εικόνες στους Σινεφίλ. Έχει το στυλ της. Δεν συμβιβάζεται. Σίγουρα προκαλεί έκπληξη! Διαθέτει πάντως συνολικά και επικοινωνιακές, εκτός από αισθαντικές ιδέες. Το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι η συσχέτιση αυτού ακριβώς του μοτίβου σε κοινό όραμα με το σενάριο και το μοντάζ. Κατά αυτόν τον τρόπο, μάς κάνει να νομίζουμε ως θεατές, πως ξέρουμε την πλοκή, όσο περνούν τα κινηματογραφικά λεπτά. Όμως οι εν καιρώ οπτικά αναδεδειγμένες πράξεις των προσώπων θα αντιστρέψουν το ποιόν εκείνων. Η φήμη του Ήρωα αποδεικνύεται τελικώς διαφορετική, από ό,τι η πραγματική του δράση σε εκείνη τη ληστεία. Ομοίως και οι προθέσεις του κυβερνήτη για την Bernice και τις υπόλοιπες κοπέλες. Η διπλή αυτή αντιστροφή Hθικής θα γίνει σταδιακά και σωστά.

Το εκπληκτικό είναι, πως τα σκηνικά της ταινίας, τα οπτικά ή ειδικά εφέ και ο τρόπος σκηνοθετικής καταγραφής περιγράφουν πολλές εγκεφαλικές διαστάσεις. Γνώριμες και άγνωστες. Απλές, μα υπό σύνθετη οπτική ενίσχυση γοητείας. Έχουν έναν κοινό στόχο βεβαίως: Αναδεικνύουν τον προβληματισμό για τα σταυροδρόμια της ανθρώπινης παράνοιας και απόγνωσης. Οι χρονο-υποτελείς, ο άτολμος πάστορας, ο ανήθικος καλλιτέχνης που καλύπτει με υλικά κομμάτια απόκρυψης τις Aτομικότητες των ανθρώπων, οι μηχανικοί άνθρωποι (π.χ. Ratman), η έκβαση της ληστείας, το χαρέμι του κυβερνήτη, τα οράματα του Ήρωα, είναι όλα τόσο γήινα και εξωγήινα στοιχεία ταυτοχρόνως.

Στο κομμάτι της βίας

Η επικρατούσα, δολοφονική έξαρση συναντά σε κάποια σημεία τη διακριτικότητα. Φερειπείν, ο Yasujiro αποκεφαλίζει τη φίλη της Bernice και τότε βλέπουμε μόνο την κεφαλή του τριαντάφυλλου, που της έδωσε εκείνος προ ολίγου, σαν ένδειξη έλλειψης προθέσεων μίσους. Φοβερή αντίφαση συναισθημάτων προκαλεί αυτή η εικόνα! Σε άλλες περιπτώσεις, υπάρχει και το απρόβλεπτο, άκακο χιούμορ.

Ενδιαφέρον στοιχείο: Η παρελθοντική προβολή της ψυχοφθόρας απώλειας (θύμα ληστείας, αγοράκι) παραδόξως δείχνει στον Ήρωα το δρόμο, με την εγκεκριμένη μορφή ανταπόδοσης βίας (προς δυνάμεις του κυβερνήτη).

Γιατί η επανάληψη της πινακίδας με τον αριθμό 244;

Η οπτική αναφορά αυτή ίσως έγινε, επειδή ιστορικά υπήρξε ένα ιαπωνικό, μαχητικό αεροσκάφος “sentai” στο B ΄Παγκόσμιο Πόλεμο, με αυτόν τον αριθμό (πηγή: https://world-war-2.wikia.org/wiki/244th_Sentai). Εάν αυτό ισχύει, τότε πάλι υπάρχει αλληγορία και καταδίκη στις παλαιότερες εμπόλεμες σχέσεις μεταξύ Ιαπωνίας και Η.Π.Α. Λογικά λοιπόν, αναγνωρίζεται και συν-υποστηρίζεται από τον Ιάπωνα δημιουργό, πως και αυτό το οπλικό σύστημα προκάλεσε όλεθρο, μα από την αντίθετη πλευρά στρατοπέδου…

Το Μοντάζ…

Παίζει πραγματικά διαδραστικό ρόλο στην εξέλιξη του έργου. Καθώς ακόμη και σε πρώτη παρακολούθηση, επαναλαμβάνει, σε έγκυρα, χρονικά διαστήματα στη μνήμη του θεατή-παρατηρητή, αλλά και του Ήρωα, την πορεία διαλεύκανσης προς τα γεγονότα. Έτσι, σε συνέργεια με τη σκηνοθεσία και το σενάριο, μάς αποδίδει με αυτή την προσέγγιση, το χρόνο που έχει σταματήσει για αυτό το μυστηριώδες σύμπαν. Ώστε να έχουν, για αυτό το λόγο, κυρίαρχη αύρα οι στιγμές του Ήρωα, καθώς και ο αντίκτυπος των παρελθοντικών, μα και μελλοντικών του πράξεων, σε πρόσωπα όπως η Bernice.

Η Διεύθυνση Φωτογραφίας…

Μια πανδαισία εικόνων, χρωμάτων και φωτισμών! Ας δούμε λίγα παραδείγματα.

1) Το εκτυφλωτικό φως, κατά τη διάρκεια της ληστείας, μάς δείχνει την ιδεατή και αναγκαία απομάκρυνση της βίας στο μυαλό του Ήρωα.

2) Μίνιμαλ έκφραση με τα αινιγματικά, θεατρικά νυχτόβια φαντάσματα του ονείρου, που είχαν ενδυμασίες λευκής επιχρωμάτισης.

3) Η ένταξη στο κάδρο πολύχρωμων, ιαπωνικών μασκών στην πόλη του κυβερνήτη. Καθώς και η συνύπαρξη παραδοσιακών ενδυμασιών Ιαπωνίας και Η.Π.Α.

4) Μια διαφορετική, εκτυφλωτική ημέρα ξημερώνει για τους Bernice και Ήρωα, μόλις εκείνοι είναι ψυχολογικά έτοιμοι, ώστε να εκδικηθούν.

Οι Ερμηνείες…

Nicolas Cage (Ήρωας, χωρίς όνομα):

Καλύτερη από την ερμηνεία στο “Mandy” πάντως δεν ήταν αυτή η συνολική απόδοση, με τίποτα! Υπάρχει ωστόσο, ενδιαφέρουσα προσέγγιση από τον ηθοποιό εδώ. Στα σημεία της ληστείας ερμηνεύει, χωρίς υπερβολές, ορθά, μια εξαγριωμένη, μα με κώδικα Ηθικής περσόνα. Όσο αναλαμβάνει τα καθήκοντα αναζήτησης της Bernice, παρουσιάζει ωραία μια απαξίωση των πραγμάτων, με ήπιες κινήσεις και παράλληλη, φωνητική χροιά. Εκνευρίζεται, μόλις αργεί να συνέλθει η Bernice, αλλά αναγκαστικά ηρεμεί επί τόπου, ώστε να μην εκραγεί ο μηχανισμός του χεριού. Ύστερα, επειδή ο ρόλος υπήρξε κατάδικος για αρκετό καιρό, εκφράζεται η αναπόφευκτη, σεξουαλική διέγερση που εκτραχύνθηκε, μόλις ο Ήρωας κοίταξε καλύτερα την επιδερμίδα της ελκυστικής Bernice.

Όλα αυτά ήταν ερμηνευτικά εντάξει. Αλλά μετέπειτα, σε εκείνα τα κοντινά πλάνα, όπου έρχεται στον Ήρωα η αναλαμπή πνεύματος, προτού μιλήσει, μα και αφού τελικά πει τη σκέψη του (“Γιατί είμαι ραδιενεργός”), ο ηθοποιός έχει μια εκφραστική υπερβολή παλαβής περσόνας, μεταξύ σοβαρότητας και διακωμώδησης. Δεν λειτούργησε αυτό, αλλά είναι ευθύνη του σκηνοθέτη, όχι του ηθοποιού. Τα υπόλοιπα ερμηνευτικά στοιχεία σε σημείο επικοινωνίας εκρηκτικού χιούμορ προς το θεατή, βρίσκονται στα κατάλληλα πλαίσια.

Sofia Boutella (Bernice):

Καταρχάς θεωρώ, ότι η αληθινή, αφρικανική καταγωγή της ερμηνεύτριας (που φυσικά είναι ταυτόσημη με την ενδιαφέρουσα, ενδιάμεση αφρικανική παρείσφρηση των φυσικών χαρακτηριστικών της Bernice ανάμεσα στα αντίστοιχα των ηρωίδων-ηρώων από Ιαπωνία και Η.Π.Α.) έχει μεγάλη σημασία για την ταινία! Η διαφυγή από έναν άθλιο τρόπο ζωής, αποτυπώνεται ερμηνευτικά με ζωντάνια. Επίσης, ξυπνώντας πανικόβλητη, έχει δώσει το στίγμα της εφιαλτικής πραγματικότητας, από την οποία η ίδια η Bernice απέδρασε. Αξιοσημείωτη η στιγμή, όπου ως Bernice έχει παραλύσει και αργότερα επαναφέρει τη φωνή της, βγαίνοντας με ψυχικό πόνο από το μετατραυματικό σοκ. Στα θετικά του έργου η συνολική της ερμηνεία.

– Bill Moseley (κυβερνήτης): Αυτή η εξαιρετική, φωνητική προσέγγιση, ενός τύπου που ελέγχει τα πάντα με την καθαρματένια φύση του, σε ένα τόσο μυστηριώδες σύμπαν, ήταν η αρμόζουσα! Από την πρώτη στιγμή σε πείθει ο ηθοποιός, για το τι είναι ικανός αυτός ο χαρακτήρας.

– Tak Sakaguchi (Yasujiro): Αποδίδει σε όλο το έργο αυτή την ιδιαίτερη, ενδιάμεση διάσταση Ηθικής του Yasujiro. Έχει πολύ έντονη έκφραση προσώπου ο ηθοποιός, ενσαρκώνοντας με επιτυχία τις διαρκείς ανησυχίες του ρόλου. Ένας χαρακτήρας που θαυμάζει τον αντίπαλό του, αλλά υπακούει στις προσταγές του κυβερνήτη. Όχι δειλός, όχι εντελώς ανήθικος, αλλά παρόλα αυτά, εκπαιδευμένος δολοφόνος. Κατάφερε να το αποδώσει ο ηθοποιός! Δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Συντελεστές

Σενάριο: Aaron Hendry, Reza Sixo Safai. Σκηνοθεσία: Sion Sono. Μοντάζ: Taylor Levy. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Sôhei Tanikawa. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Nicolas Cage, Sofia Boutella, Bill Moseley, Tak Sakaguchi, Nick Cassavetes, Yuzuka Nakaya, Young Dais, Charles Glover, Kenji Gotô. Μακιγιάζ: Sôichi Umezawa, Yume Inoue, Natsumi Kameyama, Reon Kimura, Yukio Matsushita, Keiko Nakanishi, Kazuhide Shimohata, Akira Yamada, Hidenori Yamaoka και 16 ακόμη υπεύθυνοι. Σχεδιασμός Κοστουμιών: Chieko Matsumoto. Μουσική: Joseph Trapanese. Σκηνογραφία: Chelsea Ellis Bloch. Οπτικά Εφέ: Evan Ghigliotty, María Fernanda Gómez, George Loucas, Issei Oda, Matt Wilson και οι υπόλοιποι 22 υπεύθυνοι. Ειδικά Εφέ: Hiroyuki Hatori και το τετραμελές επιτελείο του.