Οι νέες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σας προτείνουμε τέσσερις ταινίες, που θα σας ταξιδέψουν σε χώρες ατμοσφαιρικές, χιουμοριστικές, περιπετειώδεις, αντισυμβατικές και ριψοκίνδυνα μοναχικές…

Ένα καλλιτεχνικό κόσμημα του κλασικού κινηματογράφου και τρεις σύγχρονες, ενδιαφέρουσες ταινίες μπορούν να ομορφύνουν την ψυχαγωγία σας: “-Μ- Ο Δράκος του Ντίσελντορφ” του σπουδαίου εξπρεσιονιστή Fritz Lang. “Λίλιαν” του εκφραστικού, αφηγηματικού σκηνοθέτη Andreas Horvath. “Στα Μαχαίρια” του επεξηγηματικού Rian Johnson και το ενήλικο,  fiction animation του Salvador Simó “Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες.”

 

1) Την ταινία “-Μ- Ο Δράκος του Ντίσελντορφ” μπορείτε να την παρακολουθήσετε στον γνωστό, πάντοτε φιλόξενο χώρο των τεχνών “Studio Art Cinema” (Σπάρτης & Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικής).

 

2) Το έργο “Λίλιαν” συχνάζει στο ατμοσφαιρικό “Άστυ” (Κοραή 4, Αθήνα).

 

3) Την ταινία “Στα Μαχαίρια” έχετε τη δυνατότητα να την απολαύσετε στην υπέροχη οθόνη του Cine Ideal (Πανεπιστημίου 46, Αθήνα).

 

4) Ενώ το animation “Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες” σας περιμένει στο στέκι των σινεφίλ “Δαναός” (Λεωφόρος Κηφισίας 109, Αθήνα).

 

1) -M- (Mörder) ή -M- O Δράκος του Ντίσελντορφ

 

Υπόθεση: Στην πόλη του Ντίσελντορφ, στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1930 κάνει αισθητά τα ίχνη της φρικτής δράσης, μα ποτέ την ίδια την παρουσία του, ένας ατιμώρητος κατά συρροήν δολοφόνος μικρών κοριτσιών. Οι αστυνομικές αρχές, καθώς και ο ίδιος ο δράστης διαβάζουν σε όλη την πόλη δημοσιογραφικές επιγραφές με τις παρανοϊκές πράξεις του δευτέρου. Όμως ο ψυχικά διαταραγμένος άντρας “γλιστρά συνεχώς μέσα στις σκιές.” Αγοράζει από έναν τυφλό πωλητή ένα μπαλόνι για το ανυποψίαστο, καινούργιο του θύμα, πραγματοποιώντας ένα ιδιαίτερο σφύριγμα από όμορφη μελωδία σύνθεσης της κλασικής μουσικής…

 

Αργότερα αφαιρεί πλέον τη ζωή από αυτό το χαριτωμένο κοριτσάκι, την Elsie Beckmann. Την οποία αντιστοίχως η δική της μέλλουσα, τεθλιμμένη μητέρα περίμενε αδίκως (εν αγνοία της) να γυρίσει στο σπίτι. Η Elsie ήταν το όγδοο θύμα. Ο δολοφόνος γράφει μια επιστολή σχετική με τις πράξεις του σε γνωστή εφημερίδα της πόλης, επισημαίνοντας πως θα συνεχίσει αυτές τις ενέργειες. Ο πανικός έχει φωλιάσει στο μυαλό των πολιτών, καθώς σε κάθε κοινωνική τάξη στις μεταξύ σχέσεις των ανθρώπων επικρατεί καχυποψία και αλληλοκατηγορίες περί δολοφονικής ταυτότητας, σε βαθμό επικινδυνότητας.

 

Οι αστυνομικές αρχές πιέζονται από τον Υπουργό, ώστε να διεξαγάγουν πιο αποτελεσματικές έρευνες. Ο Γενικός Επίτροπος του εξηγεί βεβαίως, ότι το έμψυχο δυναμικό της αστυνομίας μέσα από κάθε πόστο πραγματοποιεί έρευνες από άκρη σε άκρη της πόλης. Όμως οι κάτοικοι δεν συνεργάζονται με ευθυκρισία, ώστε να βρεθεί ο δράστης. Έτσι λοιπόν ο Επίτροπος στέλνει τις δυνάμεις του στους κύκλους του υποκόσμου. Συγκεκριμένα ένας συνάδελφος Επιθεωρητής, o Karl Lohmann πραγματοποιεί αιφνιδιαστική έρευνα μετά συλλήψεων στο club “Crocodile.” Αυτή η πληροφορία φτάνει στα αυτιά του φημισμένου για τις αποδράσεις του, μεγαλό-κακοποιού, Schränker. Ο ίδιος πρεσβεύει τις ίδιες πεποιθήσεις όλων των εγκληματιών, διαφοροποιώντας τη δράση του σιναφιού του από τις φρικιαστικές πράξεις του δολοφόνου παιδιών. Μάλιστα προτείνει να τον σκοτώσουν όλοι οι κακοποιοί και για δικό τους όφελος. Καθώς οι εξονυχιστικές έρευνες στην πόλη δεν τους αφήνουν να “δουλέψουν.”

 

Κακοποιοί και αστυνομικοί συζητούν έκαστοι στους ιδιαίτερους κύκλους των, σε κρίσιμες συσκέψεις, μέσα σε σύννεφα από είδη καπνιστού…Φαίνεται πως οι εγκληματίες έχουν μια πιο πονηρή και άμεση προσέγγιση, ενώ οι κρατικές αρχές διαθέτουν λογική και μεθοδικότητα. Η σκιά του υποκόσμου όμως είναι παντού! Η συνεργασία με τους κοινωνικά απαρατήρητους, αλλά ερευνητικά παρατηρητικούς κατασκόπους/ζητιάνους αποδεικνύεται κρίσιμη για το κυνήγι του τέρατος. Εν τω μεταξύ ο φαινομενικά άκακος πολίτης κυριεύεται και πάλι από αυτή την ακατανίκητη, νοσηρή, φονική παρόρμηση, η οποία υποδεικνύει στο υποσυνείδητό του μόνο μία επιθυμία! Το σφύριγμα μοιάζει να μην δύναται πλέον να τον συγκρατήσει. 

 

Παράλληλα ο Επιθεωρητής Lohmann φέρνει στην επιφάνεια της σκέψης του ένα σημαντικό στοιχείο για τον φονιά των παιδιών. Όμως εκείνος ο τυφλός πωλητής μπαλονιών αναγνωρίζει τον ήχο του νευρικού σφυρίγματος του δολοφόνου. Έτσι ένας ζητιάνος, βλέποντας τη μοχθηρή μορφή να ξεγελά ένα ακόμη κοριτσάκι, σκέφτεται να σημαδέψει με το γράμμα -Μ- τον ώμο του παλτού του περιζήτητου serial killer.

 

Ο Lohmann ανακαλύπτει την ταυτότητα και την οικία του φονιά, αλλά όχι την όψη του. Τα διαδοχικά προειδοποιητικά, αποπροσανατολιστικά, εκδικητικά σφυρίγματα των κακοποιών προς τον δολοφόνο φοβερίζουν και αναγκάζουν τον τελευταίο να λάβει μέρος σε ανθρωποκυνηγητό ως θύμα και τελικώς να κρυφτεί σε ένα κτίριο. Η αρχηγική, αποφασιστική φωνή του Schränker συνιστά να “συλλάβουν” το θεριστή παιδικών ψυχών οι άνθρωποι του υποκόσμου…

 

Σημείωση: Αρχικώς επισημαίνουμε, πως για ένα αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου είναι απαραίτητη η πιο αναλυτική ενημέρωση. Για αυτό το λόγο σας παραπέμπουμε πρωτίστως στην Eretiki Κριτική της ταινίας “-Μ- Ο Δράκος του Ντίσελντορφ.” https://eretikos.gr/eretiki-kritiki-tis-tainias-o-dakos-toy-ntiselntorf-toy-fritz-langk/246880.

 

Κινηματογραφικός Χάρτης: Είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία (1931) του σπουδαίου Fritz Lang. 

 

-Η πρωτοπορία του μεγάλου δημιουργού αξιοποίησε κατάλληλα τον ήχο:

 

Ο ίδιος εκμεταλλεύτηκε τον ήχο ως μια ποιοτική και όχι ποσοτική πηγή έμπνευσης. Πράγματι δεν θα ακούσουμε κάθε κίνηση των ηρώων, αλλά μόνο τα ηχητικά σημεία, που είναι ικανά να προκαλέσουν μεγάλο ενδιαφέρον.

 

-Αλλά ο μαιτρ του εξπρεσιονισμού δεν παρέλειψε να εκφραστεί και με τα τότε γνώριμα “κινηματογραφικά, εκφραστικά όπλα:” 

 

Α) Το μοντάζ ανταποκρίνεται με καίρια αμεσότητα, λειτουργώντας ως διαλεκτική επεξήγηση, κατά την εναλλαγή ή επιλογή παραμονής των πλάνων. 

 

Β) Η φωτογραφία αναδεικνύει την ένωση τριών διαφορετικών κόσμων. Των αστυνομικών αρχών, των αμετανόητων κακοποιών και του αρρωστημένου κατά συρροήν δολοφόνου παιδιών.

 

Θα παρακολουθήσουμε μια από τις πιο άρτια δομημένες ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου! Η θέαση είναι αποκλειστικά σε ασπρόμαυρο φόντο. Η πραγματεία της ταινίας φέρνει στο προσκήνιο για πρώτη φορά τον προβληματισμό περί της φύσης των κατά συρροήν δολοφόνων. Καθιστά αυτή την κατηγορία όντος, σαν κάτι το τελείως διαφορετικό από τη γνώριμη διαμάχη μεταξύ των αστυνομικών αρχών, που ενδιαφέρονται για την ηθική/νομική, κοινωνική αποκατάσταση, αλλά και της αντίπερα όχθης των κακοποιών, οι οποίοι διαπράττουν μεν εγκλήματα, μα φέρουν κάποιους κώδικες αρχών. Το συγκεκριμένο ον δολοφονεί μικρά παιδιά. Σοκάροντας ακόμη περισσότερο την όχι ιδανική, αλλά σίγουρα απομακρυσμένη από κάθε τέτοια σκέψη γερμανική, νομοταγή και παράνομη τότε κοινωνία.

 

Επιπροσθέτως, θίγεται άμεσα το μείζον ζήτημα της εφαρμογής ή όχι, της πρώιμης, θανατικής ποινής, ως αντίποινα. Αλλά και έμμεσα, ως πιθανής, επιβεβλημένης νομιμότητας αποκλειστικά σε ένα τέτοιο ον.

 

Στο έργο δεν θα δούμε ποτέ αυτόν τον δολοφόνο παιδιών να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Αρχικώς, μας συστήνεται η μορφή του υπό τη διάσταση τραγικής φήμης, δια στόματος δύο μητέρων και έπειτα εκείνος ως σκιά (στον κόσμο των θεατών) συναντά δυστυχώς την κόρη της μίας. Κατόπιν θα αγοράσει στη μικρούλα ένα μπαλόνι. Μα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δεν διακρίνονται, καθώς ο ίδιος είναι με την πλάτη στο πλάνο και φορά καπέλο.

 

Στη συνέχεια, θα δούμε τα χέρια του να υπογράφουν μια ενημερωτική επιστολή περί των φονικών πεπραγμένων, προς τις τοπικές εφημερίδες. Μα λίγο αργότερα θα μας αποκαλυφθεί αυτό το μοχθηρό, συγχυσμένο ον, κοιτάζοντας το “δυαδικής ιδιοσυγκρασίας” είδωλό του στον καθρέπτη. 

 

Παρόλα αυτά το μυστήριο δεν θα χαθεί ποτέ, γιατί το ενδιαφέρον έγκειται στη σύλληψή του και στο ποια κοινωνική ομάδα θα την πραγματοποιήσει: Οι αστυνομικοί ή μήπως οι κακοποιοί;! Και μάλιστα με ποιο τρόπο επακριβώς θα οδηγηθούν στα ίχνη εκείνου, θα τον συλλάβουν και τελικώς θα επιλέξουν να τον τιμωρήσουν! 

 

Είναι βέβαιο, ότι οι πτυχές της θεματικής του εντυπωσιακού σεναρίου, η ευφυής σκηνοθεσία του Fritz Lang και η μνημειώδης ερμηνεία του Peter Lorre υποστηρίζουν επάξια τις τεράστιες, καλλιτεχνικές δυνατότητες του σινεμά. Θα σας κάνουν να καταλάβετε, πως η Έβδομη Τέχνη αποτελεί μία διαφωτιστική αφύπνιση στον δύσκολο δρόμο για την αυτοπραγμάτωση.

 

Μια διανομή της New Star

Συντελεστές:

Σενάριο: Fritz Lang, Thea Von Harbou. Σκηνοθεσία: Fritz Lang. Πρωταγωνιστούν: Peter Lorre, Otto Wernicke, Gustaf Gründgens.  

 

2) Lilian – Λίλιαν

 

Υπόθεση: Η ρωσικής εθνικότητας νεαρή Lillian βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Δεν διαθέτει πια χαρτιά παραμονής. Η ζωή της είναι ήδη πολύ μακριά από τον αυτοσεβασμό. Η ίδια επιχειρεί αρχικώς να πείσει έναν συμπατριώτη της να την προσλάβει σε ταινία hardcore πορνό. Η Δεσποινίδα έχει καταγεγραμμένες συμμετοχές σε κάποια ανατριχιαστικά, σαδομαζοχιστικά videos. Εκείνος μέσα  στη δική του “επαγγελματική,” διεφθαρμένη ηθική, για λόγους καθαρά συμφεροντολογικούς, δεν θα την προσλάβει. Τη συμβουλεύει να επιστρέψει στη Ρωσία. Η Lillian ξαφνικά αλλάζει άρδην συμπεριφορά. Με μια παράξενη, γεννηθείσα αίσθηση αυτονομίας στηρίζεται πλέον αποκλειστικά στις δυνάμεις της, ακόμη και για να μεταφερθεί σε πιο μεγάλες αποστάσεις. Ξεκινώντας από ένα ξύλινο, απομονωμένο σπίτι στο δάσος σαν βάση της, εξετάζει τους χάρτες της Ρωσίας και των Η.Π.Α.

 

Κάνοντας την τελευταία άνετη, γυναικεία περιποίηση στον εαυτό της, συγκεντρώνει ρούχα, κρατά ένα σάκο, παίρνει μια πλαστική γυάλα με ξηρούς καρπούς και επιχειρεί να διασχίσει τις Η.Π.Α. περπατώντας! Είναι απίστευτο, αλλά επιθυμεί να πάει μέχρι την Αλάσκα, προκειμένου να εξαντλήσει τις πιθανότητες να αλλάξει ήπειρο (μέσα από τους πάγους) και να επιστρέψει στις απόμακρες εκτάσεις της ρωσικής γης. Η νεαρή, αποφασισμένη γυναίκα με άγνοια κινδύνου, θα ακολουθήσει μια παράξενη πορεία κατεύθυνσης, αν και η εποχική περίοδος είναι αυτή της άνοιξης. Προχωρά αρχικώς νότια προς τις εκβολές του Μισσισσιπή. Σταματώντας σε διάφορα μαγαζιά, περνώντας σχεδόν απαρατήρητη, κλέβει εσώρουχα, υποδήματα ή πετσέτες. Η Lillian δεν μιλά σε κανέναν Αμερικανό πολίτη, μολονότι κατανοεί τη γλώσσα. Απλώνει τα εσώρουχά της έξω στο περιβάλλον και επιβιώνει όπως μπορεί, κατοικώντας κάτω από γέφυρες και σε ερειπωμένα σπίτια, τρώγοντας από τα σκουπίδια πίτσα ή καλαμπόκια από τους αγρούς και κάνοντας πρόχειρο μπάνιο σε τουαλέτες παντοπωλείων.

 

Η απτόητη νεαρή θα διασχίσει την αμερικανική γη με καύσωνα, βροχή, χαλάζι, παγετό, αντιμετωπίζοντας στο διάβα της επικίνδυνες, απειλητικές μορφές ή αγνοώντας παντελώς την όποια προσφερόμενη περίθαλψη απόρων, αστέγων μπορούσε να αναζητήσει για βοήθεια. Η Lillian θα αξιοποιήσει ό,τι καρπούς, έχει η γη και θα περιφρονήσει τους ανθρώπους.

 

Στο δικό της μυαλό φαντάζει λογικό να προχωρήσει προς Καναδά, έπειτα Αλάσκα και εν τέλει να προσπεράσει τους πάγους, αλλάζοντας ήπειρο. Κανείς δεν είναι ικανός να τη σταματήσει…

 

Κινηματογραφικός Χάρτης:  Καταρχάς, έχουμε μπροστά μας ένα έγκυρο καλλιτεχνικό εγχείρημα μιας πρόσμιξης: 

 

1) Στοιχείων αληθινής ιστορίας (με διασκευή), 2) Ντοκιμαντερίστικου, κινηματογραφικού μωσαϊκού και 3) fiction χαρακτήρων/επιλογής πορείας της ηρωίδας.

 

Εκτός από ένα “Thank You” σε ιδιοκτήτρια καφετέριας, η Lillian δεν μιλά ποτέ και ούτε είναι διατεθειμένη να ακούσει κάποια/κάποιον από αυτή τη χώρα. Υπακούει μόνο τον αστυνομικό, διότι είναι αναγκασμένη, κατά τον σχετικό έλεγχο εξακρίβωσης στοιχείων. Δεν τους έχει γενικώς καμία εμπιστοσύνη. Ο αγώνας της είναι πραγματικά μοναχικός. Έτσι, στο σενάριο μπορούμε να υποθέσουμε πολλά πράγματα για την πρωταγωνίστρια, εφόσον δεν υπάρχει κάτι χειροπιαστό, που να προσδιορίζει το χαρακτήρα της ή την παραμικρή πληροφορία για το παρελθόν εκείνης. 

 

Ωστόσο, αυτή η εκπληκτική, αφηγηματική σκηνοθεσία, με το επικοινωνιακό μοντάζ, την άψογη φωτογραφία και τα μελετημένα, πανοραμικά πλάνα με τις συνδυασμένες, αντίστοιχες, κατάλληλες κοντινές ή από μεγαλύτερες αποστάσεις λήψεις και εστιάσεις στην πρωταγωνίστρια, λειτουργεί ιδανικά, επεξηγώντας τα απολύτως απαραίτητα. Δηλαδή τη λυσσασμένη διάθεση αυτονομίας από την Lillian! Η ίδια δεν θα αρνηθεί το μπουφάν του αστυνομικού στις Η.Π.Α., ούτε και το φαγητό των Ινδιάνων αργότερα στον Καναδά. Αλλά αυτές είναι οι ρεαλιστικές εξαιρέσεις σε μια αέναη, καθημερινότητα όλο και πιο αμφισβητούμενης επιβίωσης, σε συνάρτηση με τις όλο και πιο δυσμενείς καιρικές συνθήκες. 

 

Ο φακός στο 90% του έργου είναι στραμμένος σε εκείνη. Όταν φύγει προσωρινά από αυτήν υπάρχει λόγος, είτε στιγμιαία (ο οδηγός του αγροτικού ήταν επικίνδυνος/η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού ανησύχησε για την αφυδάτωση της Δεσποινίδας) είτε με μεγαλύτερη διάρκεια (ο αστυνομικός αντιθέτως ήταν καλός άνθρωπος) είτε εκτεταμένα (Οι Εσκιμώοι φαλαινοθήρες δυστυχώς με αυτό το βάναυσο επάγγελμα ζουν έναν ολόκληρο οικισμό, αλλά κυρίως η απουσία της ηρωίδας όσο περνούν τα λεπτά τρομάζει).

 

Δεν ξέρουμε τίποτα για τα όνειρα, τις σκέψεις και τις χιλιάδες κρυμμένων συναισθημάτων του μυαλού της Lillian. Για την ακρίβεια, είμαστε ως θεατές απλώς καλύτεροι παρατηρητές της, από ότι όσες/όσοι επιχειρούν να την συναναστραφούν. Έχουμε δηλαδή, απλώς μία προνομιούχα, διαισθητική πλευρά της αύρας της. Και έτσι ακριβώς είμαστε μονίμως εντεταγμένοι μέσα σε αυτό το ορκισμένα εσωστρεφές κλίμα του έργου. 

 

Η μουσική είναι πολύ σημαντική για την ανάδειξη αυτού του εσωτερικού δυναμισμού της Lillian. Τα πνευστά κυριαρχούν. Το ραδιόφωνο μέσα από συνομιλίες παραγωγών θα ορίσει το μοναδικό τρόπο επικοινωνίας, που επιτρέπει η Lillian στο ταξίδι της. Επιπροσθέτως θα εξυπηρετήσει τους ακροατές/θεατές της ταινίας ως η περιγραφή του σκεπτικού της μάζας, από την οποία απέχει η ηρωίδα. Ακόμη, το ραδιόφωνο θα μας ορίσει την εναλλαγή εποχών από άνοιξη σε χειμώνα. Ίσως λοιπόν να είχε νόημα η προσωρινή νότια πορεία (Μισσισσιπής) του ταξιδιού της πρωταγωνίστριας. Πιθανόν η ίδια να περίμενε τον χειμώνα, μέχρι να φτάσει στην Αλάσκα, ώστε να εξαντλήσει τις απειροελάχιστες πιθανότητες μεταλλαγής ηπείρου μέσα από τους πάγους… 

 

Το ανθρώπινο/κοινωνικό, σκηνοθετικό σχόλιο για τον “Αυτοκινητόδρομο των Δακρύων” υπογραμμίζει μια πραγματική πληγή της αμερικάνικης γης. Παράλληλα ενισχύει τη σιδερένια θέληση της Lillian, η οποία έτσι και αλλιώς δεν θα έκανε ποτέ ωτοστόπ. 

 

Η Lillian εκμεταλλεύεται την αμερικάνικη γη, τους καρπούς της, τις εγκαταληφθείσες κατοικίες, μα περιφρονεί τους ανθρώπους.  

 

Ο επίλογος με την γραπτή επιγραφή των ελάχιστων πληροφοριών της αληθινής Lillian Alling καταδεικνύει την απόλυτη ειλικρίνεια του σκηνοθέτη. Ο οποίος και ως σεναριογράφος, μέσα από μια μεγάλη, καλλιτεχνική πρόκληση δεν τοποθέτησε λόγια στα χείλη της (εξαίρεση είναι η κουβέντα “Thank You”).

 

Υ.Γ. Αυτή η ταινία έχει μια ιδιαίτερη ταυτότητα. Για αυτό το λόγο θα τα πούμε και πιο αναλυτικά σε eretiki παρουσίαση.   

 

Μια διανομή της AMA Films

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Andreas Horvath. Σκηνοθεσία: Andreas Horvath. Πρωταγωνιστεί: Patrycja Planik.

 

3) Knives Out – Στα Μαχαίρια

 

Υπόθεση: Στην εντυπωσιακή, ατμοσφαιρική, απομονωμένη έπαυλη του Harlan Thrombey η οικονόμος Fran ανακαλύπτει ένα πρωινό, πως ο 85χρονος, διάσημος συγγραφέας εγκληματολογίας και εργοδότης της είναι πλέον νεκρός. Ένα μαχαίρι δίπλα στον βαθύπλουτο λαιμό μοιάζει να μαρτυρά μία βραδινή αυτοκτονία. Η νεαρή νοσοκόμα του, Marta Cabrera, πραγματικά σοκαρισμένη μια εβδομάδα έπειτα από αυτόν τον τραγικό θάνατο, βλέποντας εφιάλτες, αδυνατεί να συνέλθει. Όμως οφείλει να ξαναπάει στον επιβλητικό, μπορντώ πύργο, διότι εκεί ξεκινούν οι ανακρίσεις από τις αστυνομικές αρχές. Όλες και όλοι οι συγγενείς μιλούν ξεχωριστά, κάνοντας ανασκόπηση της μοιραίας νύχτας. Πίσω από τους δύο αστυνόμους Elliott και Wagner, που ανακρίνουν τη Linda, τον Richard, τον Walt, τη Joni και τους υπόλοιπους, υποψήφιους κληρονόμους, κάθεται μια σκεπτική, αντρική φιγούρα.

 

Είναι ο γνωστός ντετέκτιβ Benoit Blanc! Τα πρώτα ψέματα διακρίνονται στον  ορίζοντα από τον άσσο της εξιχνίασης, αλλά δεν αποδεικνύουν ακόμα κάτι σοβαρό. Αποκαλύπτεται όμως μια ενδιαφέρουσα παράμετρος. Η Marta δεν είναι ικανή να πει ψέματα. Αν το επιχειρήσει, αναπόφευκτα κάθε φορά θα κάνει εμετό. Ο ντετέκτιβ Blanc διαπιστώνει, πως η Marta ήταν μια έμπιστη νοσοκόμα του 85χρονου Harlan. Έτσι εκείνη γνώριζε για τη μοιχεία του Richard, την κομμένη πίστωση του Harlan στη Joni και γενικώς αρκετές, ιδιωτικές πληροφορίες από τον μυστηριώδη Thrombey. Ο δαιμόνιος Benoit Blanc ξεκινά να ξετυλίγει αυτή την μπερδεμένη ιστορία, αλλά αγνοεί ποιος τον προσέλαβε! Η Marta μαζεύοντας όλες τις δυνάμεις της, θα επιλέξει να παραλείψει στον ντετέκτιβ την αναφορά κάποιων πολύ σημαντικών πληροφοριών… 

 

Φαίνεται, πως η ίδια βρίσκεται σε πραγματικά δύσκολη θέση, λόγω ενός ολέθριου σφάλματος. Υπήρξε μία μυστική συμφωνία με τον Harlan Thrombey. Αλλά όχι εναντίον της κοπέλας. Η νεαρή δίχως να έχει άλλη επιλογή, “έσφιξε τα δόντια” και την τήρησε. Ο Walt, προτού ανακοινωθεί μέσω της διαθήκης η κληροδότηση πόρων, είπε στην Marta, ότι οι Thrombeys θα την φροντίσουν οικονομικά, επειδή ήταν πραγματικά καλόκαρδη και αφοσιωμένη στον πατέρα τους. Ο Benoit Blanc αποφασίζει να ορίσει ως προσωπική βοηθό τη Marta. Η θέση της Δεσποινίδας γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη!

 

Για κάποιο λόγο κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στην υπερήλικη μητέρα του νεκρού Harlan. Ούτε και ο ντετέκτιβ. Η διαθήκη ετοιμάζεται να διαβαστεί και το “μαύρο πρόβατο” της οικογένειας, Hugh ή “Ransom,” όπως τον αποκαλούν όλες/όλοι, αποκλείεται και τυπικά ασυζητητί ως κληρονόμος. Όμως αυτό δεν είναι τίποτα. Ο θανών άφησε όλη την περιουσία του στην Marta. Καθώς και το σπίτι! 

 

Η ίδια εκπλήσσεται και αγχώνεται περισσότερο από ποτέ…Οι συγγενείς αστραπιαία αλλάζουν πρόσωπο απέναντί της! Ο μεγάλος ντετέκτιβ αιφνιδιάζεται. Όμως τι ακριβώς έχει συμβεί;

 

Κινηματογραφικός Χάρτης: Πρόκειται για μια επιτυχή μίξη μαύρης κωμωδίας και εξιχνίασης μυστηρίου. Το σενάριο θα συνδυαστεί ομοιόμορφα με τη σκηνοθεσία, μην αφήνοντας περιθώρια εύκολης επίλυσης του αστυνομικού γρίφου στους θεατές. Τα πρόσωπα θα παρελάσουν ως αμφισβητήσιμα αθωότητας στη μεγαλύτερη διάρκεια του έργου. Εάν επιλέγαμε να ορίσουμε πρωταγωνιστές, αυτοί θα ήταν τέσσερις. Η νοσοκόμα Marta, ο ντετέκτιβ Benoit Blanc, ο συγγραφέας Harlan Thrombey (κατά τις αναμνήσεις διαφόρων συγγενών και μη) και τελικώς το “μαύρο πρόβατο” της οικογενείας. Ο “Ransom.” 

 

Οι χαρακτήρες γενικώς έχουν αρκετό ενδιαφέρον, ακόμη και αν δεν βρίσκονται μπροστά στο φακό συνεχώς. Έχει πραγματοποιηθεί μια σωστή διαμοίραση των προσώπων στην σκηνοθεσία, δίνοντας κινηματογραφικό χώρο στις προσωπικότητες να ξεχωρίσουν. Ακόμη και όταν αυτές δεν μιλούν. Όπως η αγνώστου ηλικίας, μητέρα του Harlan. Καθώς επίσης και μέσω λίγων λεγομένων. Όπως ο αστυνομικός Wagner, μεγάλος θαυμαστής των λογοτεχνικών έργων του νεκρού Harlan. 

 

Οι ερμηνείες συνεισφέρουν στην ποιοτική, καλλιτεχνική γοητεία της ταινίας: 

 

-O Daniel Graig (Benoit Blanc) πραγματοποιεί μια πραγματικά επάξια ενσάρκωση αυτού του αινιγματικού ντετέκτιβ. Έχει αλλάξει τη φωνή του και παραμένει σε κωμικό περιβάλλον, ως σοβαρός λύτης του μυστηρίου. Αυτά τα αυστηρά όρια τα έχει κατακτήσει σε κάθε σκηνή! 

 

-Ο μεγάλος ηθοποιός Christopher Plummer (Harlan Thrombey) μας επέδειξε την καλλιτεχνική του εμπειρία είτε με συμπάθεια σε πρόσωπα είτε με εναντίωση. 

 

-Ενώ η Ana De Armas (Marta Cabrera) ενισχύει ηθελημένα με το αποτυπωμένο άγχος της την δύσκολη θέση του ρόλου, αλλά έμμεσα και το κωμικό, συμπληρωματικό μοτίβο της ταινίας. 

 

-Ο Chris Evans (“Ransom”) φαίνεται, πως απέκτησε μια κερδοφόρα, υποκριτική αναβάθμιση με αυτή την εμφάνιση. Δείτε, πως εμφανίζεται ενώπιον όλων στην αναγγελία της διαθήκης. Τότε με ελάχιστες λέξεις (Yap!), μα κατάλληλες εκφράσεις, ερμηνεύει σωστά την απόλυτη αναισθησία, αλαζονεία και επιθυμία αυτοσυντήρησης.

 

Υπάρχουν κάποια μικρά λάθη στο σενάριο, αλλά το έργο με την εξέλιξή του τα προσπερνά, έχοντας αξιοπρεπείς καλύψεις. Φερειπείν, ο ντετέκτιβ δεν γνωρίζει ποιος ακριβώς τον προσέλαβε. Μπορεί να υπάρχει κινηματογραφική αδεία, αλλά στην πραγματικότητα είναι ατόπημα σεναριογράφου. Ωστόσο, επειδή αυτή η παράμετρος αποτελεί κλειδί για την εξιχνίαση, διορθώνεται το λάθος στην πορεία, μέσω της μετέπειτα λειτουργικής σύνδεσής της. Ανατρέποντας έτσι με ενδιαφέρον τη ροή του έργου! Επιπροσθέτως, οι ατάκες του ντετέκτιβ ότι η υπόθεση από άποψη επίλυσης “Είναι σαν ένα ντόνατ. Με τρύπα στη μέση” και έπειτα όσο προχωρά η πλοκή “Σαν ένα ντόνατ, μέσα σε ντόνατ” είναι επιεικώς χείριστες. Όμως ακόμη και τότε, επειδή το κοινό καταλαβαίνει, πως ο ντετέκτιβ δεν είναι τόσο άστοχος όσο νόμιζαν οι θεατές, αλλά αντιθέτως παρέμενε πάντοτε σε εγρήγορση, αποκτούν μέσα στο φόντο των σπαθιών με κύκλο στη μέση, μια άλλη αίσθηση.

 

Το μέσο (κάμερα) θα αρχίσει σιγά σιγά να εξερευνά με εξωτερικές λήψεις τον επιβλητικό πύργο, όσο ο Benoit Blanc σκέφτεται τις κινήσεις όλων των υπόπτων. Παρατηρείται voiceover με διάλογο παρακαλώ, σε μία χιουμοριστική στιγμή, την οποία θα μας επιτρέψετε να την προσδιορίσουμε με τον -όχι και τόσο δόκιμο όρο- ως μεταξύ του “μεταπρίν.” Εκεί, βλέπουμε τις μελλοντικές πράξεις, που είπε ο Harlan στη Marta να κάνει, να συμβαίνουν ζωντανά μπροστά μας, ενώ αυτές έχουν ήδη γίνει με προβολή αναμνήσεων στο μυαλό της Marta (…Έπειτα από ανάθεση Οδύσσειας στη Δεσποινίδα Marta Cabrera…Harlan: “Μετά θα πάρεις τη ρόμπα! Αυτό είναι το δύσκολο μέρος.” Marta: “Πλάκα μου κάνεις;” Harlan: “Όχι, δεν σου κάνω πλάκα!”).

 

Μουσική και ήχος μόνο με μία νότα στο πιάνο θα τραβήξουν την προσοχή μας! Μόλις ο περιβόητος ντετέκτιβ Benoit Blanc πατήσει ένα πλήκτρο, κάνοντας τους αστυνόμους Elliott και Wagner να μην αποκλίνουν από το στόχο των ανακρίσεων. Tο κατέβασμα του μπαστουνιού του Walt στο πάτωμα, θα ελευθερώσει ηχητικά τις πιο απειλητικές σκέψεις εκείνου, προς την ευνοούμενη Marta.    

 

Μια διανομή της Spentzos Film   

 

Συντελεστές:   

 

Σενάριο: Rian Johnson. Σκηνοθεσία: Rian Johnson. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν:  Daniel Graig,  Christopher Plummer, Ana De Armas, Chris Evans, Jamie Lee Curtis, Michael Shannon, Don Johnson, Toni Collete.    

 

4) Buñuel en el Laberinto de las Tortugas – O Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες 

 

Υπόθεση: Στο συγκεκριμένο animation προβάλλεται η αληθινή διαδικασία δημιουργίας της τρίτης ταινίας του Luis Buñuel, “Γη χωρίς Ψωμί.” Ο Luis Buñuel βρίσκεται στο Παρίσι και παρακολουθεί με ενδιαφέρον όρθιος σε μια κινηματογραφική αίθουσα τις ποικίλες, μα ακραίες αντιδράσεις του κοινού, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο για πρώτη φορά με την προβολή της ταινίας “Η Εποχή του Χρυσού.” Απτόητος, σίγουρος για τη δουλειά του, αποχωρεί. Καθ’ οδόν υπάρχουν δύο θαυμαστές, που του απευθύνονται με σεβασμό. Ωστόσο, η υπενθύμιση του ονόματος του Salvador Dali στις καλλιτεχνικές επιρροές ενοχλεί τον ταλαντούχο κινηματογραφιστή. Επιπλέον, εμφανίζεται ο φωτογράφος και ντοκιμαντερίστας, Eli Lotar, προτείνοντάς του τότε στον δρόμο μια προσωπική ιδέα. Ο υπέρμαχος του Σουρεαλισμού την απορρίπτει. Το αγαπημένο του κίνημα ενυπάρχει φυσικά  και στους εφιάλτες του…

 

Ο Luis μεταφέρεται στη Las Hurdes της Ισπανίας. Εκεί σε ένα μπαρ ανακοινώνει στον καλό του φίλο Ramon Acin, πως το επόμενο, σκηνοθετικό του βήμα είναι να γυρίσει ντοκιμαντέρ! “Είναι δυνατόν; Ο βασιλιάς του Σουρεαλισμού;” Ο Ramon τότε δίνει μια τρελή απάντηση, μέσα στα πλαίσια της αγαπημένης, καλλιτεχνικής διάστασης του Luis…Εάν κερδίσει, το λαχείο που αγόρασε, τότε  εκείνος θα δώσει τα χρήματα στην παραγωγή της νέας ταινίας του Buñuel. Μετά από λίγο καιρό, μέσα στην αντισυμβατική καθημερινότητα του Luis στη Γαλλία, το χτύπημα της πόρτας ξυπνά τον μοναχικό σκηνοθέτη, με την είδηση ενός απρόβλεπτου τηλεφωνήματος. Ο Ramon κέρδισε εκείνο το λαχείο!!!   

 

Πηγαίνοντας αμέσως στην Ισπανία ο Luis επιλέγει μαζί με το Ramon την τοποθεσία των γυρισμάτων. Είναι το απομονωμένο χωριό La Alberca. Ο ενθουσιασμένος σκηνοθέτης θα τηλεγραφήσει στον φωτογράφο Eli Lotar. Εκείνος θα έρθει από το Παρίσι μαζί με τον Pierre Unik, ο οποίος ήθελε να γράψει ένα άρθρο για το ντοκιμαντέρ. Προς μεγάλη λύπη του παραγωγού Ramon, ο λογαριασμός για το ταξίδι τους από το Παρίσι (!) περιελάμβανε, όπως είναι λογικό, αρκετά, δαπανηρά μηδενικά…

 

Η κινηματογράφηση ξεκινά. Η διάταξη των οικιών του χωριού θυμίζει από μακριά λαβύρινθο, ενώ οι -κοινής κατασκευής- στέγες όλων των σπιτιών μοιάζουν με καβούκια χελωνών. Οι κάτοικοι είναι πεινασμένοι και δεν έχουν καμία ιατρική περίθαλψη. Ο Luis Buñuel ξέρει, ότι βρίσκεται στο σωστό μέρος. Δημιουργεί μια καινούργια κατηγορία ντοκιμαντέρ (ethnographic docufiction ή ethnofiction), ανακατασκευάζοντας τις εικόνες, τις οποίες εκείνος θέλει να προβληθούν με διαφορετικό τρόπο ως τελικό αποτέλεσμα. Επιθυμώντας να καταδείξει την κυρίαρχη παρουσία του θανάτου, σκοτώνει στα αλήθεια μερικά ζώα, μοντάροντας αυτές τις στιγμές στην συμβολική του οπτική…

 

Οι καλλιτεχνικοί συνεργάτες και οι κάτοικοι του χωριού είναι έξαλλοι μαζί του…

 

Κινηματογραφικός Χάρτης:  Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε σαν ένα κυριολεκτικό animation για ενηλίκους. Οι απαιτητικοί λάτρεις του animation δεν πρόκειται να εντυπωσιαστούν με αυτόν τον σχεδιασμό. Δηλαδή, ας είμαστε για ακόμη μια φορά ειλικρινείς. Εάν συγκρίνουμε αυτό το έργο του 2018 με εκείνο του μέγα σχεδιαστή Oscar Fishinger στο “Seelische Konstruktionen=Spiritual Constructions (1927), καταλαβαίνουμε όλοι/όλες, ότι δεν υπάρχει ουδεμία σχέση από άποψη προόδου και γέννησης ιδεών. Πόσο μάλλον για μια ταινία, που πραγματεύεται τη δημιουργία ενός μεγάλου Σουρεαλιστή. 

 

Όμως ίσως να υπάρχει λόγος για αυτόν τον τρόπο δημιουργίας στο “Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες.” Στην πραγματικότητα σε αυτό το animation παρεισφρέουν οι ζωτικής, καλλιτεχνικής σημασίας βιωματικές εμπειρίες του Luis  Buñuel. Γινόμαστε μάρτυρες αληθινών γεγονότων, όπως η ανέλπιστη κερδοφορία της λοταρίας από τον Ramon Acin, η οποία βοήθησε στην οικονομική υποστήριξη της ταινίας “Γη χωρίς Ψωμί.” Παρακολουθούμε επίσης τις καθοριστικές συνεργασίες του ταλαντούχου σκηνοθέτη. Το ξεχωριστό σκεπτικό του. Την καλλιτεχνική δράση του. Τον παραγκωνισμό του στο χώρο των τεχνών (πόρτες που κλείνουν) μετά από την επίσης πρωτοποριακή ταινία “Η Εποχή του Χρυσού.” Διαπιστώνουμε από λίγες στιγμές μεταξύ αλήθειας και πραγματικότητας την κρίσιμη, παιδική ηλικία του ξεχωριστού δημιουργού. Κρυφοκοιτάζουμε στα όνειρά του! Αυτό λοιπόν που δίνει μια θετική, καλλιτεχνική προσέγγιση στο animation, είναι η ελευθέρωση της εκφραστικής αύρας της νόησης του Luis Buñuel.

 

Η μεγαλύτερη, σχεδιαστική δραστηριότητα εντοπίζεται συνήθως στους εφιάλτες του Buñuel: Το πατρικό, αυστηρό πρότυπο που του γυρνά την πλάτη, χωρίς να είναι υπερήφανο για εκείνον. Η αγιοποίηση της γυναικείας μορφής με το πρόσωπο της μητέρας του, απαγορεύοντας την πλήρη απενοχοποίηση του ανδρισμού του. Η εκδήλωση γενικώς του αντρικού ανταγωνισμού, μέσα από την παρουσία κοκόρων. Η παρουσία ενός μασκαρεμένου Ουρδάνου, που είναι ο θάνατος. Και η καλλιτεχνική διαμάχη εμπνευσμένης επικράτησης, από το χαραγμένο όνομα του απόντος Salvador Dali, δίνουν πνοή στη χώρα της φαντασίας του έργου. 

 

Πολλές φορές παρατηρούμε, πως οι σχετικές εικόνες στο εκάστοτε φόντο είναι ακίνητες και ότι δίνεται σχεδιαστική σημασία στην δράση των κινήσεων, εκφράσεων και στιχομυθιών του πρωταγωνιστή Luis Buñuel με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Το χιούμορ παρουσιάζεται πολύ ωραία στην ταινία και μάλιστα σε στιγμές, που δεν το περιμένει κανείς! Το μοντάζ αιφνιδιάζει πραγματικά ευχάριστα το κοινό, καθώς οι συνδεδεμένες, διαδεχόμενες εικόνες του animation ενώνονται με τα αληθινά cuts της ταινίας “Γη Χωρίς Ψωμί.” 

 

Η μουσική δημιουργεί έντονα συναισθήματα με τις υπέροχες άριες υπό τη συνοδεία βιολιών! Γενικώς, θα ακούσουμε επίσης ακορντεόν, άρπα και τσέλο. Ο ήχος μας θυμίζει και πάλι αυτή την ενήλικη αύρα στο έργο. Η “μηχανή” του Eli Lotar, το χτύπημα στην πόρτα του Luis ή ακόμη και ο ήχος της πείνας στο στομάχι του Buñuel (μέσα σε εφιαλτικό τοπίο) μας υπενθυμίζουν, ότι το animation θίγει την αίσθηση της καταγραφής της πραγματικής ζωής. 

 

Οι φωνητικοί ερμηνευτές έχουν κάνει σωστή δουλειά. Οι Jorge Usón (ως L. Buñuel), Fernando Ramos (ως Ramon Acin) και Pepa Gracia (ως μορφή της μητέρας του Luis) ξεχωρίζουν. 

 

Το μεγάλο μειονέκτημα είναι η οπτική αναφορά στην αληθινή σφαγή των ζώων. Είναι μεν ιστορικά ακριβές για τον κινηματογράφο, αλλά όχι σωστό ηθικά. Εφόσον βέβαια η θεματική του animation αφορά τα γυρίσματα αυτής της αληθινής ταινίας, θα ήταν αδύνατον να αγνοηθούν τούτες οι στιγμές…Ο κόκορας, τα κατσίκια και το γαϊδουράκι, όπως θα δούμε, θα θανατωθούν, προκειμένου να υπάρξει η καλλιτεχνική σκιαγράφηση της παρουσίας του ανίκητου θανάτου. Αυτό έγινε στα αλήθεια από τον Luis Buñuel και προσωπικά με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Παρότι υπήρξε διακριτικότητα στις σκηνές του animation, γνωρίζοντας ότι έτσι έγινε και στα αλήθεια, είναι πραγματικά δυσάρεστες εκείνες οι στιγμές. Ειδικά από κάποιον ευφυή άνθρωπο και καλλιτέχνη (Luis Buñuel) έχουμε πάντα πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις και περιμένουμε ξεκάθαρα, ο ίδιος να σκεφτεί κάτι πιο ειρηνικό, έξυπνο και μακριά από τη σφαγή. Η Τέχνη είναι Δημιουργία, όχι καταστροφή! Ακόμη και αν το όραμα του έργου του βοήθησε εν τέλει περισσότερους ανθρώπους. Βεβαίως δεν ήταν ο μόνος, που το έκανε. Δυστυχώς, πέρασαν πολλές δεκαετίες, για να αντιληφθεί ο καλλιτεχνικός χώρος τη σημασία τέτοιων λαθών. 

 

Η ταινία όμως συνολικά έχει σημασία για τον κινηματογράφο. Και η αληθινή του Luis Buñuel και το εν λόγω animation (επειδή θα οδηγήσει ανθρώπους να ψάξουν τις συνολικά περισσότερες, θετικές πλευρές του Σουρεαλιστή σκηνοθέτη).

 

Μια διανομή της Danaos Films

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Fermín Solís (graphic novel), Salvador Simó, Eligio R. Montero. Σκηνοθεσία: Salvador Simó. Lead Animator: Tom Mourik. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Jorge Usón, Fernando Ramos, Cyril Corral, Luis Enrique de Tomás, Pepa Gracia, Gabriel Latorre.

 

Καλή, ουσιώδη θέαση σε όλες και όλους!

 

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ