Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Στην τελευταία ταινία του, «Άγνωστοι μεταξύ μας», ο Βρετανός σκηνοθέτης Άντριου Χέιγκ διεισδύει βαθιά μέσα στον ψυχισμό ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το παρόν του στοιχειωμένος καθώς είναι από την παιδική του ηλικία.

Από τον Γιάννη Ζουμπουλάκη tovima.gr

Ο αυτοκράτορας της μουσικής ρέγκε είναι ο πυρήνας του biopic «Bob Marley: One love» και ο «Διάβολος δεν υπάρχει» είναι η τελευταία ταινία του Ιάπωνα auteur Ριουσoύκε Χαμαγκούτσι , γνωστού από την καλλιτεχνική επιτυχία «Drive my car». Και η Ντακότα Τζόνσον εισχωρεί στο σύμπαν της Marvel Comics ως «Madame Webb».

Αγνωστοι μεταξύ μας (All of us strangers)

Παραγωγή: Αγγλία/ ΗΠΑ, 2023

Σκηνοθεσία: Άντριου Χέιγκ

Ηθοποιοί: Αντριου Σκοτ, Πολ Μεσκάλ, Κλερ Φόι, Τζέιμι Μπελ

Η αντανάκλαση του προσώπου ενός άντρα εμφανίζεται σιγά σιγά στην οθόνη με φόντο μια πόλη την οποία κοιτάζει μέσα από μια τζαμαρία. Ακόμα και ως φωτογραφία η σκηνή έχει κάτι το ελκυστικό ενώ η απαλή μουσική της Εμιλί Λεβγιενές Φαρούκ ταιριάζει απόλυτα προσθέτοντας μια μελαγχολία. Η πόλη είναι το Λονδίνο και αυτή είναι η πρώτη κιόλας σκηνή της τελευταία ταινίας του Άντριου Χέιγκ (γνωστού από την εξίσου θαυμάσια ταινία «45 χρόνια»)  • μια σκηνή που σου δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται να δεις κάτι ιδιαίτερο.

Ευτυχώς, δεν πέφτεις έξω.

Γιατί το περιεχόμενο της ταινίας, τελικά δεν προδίδει την διάθεση που σου έχει φτιάξει αυτή η υπέροχη εισαγωγή. Σύντομα μαθαίνουμε ότι στο τεράστιο κτίριο κατοικούν μόνο δύο άνθρωποι, ο Ανταμ (Αντριου Σκοτ), ο άντρας της εισαγωγικής σκηνής και ένας ακόμα, ο Χάρι (Πολ Μεσκάλ), περίπου στην ηλικία του. Ο δεύτερος κάποια στιγμή χτυπά την πόρτα του πρώτου.

Το ότι είναι ομοφυλόφιλοι το έχεις καταλάβει, οπότε το φλερτ που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους είναι κάτι που περιμένεις. Ομως η ομοφυλοφιλία δεν είναι τελικά το θέμα της ταινίας ή αν θέλετε δεν είναι μόνον αυτό το θέμα. Το φιλμ αποπειράται μια βαθιά, εξονυχιστική έρευνα του ψυχικού κόσμου του Ανταμ που ζει στοιχειωμένος από την τελευταία εικόνα των γονέων του, πεθαμένοι εδώ και χρόνια σε τροχαίο δυστύχημα.

Ο Ανταμ τους «συναντά» κάνοντας επισκέψεις στο εκτός Λονδίνου πατρικό του και οι «συναντήσεις» του μαζί τους είναι από την μια αλλόκοτες, στην σφαίρα της φαντασίας (ας μην ξεχνάμε ότι στην ηλικία που ο Ανταμ βρίσκεται στο παρόν, είναι πια μεγαλύτερός τους) και από την άλλη υπέροχα ρεαλιστικές, οι κουβέντες που πολύ πιθανόν να έκανε στην πραγματικότητα μαζί τους αν ζούσαν. Είναι κουβέντες για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, κουβέντες για τα τραύματα της παιδικής ηλικίας του, κουβέντες για τα «πρέπει» και τα μη «πρέπει» της ζωής, τα λάθη, τις ενοχές.

Συγχρόνως, χάρη στις πολύ καλές ερμηνείες των Τζέιμι Μπελ και Κλερ Φόι είναι και τα πιο δυνατά σημεία μιας ταινίας που σκηνή με τη σκηνή δείχνει να γεμίζει από όλο και περισσότερα ερωτήματα αντί να προσφέρει απαντήσεις. Ο Χέιγκ δουλεύει θαυμάσια πάνω στο μεταίχμιο φαντασίας / πραγματικότητας και έχει καλά κρυμμένη για το τέλος την απάντηση τού (ας το πούμε) μυστηρίου, η οποία πραγματικά σε καθηλώνει.

Αλλά τι θα μπορούσε να σημαίνει μια ταινία που φτιάχτηκε απλώς και μόνο για την έκπληξη του τέλους και το αδιαμφισβήτητο ξάφνιασμα που προκαλεί; Τίποτα πέρα από τον εντυπωσιασμό. Αυτό δεν συμβαίνει στους «Αγνώστους μεταξύ μας» γιατί όλη η ταινία, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της, είναι τελικά ένας πολύ ουσιαστικός και τρυφερός στοχασμός πάνω στα ενίοτε αθεράπευτα τραύματα της παιδικής ηλικίας, την ανάγκη για συμφιλίωση με τον ίδιο μας τον εαυτό για να προχωρήσουμε, την λύτρωση που όλοι αναζητούν – ορισμένες φορές απεγνωσμένα – και κυρίως, την τεράστια σημασία της αληθινής αγάπης που όλοι μας έχουμε ανάγκη.

ΑΘΗΝΑ: OPTIONS ΙΛΙΟΝ – CINOBO ΟΠΕΡΑ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – WEST CITY CINEMAS – ΑΕΛΛΩ –  ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΔΑΝΑΟΣ – ΕΛΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ

***

Ο διάβολος δεν υπάρχει (Aku wa sonzai shinai /Evil does not exist)

Παραγωγή: Ιαπωνία, 2023

Σκηνοθεσία: του Ριουσoύκε Χαμαγκούτσι

Ηθοποιοί: Χιτόσι Ομίκα

Τρία χρόνια μετά την έκπληξη του «Dive my car» (Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας), ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Ριουσoύκε Χαμαγκούτσι αποπειράται μια συγχώνευση ρεαλισμού και μεταφυσικής δουλεύοντας πάνω σε κάτι εξίσου στοχαστικό αλλά σαφώς πιο «μικρό», όπως μικρή είναι και η διάρκεια του «Ο διάβολος δεν υπάρχει» σε αντίθεση με το «Drive my car». Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας κάποιων ανθρώπων στο ιαπωνικό ύπαιθρο, με κεντρικό πρόσωπο έναν σιωπηλό, εργατικό «επιστάτη» (Χιτόσι Ομίκα) τον οποίο ο φακός ακολουθεί  επίμονα ενώ εργάζεται.

Κόβει ξύλα, γεμίζει πλαστικά μπουκάλια με νερό από ένα ποτάμι, ψάχνει το σωστό γουασάμπι, μεταφέρει πράγματα. Ο χρόνος περνά, ελάχιστα γίνονται, όμως η απεικόνιση της φύσης έχει έναν λυρισμό που σε ελκύει έστω και αν εδώ που τα λέμε αυτό που βλέπεις, ενίοτε σου θυμίζει λιγάκι παλιομοδίτικο ντοκιμαντέρ.

Το βότσαλο που θα ταράξει τα νερά της λίμνης θα είναι η ξαφνική άφιξη κάποιων ανθρώπων της πόλης που αντιπροσωπεύουν μια μεγάλη εταιρεία, η οποία θέλει να εκμεταλλευτεί την περιοχή. Από εκεί η ιστορία οδηγείται σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο, ένα είδος κοινωνικής κριτικής αλλά και πάλι, όχι ακριβώς. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Χαμαγκούτσι δείχνει την φύση να απορροφά το άστυ.

Επίσης ο σκηνοθέτης δεν παρουσιάζει ποτέ τους εκπροσώπους ως «κακούς» της ιστορίας γιατί αυτό θα ήταν κλισέ και αν η ταινία δεν έχει ένα πράγμα, αυτό είναι τα κλισέ. Αντιθέτως, οι κάτοικοι του χωριού δείχνουν να είναι πεισματάρικα οπισθοδρομικοί, κλεισμένοι στο καβούκι των συνηθειών τους, εχθροί της εξέλιξης.

Όμως την ίδια ώρα ο Χαμαγκούτσι  έχει στο μυαλό του την υπέρβαση και σε αυτό το σημείο βασικό ρόλο θα παίξει ένα κοριτσάκι. Και εδώ, το φιλμ νιώθεις ότι βραχυκυκλώνει κάπως, λες και θέλει επίτηδες να σε αφήσει γεμάτο ερωτηματικά τα οποία ως τότε, από τις άλλες καταστάσεις της ιστορίας δεν είχες. Το τμήμα με το κοριτσάκι στο δάσος που είναι το φινάλε του «Διαβόλου» νιώθεις ότι ανήκει σε άλλη ταινία. Βεβαίως, μιλώντας με κινηματογραφικούς όρους ο Διάβολος»  δεν χάνει καθόλου και ποτέ από την γοητεία του. Απλώς σε κάνει να αναρωτιέσαι ενώ γνωρίζεις ότι δεν θα βρεις την απάντηση (η ταινία κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας).

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ

***

Bob Marley: One love

Παραγωγή: HΠΑ, 2024

Σκηνοθεσία: Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν

Ηθοποιοί: Κίνγκσλεϊ Μπεν Αντίρ, Λασάνα Λιντς

Ο αυτοκράτορας της μουσικής ρέγκε και θρύλος της Τζαμάικα Μπομπ Μάρλεϊ πέθανε πριν 45 ολόκληρα χρόνια αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να ακούγεται και να είναι επίκαιρος. Επομένως ,ακόμα και σήμερα, μια ταινία για αυτόν είναι ενδιαφέρουσα ως ιδέα μόνο και μόνο επειδή είναι βέβαιο ότι τραγούδια του όπως το «No woman no cry» ή το «I shot the sheriff» μπορούν να σου φτιάξουν ανά πάσα στιγμή την διάθεση. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σε αυτήν την ταινία που γυρίστηκε με συνέπεια από τον Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν (με τις ευλογίες μάλιστα, του γιου του Μπ. Μάρλεϊ, Ζίγκι Μάρλεϊ).

Η ταινία θα αφήσεις τους φαν του Μάρλεϊ απολύτως ικανοποιημένους – από πλευράς πληροφοριών τουλάχιστον. Οι υπόλοιποι, οι νεότεροι, ίσως μάθουν κάτι παραπάνω για το τι τεράστιο σύμβολο ελευθερίας και ανεξαρτησίας ήταν αυτός ο πέρα για πέρα πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης. Ακόμα και το ότι η υπερβολικά αγγελική μορφή του ηθοποιού Κίνγκσλεϊ Μπεν Αντίρ που τον υποδύεται δεν συντονίζεται πλήρως με την τραχύτητα που το πρόσωπο του Μάρλεϊ είχε, είναι ένα «εμπόδιο» που τελικά ξεπερνιέται.

Γιατί η ταινία ισορροπεί προσεκτικά και με κινηματογραφικούς όρους ανάμεσα στην πολιτική σκέψη και την μουσική ιδιοφυία της προσωπικότητας με την οποία καταπιάνεται. Και κυρίως, τονίζει το πως ο Μάρλεϊ χρησιμοποίησε το ταλέντο του για να προωθήσει την αγάπη και την ειρήνη. Οχι μόνο στην τσακισμένη  από τους εμφυλίους πολέμους χώρα του (όπου παραλίγο να πέσει θύμα δολοφονίας) αλλά, όπως αποδείχθηκε, σε όλο τον κόσμο.

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΤΡΙΑΝΟΝ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – CINEMA ONE

***

Νέα Ηπειρος

Παραγωγή: Ελλάδα, 2023

Σκηνοθεσία: Παντελής Παγουλάτος

Ηθοποιοί: Χάρης Φραγκούλης, Μαρία Αρζόγλου, Όθωνας Μεταξάς, Θεοδώρα Τζήμου

Μια εβδομάδα μετά το «Animal» της Σοφίας Εξάρχου, μια ακόμα πρόσφατη ελληνική παραγωγή καλείται και αυτή να δοκιμαστεί στις αίθουσες. Η «Νέα Ηπειρος» με την οποία ο Παντελής Παγουλάτος επιστρέφει στην κινηματογραφική σκηνοθεσία κάτι παραπάνω από 20 χρόνια από την προηγούμενη ταινία του (Όνειρα γλυκά),  θέλει να είναι πολλά. Έχει κάτι σαν νέο- νουάρ, κάτι σαν ερωτικό δράμα, κάτι σαν κοινωνική ματιά πάνω στην Αθήνα του περιθωρίου και όλα αυτά με  κεντρικό ήρωα έναν μικροαπατεώνα, τον Φάνη (Χάρης Φραγκούλης) που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να επιβιώσει μέσα σε ένα πέρα για πέρα εχθρικό περιβάλλον, το οποίο αντιμετωπίζει με φωνές, βρισιές και απειλές.

Η ιστορία του, ως ενός σημείου σε κρατά, χάρη στην υποκριτική ωμότητα του Φραγκούλη που μαγνητίζει. Μαγνητίζει επίσης η νεαρή ηθοποιός Μαρία Αρζόγλου στον ρόλο της «συντρόφου» του Φάνη, μιας αριβίστας που επιδιώκει να γίνει ηθοποιός αν και οι ικανότητές της είναι μάλλον περιορισμένες. Όταν όμως οι δύο αυτοί άνθρωποι μπλέκουν με τα κυκλώματα της ελληνικής πορνογραφίας το ενδιαφέρον μας αποπροσανατολίζεται, η ταινία αλλάζει πλεύση.

Η ηρωίδα της Θεοδώρας Τζήμου, μια «ιέρεια του σεξ» που βρίσκεται σε σύγκρουση με έναν άνθρωπο της νύχτας (ο Όθωνας Μεταξάς που είναι ο συν σεναριογράφος της «Νέας Ηπείρου» με τον Παγουλάτο) θέλει να παρασύρει στα δίχτυα της τον Φάνη και κατά κάποιο τρόπο παίρνει τον πρώτο λόγο στην ταινία περιθωριοποιώντας τον κεντρικό της ήρωα. Ομως μπορούν όλα αυτά να καταλήξουν κάπου; Καταλήγουν μεν αλλά η κλιμάκωση είναι ένα …τυχαίο γεγονός που αποδεικνύει και μια σχετική σεναριακή αδυναμία, αν και η ταινία έχει σαφείς αρετές ανάμεσα στις οποίες η φωτογραφία του Διονύση Ευθυμιόπουλου, η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα και η  παρουσία, της Αρζόγλου, της οποίας το σεξαπίλ θυμίζει εκείνο της Μυρτώς Αλικάκη στα νιάτα της.

ΑΘΗΝΑ: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

***

Madame Webb

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024

Σκηνοθεσία: Σ. Τζ. Κλάρκσον

Ηθοποιοί: Ντακότα Τζόνσον, Ταχάρ Ραχίμ.

Μια ακόμη ταινία προερχόμενη από τον κόσμο της Marvel Comics και η διαφορά εδώ είναι ότι θεωρητικά μιλώντας, οι υπερφυσικές ικανότητες της Κάσι, της κεντρικής ηρωίδας που υποδύεται η Ντακότα Τζόνσον, δεν έχουν τον δυναμικό χαρακτήρα άλλων ηρώων της εταιρείας. Γιατί το χάρισμά της είναι η αντίληψη του μέλλοντος και αυτό κατά περίσταση καθότι δεν μπορεί να το ελέγξει.

Η Κάσι, γεννήθηκε στο Περού κάτω από περίεργες συνθήκες καθώς η επιστήμονας μητέρα της που αναζητούσε στις ζούγκλες μια σπάνια αράχνη για επιστημονική χρήση, πέθανε στην γέννα δαγκωμένη από την αράχνη και αυτό επηρέασε την Κάσι (όλα αυτά στο πρώτο δεκάλεπτο). Υπάρχει βέβαια και ο κακός της υπόθεσης (Ταχάρ Ραχίμ) που είναι ένας πλούσιος ανθυποSpider–Man στόχος του οποίου είναι τρεις κοπέλες που υποτίθεται ότι στο μέλλον θα τον σκοτώσουν άρα πρέπει αυτός να τις σκοτώσει πρώτος.

Η Κάσι λοιπόν καλείται να τις προστατεύσει και αυτό θα σημάνει μια απίστευτη σπατάλη από ασυναρτησίες, πράγμα που μπορώ να αντιληφθώ διότι η συνθήκη λέει ότι σε όλες τις ταινίες αυτού του τύπου η αναζήτηση λογικής εξήγησης είναι μάταιη (στο κάτω -κάτω έχουμε να κάνουμε με κόμικ φαντασίας). Αρα το μόνο που μένει είναι να δεις κατά πόσο το θέαμα που έχει στήσει η σκηνοθέτις Σ. Τζ. Κλάρκσον από μόνο του σε ελκύει ως παραμύθι, κάτι που στην δική μου περίπτωση όχι μόνο δεν έγινε, αλλά σε ορισμένες σκηνές ένιωθα ότι κυριολεκτικά κλωτσούσαν την νοημοσύνη μου.  Το πετούμενο βαν που βγαίνει από τον τοίχο ενός κτιρίου και πέφτει στα τυφλά στον δρόμο …σώζοντας μια κατάσταση είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα.

Προβάλλεται σε 85 αίθουσες της Ελλάδας