Η Αλήθεια για τα δικαιώματα της γυναίκας σήμερα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Έχουν περάσει 163 χρόνια (8-3-1857) από την πρώτη καταγεγραμμένη στην ιστορία απεργία των γυναικών (με κεντρικά αιτήματα την μείωση των ωρών εργασίας, την ίση αμοιβή με τους άντρες, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας) και μια μέρα μετά την ανάδειξη της πρώτης γυναίκας στο αξίωμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Οι πρώτες δηλώσεις της νέας προέδρου αλλά και πολιτικών αρχηγών ήταν, ότι η προεδροποίηση της κ. Σακελλαροπούλου αποδεικνύει ότι οι γυναίκες μπορούν να επιτύχουν τα πάντα αρκεί να είναι ικανές.
Ισχύει όμως αυτό;
Η μοναδική προϋπόθεση για την εξέλιξη της γυναίκας είναι η προσωπική της ικανότητα;
Τι αποδεικνύουν τα στοιχεία;
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ τον Ιανουάριο του 2020 το ποσοστό των ανέργων γυναικών ήταν 62,58% ενώ το αντίστοιχο των αντρών 37,2 %, όπως επίσης με τα ίδια στοιχεία από τις 17.318 απολύσεις που καταγράφηκαν τον Ιανουάριο, η πλειονότητα ήταν γυναίκες και μάλιστα στην ηλικιακή ομάδα 30-44 ετών.
Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι, όταν μια γυναίκα στο ιδιωτικό τομέα μείνει έγκυος, αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις συνεπάγεται και απόλυση.
Οι γυναίκες παρότι μορφώνονται περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, εξακολουθούν να μην μπορούν να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους για να έχουν την ανάλογη επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη.
Επίσης υφίστανται τις μεγαλύτερες μειώσεις, την μεγαλύτερη εκμετάλλευση, απασχολούμενες και σε εργασίες που δεν απασχολούνται άντρες (οικιακές βοηθοί, φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων), που κατά κανόνα εργάζονται με πολύ χαμηλά ημερομίσθια και ανασφάλιστες.
Σύμφωνα με στοιχεία παγκόσμια έρευνας, η απλήρωτη και ανασφάλιστη γυναικεία εργασία ανέρχεται στο ποσό των 10 τρις δολαρίων το χρόνο που ουσιαστικά, είναι ληστεία των ίδιων των γυναικών !
Σε αυτά δεν υπολογίζεται η εργασία που προσφέρει η γυναίκα στην οικογένεια, διότι ακόμα και τώρα εξακολουθεί (και σε ανεπτυγμένες κοινωνίες) να έχει την κύρια ευθύνη για την φροντίδα παιδιών, ηλικιωμένων και του σπιτιού σε πολλές όμως άλλες χώρες την αποκλειστική.
Το ποσό αυτό, που φαίνεται τρομακτικό οφείλεται και στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών, με αποτέλεσμα καθήκοντα κοινής ωφέλειας που όφειλε να προσφέρει στους πολίτες του το κράτος να το αναλαμβάνουν οι οικογένειες και κυρίως οι γυναίκες.
Η ανάδειξη γυναικών σε θέσεις ευθύνης, που μας παρουσιάζουν ως κατάκτηση της ισότητας, καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.
Η φράση ή η γενική αρχή «κάθε γυναίκα μπορεί να φτάσει στην κορυφή» που αποτελεί και την γενική αρχή του καπιταλισμού, είναι απάτη.
Η γυναίκα που μπορεί να φτάσει στην κορυφή, είναι εκείνη που ανήκει στην αστική τάξη και υπερασπίζεται τα συμφέροντά της και τις ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ούτε αποτέλεσμα αξιοκρατίας ότι η κ. Σακελαροπούλου έγινε πρόεδρος του ΣτΕ και πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Η κ. Σακελλαροπούλου είχε ψηφίσει όλες τις αποφάσεις υπέρ των μνημονίων στο ΣτΕ, ακόμα και από θέσεις μειοψηφίας (όταν δηλαδή η πλειοψηφική θέση του ΣτΕ ήταν υπέρ των εργαζομένων), γι αυτόν το λόγο στηρίχθηκε από όλα τα μνημονιακά κόμματα.
Επίσης οι ελάχιστες γυναίκες που κατέχουν σημαντικές θέσεις σήμερα, όπως η Κριστίν Λαγκάρντ πρώην πρόεδρος του ΔΝΤ και νυν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν νέα πρόεδρος της Κομισιόν, δεν θα επιλέγονταν αν δεν ήταν απόλυτα προσηλωμένες στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η προσήλωσή τους αυτή λοιπόν τις καθιστά εντελώς αδιάφορες για τα προβλήματα της καθημερινής γυναίκας.
Η πρώην υπουργός (Έφη Αχτσιόγλου) και η νυν υφυπουργός Εργασίας (Δόμνα Μιχαηλίδου), Σύριζα και ΝΔ αντίστοιχα, ουδόλως ασχολούνται (εκ του αποτελέσματος) με την τεράστια ανεργία των γυναικών.
Η υπουργός παιδείας της ΝΔ (Νίκη Κεραμέως) αρνείται να ικανοποιήσει το βασικό αίτημα των αναπληρωτριών εκπαιδευτικών, που είναι η προστασία της μητρότητας και ίσα δικαιώματα με τις μόνιμες αυταδέλφισσες τους.
Βασικό τους αίτημα, στις κινητοποιήσεις επ’ ευκαιρία της 8ης Μαρτίου, ήταν αυτό.
Όλα αυτά αποδεικνύουν την έκταση της ανισότητας αλλά και τα ψέματα που λέγονται.
Δεν υπάρχει ισότητα αν τα δικαιώματα αφορούν ελάχιστους.
Δεν υπάρχει ισότητα, με μνημονιακές πολιτικές λιτότητας και κατάργησης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων
Δεν υπάρχει ισότητα, όσο υπάρχουν ταξικές διαφορές και διακρίσεις, που μάλιστα τα τελευταία χρόνια ενισχύονται.

Επίκαιρη Σημείωση: Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο πρόβλημα της πανδημίας του κοροναϊού. Και εδώ οι εργαζόμενες γυναίκες είναι στην πρώτη γραμμή.
Το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δίνει πραγματική μάχη για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Στο νοσηλευτικό προσωπικό οι γυναίκες αποτελούν το 90% του συνολικού αριθμού, οι οποίες αγωνίζονται στα νοσοκομεία θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους αλλά και την υγεία των οικείων τους. Αξίζουν κάθε σεβασμό, ευγνωμοσύνη και την στήριξη όλων μας.

Της Δέσποινα Σπανού,στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας