~Τα Γενέθλια ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

«Άλλη μια τέλεια περιστροφή του κόσμου γύρω απ’ τη μέρα που γεννήθηκες.
Κάθε χρόνο, άλλη μια γύρα πέριξ του εαυτού.
Κι εγώ μετράω αρκετές ως τώρα», είχε βυθιστεί σ’ έναν μονόλογο εσωτερικό, στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο, όρθιος μπρος στη βιτρίνα με τις τούρτες.
«Ξεκινάς τη ζωή σου άμορφη μάζα πηλού, κι όσες περιστροφές σου λάχει να βιώσεις στον τροχό, τόσο πλάθεται η ψυχή σου και το σώμα σου. Υψώνεσαι, χτίζεσαι στομωσά τη στομωσά, χάνεις κομμάτια, κερδίζεις άλλα, σημαδεύεσαι, παίρνεις μορφή, αλλάζεις».
Έβλεπε στη βιτρίνα το πρόσωπό του, το σκαμμένο απ’ το χρόνο.
Μετά, ο νους του πήγε σ’ ό,τι έχασε, όνειρα, φίλους, δυο γονείς. Κι ύστερα σ’ όσα κέρδισε, σπίτι, παιδιά, στρώματα λίπους στο στομάχι. Αγγείο, λίγο πριν το καμίνιασμα.
Πίσω του ακριβώς στεκόταν η υπάλληλος.
Φαινόταν ανυπόμονη να τον ξεφορτωθεί, είχε περάσει η ώρα, είχαν πρηστεί τα πόδια της απ’ την ορθοστασία. Σιγά μην τον θυμόταν.
Ίσως να μην τον ήξερε ποτέ. Αυτόν, που ξενυχτούσε φοιτητής για ένα της βλέμμα.
Τώρα, είν’ η αλήθεια, ούτε τον εαυτό της αναγνώριζε.
Την ώρα εκείνη, περνούσε έξω στο δρόμο ο γιος του. Γελώντας, μες στην εφηβική αναίδεια, κι ένα κορίτσι αγκαλιά.
Κι εκεί, μέρα γενέθλια, όρθιος μπρος στη βιτρίνα με τις τούρτες, στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, είδε να καθρεφτίζονται μαζί, στη γυάλινη επιφάνεια, η μια φιγούρα πάνω στην άλλη. Εκείνη, που είχε κάποτε αγαπήσει, αυτός, κι ο γιος του.
Τρεις υποστάσεις, μέλλον, παρόν και παρελθόν, με όρια δυσδιάκριτα, στην εύθραυστη συναίρεση του ενός. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Γύρισε σπίτι μ’ άδεια χέρια.

Σπύρος Κιοσσές
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη