~ Σπύρος Κιοσσές: Το Γοβάκι ~
Γράφει ο Σπύρος Κιοσσές
Δευτέρα
20
Μαϊου
2024
Γράφει ο Σπύρος Κιοσσές
Ο κυρ-Αλέξαντρος κυκλοφορούσε στη γειτονιά μ’ ένα χοντρό παλτό, χειμώνα καλοκαίρι. Χοντρός, αξύριστος, κάπνιζε συνέχεια. Στόλιζε το πέτο του μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, κομμένο από μια τριανταφυλλιά, στην αυλή του ετοιμόρροπου σπιτιού του. «Έχει φοβία», άκουσα μια φορά τη μάνα μου να λέει σε με μια θεια μου. Δεν πήγαινε κοντά στους ανθρώπους, ούτε άφηνε […]
Πολλά χρόνια πριν, πρωτοετής στη Θεσσαλονίκη. Έμενα κέντρο, σ’ ένα στενό απέναντι απ’ την Καμάρα, γεμάτο πολυώροφες πολυκατοικίες του ’70, βαμμένες ένα άρρωστο κίτρινο. Ασφυκτικά ακουμπούσαν η μια στην άλλη οι ζωές των ενοίκων τους. Σεπτέμβρης μήνας, πολλή ζέστη ακόμη, διάβαζα για την εξεταστική. Έδινα την επόμενη μέρα ένα μάθημα επιλογής, κάτι για τον λαϊκό […]
Να είσαι εδώ… το σώμα, τα ρούχα που φοράς, το άρωμα, το βλέμμα σου… μα ό,τι σε ορίζει αληθινό αλλού να βρίσκεται… στο σώμα, στα ρούχα που φορά, στο άρωμα, στο βλέμμα της. Το δισυπόστατο του ανθρώπου. Το δυσυπόστατο του έρωτα. Σπύρος Κιοσσές Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη
«Άλλη μια τέλεια περιστροφή του κόσμου γύρω απ’ τη μέρα που γεννήθηκες. Κάθε χρόνο, άλλη μια γύρα πέριξ του εαυτού. Κι εγώ μετράω αρκετές ως τώρα», είχε βυθιστεί σ’ έναν μονόλογο εσωτερικό, στο συνοικιακό ζαχαροπλαστείο, όρθιος μπρος στη βιτρίνα με τις τούρτες. «Ξεκινάς τη ζωή σου άμορφη μάζα πηλού, κι όσες περιστροφές σου λάχει να […]
Προσπαθούσα να της εξηγήσω τι σημαίνει name day για τους Greek Orthodox. Αυτή, καθισμένη στην πολυθρόνα του μικρού δωματίου της στο Assisted Living Facilities. Μια Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων, στην οποία ο καθένας είχε το δικό του διαμερισματάκι, και κάποιος warden φρόντιζε να τους βλέπει γιατρός, να παίρνουν τα φάρμακά τους και να παραγγέλνει από το […]
«Πώς να τους πω δεν έχω; Δυο χρόνια άνεργος ο γιος, η νύφημ’ καθαρίζει εδώ κι εκεί, ο εγγονός φαντάρος, φέτο δίν’ η μικρή μας εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, τα ξέρεις, πώς να τους πω δεν έχω;» Γερόντισσα κυρτή, ξερακιανή, οι αυλακιές στο πρόσωπο βαθιές, χωράφι οργωμένο, ξερικό. Κάθεται απέναντί μου στο αστικό. Έξω αρχίζει να […]
Είχε καιρό να με χαϊδέψει. Παλιά, ερχόταν το βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ, καθόταν δίπλα μου, μου χάιδευε τα μαλλιά, έφερνε έναν κύκλο το πρόσωπό μου με το δάχτυλό της, γύρω γύρω εκκλησίτσα, με δυο δάχτυλα μετά έκλεινε τα βλέφαρά μου, δυο παραθυράκια, σούφρωνε ύστερα το στόμα μου, μια πορτούλα, κι έπειτα ο ήχος της καμπανούλας, […]
«ΨΥΧΗΜ» Γραμμένο με σπρέι έτσι ακριβώς, ως μία λέξη, στο πίσω μέρος πινακίδας σήμανσης, στην άκρη της ασφάλτου. Καλοκαίρι απόγευμα. Η ζέστη αφόρητη. Γυρνάω από μπάνιο στα Δίκελλα, έξω από την Αλεξανδρούπολη. Κάτι διάβασα λάθος, μάλλον. Λίγα χιλιόμετρα μετά, η ίδια λέξη, πάλι σε πινακίδα. «ΨΥΧΗΜ» H κτητική αντωνυμία «μου» ως εγκλιτική, κολλημένη στο προηγούμενο […]
