9 Χρόνια χωρίς τον Λευτέρη Βογιατζή – Φίλοι & συνεργάτες μοιράζονται στιγμές

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

κείμενο – έρευνα: Γιώτα Δημητριάδη* //

Την εβδομάδα των Παθών, στις 2 Μαΐου του 2013, έφυγε από κοντά μας ο σπουδαίος Λευτέρης Βογιατζής. Χτυπημένος από τον καρκίνο, και πριν προλάβει να επαναλάβει το “Θερμοκήπιό” του, αλλά και τον “Οιδίποδα “, άφησε την τελευταία του πνοή στο «Υγεία».

Λίγες μέρες αργότερα, ξαπλωμένος στο φέρετρό του, πάντα μέσα στο σπίτι του, στο θέατρό του, μεταμορφώθηκε στον αγαπημένο του Τίνκερ, ενώ δεν παρέλειψε να φορέσει και το μουστάκι του Ρουτ, έβαλε κλασική μουσική στο καμαρίνι και, αφού τα σκηνοθέτησε όλα στην εντέλεια, άφησε την τελευταία αυλαία να πέσει. Σήμερα, συμπληρώνονται οκτώ ολόκληρα χρόνια από εκείνο το φευγιό, που μπορεί να μην ήταν ξαφνικό, γιατί η παλιοαρρώστια είχε από καιρό χτυπήσει, αλλά ήταν επώδυνο και, για πολλούς, δυσβάσταχτο. Για το δε ελληνικό θέατρο μεγάλη ορφάνια.

Οι παραστάσεις του Λευτέρη Βογιατζή ανέβαζαν συνεχώς τον πήχη, γιατί, απλούστατα, είχε τη μαγική ικανότητα να κάνει το τέλειο τελειότερο.Αυτό το αφιέρωμα θα μπορούσε να αναλύει αυτή την καλλιτεχνική, μαγική ικανότητά του και να εξετάσει το έργο του. Σκεπτόμενη, όμως, όλα όσα μας έχει χαρίσει αυτός ο άνθρωπος, προτίμησα μια μέρα σαν κι’αυτή, με την πολύτιμη βοήθεια αγαπημένων φίλων και συνεργατών του να ανακαλύψουμε ιστορίες πίσω από τις παραστάσεις, ώστε να θυμηθούμε ή να γνωρίσουμε τον δικό τους “Λευτέρη”…

Δημήτρης Καταλειφός :“Χάρη στον Λευτέρη κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η αντιπαραβολή των γεγονότων της καθημερινής μας ζωής. Με τον Λευτέρη οι πρόβες δεν περιορίζονταν στη σκηνή του θεάτρου. Συνεχίζονταν σε σπίτια, σε δρόμους, σε ταβέρνες, οπουδήποτε. Στη «Σπασμένη στάμνα» θυμάμαι πως περπατούσαμε σε κάποιον δρόμο στο Φάληρο, ξαφνικά πετάχτηκε ένα σκυλί κι εγώ φοβήθηκα.

Ο Λευτέρης μου είπε πως ο Ρούπρεχτ, ο ρόλος που θα έπαιζα, όχι μόνο δεν θα φοβόταν, αλλά θα έπαιζε με το σκυλί και θα το γλεντούσε. Αυτή η φανταστική για τον ρόλο υπόδειξη ήταν για μένα το κλειδί, το πιο βοηθητικό κλειδί, για να μπω στην ψυχή αυτού του αγροτόπαιδου που είχα να παίξω. Και όπως ήμουν νέος και άπειρος ακόμα, χάρη στον Λευτέρη, κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η αντιπαραβολή γεγονότων της καθημερινής μας ζωής με αυτή των ηρώων μας, ώστε να τους συλλαμβάνουμε πέρα από τα λόγια και τις πράξεις που κάνουν σε ένα έργο, για τους δούμε πιο σφαιρικά ως ανθρώπους, πέρα και έξω από τη σκηνή.

Ενώ ο Λευτέρης είχε μανία με τους τονισμούς και τον λόγο, εγώ προτιμούσα την ευαισθησία και την αισθαντικότητα που του διέφευγε έξω από το θέατρο και μπορούσε να πλουτίσει τη φαντασία και το υποσυνείδητο του ηθοποιού με πολύτιμο βάθος.”

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr