Βιβλία της καραντίνας. Ο “Τρυποκάρυδος”, μια απίθανη ιστορία αγάπης

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

γράφει η Σώτια Παπαμιχαήλ // 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα που έπαιζε με μια χρυσή σφαίρα. Ήταν κι ένας άσχημος γεροβάτραχος που πλατσούριζε στα νερά μιας πηγής. Σε μια στιγμή ανέμελου παιχνιδιού, η πριγκίπισσα έριξε στην πηγή τη χρυσή της σφαίρα. Ο βάτραχος τής υποσχέθηκε πως θα τη βρει και θα τη φέρει πίσω, αν μπορούσε να του υποσχεθεί πως θα μοιραστεί, από εδώ και στο εξής, τον ύπνο και την ξύπνιο της μαζί του. Η υπόσχεση δόθηκε, η μπάλα βρέθηκε, μα ποια θέλει έναν άσχημο γεροβάτραχο στο κρεβάτι της; Εκείνος όμως την ακολούθησε, σαν μην κατάλαβαινε τα όχι και τη μη της. Ώσπου η πριγκίπισσα δεν άντεξε άλλο και τον έσπρωξε μακριά κι εκείνος έσκασε σε έναν τοίχο. Μόνο που όταν συνήλθε έγινε πρίγκιπας. Όμορφος, όσο θα ταίριαζε σε μια πριγκίπισσα του παραμυθιού. Για τη χρυσή σφαίρα δε μιλησάν ποτέ ξανά. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς ελπίζοντας. ΤΕΛΟΣ. Αυτό θα μπορούσε να είναι σε λίγες γραμμές το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς, ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ, εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ. Θα μπορούσε δηλαδή να είναι ένα παραμύθι, γραμμμένο στο ασημόχαρτο ενός πακέτου ΚΑΜΕΛ.

Θα μπορούσε, επίσης, να είναι ένα όνειρο από αυτά που δε σε αφήνουν να ξυπνήσεις, με κοκκινομάλες πριγκίπισσες, που δε χωράνε πουθενά κι όλο ρωτάνε «Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;» και βατράχους βαμμένους με καραμπογιά για τους πολλούς μα κρυφά κοκκινογένηδες για λίγους. Πολύ λίγους. Για μια μόνο κι ας μην το ξέρει ακόμα. Την πριγκίπισσα. Ναι, θα μπορούσε να είναι ένα όνειρο με βροχές βαριές και βατομουριές που θεριεύουν από τα νερά τους. Με ήλιους λαμπερούς που ανατέλλουν στη Χαβάη και δύουν σε μια ασιατική έρημο. Με ακόλαστους Άραβες, πολύχρωμες μαζορέτες, περισπούδαστους οικολόγους, ταλαίπωρα τσιουάουα. Με εξόριστους βασιλιάδες που αγαπάνε τον τζόγο και βασίλισσες που δεν ξέρουν που τους πανε τα τέσσερα. Με υπηρέτριες ευγενικής καταγωγής και παράνομες απολαύσεις. Παράνομες; Μπα, σιγά τις παράνομες. Παράνομος ήταν μόνο ο βάτραχος. Αυτός ο κακομούτσουνος που ήξερε τι θα πει νόμος και πώς είναι να ζεις κόντρα. Όχι όμως για την κόντρα αλλά απλά για να ζεις. Και μόνο ένας τέτοιος θα μπορούσε να πείσει μια πριγκίπισσα να μοιραστεί τον ύπνο και τον ξύπνιο της μαζί του. Με ένα μπαμ. Ένα μεγάλο μπαμ αρκεί. Άλλωστε ο παράνομος βάτραχος είναι και βομβιστής, γκαφατζής βομβιστής αλλά βομβιστής. ΤΕΛΟΣ.

«Ο έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος.»

Ο ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ επίσης θα μπορούσε να είναι μια πραγματεία περί έρωτος, λαγνείας, μυστηρίου, παρανομίας, ελευθερίας, αφοσίωσης, οικολογίας και αγάπης. Μια ομιλία ενός, ξεχασμένου στο χρόνο, hippie, σε μια εαρινή σύναξη της παλιοσειράς, για να θυμηθούν μέρες δόξας σε έναν αξιοπρεπή πλέον χώρο. Μια αίθουσα ξενοδοχείου που χτίστηκε εκεί που κάποτε χόρευαν ανέμελα, μασώντας τριφύλλια και άλλες πρασινάδες. Οι υπόλοιποι, μεταλλάγμενοι πλέον σε αστούς μικρομέγαλους, δε θα έπαιρναν χαμπάρι. Ώσπου η πριγκίπισσα θα σηκωνόταν μέσα από το πλήθος και θα του έλεγε «Έλα, γεροβάτραχέ μου, πάμε. Εδώ, πια, δε χωράμε.» ΤΕΛΟΣ.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr