Κάνναβη – Η ηθική και το φυτό

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Γιάννη Παναγόπουλου //

Αν, λέμε τώρα, θελήσεις να καταγράψεις το στόρυ της κάνναβης στην Ελλάδα θα ανακαλύψεις, θα συναντηθείς με ιστορίες ανθρώπων που φοβήθηκαν να μιλήσουν ελεύθερα για θέμα που τους απασχόλησε πολύ. Ανθρώπους που ψήθηκαν στον φούρνο του περιθωρίου, άσχετα αν ήθελαν να ψηθούν ή όχι. 

Η κάνναβη είναι φυτό. Δεν φταίει εκείνη αν την βγάλαμε στην αρένα του παραλογισμού των «Επιτρέπεται» ή «Απαγορεύεται» μας. Και για να είμαστε δίκαιοι, υπήρξαν χρόνια που η φαιδρή πλευρά του πράγματος είχε άπλετο χώρο έκφρασης. Θυμάσαι τη δεκαετία 1980; Αν την έζησες μπορεί να είδες τον Πάνο Μιχαλόπουλο στην μπλοκμπαστερική, δραματική ταινία, «Στροφή» (1982) να ερμηνεύει το φιλότιμο παιδί, αγνό καθαρό μηχανόβιο που παράτησε το πάθος του γιατί έπεσε στον βούρκο των ναρκωτικών, καπνίζοντας «μαύρη» για να φτιαχτεί. Ήταν η εποχή που σκηνές σαν και αυτές έπαιζαν στη λίγκα «Tης προστασίας των νέων από την μάστιγα των ναρκωτικών». Μία κακόγουστη μυθολογία. Το γράμμα του νόμου τι λέει γι’ αυτό;

Χωρίς τη χρήση κάνναβης δεν θα είχαμε Ρεμπέτικο. Χωρίς τη χρήση της ο Νίκος Φέρμας δεν θα ήταν ο καλύτερος δευτερολάκιας του ελληνικού κινηματογράφου αλλά αυτοί δεν είναι σίγουρα λόγοι να αθωώσουμε την κάνναβη, τη «χρήση» βέβαια, όχι το «φυτό». Το τελευταίο είχε και έχει αμέτρητες εφαρμογές στην καθημερινότητα όλων μας. Θα μπορούσαμε να γράψουμε τη νομοθεσία που διέπει την καλλιέργειά της σε χαρτί που θα έχει παραχθεί από εκείνη. Θα ήταν πράξη πραγματικά φιλική στο περιβάλλον αν δεχτούμε πως τέσσερα στρέμματα κάνναβης μπορούμε να παράξουμε περισσότερο χαρτί απ’ ό,τι τέσσερα στρέμματα πολύτιμων δέντρων δάσους.

Ευθέως και ευτυχώς σήμερα, όταν μιλάμε για την κάνναβή, τις χρήσεις της, δεν ανατρέχουμε στον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 1980. Αλλάξαμε προσανατολισμό. Λέμε πως η κάνναβη έχει τις παρακάτω χρήσεις: Ευφορική. Φαρμακευτική. Βιομηχανική. Και αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με το «σύγχρονο» παρελθόν του φυτού, βολτάρουμε στην εποχή που ο Αλέξανδρος Δεσύλλας, ένας δαιμόνιος βιομήχανος έστηνε, αρχικά στην Κέρκυρα, το εργοστάσιο «Καννάβεως, Λίνου και Ιούτης» που επεξεργαζόταν καννάβι και λινάρι που εισάγονταν από την Ινδία, το Πακιστάν, τις Φιλιππίνες παράγοντας, κυρίως, σκοινί.

Η παραγωγή του εργοστασίου του κάλυπτε τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς και είχε σημαντικό εξαγωγικό έργο σε όλη την Ευρώπη (υπάρχουν παραστατικά που δείχνουν εξαγωγικό έργο από τις χώρες των Βαλκάνιων ως της κεντρικής Ευρώπης). Αρχικά, ο Αλέξανδρος Δεσύλλας και μετά ο διάδοχός του Θόδωρος, σπουδαγμένος στο Παρίσι, στην Ανωτάτη Ακαδημία Εμπορικών Επιστημών της Γαλλίας, έφτιαξαν μια αυτοκρατορία παραγωγής σκοινιών και σάκων που στήριξε την ελληνική οικονομία. Μιλάμε για εποχή που το ελληνικό κράτος επιδοτούσε τους παραγωγούς κάνναβης για να καλυτερεύσουν την ποιότητα της παραγωγής τους. Στόχος ήταν να ανταγωνιστούν εκείνη της Ιταλίας. Η βιομηχανία που έστησε ο Δεσύλλας έκλεισε μαζί με πολλές άλλες, κολοσσούς της εποχής, στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr