Fragilemag

Γεράσιμος Γεννατάς: “Αμφιβάλλω, αμφισβητώ, διεκδικώ”

Γεράσιμος Γεννατάς: “Αμφιβάλλω, αμφισβητώ, διεκδικώ”
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

Συνέντευξη: Γιάννης Παναγόπουλος

Εικόνες: Ελένη Κουρή 

Βγαίνει στη σκηνή, κάθε σκηνή, όχι απαραίτητα μόνο τη θεατρική εκφράζοντας την άποψή του. Ο Γεράσιμος Γεννατάς μεταφέρει μαζί του εκείνη την καλλιτεχνική μνήμη που τολμούσε να απευθυνθεί με ευθύτητα στο κοινό, δοκίμαζε να συνομιλήσει μαζί του σε πρώτο πρόσωπο. Κάποιος αβίαστα θα μπορούσε να τον αποκαλέσει αιρετικό. Άραγε ένα επίθετο είναι αρκετό να περιγράψει έναν ηθοποιό που δεν τρομάζει στην ιδέα της αλήθειας του και δηλώνει έτοιμος να υπερασπιστεί το καλλιτεχνικό φαινόμενο που υπηρετεί με αυθεντικότητα;

Ο Γεράσιμος Γεννατάς αυτό το διάστημα πρωταγωνιστεί στην παράσταση της Φένας Παπαδόδημα «Έξοδος» στο Θέατρο Ελέρ και σκηνοθετεί την παράσταση “Έρως Μονόπτερος ο Πλάνης” στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού.

-Τι έχετε ετοιμάσει στο Θέατρο Ελέρ;  

Μια παράσταση πολύ επικεντρωμένη στη μουσική με υλικό γλώσσας, είτε μελοποιημένο είτε σε μορφή αφήγησης, που θέτει βασικά ερωτήματα. Ο τωρινός άνθρωπος φαντάζει ηττημένος. Η στιγμή που θα αναρωτηθεί αν έχει απολέσει την ψυχή του είναι παρούσα έντονα. Υπάρχει χρόνος να τη ξαναβρεί ή, αν τη χάνει, μπορεί να τη διαφυλάξει.

Εσύ τι πιστεύεις; 

Εγώ; Πως ζούμε μια μοντέρνα, πολύ σκληρή για τους ανθρώπους παγκόσμια φεουδαρχία. Υπάρχει φαινομενική ευμάρεια αλλά ουσιαστικά μιλάμε για την απίστευτη εκμετάλλευση των ανθρώπων.

-Σοβαρά στο λέω, έχω την αίσθηση πως κάθε λέξη σου είναι και μια διαφορετική ερώτηση.  

Μέσα στο έργο παρουσιάζουμε, εκτός των άλλων και αποσπάσματα της αλληλογραφίας ανάμεσα στον Σεφέρη και τον Λορεντζάτο. Την απασχολούν ερωτήματα που παραμένουν επίκαιρα. Ο Σεφέρης ήταν διπλωματικός ακόλουθος της Ελλάδας στην Τουρκία. Ζούσε στην Άγκυρα, η καθημερινότητα τού ήταν απωθητική. Δεν “ξεδιψούσε” την ψυχή του. Ταξίδευε συχνά στον τόπο καταγωγής του, την Καππαδοκία. Εκεί συναντιόταν με μια μνήμη που ήδη υπήρχε μέσα του. Εκριζώνοντας τη μνήμη χάνουμε την ψυχή μας. Ζούμε στην εποχή ενός ακήρυχτου πολέμου ανάμεσα στην πνευματικότητα των ιδεών και την απτότητα των πραγμάτων. Προσωπικά πιστεύω πως η δεύτερη νικά κατά κράτος.

-Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό; 

Όχι. Όταν επιστρέφω σε στιγμές της ιστορίας που ήταν πραγματικά δύσκολες για τους ανθρώπους, το πνεύμα ήταν η λύση. Προβαλλόταν έντονα στη ζωή για να δώσει ένα κίνητρο προς τα μπρος. Αυτό πια αμφιβάλλω αν συμβαίνει. Πιστεύω σε ένα θέατρο που είναι άρρηκτα δεμένο με την κοινωνία, που το κίνητρό του είναι εκείνη. Το θέατρο που συμβαίνει αυτή τη στιγμή και καλύπτει χρονικά και σε “μέγεθος” μεγάλο μέρος της μεταπολίτευσης, δεν επικοινωνεί με την κοινωνία…
διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο: fragilemag.gr

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X