Η Ιαπωνική τέχνη Kintsugi ως επανορθωτική εμπειρία – Μετουσιώνοντας τα ψυχικά μας τραύματα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

επιμέλεια: Αναστασία Νικολάου //

Η ιαπωνική τέχνη Kintsugi είναι μια μέθοδος επισκευής στην κεραμική με μακρά παράδοση 400 ετών, η φιλοσοφία της οποίας τιμά τη μοναδική ιστορία του χειροποίητου αντικειμένου δίνοντας έμφαση, όχι στην απόκρυψη της ρωγμής, αλλά στην ανάδειξή της.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς της τέχνης, το Kintsugi εμφανίστηκε τυχαία τον 15ο αιώνα, όταν ο σογκούν Ashikaga Yoshimasa έσπασε το αγαπημένο του μπολ τσαγιού. Το έστειλε στην Κίνα για επισκευή, απογοητεύτηκε όμως πολύ με το αποτέλεσμα. Οι μεταλλικοί σύνδεσμοι ήταν αντιαισθητικοί, οπότε οι ντόπιοι τεχνίτες βρήκαν μια άλλη λύση – γέμισαν τη ρωγμή με μια χρυσή λάκα, καθιστώντας το μπολ μοναδικό και πολύτιμο. Αυτή η επισκευή αναβάθμισε το σπασμένο μπολ που διατήρησε τη θέση του ως το αγαπημένο του σογκούν και προκάλεσε τη γέννηση μιας καινούργιας μορφής τέχνης.

•Το Kintsugi γεννήθηκε από το αίσθημα της λύπης, όταν κάτι εκλαμβάνεται ως άχρηστο, αλλά και από την ανάγκη αποδοχής της αλλαγής: οι ρωγμές γεμίζουν με ρητίνη λάκας και σκόνη από χρυσό, ασήμι ή πλατίνα. Συχνά το σχήμα τους παίρνει φυσικές μορφές όπως καταρράκτες, ποτάμια ή τοπία. Αυτή η μέθοδος μετατρέπει το αντικείμενο σε κάτι νέο, καθιστώντας το πιο σπάνιο, όμορφο και πολύχρωμο από το πρωτότυπο.

Μια τέχνη σημαντική για τον άνθρωπο

Πιθανότατα δεν περιμένετε να είναι οι άλλοι τέλειοι. Μπορεί στην πραγματικότητα να εκτιμάτε και να αποδέχεστε την ευαλωτότητα, την ευθραυστότητα, τις ατέλειες των ανθρώπων, ειδικά όταν εκείνοι μιλούν για τα τραύματά τους και παραδέχονται τα λάθη τους. Είναι απόδειξη ότι είμαστε ατελείς, ότι ωριμάζουμε, ότι επιβιώνουμε από χτυπήματα στο εγώ μας ή στη φήμη ή την υγεία μας. Μπορούμε ωστόσο να ζήσουμε για να πούμε την ιστορία. Η έκθεση των τρωτών μας σημείων, η αναγνώριση των λαθών δημιουργεί οικειότητα και εμπιστοσύνη στις σχέσεις και προάγει την αμοιβαία κατανόηση. Και ενώ ανακουφιζόμαστε, όταν οι άλλοι είναι αληθινοί, διστάζουμε συχνά οι ίδιοι να εκθέσουμε τον εαυτό μας.

Αυτό συμβαίνει επειδή προσλαμβάνουμε τις εμπειρίες των άλλων ανθρώπων από σχετική απόσταση. Αντίθετα, οι δικές μας εμπειρίες είναι πολύ συγκεκριμένες. Αυτό που συμβαίνει στους άλλους λειτουργεί περισσότερο σαν μια διδακτική ιστορία, επειδή ο πόνος της αποτυχίας δεν είναι δικός μας και η απόσταση μάς δίνει προοπτική.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr