«Hyperspace ή αλλιώς…» | Η σκηνοθέτις – συγγραφέας Δανάη Λιοδάκη αποκωδικοποιεί την παράσταση που παίζεται στο Studio Μαυρομιχάλη

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Η Δανάη Λιοδάκη γνωρίζει πού πατάει. Έχει σκηνοθετήσει και γράψει τα κείμενα της παράστασης «Hyperspace ή αλλιώς…» που ανεβάζει στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη η υποσχόμενη ομάδα b.p.m theater group. Η άποψή της για το “υπερτροφικό” παρόν της τέχνης με τους αναρίθμητους καλλιτέχνες μοιάζει να την ενδιαφέρει όσο και η ίδια η ύπαρξη του θεάτρου. Η παράστασή της, που παίζεται αυτή την περίοδο στην Αθήνα, καταπιάνεται με υπαρξιακά ερωτήματα που το παρόν μόνο επιθετικά μας προκαλεί να απαντήσουμε. Τόπος δράσης του έργου είναι η Αθήνα και μια πόλη της Γερμανίας. Ένα ζευγάρι σε κάθε τόπο, μακριά και ταυτόχρονα απελπιστικά κοντά. Οι ήρωες διαπλέκονται χωροχρονικά και διαλογικά, πότε ρεαλιστικά και πότε στο χώρο του διαδικτύου, του ονείρου και της φαντασίας. Με όση αντοχή διαθέτουν παλεύουν να στήσουν τη ζωή τους εδώ ή επιλέγουν να ξενιτευτούν ως λύση στην επισφάλεια και την ανεργία. Είναι η αστάθεια η μόνη σταθερά τους; Να μείνω ή να φύγω; Να φύγω ή να γυρίσω;

-Τι είναι νέο στο θέατρο Δανάη;
Νέο στο θέατρο δεν είναι τίποτα, όλα έχουν ειπωθεί. Ο τρόπος αλλάζει. Και αν είσαι ειλικρινής, ανοιχτός, πραγματικά δημιουργικός στην καλλιτεχνική διαδικασία, αυτό που θα παραχθεί θα είναι ένας νέος τρόπος να δεις παλιά ερωτήματα. Αρκεί να ψάχνεις πραγματικά πώς να τα δεις. Να τα κοιτάς σαν να είναι κάτι καινούργιο. Όχι να προσπαθείς να ακολουθήσεις πεπατημένες για να κάνεις μια καλή παράσταση ή μια εμπορική επιτυχία. Εμένα προσωπικά δε με νοιάζει τι είναι νέο και τι παλιό, δεν με νοιάζει να πρωτοτυπήσω, με νοιάζει μόνο να είμαι ειλικρινής. Και ας μην είναι καλό το αποτέλεσμα. Αλλά να μπορείς να πεις ότι έβαλα κάτω ένα ερώτημα και το πάλεψα να το απαντήσω με τους συνεργάτες μου και να το μοιραστώ με το κοινό.

•Με θλίβει που βλέπω γύρω μου ανθρώπους που όσο μεγαλώνουν παύουν να εκφράζονται καλλιτεχνικά. Πόσοι άνθρωποι έγραψαν ένα ποίημα ή έπαιξαν σε μια σχολική παράσταση ή σε μια μπάντα στην εφηβεία τους και μεγαλώνοντας έχασαν κάθε επαφή με αυτήν τους την πλευρά; Δεν είναι κρίμα αυτό; Να έρχεται η ενηλικίωση σαν οδοστρωτήρας της συναισθηματικής έκφρασης; Η τέχνη είναι για όλους. Την έχουμε όλοι ανάγκη.

-Όλο και περισσότεροι θεωρητικοί της τέχνης μιλούν για τη διόγκωση του πολιτιστικού φαινόμενου. Σε εσένα αυτό τι λέει;

Μακάρι να συμβαίνει αυτό. Θέλουμε κι άλλα! Κι άλλους καλλιτέχνες κι άλλα θέατρα κι άλλη μουσική. Είναι χαρά για μια κοινωνία να έχει τέτοιου είδους διαδικασίες επικοινωνίας μέσα από την καλλιτεχνική πρακτική. Απλώς πρέπει παράλληλα να παράγεται και ένας λόγος για την καλλιτεχνική παραγωγή. Ένας κοινός τρόπος να καταλαβαίνουμε το καλλιτεχνικό έργο, να το αναλύουμε και να το συζητάμε. Αλλιώς τα πράγματα γίνονται πολύ περίπλοκα και ο θεατής – στο θέατρο για παράδειγμα – μπερδεύεται. Επίσης, καλό θα ήταν μαζί με την καλλιτεχνική παραγωγή των «επαγγελματιών» να διογκώνεται και η ερασιτεχνική ενασχόληση με την τέχνη. Με θλίβει που βλέπω γύρω μου ανθρώπους που όσο μεγαλώνουν παύουν να εκφράζονται καλλιτεχνικά. Πόσοι άνθρωποι έγραψαν ένα ποίημα ή έπαιξαν σε μια σχολική παράσταση ή σε μια μπάντα στην εφηβεία τους και μεγαλώνοντας έχασαν κάθε επαφή με αυτήν τους την πλευρά; Δεν είναι κρίμα αυτό; Να έρχεται η ενηλικίωση σαν οδοστρωτήρας της συναισθηματικής έκφρασης; Η τέχνη είναι για όλους. Την έχουμε όλοι ανάγκη.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr