Κριτική | «Κλυταιμνήστρα, μουσική δωματίου για ένα όργανο»: η αυτοκρατορία της Σοφίας Χιλλ

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

 Κώστας Β. Ζήσης //

Ήταν το 1903, όταν το τότε Βασιλικό Θέατρο ανέβασε για πρώτη φορά στα νεώτερα χρόνια την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια», της οποίας το πρώτο μέρος είναι η τραγωδία «Αγαμέμνων». Την παράσταση προλόγιζε η τότε δεκαεξάχρονη Μαρίκα Κοτοπούλη (η ίδια έπαιζε και τον ρόλο της Αθηνάς στις «Ευμενίδες») απαγγέλλοντας την «Ωδή προς τον Αισχύλο» του Κωστή Παλαμά (Γιάννης Σιδέρης, «Το Αρχαίο Θέατρο στη Νέα Ελληνική Σκηνή 1817-1932», Ίκαρος 1976). Και παρόλο που αποκλειστικά μέσα από φωτογραφία της εποχής μπορούμε να έχουμε ως αίσθηση μόνο το μεγαλείο της ερμηνείας της, μπορούμε να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε την ενθουσιώδη υποδοχή που επιφύλαξε στην ηθοποιό το κοινό τότε μιας και εμείς, στο σήμερα πια, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε σε μια αντίστοιχη (τηρουμένων των χρονικών αναλογιών) ερμηνεία της Σοφίας Χιλλ σε σπαράγματα από την τραγωδία του Αισχύλου. Μια σόλο περφόρμανς, βασισμένη σε χορικά και μονολόγους της Κλυταιμνήστρας υψηλών ερμηνευτικών απαιτήσεων και απόδοσης.

«Φως της ζωής, σιωπή του θανάτου», είναι ο στίχος που επαναλαμβάνεται, δίνοντας το στίγμα και το επίκεντρο της παράστασης. Μέσα από την επιλογή των αποσπασμάτων από τα χορικά και τους μονολόγους της Κλυταιμνήστρας που «σκάλισαν» ο Κωνσταντίνος Χατζής και η Στέλλα Παπακωνσταντίνου, διακρίνουμε ακριβώς αυτήν την προδιαγραφή του Άνθρώπου να μάχεται για Ζωή, προκαλώντας Θάνατο, βγάζοντας στην επιφάνεια τον πυρήνα της τραγωδίας του Αισχύλου.

Σκηνοθετημένη από τον Κωνσταντίνο Χατζή, με την (πολύ) διακριτική συνοδεία της μουσικής του Γιώργου Κουμεντάκη παιγμένης από το γιαϊλί ταμπούρ του Ευγένιου Βούλγαρη, η Σοφία Χιλλ και η ερμηνεία της επιβάλλονται σκηνικά, θα τολμήσω να πω, ξεπερνώντας και εκμηδενίζοντας οτιδήποτε άλλο υπάρχει και διαμείβεται στη σκηνή. Τον θεατή –είναι λίγο άδικο άλλα είναι μια πραγματικότητα- παύει να τον απασχολεί ο μουσικός και ο σκηνοθέτης που βρίσκεται στο πιάνο, δεν παρακολουθεί τις πολύ όμορφες φωτογραφίες του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο που «ντύνουν» τον σκηνικό χώρο. Ξεπερνάει ακόμα και το (κουραστικό) εύρημα των φωνητικών ασκήσεων σε μουσικές κλίμακες, που προφανώς επιλέχθηκαν για να δώσουν το στίγμα της περφόρμανς και της προθέρμανσης, αλλά λειτούργησαν αρνητικά στο σύνολο.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr