“Οι Πρωτοπόροι του Ελληνικού Rock” – Ο συγγραφέας Γιάννης Αλεξίου μιλά για το νέο του βιβλίο

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο //

Αν ασχολείσαι με τη μουσική, έστω και ακροθιγώς, κάπου θα έχετε συναντηθεί. Μπορεί να ήταν κείμενό του που διάβασες σε κάποια από τις εφημερίδες ή κάποιο από τα περιοδικά ή το σάιτ που έγραψε ή γράφει. Για να μην χαθούμε στη λεπτομέρεια λέω πως δεν είναι να πιάσεις τα “αν” με τον δημοσιογράφο, συγγραφέα, συλλέκτη μουσικής Γιάννη Αλεξίου. Για κάθε “αν” που αφορά το Ελληνικό rock, εκείνος ήταν εκεί να καταγράψει, να περιθάλψει, να διασταυρώσει κάθε πληροφορία, κάθε μυστικό, όσο βαθύ και αν ήταν, που αφορούσε την πορεία του. Ο Αλεξίου κυκλοφόρησε νέο βιβλίο. Το λένε: “Οι Πρωτοπόροι του Ελληνικού Rock”. Στις 360 σελίδες του φιλοξενείται μεγάλο μέρος της ιστορίας, απώτερη και πρόσφατη, του μουσικού είδους που γεννήθηκε, εξελίχθηκε, σχεδόν αποκλειστικά, χάρη στο πείσμα των ηρώων του. Καλλιτεχνών που τάχθηκαν στην ιδέα της μουσικής, βάζοντας συνειδητά σε δεύτερο πλάνο, την αξία της λέξης “καριέρα”. Στο βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις μουσικές εκδόσεις Ogdoo Music Group, αφηγούνται τις ιστορίες τους 50 πρωταγωνιστές της ελληνικής rock σκηνής. Προσωπικότητες που άφησαν ανεξίτηλα το σημάδι τους στο είδος και αφιέρωσαν τη ζωή τους σ’ αυτό χωρίς να «λοξοδρομήσουν». Οι Δημήτρης Πολύτιμος, Αλέκος Καρακαντάς, Δημήτρης Πουλικάκος, Λουκάς Σιδεράς, Γιάννης Δρόλοπας, Socrates Drank The Conium, Πελόμα Μποκιού, Σταύρος Λογαρίδης, Κώστας Τουρνάς, Δέσποινα Γλέζου, Ηρακλής Τριανταφυλλίδης, Τάσος Φωτοδήμος, Θοδωρής Τρύφωνας, Ηλίας Ασβεστόπουλος, Τζόνι Βαβούρας, Λήτης, Γιώργος Βανάκος, Magic de Spell, Παρθενογένεσις, Κυριάκος Δαρίβας, Θοδωρής Δημητρίου, Παύλος Παυλίδης, Θάνος Ανεστόπουλος, Γιάννης Αγγελάκας, Ενδελέχεια, The Earthbound είναι κάπιοι από αυτούς. Η συνέντευξη με τον συγγραφέα ξεκινά με την “ιδέα” και το “γιατί” που τον ώθησαν να γράψει το βιβλίο αυτό. Αν το σκεφτείς και το ροκ ιδέα είναι.

-Ποια σκέψη, ποια ανάγκη σε έσπρωξε στο γράψιμο αυτού του βιβλίου;

Θέλω να αποτίσω ένα φόρο τιμής στους ατόφιους Έλληνες rockers που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο rock’n’roll. Σε αυτούς που πρόσφεραν απλόχερα το μουσικό τους ταλέντο στο rock με οποίο τίμημα. Όλα για το rock. Αυτό με έβαλε στην πρίζα. Οι περισσότεροι δεν απέκτησαν περιουσία γιατί στην Ελλάδα κανείς δεν έγινε πλούσιος παίζοντας rock και γι’αυτό πολλοί σήμερα ζουν στο ενοίκιο. Αυτοί για μένα είναι οι ήρωες μου. Εκείνοι που πίστεψαν στο κίνημα του rock και ακολούθησαν το δρόμο αυτό. Σε αυτό συναντώ ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου καθώς κι εγώ στη ζωή μου καταπιάστηκα μόνο με πράγματα που αγαπούσα και με αυτά βιοπορίστηκα πληρώνοντας βέβαια το τίμημα με χαρά και περηφάνια. Αυτή ήταν η κυρίαρχη σκέψη μου να τιμήσω όλους αυτούς τους μουσικούς και τα συγκροτήματα – και φυσικά δεν χώρεσαν όλοι σε αυτή την έκδοση – που επίσης με τίμησαν και μου αφηγήθηκαν τη ζωή τους χωρίς να κρατούν ζυγαριά στα χέρια και χωρίς να μασάνε τα λόγια τους.

-Γράφοντας ακούς μουσική;

Όταν γράφω κάποιες φορές ακούω μουσική και κάποιες όχι. Όταν βάζω ένα δίσκο στο πικάπ – ακούω μουσική πάντα με τον παραδοσιακό τρόπο – το κάνω για να πυροδοτήσω το γράψιμό μου και να εμπνέομαι, αλλά πάντα επικεντρώνομαι στο γραπτό μου, στην οθόνη και στο πληκτρολόγιο δηλαδή και η μουσική με διαπερνά χωρίς να την τραγουδώ. Τώρα αναφορικά με το βιβλίο ήταν αδύνατο να γράφω και ν’ ακούω και μουσική, καθώς οι απομαγνητοφωνήσεις δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Κάποια μέρη του βιβλίου που δεν χρειαζόταν να πατήσω το play του ψηφιακού μου κασετοφώνου γράφτηκαν με μουσική συνοδεία και μάλιστα ηλεκτρική. Σχεδόν πάντα, όταν βάζω μουσική και παράλληλα γράφω, είναι δυνατή και ηλεκτρική και όχι χαμηλόφωνη και ακουστική.

-Ποια ήταν η συναυλία ελληνικού ροκ συγκροτήματος που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Η πρώτη που μου έρχεται αυτή την στιγμή στο μυαλό είναι η συναυλία των πάνκηδων Λόγω Ανωτέρας Βίας, σε μουσικό πρωινό στο Μίλωνα, περί τα μέσα των 80s λόγω της φιγούρας του τραγουδιστή τους Άγη Καραπαλκάκη, που βγήκε στο μικρόφωνο με ξυρισμένο κεφάλι και πυτζάμες! Άσπρες με λεπτές μαύρες λωρίδες! Αυτό είναι!

-Κάποτε η στάνταρ κόντρα ανάμεσα στις ελληνικές ροκ μπάντες ήταν αν θα τραγουδούσαν με ελληνικό ή αγγλόφωνο στίχο. Εσύ τι λες γι΄αυτό; Με ποιον τύπο ελληνικού ροκ ταυτίζεσαι περισσότερο;

Πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή και δεν θα μπορέσω να την απαντήσω με ακρίβεια. Το ίδιο λατρεύω ελληνόφωνα και αγγλόφωνα τραγούδια. Το ίδιο ανατρίχιασα όταν άκουσα το «Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη» του Δημήτρη Πουλικάκου και το «Mr. WC» των Socrates. Ωστόσο στις κασέτες με συλλογές που έγραφα σε φίλους υπερτερούσε αυθόρμητα το ελληνόφωνο. Το ίδιο θα συμβεί αν κάνω μια μέρα αφιέρωμα στο Ελληνικό rock παίζοντας δίσκους από τη συλλογή μου. Η αγάπη μου για το ελληνικό rock ξεκίνησε γιατί ήταν κατανοητός – τουλάχιστον στο βαθμό που μπορώ να τραγουδήσω – ο ελληνικός στίχος γιατί δεν ήταν τέλεια τα αγγλικά μου. Έτσι, αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω εντελώς στα ξένα τραγούδια, μου το έδινε ο Παύλος Σιδηρόπουλος κι ας μην καταλάβαινα τι εννοούσε λέγοντας «αν μέσα από τ’ άντερά σου σκούζει το όρνιο που σου τρώει τα σωθικά», μ’ άρεσε όμως να το τραγουδώ ακούγοντας τον ηλεκτρικό ήχο των Απροσάρμοστων, όπως και την εκπληκτική μουσική που έπαιζαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες με τα φοβερά λόγια του Τζιμάκου που μου τρέλαιναν το μυαλό…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr