Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας και η “κανονικότητα”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Το ρεπορτάζ είναι αμείλικτο. Προβάλλεται ως δεμένο. Σοκαριστικές είναι οι εξελίξεις που έρχονται στο φως σχετικά με τη υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου, που βάζουν στο «κάδρο» και τον ίδιο τον πατέρα Αντώνιο, που είναι η «ψυχή» της δομής.

Σύμφωνα με δημοσίευμα, οι αρχές έχουν στα χέρια τους δέκα καταθέσεις για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων, ξυλοδαρμούς αλλά και «μαύρη» εργασία σε δομές της Κιβωτού του Κόσμου. Οι καταθέσεις που έχουν στα χέρια τους οι Αρχές στοχεύουν το πρόσωπο του αλλά και τριών ατόμων, τα οποία ο 19χρονος που πρώτος κατήγγειλε την φρίκη στην δομή τα αποκαλεί «υπηρέτες» του πατήρ Αντώνιου.

Το πρωί της περασμένης Τετάρτης, ο 19χρονος βρέθηκε στον 8ο όροφο της ΓΑΔΑ για να καταθέσει. Ο Πατέρας Αντώνιος είναι άνθρωπος που τα περάσματά του από τα μίντια προβάλλονταν -πάντα- εντός ιδιαίτερου πλαισίου. Ενσάρκωνε τον άνθρωπο που εκπροσωπούσε τη χαμένη μας συνείδηση. Του ρασοφόρου που λειτουργούσε ως συμπλήρωμα των κρατικών δομών που αδυνατούν να φροντίσουν ανήλικα παιδιά, αγνές ψυχές. Και μπορεί αυτή τη στιγμή ο ίδιος να φέρεται ως πρωταγωνιστής μιας αρνητικής δημοσιότητας όμως σε αυτό το δράμα πρωταγωνιστές είναι τα ίδια τα παιδιά. Τι μπορούμε να πούμε γι’ αυτά;

Τα παιδιά που βιώνουν συνεχές στρες, τραυματικά γεγονότα ή χρόνια κακοποίηση αναπτύσσουν δυσκολίες στη διαχείριση του νευρικού τους συστήματος. Μερικοί από τους μεγαλύτερους προγνωστικούς παράγοντες ενός απορρυθμισμένου νευρικού συστήματος περιλαμβάνουν την παιδική κακοποίηση, την παραμέληση, την υποτίμηση, τη φτώχεια, το να έχεις ένα μέλος της οικογένειας με παραμελημένη ψυχική υγεία, να μεγαλώνεις σε ένα βίαιο σπίτι ή γειτονιά ή να επιζείς μετά από μια φυσική καταστροφή.

•Όταν μεγαλώνουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες και τις προσλαμβάνουμε ως “κανονικότητα”, πιθανότατα δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη ζημιά που έγινε παρά χρόνια – ίσως δεκαετίες – αργότερα. Αυτό είναι το θέμα του τραύματος, ειδικά όταν το χρόνιο τραύμα χαρακτηρίζεται ως «φυσιολογική κατάσταση» στα αναπτυξιακά μας χρόνια.

Δεν αντιλαμβανόμαστε την παθογένεια του περιβάλλοντός μας. Δεν παρατηρούμε πόσο ανήσυχοι είμαστε πριν πέσουμε για ύπνο το βράδυ ή ότι η αναπνοή μας είναι γρήγορη και ακανόνιστη. Δεν παρατηρούμε ότι η συμπεριφορά μας βασίζεται στην αντίδραση και τον τρόπο επιβίωσης αντί της συνειδητής πρόθεσης. Δεν κάνουμε τη σύνδεση ότι οι εφιάλτες και η υπνοβασία δεν είναι «τυπικές» παιδικές συμπεριφορές ή ότι το να κρυβόμαστε στην ντουλάπα μας διαβάζοντας το βιβλίο μας και να ελπίζουμε να εξαφανιστούμε δεν είναι προτιμότερο από το να κάνουμε παρέα με τα παιδιά της γειτονιάς.

Ως ενήλικες, καταλήγουμε να εμπλακούμε σε σχέσεις με ανθρώπους που δεν έχουν θεραπεύσει τον δικό τους πόνο, κάτι που ενισχύει τον δικό μας. Ωστόσο, είμαστε ακόμα κολλημένοι σε αυτά τα μοτίβα ως “συνήθη”. Το τοξικό συγχέεται με το ασφαλές επειδή είναι γνωστό. Η ηρεμία και η ησυχία αποφεύγονται και το χάος επιδιώκεται γιατί είναι οικείο. Η αυθεντικότητα φαίνεται ύποπτη και η ευαλωτότητα χαρακτηρίζει τον συναισθηματικό μας κόσμο…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr