Θέατρο – Συνέντευξη | Ο Χρήστος Σπανός προσέχει πάντα τι κουβαλάει στο Backpack του

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος //

Ο Χρήστος Σπανός αγαπάει πολύ αυτό που κάνει. Εκπέμπει πίστη στη θεατρική ερμηνεία με απόλυτη συνειδητότητα τού τι δηλώνει, τι ερμηνεύει, όσα νιώθει ερμηνεύοντας. Μόνο καλά για τον ηθοποιό που κοιτώντας τον λες πως στην περίπτωσή του ο χρόνος ξεχάστηκε. Πόσο διαφορετικός δείχνει σήμερα από τους ρόλους που ερμήνευσε σε θέατρο και τηλεόραση στα μέσα στις δεκαετίας του 1990; Ο Χρήστος Σπανός με την Φαίη Ξυλά πρωταγωνιστούν στην παράσταση Backpack του Σπύρου Μιχαλόπουλου, σε σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Παπαχαραλάμπους που ανεβαίνει στο Θέατρο 104. Το σενάριο του έργου αφορά την παράδοση μιας τσάντας που το πολύτιμο περιεχόμενό της φέρνει σε σύγκρουση τις προσδοκίες, τις ανασφάλειες, το “είναι” και το εγώ δύο διαφορετικών, φαινομενικά, ανθρώπων. Η πρώτη ερώτηση έρχεται αυτόματα ως συνέχεια της παράστασης που πρωταγωνιστεί. Έχεις μεταφέρει ποτέ Backpack με πολύτιμο περιεχόμενο;

-Σου έχει τύχει ποτέ στην πραγματική ζωή να μεταφέρεις backpack με πολύτιμο υλικό; Να ζήσεις δηλαδή κάτι από το σενάριο του έργου που παίζεται στο 104;

Με πας πολλά χρόνια πίσω. Το 1997 ήμουν στο τρίτο έτος της σχολής του εθνικού. Ταξίδεψα Σαββατοκύριακο στη Βουλγαρία για τα γυρίσματα μιας ελληνικής ταινίας. Πήγα, έκανα τις σκηνές μου, μια χαρά. Ετοιμαζόμουν να γυρίσω Αθήνα όταν ο σκηνοθέτης με παρακάλεσε να πάρω μαζί ένα μέρος του φιλμ που είχε, για να το παραδώσω σε συνεργάτη του. Δέχτηκα, φυσικά, να κάνω την εξυπηρέτηση. Το έβαλαν σε ένα backpack, μαζί με χαρτιά υπογεγραμμένα και σφραγισμένα για να μην περάσει το φιλμ από τις ακτίνες x-ray του αεροδρομίου και υποστεί κάποια αλλοίωση. Πήγα στο αεροδρόμιο, έφτασα στις ακτίνες x-ray, τους εξήγησα στα αγγλικά ότι κουβαλάω φιλμ-πολύτιμο υλικό ταινίας, πως δεν πρέπει να περάσει από ακτίνες, τους δείχνω τα χαρτιά που είχα μαζί μου. Μου μιλούσαν στη γλώσσα τους (βουλγάρικα) δεν καταλάβαινα λέξη και μετά από 10 λεπτά βρέθηκα σε μια μικρή αίθουσα. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να καταλάβω ήταν η λέξη dollars. Πρέπει να μου την είπαν πάνω από 20 φορές. Δολάρια δεν είχα στο πορτοφόλι μου, είχα 20 χιλιάδες δραχμές, τις έδωσα και έτσι με άφησαν ελεύθερο να πάω στην πτήση μου αφού βέβαια περάσανε το φιλμ από τις ακτίνες. Έφτασα στην Αθήνα, παρέδωσα το φιλμ στον συνεργάτη του σκηνοθέτη, εξήγησα την περιπέτειά μου, την ανησυχία μου για το φιλμ, έκανα αναφορά για ό,τι μου συνέβη στο αεροδρόμιο και περίμενα να μάθω μετά από μέρες με τεράστια αγωνία αν το φιλμ είχε υποστεί κάποια βλάβη. Το φιλμ τελικά δεν έπαθε τίποτα κι εγώ έμαθα το μάθημά μου. Να μην ξαναμεταφέρω κάτι που δεν μου ανήκει.

-Τελευταία όλο και περισσότερο απολαμβάνω έργα γραμμένα από Έλληνες συγγραφείς. Θεωρώ πως με φέρνει σε άμεση επαφή με την υπόθεση του έργου. Άσε που πια κουράστηκα να ακούω μεταφρασμένα έργα ξένων συγγραφέων που οι ήρωές τους ονομάζονται Τζιμ, Τζορτζ, Τζον, Ντέιβιντ, Κάθριν, Έιμι κτλ. Πιο οικεία μπορεί ν’ ακουστεί στ’ αυτιά μου το Χριστίνα, Σπύρος, Νίκος. Τι λες εσύ για όλα τα παραπάνω;

Ευτυχώς αξιόλογα έργα υπάρχουν. Και ξένα και ελληνικά. Δεν έχει σχέση σε ποια γλώσσα είναι γραμμένα. Το ζήτημα είναι να αφορούν τον κόσμο.

•Τα σόσιαλ είναι πια μέρος της ζωής μας. Και της δουλειάς μας. Περισσότερο χαζεύω στο ίνσταγκραμ και στο τουίτερ. Με το ίνσταγκραμ κολλάω καμιά φορά γιατί από μικρό παιδί μου άρεσε να βλέπω φωτογραφίες. Ανεβάζω κι εγώ και προσωπικές και επαγγελματικές στιγμές. Μ’ αρέσει αυτού του είδους η επικοινωνία. Μέχρι εκεί όμως. Κανένα άγχος να υπάρχω μέσα από αυτό...

διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο: fragilemag.gr