Το θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2022: οι παραστάσεις – σκέψεις, σχόλια και προβληματισμοί

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κώστας Β. Ζήσης

Όλα χτες  στην Πειραιώς 260 έμοιαζαν όπως πριν δυο χρόνια, πριν προκύψει η πανδημία και η επιβολή υγειονομικών πρωτόκολλων απαγορευτικών για δημόσιες συναθροίσεις. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ,  για τρίτη χρονιά  στη θητεία της παρουσίασε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ήταν η πρώτη φορά όμως που το έκανε ζωντανά παρουσία συντελεστών και δημοσιογράφων  του πολιτιστικού ρεπορτάζ, στο πλαίσιο συνέντευξης τύπου

Εκεί ήταν και η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Λίνα Μενδώνη και  ο Υφυπουργός Πολιτισμού κ. Νικόλας  Γιατρομανωλάκης, όπου ανακοίνωσαν  την συμφωνία απαλλοτρίωσης  από την Εθνική Τράπεζα του παλαιού εργοστασίου Τσολάκογλου στην Πειραιώς 260, ώστε να περιέλθει ο χώρος στην κτήση του Υπουργείου Πολιτισμού και να φιλοξενηθούν εκεί πλέον και οι διοικητικές υπηρεσίες του Φεστιβάλ Αθηνών.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, παρουσίασε τη φετινή οπτική ταυτότητα του Φεστιβάλ, αποτέλεσμα της έμπνευσης και της συνεργασίας του εικαστικού Γιάννη Βαρελά με το G-Design Studio στους οποίους ανατέθηκε η δημιουργία της. Οπτική ταυτότητα που ανακαλεί στο μυαλό καλοκαίρι, ξεγνοιασιά και διακοπές.

Πολυποίκιλο το πρόγραμμα, με μουσική σε όλα τα είδη, θέατρο, κινηματογράφο, όπερα, χορό, βιβλίο.  Με απουσία είναι η αλήθεια των εικαστικών τεχνών, ένα πρόγραμμα που φαίνεται περισσότερο σφιχτό (τουλάχιστον από το περσινό απλωμένο) αν και από μια πρώτη ματιά, δείχνει περισσότερο εσωστρεφές, με φανερή την απουσία δράσεων στην πόλη. Οι παραγωγές όλες επικεντρώνονται αποκλειστικά στην Πειραιώς 260 και στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού σε ό,τι αφορά την Αθήνα και στα δύο θέατρα της Επιδαύρου.

Το θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το 2022

Μια ειδική αναφορά στο πρόγραμμα των θεατρικών παραστάσεων θα κάνουμε σε αυτό το αφιέρωμα, ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στις παραστάσεις και στους συντελεστές που ανακοινώθηκαν και βάζοντας κάποιο προβληματισμό για την κατάρτισή του.

Το βασικότερο σημείο που εντοπίζει κανείς είναι η επαναληπτικότητα στα επιλεγμένα έργα και παραστάσεις. Θα δούμε δύο παραστάσεις «Αντιγόνης» (μιας ήδη χιλιοπαιγμένης και χιλιοαναγνωσμένης τραγωδίας) σε Πειραιώς 260 και Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, δύο παραστάσεις της «Άλκηστις» (της τραγωδίας του Ευριπίδη που και η ίδια η κ. Ευαγγελάτου είχε παρουσιάσει πριν μερικά χρόνια) και δύο παραστάσεις «Αίαντα» σε Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου και Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Βεβαίως το ένα σκέλος περιλαμβάνει σύγχρονες μετεγγραφές των αρχαίων τραγωδιών, αλλά αυτό δεν αναιρεί την υποψία ενός μονότονου ρεπερτορίου το οποίο μάλλον φανερώνει μια αμηχανία για τον τελικό αποδέκτη του. Γιατί, αν από τη μια , το σκεπτικό υιοθέτησης ενός τέτοιου προγραμματισμού είναι ο εποικοδομητικός διάλογος που επιχειρείται να ανοίξει για το αρχαίο δράμα ανάμεσα σε δύο διαφορετικής υφής ταυτόχρονες παραστάσεις του ίδιου έργου, από την άλλη μήπως θα πρέπει να μας προβληματίσει ποιους αφορά και σε ποιους απευθύνεται; Ένας τέτοιος διάλογος μπορεί να ακούγεται ενδιαφέρων για ηθοποιούς, σκηνοθέτες, κριτικούς και θεωρητικούς του θεάτρου, αλλά μπορεί να αφορά ένα θεατρικό κοινό που σε αυτές τις δύσκολες μέρες προσμετρά και άλλους παράγοντες (κυρίως οικονομικούς) για την επιλογή της παράστασης που θα παρακολουθήσει;

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr