Ψυχολογία – Δεν είμαι το σώμα μου, η αλήθεια του καθρέπτη

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ένα χαρακτηριστικό συναίσθημα όταν βλέπει κανείς ένα αγαπημένο μυθιστόρημα να μετατρέπεται σε ταινία, είναι η αμηχανία. Μπορεί να μη μας αρέσουν οι πρωταγωνιστές ή να τους βρίσκουμε υπερβολικά όμορφους, ωστόσο απέχουν από αυτό που φανταζόμασταν, όταν διαβάζαμε το βιβλίο. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι η Άννα Καρένινα του Τολστόι ή ο Γκάτσμπυ του Σκοτ Φιτζέραλντ θα έμοιαζαν με την Κίρα Νάιτλι ή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Όταν διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα, δεν φανταζόμαστε απαραίτητα πώς θα φαίνονταν οι ήρωές του. Η ταυτότητά τους είναι απαλλαγμένη από την τυραννική απαίτηση για ένα πρόσωπο. Είμαστε ελεύθεροι να τους «δούμε» στο σύνολό τους, γιατί δε χρειαζόμαστε να τους απεικονίσουμε συγκεκριμένα. Η εμφάνισή τους είναι ρευστή, όχι απόλυτα συγκεκριμένη, έτσι ώστε να έχουν πολλές διαφορετικές αποτυπώσεις στο φαντασιακό τού κάθε αναγνώστη.

 

Η αίσθηση της αμηχανίας που έχουμε στον κινηματογράφο μπορεί να βιωθεί και πολύ πιο προσωπικά, στις ιδιωτικές μας στιγμές, όταν αντικρίζουμε το ίδιο μας το είδωλο στον καθρέπτη. Εκεί βλέπουμε τον εαυτό μας όχι όπως τον σκεφτόμαστε, αλλά όπως εκείνος μάς πληροφορεί πως είμαστε.

Κάποιοι ίσως είμαστε επιρρεπείς στο να κοιτάζουμε το είδωλό μας και να σκεφτόμαστε – ακόμα κι αν δε μισούμε την εμφάνισή μας- ότι τα χαρακτηριστικά μας είναι με πολλούς τρόπους εξαιρετικά άπιστα ως προς το πώς αισθανόμαστε ότι είμαστε. Όπως και με έναν χαρακτήρα σε ένα μυθιστόρημα, γνωρίζουμε τον εαυτό μας στο παρηγορητικό φως του μυαλού, όπου δεν θέτουμε αυστηρά όρια και δεν βγάζουμε απόλυτα συμπεράσματα για το ποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε.
Δίνουμε κατά κάποιον τρόπο στον εαυτό μας μια ευρυχωρία στο ποιος είναι και πώς μοιάζει.

Γνωρίζουμε ότι έχουμε χίλιες διαθέσεις, ότι είμαστε ένα εκπληκτικό μείγμα ευγένειας αλλά και εγωισμού, καλού και κακού, μπερδεμένου και καθαρού βλέμματος. Γνωρίζουμε ότι έχουμε άπειρες δυνατότητες και ότι σχεδόν κάθε μορφή ζωής που ζει και αναπνέει στη γη έχει κάποια ηχώ μέσα μας. Πόσο μπερδεμένο, λοιπόν, να κοιτάζουμε στον καθρέφτη και να παρουσιάζουμε αόριστα ένα και μόνο άτομο, με μια κυρίαρχη έκφραση, μια μάλλον σοβαρή μύτη, δύο μάτια γεμάτα απορία και ένα ζευγάρι επιφυλακτικών χειλιών. Η αίσθηση της αμηχανίας που έχουμε στον κινηματογράφο μπορεί να βιωθεί και πολύ πιο προσωπικά, στις ιδιωτικές μας στιγμές, όταν αντικρίζουμε το ίδιο μας το είδωλο στον καθρέπτη. Εκεί βλέπουμε τον εαυτό μας όχι όπως τον σκεφτόμαστε, αλλά όπως ο καθρέπτης μάς πληροφορεί πως είμαστε.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr