Το παρασκήνιο πίσω από το «ΟΧΙ» στο τελεσίγραφο Μουσολίνι (pics)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ο «εθνικός κυβερνήτης» των μεν που για τους δε ήταν «άρχων του κακού»

«Alors, c’ est la guerre» (λοιπόν, έχουμε πόλεμο), αποκρίθηκε ο Ιωάννης Μεταξάς στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι που του επέδωσε ο πρεσβευτής της Ιταλίας, Emanuele Grazzi, ανοίγοντας ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Το τελεσίγραφο από τον Ιταλό Πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι έφτασε στα χέρια του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940.

Ο Μουσολίνι ζητούσε να επιτρέψει η Ελλάδα τη διέλευση του ιταλικού στρατού που θα καταλάμβανε στρατηγικές ελληνικές θέσεις. Τα πρώτα λόγια του Μεταξά ήταν Alors, c’est la guerre» ήταν τα λόγια του. Δηλαδή  «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο».

Σύμφωνα με τη «Μηχανή του Χρόνου», τρεις ημέρες μετά από την έναρξη του πολέμου στην Ελλάδα, ο Μεταξάς εξήγησε στους εκδότες και σε σημαντικούς  δημοσιογράφους τους λόγους της απόφασής του. Πρώτα αναφέρθηκε στην προσπάθεια να κρατήσει τη χώρα ουδέτερη και μακριά από τις πολεμικές συρράξεις.

Στη συνέχεια, τόνισε τους παράγοντες που τον οδήγησαν στο μεγαλοπρεπές «ΟΧΙ». Αυτοί ήταν γεωπολιτικοί, στρατιωτικοί, αλλά και κοινωνικοί.

Ο Μεταξάς θεωρούσε ότι το ΝΑΙ θα ισοδυναμούσε με ακρωτηριασμό της χώρας: «Για να αποφύγουμε τον πόλεμο θα έπρεπε να γίνουμε εθελόδουλοι και να πληρώσουμε με άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδας για ακρωτηριασμό από την Ιταλία και το αριστερό χέρι θα μας το έκοβε η Βουλγαρία. Φυσικά, δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι σε μια τέτοια περίπτωση, οι Άγγλοι θα έκοβαν τα πόδια της Ελλάδας. Και με το δίκιο τους. Καθώς είναι κυρίαρχοι στην θάλασσα, δεν θα παρέλειπαν, αφού έβλεπαν την υποδούλωση της Ελλάδας να καταλάβουν την Κρήτη και άλλα νησιά μας, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντά τους.

 

Σύμφωνα με τον Μεταξά η ιταλική εισβολή θα χώριζε την Ελλάδα στα τρία:

• Το πρώτο τμήμα θα ήταν η επίσημη θέση της Αθήνας, η οποία για να αποφύγει τον πόλεμο θα είχε γίνει υπόδουλη. (Εννοεί, αν είχε δεχθεί το τελεσίγραφο)
• Δεύτερον θα υπάρχει η πραγματική Ελλάδα. Η παμψηφία δηλαδή της κοινής γνώμης που ποτέ δεν θα αποδεχόταν την υποδούλωση του Έθνους, η οποία ισοδυναμεί με εθνικό ακρωτηριασμό και οριστική ατίμωση και εκμηδένιση του Ελληνισμού.
• Τρίτον τέλος, θα προκύψει μια Ελλάδα η οποία θα δημιουργούνταν, στο όνομα της δημοκρατίας φυσικά, από προστατευμένους του βρετανικού στόλου στην Κρήτη και τα άλλα νησιά. Αυτή θα είχε την εύνοια της Αγγλίας στην οποία θα δινόταν το δικαίωμα να επεμβαίνει και στο Εθνικό Δίκαιο..»

Ο τότε Πρωθυπουργός θεωρούσε αναπόφευκτο να γίνει μια ελεύθερη Ελλάδα με έδρα της κυβέρνησης την Κρήτη που πίστευε ότι οι Βρετανοί θα μπορούσαν να την υπερασπιστούν. Έχει μεγάλη αξία να παρατηρήσουμε ότι η ανάλυσή του έγινε δυο μέρες μετά τη κήρυξη του πολέμου, όταν ακόμη δεν γνώριζε ότι ο ελληνικός στρατός θα κατατρόπωνε τους Ιταλούς.

Τότε ανησυχούσε για τον ενθουσιασμό του λαού και φοβόταν ότι οι Έλληνες θα απογοητεύονταν από την υποχώρηση που προέβλεπε το σχέδιο του ΓΕΣ. Φυσικά, δεν γνώριζε ότι ο Κατσιμήτρος θα το αγνοούσε και θα έβγαζε διαταγή που απαγόρευε κάθε υποχώρηση, αντίθετα με τις εντολές του επιτελείου, που είχε σκοπό να αντισταθεί σε πιο ευνοϊκή θέση.