~Χριστούγεννα σαν Άνθρωποι ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

«Πώς να τους πω δεν έχω;
Δυο χρόνια άνεργος ο γιος, η νύφημ’ καθαρίζει εδώ κι εκεί, ο εγγονός φαντάρος, φέτο δίν’ η μικρή μας εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, τα ξέρεις, πώς να τους πω δεν έχω;»
Γερόντισσα κυρτή, ξερακιανή, οι αυλακιές στο πρόσωπο βαθιές, χωράφι οργωμένο, ξερικό. Κάθεται απέναντί μου στο αστικό. Έξω αρχίζει να ρίχνει χοντρή ψιχάλα. Έχω πριν κάνα μήνα μετακομίσει σε χωριό, λίγα χιλιόμετρα απ’ την πόλη, για πιο φτηνό ενοίκιο, κι είπα να δοκιμάσω τη συγκοινωνία.
Αραδιασμένες γύρω απ’ τη γριά σακούλες πλαστικές, φαίνονται κρέατα απ’ τη μια, μπρόκολα, λάχανα, αντίδια, μήλα και μανταρίνια, απ’ τις άλλες. «Πώς να τους πω δεν έχω; Χριστούγεννα έρχονται, να μαγειρέψω χοιρινό, να φτιάξω καμιά πίτα, ν’ ανάψω και τη σόμπα απ’ το πρωί, να βρουν ζεστά σαν έρθουν, να δώσω χαρτζιλίκι στα παιδιά, να πάρω δώρο καμιά μπλούζα στο Χρηστάκι μας για τη γιορτή του». Κοιτάζει προς τα μένα. Θα ’ναι καμιά συγχωριανή γειτόνισσα, κάπου θα με είδε στο χωριό και με αναγνώρισε. Σε μένα πάλι όλες ίδιες φαίνονται, ηλικιωμένες με μαντίλες και με μαύρα ρούχα. Αλλά πού στο καλό να ξέρω τόσες λεπτομέρειες γι’ αυτήν και τους δικούς της; Έχει σταυρώσει τα χέρια στο στήθος και στην αριστερή της χούφτα κρατά φωλιασμένα τα δάχτυλα του δεξιού. Γυρνάω το κεφάλι μου αλλού, από αμηχανία πιο πολύ παρά από διακριτικότητα. Σε λίγο κατεβαίνω. Το βλέμμα της είναι ακόμη καρφωμένο στο μέρος που καθόμουνα. Μάλλον χαζεύει τον καιρό απ’ παράθυρο. Το αριστερό της χέρι απαλά χαϊδεύει το δεξί, σα να πονούν τα δάχτυλά του ή να κρυώνουν. Λες και μιλάει τώρα στη βροχή: «Κι εσύ αυτό θα έκανες, το ξέρω, ήσουν καλός, τι να την κάνεις, θα μου έλεγες, δώσ’ την να πάει στην ευχή, να κάνετε Χριστούγεννα σαν άνθρωποι, σάμπως έχεις ανάγκη από μια βέρα για να με θυμάσαι;»

Σπύρος Κιοσσές
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη