Eretiki κριτική της ταινίας “Ferrari” του Μάϊκλ Μαν

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Αυτό που μεταδίδει η ταινία των Μάϊκλ Μαν (σκηνοθεσία) και Πιέτρο Σκάλια (μοντάζ) στον Σινεφίλ, είναι το αδιαπραγμάτευτο Όνειρο του Έντζο Φερράρι για αυτούς τους αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων. Όσο επικίνδυνοι ή ακόμη και εφιαλτικοί και να ήταν!

Η -κατά στιγμές- απόδοση της ταχύτητας και μηχανικής στο έργο επιτελεί κινηματογραφικά τον ωριμότερο σκοπό της, για να ανταποκριθεί στους επιθυμητούς χρόνους και χώρους, που αντικατοπτρίζουν σταθερά και εμφανέστερα τις προσδοκίες, τους εγωισμούς και τους υπολογισμούς του κεντρικού ήρωα Έντζο, εντός και εκτός δρόμων.

Και αυτό σωστά γίνεται, διότι ο ρόλος Έντζο αποτελεί τον ίδιο τον κινητήρα της ταινίας! Υπάρχει δηλαδή διαρκής συναισθηματική ταχύτητα και ψυχολογική ανατροφοδότηση, στην κινηματογραφική μηχανή αυτού του έργου.

Αυτή η συναισθηματική αποτύπωση της παθιασμένης δίχως όρια τρομακτικής περσόνας Έντζο, φέρνοντας σε δεύτερη μοίρα τον ανθρώπινο παράγοντα και βουβαίνοντας τον ευσυνείδητο θεατή, μέσα στο έργο διαθέτει πολύ περισσότερη δυναμική, από τις στιγμές οδήγησης και αυξημένης ταχύτητας. Και ο Μάϊκλ Μαν, το ήξερε καλά αυτό!

Ανάλυση

Γενικώς…

Η ταινία είναι βασισμένη στο βιογραφικού χαρακτήρα βιβλίο “Enzo Ferrari: The Man, the Cars, the Races, the Machine” (1991), που έγραψε ο δημοσιογράφος Μπροκ Γέϊτς. Νομίζω όμως, ότι έχει πραγματικά περισσότερη σημασία να εστιάσουμε καθαρά στην ίδια την αισθαντική κινηματογραφική δημιουργία, που έχουμε ενώπιόν μας.

Το κινηματογραφικό σενάριο του Τρόϊ Κένεντι Μάρτιν (ο ίδιος απεβίωσε το 2009), έχει ενδιαφέρον και μεταφέρει καλά στον θεατή το κωμικοτραγικό στοιχείο μεταξύ της ταραχώδους ασυμφωνίας στο παντρεμένο ζεύγος, Έντζο και Λάουρα Φερράρι. Ακόμη, ίσως και η σεναριακά εγκεφαλική συσχέτιση της θρησκείας με την βιομηχανοποιημένη, βολική ευλογία του κινητήρα των απογειωμένων αυτών αυτοκινήτων να έχει επίσης ενδιαφέρον. Σε σχέση πάντα με την κουλτούρα των Ιταλών και την ανάλαφρη έως διδακτική, κινηματογραφική αυτή πινελιά. Μαζί με την ενδεχόμενη χειραγώγηση του ιερέα από τον Έντζο, βεβαίως.

Έπειτα όμως, η αδιευκρίνιστη σύντομη προσφώνηση “κομεντατόρε” (διοικητής) δεν επεξηγεί με το σενάριο του έργου, εάν έχει να κάνει με αληθινή ντροπή που ένιωθε ή όχι ο Έντζο, επειδή ο μουσολίνι (σκοπίμως χωρίς κεφαλαίο πρώτο γράμμα τα ονόματα φασιστών-δολοφόνων-ναζιστών & υπόλοιπης κουστωδίας, προς αποδιδόμενη απαξίωση) στο μακρινό παρελθόν βάλθηκε να του χρεώσει νίκες αγώνων οδήγησης με εθνικιστικό πρόσημο. Κάτι με το οποίο, άραγε τελικά ο Έντζο Φερράρι ουδέποτε ταυτιζόταν; Έγινε τότε παρελθοντικά ο ίδιος αντικείμενο εκμετάλλευσης για φασιστική προπαγάνδα; Έκανε τότε στο παρελθόν ο ίδιος συμμαχία με τους φασίστες, για να ρυθμίσει τις δουλειές του; Κάποιες πηγές εκτός ταινίας στο διαδίκτυο δείχνουν, ότι μπορεί να ισχύουν και τα δύο…

Πάντως, αυτό για τη μακρινή νιότη του ρόλου όφειλε να το επεξηγήσει καλύτερα το έργο…Αργότερα όμως, σε άλλο θέμα για το μακρινό παρελθόν, η αλλιώτικη λακωνική σεναριακή αναφορά για την απόρριψη πρόσληψης από την Φίατ, στις τότε φιλοδοξίες του ακόμη πιο νεαρού Έντζο, κάλυψε ωραία εκείνο το άγνωστο κενό της νιότης του. Από εκεί και πέρα, δεν έχουμε να εξετάσουμε κάτι άλλο για το σενάριο. Καθότι τούτο το έργο εκφράζει την απόλυτη αισθαντικότητά του, εξαιτίας άλλων κινηματογραφικών καθηκόντων.

Εδώ λοιπόν ενυπάρχουν τέσσερις επάξιοι δημιουργικοί κρίκοι (ή μάλλον καλύτερα, εν προκειμένω τροχοί) επιτυχίας σε μια εκρηκτική κινηματογραφική συνέργεια, υπό τα καθήκοντα σκηνοθεσίας, μοντάζ και των δύο κυρίαρχων πρωταγωνιστικών ερμηνειών, αντιστοίχως. Η διεύθυνση φωτογραφίας τούς ακολουθεί όλους μεν πιστά, όμως η ίδια μοιάζει εδώ μάλλον πιο πολύ σαν τη συμπληρωματική ποιοτική βαφή παραστατικής θέασης των αυτοκινήτων της Φερράρι. Τέσσερις τροχοί λοιπόν στο ταξιδιάρικο όχημα της ταινίας. Όταν πρόκειται βεβαίως να μιλήσουμε και για τη “μηχανή”, τότε εντοπίζουμε εκεί μόνο δύο καλλιτέχνες…Αλλά ας δούμε πρώτα, την ιδιαίτερη τετράδα δημιουργικότητας.

Πρόκειται φυσικά για τον ατμοσφαιρικό σκηνοθέτη Μάϊκλ Μαν (“Ο Τελευταίος των Μοϊκανών”, “The Insider”, “Άλι”, “Collateral” κ.ά.). Τον διαδραστικό μοντέρ Πιέτρο Σκάλια (“Ο Ξεχωριστός Γουϊλ Χάντινγκ”, “Ο Μονομάχος”, “Hanibal Rising”, “The Amazing Spiderman” κ.ά.). Τον αφοσιωμένο ερμηνευτή Άνταμ Ντράϊβερ (“Ιστορία Γάμου”, “Η Τελευταία Μονομαχία”, “Ο Οίκος Γκούτσι”, “Λευκός Θόρυβος” κ.ά.). Και την συγκεκριμενοποιημένων συναισθημάτων ηθοποιό Πενέλοπε Κρουζ (“Vanilla Sky”, “Όλα για τη Μητέρα μου”, “Το Ξέρουν Όλοι”, “Παράλληλες Μητέρες” κ.ά.).

Εδώ όμως οφείλω να κάνω μια μικρή προσθήκη, δίνοντας τα εύσημα και σε κάποιους ρόλους δευτεραγωνιστών. Στην εκπληκτικής αύρας Ντανιέλα Πιπερνό για την περσόνα της μητέρας του Έντζο. Και στον πραγματικά μεταμορφωμένο Πάτρικ Ντέμπσεϊ στο ρόλο του έμπειρου οδηγού Πιέρο Ταρούφι. Συνολικά για το κομμάτι των καλύτερων ερμηνειών θα τα πούμε άλλωστε πολύ παρακάτω, στην κατηγορία *“Πιο Αναλυτικά” της Eretikis κριτικής.

Για να επανέλθουμε όμως, σε εκείνο που σας έλεγα προηγουμένως περί δημιουργικότητας, ήδη λοιπόν το άκουσμα και μόνο της κινηματογραφικής συνέργειας των τεσσάρων αυτών συντελεστών (Μαν, Σκάλια, Ντράϊβερ, Κρουζ) υποσχόταν πολλά. Και πράγματι το αποτέλεσμα, στο άθροισμα της κινηματογραφικής αφήγησης μαζί με την πρωταγωνιστική ενσάρκωση, δικαιώνει τον θεατή που θα επιλέξει να παρακολουθήσει το εν λόγω έργο.

Διότι εδώ δεν έχει καμία σημασία, εάν σας αρέσει ο μηχανοκίνητος αθλητισμός ή εάν ταυτίζεστε με την ομάδα της Ferrari ή γενικότερα εάν λαμβάνετε σοβαρά υπόψιν σας τις ομάδες και τον αθλητισμό, σαν γενική νοοτροπία στη ζωή σας (προσωπικά δεν μου λένε τίποτα). Ούτε καν η επικέντρωση στην ταχύτητα και στην ίδια την οδήγηση (σημειωτέον, ο γράφων δεν οδηγεί) έχουν κάποια κομβική σημασία στην παρακολούθηση των θεατών για την καλύτερη κατανόηση ή εκτίμηση της ιδιαίτερης οπτικής, που ενυπάρχει αφηγηματικά στην τωρινή ταινία του Μάϊκλ Μαν.

Εξάλλου, εδώ η ιστορία μάς ταξιδεύει σε άλλες χρονολογίες (1957) και κατά συνέπεια άλλες τεχνολογίες, κοινωνικές νοοτροπίες, αλλά και στην αποσπασμένη διαφορετική οπτική των κυρίαρχων πρωταγωνιστών. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, ο Μάϊκλ Μαν μαζί με τον Πιέτρο Σκάλια διατύπωσαν μαζί ως “κινηματογραφικός εγκέφαλος”, μέσω σκηνοθεσίας και μοντάζ, έναν ενδιαφέροντα, αρκετά αλλιώτικο τρόπο σκέψης. Πάμε να τον δούμε!

Ο Κινητήρας της Ταινίας

Αρχής γενομένης από την εισαγωγή, με τον νεαρό Έντζο σε ασπρόμαυρα συντομευμένα κάδρα να κερδίζει, έκπληκτος και ενθουσιώδης, σημαντικούς αγώνες ταχύτητας με το αυτοκίνητό του. Εκεί έχει γίνει επεξεργασία με ειδικά-οπτικά εφέ και προσθήκη του προσώπου του ηθοποιού Άνταμ Ντράϊβερ. Κατόπιν, η ουσιώδης δημιουργικότητα των Μαν και Σκάλια διακρίνεται από την απρόβλεπτη παρουσίαση, αλλιώτικου μεταφορικού μέσου, εν συναρτήσει με τα όσα πρόκειται να συμβούν, όταν κρίσιμες προσωπικότητες επισκέπτονται την πόλη του Έντζο Φερράρι, προκειμένου να τον συναντήσουν…Ναι, αυτό γίνεται τότε με την εμφάνιση του τρένου!

Οι Μάϊκλ Μαν και Πιέτρο Σκάλια ήξεραν φυσικά, ότι οι ιταλικοί σιδηρόδρομοι είχαν μεγάλη συνειρμική σημασία για αυτή την προσωπικότητα, καθότι διαμόρφωσαν το επαγγελματικό ανήκειν του μεταλλουργού πατέρα του Έντζο. Έτσι, η σκηνοθεσία και το μοντάζ φέρνουν τις σημαντικές προσωπικότητες, που πλησιάζουν τώρα τον ηλικιακά ώριμο Έντζο σιδηροδρομικώς στην Μόντενα. Και μάλιστα, ο Μάϊκλ Μαν κατορθώνει με τη σκηνοθεσία του μέσα στο πλήθος να κάνει διακριτά αυτά τα πρόσωπα, προτού μας συστηθούν λεκτικά (χωρίς παράλληλα να πραγματοποιήσει ακριβώς σκηνοθετική τεχνική εστίασης εκεί). Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο χαρακτήρας του οδηγού αγώνων ταχύτητας αυτοκινήτων, Αλφόνσο ντε Πορτάγο. Το έργο τον παρουσιάζει με ένα ντύσιμο πολύ πιο μπροστά από την εποχή του και επομένως με αλλιώτικο τρόπο σκέψης.

Ύστερα, σε όλο το έργο η οδήγηση σε αγώνες ταχύτητας ειδικών αμαξιών και η θέαση μέσα από αυτήν, κατά καιρούς σε πρώτο πλάνο οδηγών, ξεχωρίζει στην ταινία. Το κόκκινο χρώμα των αμαξιών εκφράζει κινηματογραφικά μια αφιονισμένη επικινδυνότητα, μια σεβάσμια δυναμικότητα και μια αινιγματική αδρεναλίνη, έτσι όπως αποδόθηκε και από τη διεύθυνση φωτογραφίας του Έρικ Μέσερσμιντ. Ξεκάθαρα βεβαίως, το έργο θα ασχοληθεί εκτός από τα ειδικά αυτοκίνητα και με άλλον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, σημαντικότερο και από τους οδηγούς. Και σύμφωνα με τη λογική του έργου, σημαντικότερο και από όλες τις υπόλοιπες προσωπικότητες. Τον Έντζο! Ένα διακριτικό παράδειγμα επί τούτου ξεκινά να αποτελεί ο θαυμασμός όλων των συνυπαρχουσών περσόνων μέσα στην όπερα για το ζευγάρι τενόρου-σοπράνο, που όμως πηγάζει στην πραγματικότητα από ένα προσωπικό, παλιό επαγγελματικό όνειρο του Έντζο (όταν ήταν παιδί, ήθελε να γίνει τενόρος).

Όπως σας προανέφερα όμως, η ταχύτητα, η κατασκευαστική παρουσίαση και η επαναδιόρθωση των εντυπωσιακών αυτοκινήτων, αν και δίνει ορατά το παρών στην ταινία, ευτυχώς δεν μονοπωλεί νοηματικά το ενδιαφέρον! Καθότι, η -κατά στιγμές- απόδοση της ταχύτητας και μηχανικής στο έργο επιτελεί κινηματογραφικά τον ωριμότερο σκοπό της, για να ανταποκριθεί στους επιθυμητούς χρόνους και χώρους, που αντικατοπτρίζουν σταθερά και εμφανέστερα τις προσδοκίες, τους εγωισμούς και τους υπολογισμούς του κεντρικού ήρωα Έντζο, εντός και εκτός δρόμων. Και αυτό σωστά γίνεται, διότι ο ρόλος Έντζο αποτελεί τον ίδιο τον κινητήρα της ταινίας! Υπάρχει δηλαδή διαρκής συναισθηματική ταχύτητα και ψυχολογική ανατροφοδότηση, στην κινηματογραφική μηχανή αυτού του έργου.

Αυτή είναι και η σημαντική διαφορά της ταινίας “Ferrari” (2023) από παραπλήσιες ταινίες, εάν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, με ουσιαστική παρατήρηση, στο τωρινό έργο των αρχιμαστόρων Μάϊκλ Μαν και Πιέτρο Σκάλια. Οι δυο τους, σε τούτη την πρώτη τους συνεργασία ταινίας μεγάλου μήκους, συνέθεσαν και ενορχήστρωσαν με επιτυχία την οπτική μεταγραφή ενός αποτελεσματικού δυϊσμού στην ιδιοσυγκρασία του κεντρικού ήρωα Έντζο. Καθότι η ιδιοσυγκρασία εκείνου καθρεπτίζει καί τον κινηματογραφικό ρυθμό της ταινίας! Η καλλιτεχνική ματιά αυτή αποδεικνύεται πολύ πιο ώριμη και -δεδομένου ότι ο Μάϊκλ Μαν επιθυμούσε εδώ και τριάντα έτη να γυρίσει τούτη την ταινία- θεωρώ, ότι αυτό οφείλεται, στο πώς ο ίδιος βλέπει πλέον τον Κόσμο και το Σινεμά αλλιώτικα στο σήμερα! Και όχι όπως πριν από τριάντα ολόκληρα χρόνια, εάν τη γυρνούσε τότε.

Με άλλα λόγια, αποτελεί σκηνοθετικό κέρδος για τον ίδιο, το γεγονός ότι τη γύρισε τώρα με αυτό το μοτίβο! Εξυπακούεται, ότι η ωριμότητα αυτή του Μαν δεν ξεφεύγει από το να εστιάσει επιτυχώς στην μελετημένη οπτική του ήρωά του. Το έργο θα μας δείξει λοιπόν διμορφικό τρόπο αντίληψης, αντιστοίχως υπό το βιωματικό κομμάτι της παρουσίας και τον μηχανιστικό τρόπο σκέψης του κεντρικού αυτού ήρωα. Δύο είναι και τα Πάθη εκείνου. Πρωταγωνιστούν και συγκρούονται, για την επικράτηση. Διαχωρίζονται και συνυπάρχουν.

– Από τη μία πλευρά, οι δύο γυναίκες του, μαζί με τις δύο διαφορετικές οικογένειες, που ο ίδιος είχε αποκτήσει. Το βιωματικό κομμάτι του Έντζο.

– Και από την άλλη, η βέλτιστη απόδοση για τα αμάξια αγώνων ταχύτητας. Ο μηχανιστικός τρόπος σκέψης του Έντζο.

Βιωματικό κομμάτι: Στις οικογένειες αυτές υπάρχει διαχωρισμός γεγονότων-συνθηκών, ο οποίος συστήνεται για την ορατή αντίφασή του στον θεατή, σιγά σιγά. Η μία οικογένεια του Έντζο ήταν κοινωνικά αναγνωρισμένη, αλλά με βαριά απώλεια και άσβεστο πένθος για τον αδικοχαμένο-ασθενή (από μυική δυστροφία) γιο (Ντίνο). Συν το τέλος του έρωτα με την Λάουρα. Η άλλη οικογένεια του Έντζο, αν και ζούσε σε εξίσου αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης από άποψη κατοικίας, υπήρξε ωστόσο κοινωνικά κρυμμένη. Παρουσιαζόταν αντιθέτως διαρκής έρωτας με τη Λίνα. Μα και η ελπίδα για το αλλιώτικο μεγάλωμα του γιου Πιέρο.

Μάλιστα, η πρωταρχική κινηματογραφική μετάβαση, ως σύσταση εικόνας για τον θεατή (πέραν της προηγηθείσας ατάκας από τη μητέρα Ανταλντζίζα Φερράρι), στη δεύτερη οικογένεια του Έντζο αφορά, παραδόξως, μια οπτικοποιημένη απόδοση τρυφερότητας και όχι αίσθησης αδικίας! Γιατί είμαστε ως παρατηρητές τότε μέσα στο μυαλό του Έντζο! Έπειτα, από την εξοργισμένη με κλάματα αντίδραση της συζύγου Λάουρα, όταν η ίδια μαθαίνει για τη δεύτερη οικογένεια του Έντζο, κατανοούμε καλύτερα και πιο αισθαντικά το προδομένο βίωμά της. Εδώ οι Μαν και Σκάλια έδωσαν χώρο στην αντίφαση της εκάστοτε αντίληψης των ηρώων, καθώς και της ανεπηρέαστης προσωπικής γνώμης του θεατή. Πανέξυπνο! Αυτό το στοιχείο αναβαθμίζει την ταινία.

Μηχανιστικός τρόπος σκέψης: Στον αντίποδα, μέσα στον μηχανικό κόσμο των αυτοκινήτων υπό αγώνες ταχύτητας, είτε σε δοκιμαστική πίστα, είτε διανύοντας μεγάλες αποστάσεις μέσα σε πόλεις (“Mille Miglia”), όλα είναι πολύ πιο απλά για τον Έντζο και τον θεατή! Μηχανιστικά. Η νίκη και το αποφασιστικό Πάθος για αυτήν. Ο Έντζο έχοντας μεγαλώσει, ασχολείται εδώ και χρόνια μόνο με τον σχεδιασμό στον κινητήρα των αυτοκινήτων του. Ωστόσο, η σκέψη του παραμένει στην παράτολμη ζήση των οδηγών. Στις κρίσιμες πρωτοβουλίες, που σύμφωνα με τον Έντζο εκείνοι καλούνται επαγγελματικά να πάρουν, ρισκάροντας τα πάντα, εάν έχουν το απαραίτητο Πάθος της νίκης, μέσα στην ριψοκίνδυνη ιδιοσυγκρασία τους!

Αυτό που μεταδίδει η ταινία στον Σινεφίλ, είναι το αδιαπραγμάτευτο Όνειρο του Έντζο Φερράρι για αυτούς τους αγώνες, όσο επικίνδυνοι ή ακόμη και εφιαλτικοί και να ήταν! Ο ίδιος είχε πει πρωτύτερα, ότι από τη νιότη του έχτισε ένα ψυχολογικό τείχος, απέναντι στις απώλειες των οδηγών Μπορζακίνι και Καμπάρι…Βεβαίως τα χειρότερα, από άποψη μεγαλύτερων ευθυνών με αντίστοιχες κοινωνικές προεκτάσεις, σε εμπλεκόμενο ατύχημα της Φερράρι δεν είχαν έρθει ακόμη…

Σκεπτικό…

Αφηγηματική Προσέγγιση

Συναισθηματική Αποτύπωση

Η ομιλία του Έντζο στους οδηγούς του, στο τραπέζι! Ο ίδιος λέει αυστηρά και με σκληρότητα τότε στον Πορτάγο, ότι δεν πρέπει να παθαίνει κρίση ταυτότητας. Να μην διστάζει ποτέ να ξεπεράσει τον αντίπαλο οδηγό Ζαν Μπερά. Να μην πατά φρένο. Καθότι ο αντίπαλος, όταν πάτησε τελικά το γκάζι, δίχως δισταγμό, πιθανότατα να είπε: “Ας πεθάνουμε και οι δύο!” Αυτή η συναισθηματική αποτύπωση της παθιασμένης δίχως όρια τρομακτικής περσόνας Έντζο, φέρνοντας σε δεύτερη μοίρα τον ανθρώπινο παράγοντα και βουβαίνοντας τον ευσυνείδητο θεατή, μέσα στο έργο διαθέτει πολύ περισσότερη δυναμική, από τις στιγμές οδήγησης και αυξημένης ταχύτητας. Και ο Μάϊκλ Μαν, το ήξερε καλά αυτό! Δεν αγιοποίησε τον Έντζο στην ταινία του. Μας τρομάζει μεν αυτή η στιγμή, αλλά έχει ρεαλισμό.

Ο Θρήνος

Η επίσκεψη του Έντζο στον -οικογενειακής ιδιωτικότητας– τάφο του αδικοχαμένου γιου Ντίνο περιγράφεται με ιδανικό μοντάζ από τον Σκάλια. Ιδιωτικότητα, αμεσότητα για τον ήρωα και τα συναισθήματά του. Καθώς και επαρκής ψυχολογική, χωροχρονική χαρτογράφηση για τον θεατή.

Χιούμορ & Εμβλήματα

Η Λίντα Κρίστιαν, φιλενάδα του οδηγού Αλφόνσο ντε Πορτάγο, βγαίνει τελικά σε φωτογραφία δημοσιογραφικής κάλυψης μαζί με τον ίδιο και τον Έντζο Φερράρι, ακουμπώντας σε ένα από τα περίφημα αμάξια του. Ο τελευταίος σπρώχνει λίγο τη θηλυκότητα της Λίντα, για να φαίνεται στη φωτογραφία μαζί τους και το έμβλημα-αλογάκι (“cavallino rampante”) της Φερράρι. Χιουμοριστική στιγμή!

Ο Τερματισμός

Το απρόβλεπτο εμπόδιο του αισιόδοξου Πορτάγο στον τερματισμό, παρασέρνοντας, δυστυχώς, τα εξιδανικευμένα όνειρα του Έντζο…Και όχι μόνο…Η ταινία δείχνει, ότι αποδεδειγμένα δεν ευθύνονταν τα ελαστικά της Φερράρι…Από εκεί και πέρα, λειτουργεί η κρίση του κάθε θεατή…Ακολουθεί ένας άλλου τύπου τερματισμός, μετά τη διαπραγμάτευση και την μακροχρόνια προσμονή της κοινωνικά αναγνωρισμένης πατρότητας για τον άλλο γιο, Πιέρο (σε γραπτή ενημέρωση της ταινίας).

Πιο Αναλυτικά…

*Ερμηνείες

Άνταμ Ντράϊβερ (Έντζο Φερράρι):

Ο ερμηνευτής εξακολουθεί να μεταμορφώνεται, ανταποκρινόμενος ιδανικά σε δύσκολους ρόλους, υπό πανίσχυρη σκηνοθεσία. Από ό,τι φαίνεται, του πάει η “κινηματογραφική Ιταλία”, με ορισμένες ανάλογες ενσαρκώσεις της. Έτσι, μετά τον ρόλο του Μαουρίτσιο Γκούτσι στην ανάλογη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, τώρα ο Άνταμ Ντράϊβερ δεν πτοήθηκε να ενσαρκώσει και τον Έντζο Φερράρι στο έργο του Μάϊκλ Μαν. Όταν θρηνεί μόνος για τον αδικοχαμένο γιο (Ντίνο), μέσα στον ειδικό οικογενειακό τάφο, ενδιαφέρουσα διάσταση της ερμηνείας του ηθοποιού δεν συνιστά η ίδια η έκρηξη, αλλά αντιθέτως η ψυχαναγκαστική αυτοσυγκράτηση του συναισθήματος! Η σκληρότητα απέναντι στους οδηγούς, η τρυφερότητα απέναντι στη Λίνα και η ενδιάμεση στάση συμπεριφοράς απέναντι στη Λάουρα καταδεικνύουν μια αξιόλογη ερμηνεία! Για ακόμη μια φορά.

Πενέλοπε Κρουζ (Λάουρα Φερράρι)

Εδώ λοιπόν, η ηθοποιός πραγματοποιεί αθόρυβα και αποτελεσματικά μια από τις πιο ουσιώδεις ερμηνείες της τα τελευταία χρόνια. Η αποδιδόμενη καχυποψία, η αγωνία και η πικρία για τη μεγάλη εξαπάτηση και προδοσία στο πρόσωπο της Λάουρα, συνιστούν πολύ δυνατά ερμηνευτικά στοιχεία για τη ζωντάνια του ρόλου! Ανεξάρτητα από τη γνώση για τη δεύτερη οικογένεια του Έντζο, η ηθοποιός επιπλέον μεταδίδει μέσα από το ρόλο μια τσακισμένη ψυχή, η οποία φέρει ξεθωριασμένο κουράγιο, λόγω του αδικοχαμένου γιου…Και ολοκληρώνει την ερμηνεία, προσθέτοντας πείσμα ως οικονομικός φύλακας, που δεν χαρίζει μεν κάστανα, αλλά διατηρεί ελάχιστη στοργικότητα…

Ντανιέλα Πιπερνό (Ανταλντζίζα Φερράρι):

Η ηθοποιός ενσάρκωσε με μεγάλη επιτυχία τη μητέρα του Έντζο. Εκείνη ως ρόλος διέθετε εκτόπισμα με την προσωπικότητά της, ανεξάρτητα από το αντιφατικό ύψος της και τη δυναμική στη φωνή της. Και αυτό είναι πραγματικά σημαντικό στοιχείο επανάκαμψης στην υποκριτική! Η ερμηνεύτρια ενίσχυσε το κωμικό στοιχείο της ταινίας στην αρχή, αλλά παράλληλα μετέδωσε και μια πιο δραματική βάση, απευθυνόμενη ιδιωτικά στους Έντζο και Λάουρα. Νομίζω, ότι είναι δίκαιο να τη βλέπουμε πιο συχνά, σε αντίστοιχες μεγάλες παραγωγές ταινιών…

Μια διανομή της TFG (The Film Group)

Συντελεστές

Σενάριο: Troy Kennedy Martin (σενάριο ταινίας, γράφτηκε τη δεκαετία του 2000), Brock Yates (βιβλίο “Enzo Ferrari: The Man, the Cars, the Races, the Machine” στο οποίο βασίστηκε η ταινία). Σκηνοθεσία: Michael Mann. Μοντάζ: Pietro Scalia. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Erik Messerschmidt. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Adam Driver, Penélope Cruz, Shailene Woodley, Gabriel Leone, Daniela Piperno, Patrick Dempsey, Domenico Fortunato, Jack O’Connell, Sarah Gadon, Giuseppe Festinese κ.ά. Κοστούμια: Massimo Cantini Parrini. Διανομή Ρόλων: Francine Maisler, Annamaria Sambucco. Ειδικά Εφέ: Uli Nefzer, Leonardo Cruciano κ.ά. Οπτικά Εφέ: Supreeth Kumar, David Sewell κ.ά. Τμήμα Animation: Gautam Tiwari, Gautam Rajesh Tiwari κ.ά. Μουσική: Daniel Pemberton. Ήχος: Ryan Juggler, Bernard Weiser, David Werntz, Beso Kacharava κ.ά.