Αντίο φωτιά μου

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Το μυαλό μου τρέχει πολλές φορές πίσω σε αυτή την ανάμνηση. Τα μάτια του να γυαλίζουν στο σκοτάδι και τη γεύση φράουλας που είχε το φιλί του.

Μου λείπει το άγγιγμα του, κι όσο περνούσε ο καιρός το ένιωθα όλο και πιο μακρινό, πιο ξένο…

Μου λείπουν αυτά τα ενθουσιώδη μάτια και το άρωμα του στα σεντόνια μου. Τον θέλω.

Ένιωσα αγάπη για αυτόν, θέλησα να αλλάξω πράγματα για εμάς και έτσι πνίγηκα μέσα στις σκέψεις μου. Λίγο λίγο αφομοιώθηκα στο «τι να κάνω για εμάς, για αυτόν» και ξέχασα εμένα.

Συγνώμη αν σε έπνιξα. Συγνώμη για όσα άσχημα συναισθήματα σου προκάλεσα. Να ξέρεις μόνο καλό ήθελα να σου προσφέρω. Ήθελα να σου δώσω αγάπη και σε έπνιξα μέσα σε αυτή. Εσύ έτρεξες προς την στεριά και εγώ προσπάθησα να σε κυνηγήσω, κοιτώντας σε από την επιφάνεια του νερού, χάνοντας τον βυθό μου, αδειάζοντας τον. Κι έτσι πνιγόμουν εγώ έξω από το νερό.

Προσπάθησα για μερικά φεγγάρια να μείνω στην επιφάνεια σου, στην σχεδία και στην στεριά σου, απολαμβάνοντας το χαμόγελο σου και απλά να σε βλέπω να υπάρχεις. Αλλά δεν άντεξα να μένω μακριά τόσο καιρό.

Μα δεν ήμουν πάντα υγρό στοιχείο. Με πάγωσα και ήρθες εσύ, φωτιά μου και με έλιωσες. Κι όσο εγώ έσταζα εσύ έσβηνες. Τα άκρως αντίθετα, κι όμως όμορφα.

Σε αγάπησα φωτιά μου. Ίσως είναι καλύτερα να χωριστούν οι δρόμοι μας. Εσύ πήγαινε να κάψεις και να ζεστάνεις δάση και να βάζεις σπίθες σε καρδιές και εγώ να ξεφύγω από αυτή τη λίμνη ακολουθώντας το ρέμα ποταμών και ποταμών. Θέλω να σε αγγίξω και πλέον φοβάμαι. Θέλω να σε πλησιάσω, να σου δίνω ξύλα να φουντώνεις. Θέλω να στα δώσω όλα, γιατί έτσι σ’ αγαπώ. Βαρέθηκα να λέω ποιος φταίει για τι. Για αυτό σου παραδέχομαι τα δικά μου λάθη κι έτσι αφήνομαι.

Θυμάσαι που μου έλεγες ότι αν υπάρχει αγάπη λύνονται όλα; Τώρα τι έχεις να πεις; Αρκεί η αγάπη για να μείνουμε μαζί;

Σ’ αγάπησα. Σ’ αγαπώ. Υπάρχει στα αλήθεια κάτι που μπορώ να πω μετά από αυτό; Δε θέλω να το συνοδέψουν «αλλά» κι «όμως». Θέλω να μείνει εκεί. Σε αυτή τη τελεία. Θέλω να είναι ουρανός χωρίς να τον κρύβουν ουρανοξύστες, ίσως να υπάρχουν μερικά συννεφάκια αλλά είναι αληθινός. Θέλω να στον δώσω να τον κοιτάς κι όταν νιώθεις μόνος ή σύγχυση να ηρεμείς αγναντεύοντας τον.

Ας τον κρατήσεις στο κουτάκι σου, ας τον κρύψεις σε κάποια φωτογραφία τσαλακωμένη κάπου μέσα στην αποθήκη σου. Θέλω μόνο όταν θα τον δεις μετά από καιρό να χαμογελάσεις και να νιώσεις Αγάπη. Ζήσαμε ανατολές και δύσεις σε αυτόν τον ουρανό, καταιγίδες με χαλάζι και ανακουφιστικές βροχές.

Όσο κι αν θα θυμάμαι τις βροντές και τις ζημιές που προκάλεσαν οι κεραυνοί και οι πλημμύρες , πάντα θα αγαπώ τον ήλιο και τα ουράνια τόξα στο τέλος της καταιγίδας. Αγάπησα όλα τα χρώματα του ουρανού. Για αυτό να ξέρεις η τελευταία βροχή που θα πέσει θα είναι μόνο η αγάπη με την οποία γέμισαν τα σύννεφα και μετά ο ουρανός θα είναι όλος δικός σου, ίσως χωρίς να το ξέρεις, μα θα τον έχεις, έναστρο μωρό.

Σ’ αγαπώ.

~Δανάη Λαλέ