Βιβλίο – Συνέντευξη. Ο “Ροκ Σταρ” του Στέφανου Τσιτσόπουλου

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

του Γιάννη Παναγόπουλου //

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, ναι ντε εκείνος που γράφει και μιλάει στην Athens Voice, κυκλοφόρησε μυθιστόρημα, το λένε “Ροκ Σταρ” (εκδόσεις Μεταίχμιο). Στις σελίδες του συνυπάρχουν η Ξάνθη – ο τόπος γέννησής του – και η Νέα Υόρκη. Ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ και η Ντέμπι Χάρι. Ο Χριστός, η Παναγία και η ΚΝΕ. Η Γουινόνα Ράιντερ, η Θεσσαλονίκη και ο Τζο Στράμερ. Οι παρέες δεν γράφουν ιστορία (απαραίτητα), μπορούν να γράψουν καλά τραγούδια όμως και κείμενα. Το βιβλίο του Στέφανου πάει για τρίτη έκδοση λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του.

-Από τα χρόνια της Ξάνθης στο παρόν της Αθήνας ο ορισμός που είχες στη σκέψη σου γύρω από το «τι είναι ροκ σταρ;» πόσο άλλαξε;

Καθόλου δεν άλλαξε ο ορισμός, τίποτα δεν τον άγγιξε, ούτε ο χρόνος ούτε οι αλλαγές πόλεων και εαυτών, πάντα αυτό έχω στο μυαλό μου όταν η κουβέντα πάει σε «Ροκ σταρς»: κάνε του κεφαλιού σου και πρόσεχε μη σε ρουφήξει η δίνη της συνάφειας του κόσμου. Και η ταστιέρα πάντα σαν να πολυβολεί, αλά Τζο Στράμερ: This a public announcement with guitars. Τα πλήκτρα της γραφομηχανής να θορυβούν και να φτύνουν λέξεις τάκα τούκα. Από τα χρόνια της Ξάνθης ως και τώρα στην Αθήνα, ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ κι ο Στράμερ, λογοτέχνης ο ένας και δεινός ροκενρόλερ ο άλλος, εξακολουθούν να παραμένουν οι απόλυτοι ορισμοί μου.

-Ξάνθη και Νέα Υόρκη. Βαρκελώνη και Θεσσαλονίκη. Άμστερνταμ και Λιβαδειά. Το να συνδέεις πόλεις δεν είναι αυθαιρεσία; 

Όλα είναι συνδεδεμένα, αν έχεις τραβήξει δυο ουισκάκια σικάλεως παραπάνω, όπως γράφω και στο βιβλίο. Πίνεις στο Au Revoir της Πατησίων κι απέναντι λάμπει η Ακρόπολη, αλλά με το κεφάλι που έχεις φτιάξει οι επιθυμίες και οι μνήμες σου πυροδοτούνται, σκέφτεσαι το ψηλό ρολόι της κεντρικής πλατείας της Ξάνθης (γενέτειρα) και τις πάπιες στο Σέντραλ Παρκ στη Νέα Υόρκη, τον Χόλντεν Κόλφηλντ ακόμα εκεί να περιμένει την Τζέιν Γκάλαγκερ και τον γάτο μου στο σπίτι μας στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης – φαντασματάκι πλέον στον ουρανό με τον Μπόουι να παίζουν τα πουλάκια μου. Τίποτα δεν είναι αυθαίρετο, όλα είναι το ένα μέσα στο άλλο, οι πόλεις, οι άνθρωποι, οι αναμνήσεις, το παρόν και το μέλλον μας. Εις υγείαν! Ειδικά όταν ζεις μέσα στο κεφάλι σου, και ο Λύσανδρος του Au Revoir δεν λέει να σταματήσει να σου σερβίρει ουισκάκια σικάλεως και να σου έρχονται ακόμα μεγαλύτερες τέτοιες “αυθαιρεσίες” και συνάψεις στο μυαλό…

-Πες μου για τη γνωριμία σου με την Ντέμπι Χάρι.

Είχα τρέλα με την Blondie, πετριά κανονική, άκουγα το «Hanging on the Telephone» και νόμιζα πως μου απευθύνεται προσωπικά, του τύπου «αχ, αγοράκι μου, εσένα περιμένω για να έρθεις στη Νέα Υόρκη, που όλα τα παιδάκια με θέλουνε, αλλά εγώ ένα τηλέφωνό σου περιμένω, μόνο εσένα θέλω για να κλεφτούμε»! Παράνοια εντελώς, λόλα εφηβική, στα δεκατέσσερα καταβροχθίζοντας μουσική και ποπ κουλτούρα και με ανατιναγμένες ορμόνες, εγώ κι αυτή είχαμε παράνομο δεσμό (με το χέρι). Μυστικό έρωτα, γιατί ο επίσημός της ήταν ο κιθαρίστας της μπάντας, ο Κρις Στάιν, που αν μας έπαιρνε χαμπάρι θα μας έσφαζε. Όταν γνωριστήκαμε μετά από πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, που είχε έρθει στον Μύλο με μια τζαζ μπάντα -οι Blondie είχαν διαλυθεί, με τον Κρις είχαν χωρίσει, ήταν το μεσοδιάστημα πριν το ριγιούνιόν τους- όλα κατέρρευσαν: ήταν μια μεσόκοπη κυρία, ντολμαδάκι από κιλά, εντούτοις κράτησα στάση τζέντλεμαν. Μπορεί η λάγνα ερωμένη της νεότητάς μου να έχασε όλο το σεξαπίλ της προσομοιάζοντας φτυστά θαρρείς, σαν κλώνος, με την πιο αγαπημένη μου θεία, την Αντωνία εξ Ορεστιάδος Έβρου, μα εγώ της έκανα χαρές και τρυφεράδες θαμπωμένος (δήθεν) από το ανέγγιχτο από τον χρόνο κάλλος της. Μόνο που λίγο μετά στη σκηνή του λάιβ, όταν βγήκε κάτω από τα φώτα, φτιαγμένη και περιποιημένη, κι εγώ στο μπαρ είχα πάλι κουμπώσει μερικά ποτά παραπάνω που με έφεραν στη σωστή κατάσταση, να τα πάλι όλα να επιστρέφουν στο υπέρτατο τότε μας, στην Ξάνθη. Ήμουν ο Ντάστιν Χόφμαν στον «Πρωτάρη» κι εκείνη πιο κούκλα ως κι από την Αν Μπάνκροφτ. Κι άνθισε πάλι ο έρως της για μένα όπως τότε που, στη Θράκη εγώ κι αυτή στο CBGBs, ανταλλάσαμε παράφορες ρομαντικές επιστολές αγάπης, που κανένας Ατλαντικός δεν μπορούσε με τα χίλια κύματά του να τις πνίξει.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr