~Χριστίνα Παπανικόλα: Αφορμές ~
Τι θα πάθαινα εάν του έδινα το τελευταίο μου τσιγάρο;
Σάββατο
18
Μαϊου
2024
Τι θα πάθαινα εάν του έδινα το τελευταίο μου τσιγάρο;
Γράφει η Χριστίνα Παπανικόλα
Τι θα πάθαινα εάν του έδινα το τελευταίο μου τσιγάρο;
Η μητέρα ετοιμαζόταν να φύγει. Την κοιτούσα που βαφόταν στο μπάνιο. Έβαλε πρώτα στο πρόσωπό της εκείνη την λευκή κρέμα που όταν ήμουν νιάνιαρο την είχα ανοίξει κι είχα βάλει μέσα νερό να την πλύνω. Ύστερα έβαλε την μπεζ και την πούδρα με το πινέλο. Στα μάτια έβαλε χρώμα μπλε και τέλος το ροζ κραγιόν. […]
Εκείνο το πρωί στην πλατεία περιφερόταν από το πρωί ένας νεαρός. Άλλαζε συνεχώς θέση από παγκάκι σε παγκάκι και κάπνιζε. Ο σκύλος μου τον ακολουθούσε και τον μύριζε στα πόδια. Σκύλος μου… Εντάξει δεν ζούσε στο σπίτι μου. Ήταν όμως δικός μου ο αγαπημένος Μπομπ. Εντελώς ξαφνικά ο νεαρός εκείνος τραβά την ζώνη από το […]
Αόρατα χέρια τραβούν το σχοινί της αυλαίας για να αποκαλύψουν ένα σώμα ξένο απογυμνωμένο να αρθρώνει λόγο και να κινείται στο μπαλκόνι που του έχτισαν οι θεατές του. Δήθεν τυχαία το παρακολουθούν αναμένοντας να γίνουν μάρτυρες προσχεδιασμένου θαύματος. Είμαι τα αόρατα χέρια. Το ξένο σώμα. Είμαι η κουρτίνα. Οι θεατές. Όλα είμαι. Γιατί δεν είμαι […]
Η Ουρανία -η πρώτη από τα αδέλφια της- προσέχει τα μικρότερα. Η Δήμητρα ,στα δεκάξι της, περιμένει μωρό. Η Αγγελική είναι ανύπανδρη μητέρα. Η Αθηνά. Μια αγαπητή και καλή δασκάλα και ας μην έγινε έως τώρα μαμά. Η Μαίρη έγινε ανάδοχη μητέρα και ας έχει και άλλα παιδιά. Η Αμαλία είναι εργαζόμενη μητέρα πέντε παιδιών. […]
Δεν είναι το όνομά σου. Είναι ο δρόμος μου. Δεν είναι το σώμα σου. Είναι θερμός ωκεανός. Δεν είναι ο λόγος σου. Είναι τα δέντρα στη λεωφόρο. Με το οξυγόνο και τον ίσκιο τους. Δεν είσαι τίτλος ούτε κεφάλαιο αλλά το γεγονός. Χριστίνα Παπανικόλα Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη
Χαριτωμένα ψεύδη να γελάμε στην εναρκτήριά σου μέρα. Άπαντες όμως δε γελούν. Πενθούν απολεσθέντα. Τα χρόνια , την ύλη κάποιοι άλλοι τη ψυχή ή τους νεκρούς τους. Στις μέρες σου έναν Ιούδα Ισκαριώτη κατακρίνουν κι ύστερα ολοταχώς μαζί του να δειπνήσουν να τον αποθεώσουν να τον ερωτευτούν. Και θα μου πεις αυτά και Μάη γίνονται. […]
Eκούσια εκτός. Να γράφει θέλει λέξεων κύκλους, μα μισοφέγγαρα τα ποιήματά του. Τις νύχτες που υπνοβατεί τα ολοκληρώνει. Γράφει τους τίτλους. Και ύστερα τα δικά του άλλων του μοιάζουν. Χριστίνα Παπανικόλα Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη
Το αντιλήφθηκε από την μυρωδιά. Με έγδυσε και έφερε πολύ κοντά στο πρόσωπό μου το λερωμένο μου εσώρουχο. Για να κατανοήσω έλεγε τι είχα κάνει. Ύστερα μου είπε να το πλύνω εγώ γιατί αυτή πολλά σκατά είχε πλύνει στη ζωή της. «Aυτά δεν μας τα είχε πει η μητέρα σου. Έτσι κάνεις και στο σπίτι […]
Το όνομά του ήταν Πέτρος. Άκη τον φώναζαν στην πλατεία έτσι τον έλεγα και εγώ. Τα καλοκαίρια κοιμόταν στο παγκάκι κάτω από την λεύκα και τον χειμώνα μετακόμιζε σε όποιο εγκαταλελειμμένο σπίτι εύρισκε στην περιοχή. Αυτό μέχρι να εμφανιστεί κάποιος ιδιοκτήτης και να τον διώξει. Σε ένα τέτοιο μισογκρεμισμένο σπίτι τον συνάντησα τον περασμένο Δεκέμβρη. […]
Από την κλίνη από τον κύκλο και από την δίνη απομακρύνθηκες. Και ακόλουθος ο απόηχος εώς σημείο ένα. Ο λίθος στήριξε την πλάτη σου. Ήπιες κρασί. Μετέβης. Και κάπως έτσι στην Καθαρά Δευτέρα μας πέταξε ο ψυχΑετός σου Χριστίνα Παπανικόλα Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη
Ακούω την ανάσα σου τα βράδυα. Πάει καιρός που γδύθηκες τα μάτια σου, τα χέρια, το σώμα όλο. Μετουσιώθηκες κι αέρας είσαι. Κάθε που φεύγω με χαιρετάς ως τον δρόμο και ύστερα απ’ τις χαραμάδες πίσω εισχωρείς να με υποδεχθείς όταν γυρίσω. Την μυρωδιά της σήψης δεν έχεις πια. Και κάθε μέρα βρέχει στα σπλάχνα […]
