Eretikes ιστορίες για την παραλία: Κανάρης ο… πυρπολητής!

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η ιστορία για την παραλία λέει ότι εκείνο το καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του 70΄ έκανε πολύ ζέστη. Το λιμάνι του Πειραιά έβραζε, όπως έβραζαν από τα νεύρα τους οι αναμένοντες επιβάτες στην προκυμαία. Το πλοίο δεν έλεγε να φανεί και δώστου οι φωνές και οι διαπληκτισμοί. Λιμενικοί, πράκτορες, αχθοφόροι και  επιβάτες είχαν γίνει ένα κουβάρι που μές΄τη λάβρα του μεσημεριού, περίμενε το αναθεματισμένο καράβι για να ξετυλιχθεί και επιτέλους να αναχωρήσει.. Προορισμός το νησί του Ιπποκράτη η Κως. 

Ο φίλος του, που ίδρωνε με το παραμικρό, έσταζε ήδη από τον ιδρώτα. Μαζί τους είχαν τις φιλενάδες τους! Η δικιά του λίγο μεγαλύτερη,  λίγο στρουμπουλή, χρυσό κορίτσι που δεν θύμωνε όταν με γνώμονα τον προορισμό, της τραγούδαγε στ΄αυτί…΄΄ Μια κότα στρουμπουλή΄΄.

Το ΄΄κορίτσι΄΄ του φίλου του, κάπως μεγαλύτερο, γύρω στα σαράντα! ΄΄Γιαγιούλα΄΄ την έλεγε, δεν θύμωνε επίσης. Πώς να θυμώσει άλλωστε αφού πήγαινε διακοπές για να τρυγήσει ένα νεαρό αμπελώνα γεμάτο χυμούς, αστέρι στα εικοσιπέντε του χρόνια.

΄΄ Έρχεται….έρχεται…΄΄ Άρχισε να φωνάζει το πλήθος… Στο βάθος φάνηκε να καταφτάνει αγκομαχώντας ο θρυλικός ΄΄Κανάρης΄΄ που εκείνη την εποχή μαζί με τον ΄΄Μιαούλη΄΄ θύμιζαν ότι η ψωροκώσταινα  ακτοπλοϊκώς βρισκόταν ακόμη στην εποχή του.. Μεσοπολέμου! Ο φίλος του, που ζαλιζόταν μόνο που έμπαινε σε πλεούμενο είπε με απογοήτευση…  

«Φλούδα είναι!» 

Μια ώρα να δέσει, μια ώρα να αδειάσει, να ξαναγεμίσει, να ανεφοδιαστεί.. Κόντευε απόγευμα κι΄ακόμη το καράβι στο λιμάνι ήτανε.. Εκείνη την φοβερή εποχή, αίρ κοντίσιον είχαν μόνον τα κρουαζιερόπλοια. Τα περισσότερα πλοία της γραμμής είχαν κάτι ΄΄μπούκες΄΄ στραμμένες κόντρα στον άνεμο, έτσι ώστε όταν ταξίδευαν ο θαλασσινός αέρας να διοχετεύεται στις καμπίνες και στα άλλα διαμερίσματα… Όταν όμως το καράβι ήταν ακίνητο στο λιμάνι, με σαράντα βαθμούς  στο κατάστρωμα, τότε στις καμπίνες ιδίως στις εσωτερικές η θερμοκρασία πλησίαζε του 50 βαθμούς! Έτσι όταν κατέβηκαν στις καμπίνες τους που ήταν δίπλα στο μηχανοστάσιο! Μιλάμε για 50 βαθμούς και βάλε! Γι΄αυτό άφησαν γρήγορα τις βαλίτσες και ανέβηκαν στο κατάστρωμα για να μη λιποθυμήσουν από τη ζέστη… Ανέβηκε με τη δική του, να πάρουν αέρα και να βρουν νερό! Περίμενε να εμφανισθεί ο φίλος του, με την ΄΄γιαγιούλα΄΄, αλλά αυτοί πουθενά. Περνάνε πέντε λεπτά, δέκα λεπτά πουθενά… Είκοσι λεπτά, άφαντοι και οι δυο! Τι διάολο; Λες να πάθανε τίποτε μ΄αυτή τη ζέστη; Παίρνει μια βαθιά ανάσα και κατεβαίνει κάτω… Κτυπάει την πόρτα της καμπίνας… Μιλιά.. ξανακτυπάει…. Τίποτα! Είναι έτοιμος να ειδοποιήσει το πλήρωμα όταν.. Η πόρτα ανοίγει με πάταγο και εμφανίζεται ο…Θερμαστής  από την ταινία ΄΄Το θωρηκτό Ποτέμκιν΄΄! Ο φίλος του, αγνώριστος, ξεμαλλιασμένος, στάζοντας όχι ιδρώτα, αλλά ζεστά νερά! Βρεγμένος από την κορφή ως τα νύχια… Δείχνει αναστατωμένος και δυσκολεύεται ν΄αναπνεύσει… « Τι συμβαίνει, είσαι καλά;» Τον ρωτάει ανήσυχος και εκείνος με σβησμένη φωνή κρατώντας μια χειρολαβή για να μη σωριαστεί του απαντάει…

 « Ζέστη!»  « Ζέστη!». 

Πίσω του εμφανίζεται η ΄΄γιαγιούλα΄΄, σε ημιλυπόθυμη κατάσταση το ίδιο βρεγμένη, κάνοντας απεγνωσμένα αέρα με μια εφημερίδα… Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβει τι είχε συμβεί… Ο άθλιος  είχε κάνει σεξ μαζί της μέσα στο λιμάνι! Σε αυτή την πύρινη κόλαση! Πριν καν ξεκινήσει το καράβι και τι καράβι! Κανάρης ο πυρπολητής όνομα και πράγμα!

 Ένα καράβι που ταξίδευε, όπως ταξίδευε… μεταφέροντας  νιάτα, όνειρα, εποχές… Που το ίδιο βράδυ στο κατάστρωμα, με φόντο τον έναστρο ουρανό και γύρω το Αιγαίο όλοι μαζί να τραγουδούν…  ΄΄Τη βάρκα λέν Μαρίτσα, την σκούνα Παντελή΄΄. 

  Τριάντα ώρες κάνανε για να φτάσουν στο νησί του Ιπποκράτη, ούτε με τριήρη να ταξίδευαν. Αλλά ποιος τα υπολόγιζε αυτά  και δώστου οι θερμαστές του ΄΄Ποτέμκιν΄΄ να φουλάρουν με καύσιμα τις μηχανές του έρωτα. Ποτάμι να τρέχει ο ιδρώτας, τα εμβολοχιτώνια να έχουν πάρει φωτιά, αλλά εκείνοι απτόητοι να δουλεύουν ακούραστα …

΄΄ Ζέστη!΄΄ ΄΄Ζέστη!΄

Γράφει ο Φράνκ….