Οι νέες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σας προτείνουμε δύο ταινίες, που θα σας κρατήσουν ψυχαγωγική συντροφιά με το ενδιαφέρον, κινηματογραφικό τους ύφος…

“Οι Δύο Πάπες” του σκηνοθετικού χαμαιλέοντα Fernando Meirelles.  Και “Μίντγουεϊ” του παραστατικού Roland Emmerich. 

1) Οι Δύο Πάπες – The Two Popes

 

Υπόθεση: Στο Βατικανό το έτος 2005 ξεκινά μία ψηφοφορία, της οποίας η αναμονή παραλύει με υστερική αγωνία εκατομμύρια ανθρώπων, Ιταλών και μη. Φαίνεται, πως έπειτα από μια πολυετή, όλο και πιο διαβαθμισμένη, επίσημη αναγνώριση στο χώρο των καθολικών έχει έρθει η ώρα εκλογής του Γερμανού κοσμήτορα των καρδιναλίων της Ρώμης, Joseph Aloisius Ratzinger, να αγγίξει το ανώτατο αξίωμα. Πάπας! Χρειάζεται ακριβώς 77 ψήφους. Η πρώτη ψηφοφορία θα δείξει μαύρο καπνό στο συγκεντρωμένο, απογοητευμένο πλήθος. Όμως ο Ratzinger γνωρίζει, πως να επικοινωνήσει με μεθοδικότητα δημοσίων σχέσεων το επιχείρημα μιας αδιασάλευτης αλήθειας, καθαρά υπέρ του. Ο άσπρος καπνός καταδεικνύει την πομπώδη νίκη. Ο καινούργιος πάπας πανηγυρίζει με χαρά στο μπαλκόνι του Βατικανού. Οι πολίτες δεν έχουν και τόσο καλή γνώμη για τον άνθρωπο, που μάχεται τον σκεπτικισμό. Ένας τον αποκαλεί μπροστά στην κάμερα ναζιστή.

 

Το έτος 2012 ο Αργεντινός καρδινάλιος, Jorge Mario Bergoglio, επισκέπτεται εκτάκτως από τη Λατινική Αμερική το Βατικανό. Η συνάντηση με τον πάπα στο πολυτελές εξοχικό του τελευταίου, μοιάζει σαν ένα επικίνδυνο παιχνίδι στρατηγικής. Σε αυτόν τον γαλήνιο κήπο ο Αργεντινός καρδινάλιος μεταφέρει στην κεφαλή του Βατικανού ένα αίτημα συνταξιοδότησης. Ο αλάθητος άνθρωπος κάνει αντίλογο με τον Bergoglio, τονίζοντας τις παλιότερες, επίσημες τοποθετήσεις του τελευταίου, οι οποίες δυσανασχέτησαν τον συγκεκριμένο κλήρο. Ο Αργεντινός από καθαρά αμυντική θέση επεξηγεί με προσοχή τις πραγματικές απόψεις του, μιλώντας για παρερμηνευμένες, παλιότερες, προσωπικές δηλώσεις. Όμως έπειτα περνά στην επιχειρηματολογική αντεπίθεση, θίγοντας ένα μείζον σφάλμα του κλήρου των καθολικών. Τις αποπλανήσεις των ανηλίκων. Ο πάπας παρομοίως δεν συμφωνεί με αυτά τα γεγονότα, αλλά θυμίζει στον Bergoglio ποιον ακριβώς έχει απέναντί του. Το θρησκευτικό παραλήρημα του άρχοντα του κλήρου θυμίζει στον Αργεντινό καρδινάλιο το ξεκίνημα της δικής του επιλογής, σχετικά με την θεολογική αφοσίωση και συνεπώς την εγκατάλειψη της συζυγικής/ερωτικής ζωής.

 

Οι δύο αξιωματούχοι των καθολικών θα γνωριστούν περισσότερο και ο πάπας παραδόξως θα εμπιστευτεί στον καρδινάλιο μια απρόβλεπτη και παράτολμη, μελλοντική απόφασή του, κόντρα σε κάθε λογική. Η απόφαση αυτή μοιάζει να τοποθετεί μια πανίσχυρη ταφόπλακα στη συνταξιοδότηση του έκπληκτου Bergoglio…

 

Αντιθέτως, οι αναμνήσεις του στην Αργεντινή ζωντανεύουν! Και δυστυχώς υπερισχύουν, όσες περικλείουν τα σοβαρά σφάλματα της ζωής του…

 

Κινηματογραφικός Χάρτης: Η συγκεκριμένη ταινία αναφέρεται σε δύο πραγματικά πρόσωπα σχετικά με τον κλήρο των καθολικών. Τον Γερμανό Joseph Aloisius Ratzinger και τον Αργεντινό Jorge Mario Bergoglio. Ο πρώτος εξελέγη ως πάπας το 2005-2012 με το όνομα “Βενέδικτος.” Ενώ ο δεύτερος διατελεί στο ίδιο θρησκευτικό αξίωμα από το Μάρτιο του 2013 έως και σήμερα με την ονομασία “Φραγκίσκος.” 

 

Ο σκελετός της ταινίας σε σενάριο και σκηνοθεσία είναι απλός, μα λειτουργικός. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες της εκλογής του ισχυρού και αγαπητού στις τάξεις του Βατικανού, Ratzinger, στην παπική, προνομιούχα θέση (2005). Ο Bergoglio έρχεται αεροπορικώς από την Αργεντινή στην Ιταλία (2012), για να συνταξιοδοτηθεί, όμως δεν γίνεται δεκτό το αίτημά του. Εκμυστηρεύεται διάφορες δυνατές αναμνήσεις του (1956) στον Γερμανό και εκείνος αντίστοιχα αποκαλύπτει κάποιες καθημερινές, προσωπικές συνήθειες, την αγάπη του για το πιάνο και ελάχιστες μνήμες. Ο πάπας θα κάνει αργότερα κατ’ ιδίαν μια σπουδαία προσφορά στον Αργεντινό καρδινάλιο. Ο τελευταίος θα θυμηθεί κάποια κρίσιμα, προσωπικά λάθη (1976), μα θα τα ξεπεράσει στο σήμερα (2013 μέχρι…)  

 

*- Καλλιτεχνική έκφραση, σκέλος πρώτο: Το πρώτο κομμάτι μιας πολύ σημαντικής, καλλιτεχνικής τοποθέτησης στο έργο είναι η αναφορά του Αργεντινού καρδιναλίου στα αποδεδειγμένα λάθη της καθολικής εκκλησίας…Μιλώντας για την ανοχή αυτής σε γνωστές αποπλανήσεις ανηλίκων από ιερείς, για πολλά χρόνια. Η φράση “Δεν αρκεί η συγχώρεση ιερέων” χτυπά ακαριαία τους θρησκευτικούς θεσμούς. 

 

Τότε ο πάπας Βενέδικτος, αφού συμφωνήσει μόνο στην παραδοχή του λάθους, αλλά όχι στην τιμωρία των ιερέων, επανέρχεται δυναμικά και απειλεί με ιεραρχικό υποβιβασμό τον Αργεντινό καρδινάλιο. Η λήψη είναι διαγώνια και κατά κάποιο τρόπο προσομοιάζει άριστα, μολονότι γίνεται επάνω στον πάπα (δηλαδή ουσιαστικά, όχι στην κινηματογραφικά αποτυπωμένη θέαση μέσα από τα μάτια του ίδιου), την αίσθηση υπεροχής εντός της σκέψης του.

 

Γενικώς στο έργο, επί της ουσίας, ο πρωταγωνιστής είναι ο χαρακτήρας του Jorge Bergoglio. Ως θεατές θα έχουμε εικόνα των δικών του αναμνήσεων και όχι του Joseph Ratzinger. To ταξίδι στο παρελθόν του θα το απολαύσουμε αρχικώς στη δεκαετία του 1950 όμορφα και αιφνιδιαστικά σε ασπρόμαυρο φόντο. Εκεί η διεύθυνση φωτογραφίας θα επιδείξει τις καλύτερες στιγμές της (κυρίως στις σκηνές της διαδρομής προς το εξομολογητήριο). Ειδικά στο σημείο της κρίσιμης επιλογής, οι τότε αποφάσεις της νιότης του Αργεντινού αφορούν την άρνηση του έγγαμου βίου και της διακοπής των ερωτικών σχέσεων. Επίσης κλείνει μια για πάντα και το κεφάλαιο της επιστήμης για εκείνον. 

 

Έτσι επιστρέφοντας αργότερα οπτικά στην χαλαρή, χρονική συνύπαρξη στον ίδιο χώρο μαζί με τον πάπα Βενέδικτο, κατά το έτος 2012, έχει εύστοχο, κινηματογραφικό τρόπο σύνδεσης η μετέπειτα αποκτηθείσα εμπιστοσύνη του Γερμανού Ratzinger προς τον Αργεντινό καρδινάλιο.

 

Στα χωροχρονικά ταξίδια της ταινίας διακρίνεται το μοντάζ.

 

Όταν συζητήσουν οι δυο τους ολομόναχοι στην Cappella Sistina, γίνεται η μεγάλη ανατροπή! Ο σκληρός, ανώτατος αξιωματούχος του κλήρου διαβλέπει, στο πρόσωπο του γεμάτου από νέες ιδέες, Bergoglio, μια επάξια διαδοχή.

 

*- Καλλιτεχνική έκφραση, σκέλος δεύτερο: Και τότε έρχεται το επόμενο, συμπληρωματικό κομμάτι, που έχει πραγματικό ενδιαφέρον στο έργο. Οι θλιβερές αναμνήσεις του Αργεντινού καρδιναλίου από τη δεκαετία του 1970 πλέον, περνούν σε έγχρωμο κάδρο και τον στοιχειώνουν ακόμα. Ο ίδιος μπορούσε ενόψει δικτατορίας στη χώρα του να προστατέψει αρκετό κόσμο στον θρησκευτικό και μη κλάδο, μα δεν εξάντλησε όλα τα μέσα…Οι ρίψεις ανθρώπων από αεροπλανοφόρα στη θάλασσα (ενώ προηγήθηκε ένεση σε αυτούς) και τα βασανιστήρια σε επίσης πολλούς άλλους είναι γεγονότα των τραγικών σελίδων της ιστορίας της Αργεντινής… 

 

Σχετικά με τη μουσική. Η αλήθεια είναι, ότι διαπερνώντας καλλιτεχνικά την αύρα δύο σκληροπυρηνικά συντηρητικών ανθρώπων, μέσα από το πιάνο (Ratzinger) και τους χορευτικούς ρυθμούς του tango (Bergoglio), η μουσική χρησιμοποιήθηκε καταλλήλως!

 

Το σενάριο δείχνει επιπροσθέτως τη σωστή προσαρμογή του, σε παράξενες-ενδιαφέρουσες στιγμές. Φερειπείν, οι δύο θρησκευτικοί, προνομιούχοι-αξιωματούχοι απολαμβάνουν πίτσες με πορτοκαλάδα σε διπλανό δωμάτιο της Cappella Sistina. Η μία πίτσα λέγεται diabolica!

 

Οι Ερμηνείες είναι καθοριστικής σημασίας: 

 

Σε ό,τι αφορά το μοτίβο της ταινίας, έχουμε να πούμε, πως αν δεν έπαιζαν αυτοί οι δύο πρωταγωνιστές, δεν θα μπορούσε ποτέ να υποστηριχτεί αυτή η κινηματογραφική δομή (μιλώντας για τη συνύπαρξη των ρόλων Ratzinger και Bergoglio στο ίδιο καλλιτεχνικό κάδρο δραματικής σύγκρουσης). Ωστόσο, ο σκηνοθέτης αξιοποίησε το συγκερασμένο ταλέντο τους, πετυχαίνοντας μια σημαντική αντίφαση ανάμεσα στα στρώματα ιεραρχίας της εν λόγω εξουσίας. 

 

O Jonathan Pryce ήταν απολαυστικός με το ήρεμο, απτόητο γέλιο του, κρύβοντας ως (καρδινάλιος) Bergoglio το φόβο του κατώτερου, θρησκευτικού αξιωματούχου. Αλλά και εμμένοντας με αφοσίωση αυτοσυντήρησης στον σκοπό του αιτήματος της συνταξιοδότησης. 

 

Ο Antony Hopkins ως Ratzinger σε εκείνο το σημείο μετέδιδε επιτυχώς, τον άνθρωπο που ελέγχει τα πάντα, περιμένοντας το κατάλληλο σημείο εφαρμοσμένης απειλής. Ειρωνικός, ετοιμοπόλεμος σε νοητικές συγκρούσεις, με χρήση επιχειρημάτων-θρησκευτικών τεχνασμάτων. 

 

Έπειτα, οι δυο τους αλλάζουν συναισθήματα. Ο Antony Hopkins ως πάπας Βενέδικτος υποχωρεί, κάνοντας μια ανεκτίμητη προσφορά. Τότε ο Jonathan Pryce συγχρονίζεται υποκριτικά, μεταδίδοντας τον αιφνιδιασμό του καρδιναλίου. Και ακριβώς μέσα στην ψυχοσύνθεση του ρόλου, αμέσως επικαλείται με ταπεινότητα το δόγμα του κλήρου, παραβλέποντας το προσωπικό του συμφέρον. 

 

Διακρίθηκε επίσης ο Juan Minujín ως νέος και μεσήλικας Bergoglio. Βεβαίως, οι καλύτερες υποκριτικές στιγμές του ήταν, όταν ο ρόλος πήρε την κρίσιμη απόφαση εγκατάλειψης παθών και επιστήμης. 

 

Η María Ucedo στο ρόλο της Esther Ballestrine ήταν πολύ αισθαντική. Με την έκφρασή της, δίχως να χρησιμοποιήσει ομιλία (κατά το αρμόζον, καλλιτεχνικό κλίμα της συγκεκριμένης σκηνής) θυμώνει και εγκαταλείπει τον παντρεμένο με τη θρησκεία, νέο ιερέα Bergoglio.

 

Μια διανομή της Odeon

(Από 20/12/2019 η ταινία θα προβληθεί και στο Netflix)

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Antony McCarten. Σκηνοθεσία: Fernando Meirelles. Πρωταγωνιστούν:  Jonathan Pryce,  Antony Hopkins, Juan Minujín,  María Ucedo.

 

2) Midway – Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ

 

Υπόθεση: Το έτος 1937 στο Τόκιο ξεκινά μια στρατιωτική συνάντηση ηγετικών στελεχών σε ειρηνικό κλίμα, μεταξύ Η.Π.Α. και Ιαπωνίας, σχετικά με την αναγνώριση των επίσημων θέσεων των δύο κρατών στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ωστόσο, ο ναύαρχος του ιαπωνικού, αυτοκρατορικού ναυτικού, Isoroku Yamamoto, μεταφέρει στον Αμερικανό στρατιωτικό, απεσταλμένο πράκτορα, Edwin T. Layton, μια ενδεχόμενη, μελλοντική, απειλητική συμπεριφορά της Ιαπωνίας. 

 

Μετά από τέσσερα χρόνια έχει ήδη ξεκινήσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο υποσμηναγός Richard Best πιλοτάρει ιδανικά τα μαχητικά, βομβαρδιστικά αεροσκάφη του αεροπλανοφόρου Enterprise. Ακόμη και με κλειστούς έλικες και σβηστή μηχανή είναι ικανός να τα προσεδαφίσει στον αεροδιάδρομο του επιβλητικού πλοίου. Παρά τις επιπλήξεις των ανωτέρων του για το γιγάντιο ρίσκο, ο ίδιος χαμογελά και πιστεύει, πως τέτοιες σκόπιμες ενέργειες, με τη μορφή άσκησης, μπορούν να σώσουν τη ζωή ενός πιλότου στην κρίσιμη στιγμή μάχης. Συμβουλεύοντας παράλληλα και τον πυροβολητή-ασυρματιστή, συνεπιβάτη του αεροπλάνου του, James Murray. Τότε οι Ιάπωνες επιτίθενται στο Pearl Harbor, σκοτώνοντας στρατιώτες, αλλά και άμαχο πληθυσμό. Οι Η.Π.Α. λαμβάνουν πλέον συμμετοχή στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

 

Ο αντιστράτηγος Edwin T. Layton συναντά επειγόντως σε στρατιωτική βάση τον ναύαρχο Chester Nimitz. Δηλώνει υπεύθυνος για την αποτυχία αναγνώρισης της επίθεσης στο Pearl Harbor και προσπαθεί μαζί με τον υποναύαρχο Raymond Spruance και ένα έμψυχο δυναμικό αποκρυπτογράφησης να ανιχνεύσουν από την ξηρά τον επόμενο στόχο επίθεσης των Ιαπώνων. Ο Chester Nimitz θα τον εμπιστευτεί…

 

Ο πλοίαρχος William Halsey του αεροπλανοφόρου Enterprise αντιλαμβάνεται στην πράξη, ότι καλώς ή κακώς δύο είναι οι ικανότεροι πιλότοι του. Ο υποσμηναγός Richard Best, μαζί με τον υποπλοίαρχο Wade McClusky μπορούν να πετάξουν καλύτερα από όλους τα αεροπλάνα τους, μέχρι να αφήσουν στο σωστό χρόνο τις βόμβες, στην καρδιά των πλοίων του Ιαπωνικού στόλου. Όμως, μόνο ο πρώτος είναι ικανός να φτάσει μέχρι το επιθυμητό σημείο, στοχεύοντας ταυτοχρόνως τέλεια!

 

Εν τω μεταξύ, κάποια άλλη αμερικάνικη ομάδα αεροπορίας ναυτικού, με επικεφαλής τον υποπλοίαρχο Jimmy Doolittle, ξεκινά μία διαφορετική, μα εξίσου παράτολμη αποστολή. 

 

Στην πορεία, ο αμερικανικός στρατός, χρησιμοποιώντας στρατηγική ανίχνευση από την ξηρά, μέσω της ομάδας αποκρυπτογράφησης του Edwin T. Layton, θα ανακαλύψει τελικά, ότι ο επόμενος στόχος των Ιαπώνων είναι το σημείο της νήσου του Midway…   

 

Κινηματογραφικός Χάρτης: Η συγκεκριμένη δομή της ταινίας κινείται με σωστή μεθοδικότητα. Υπάρχουν δύο κύρια μέτωπα στρατηγικής των Αμερικανών στρατιωτών. 

 

Α) Η βάση στην ξηρά, καταστρώνοντας νυχθημερόν σχέδια αποκρυπτογράφησης της ελλοχεύουσας, δεύτερης αεροπορικής επίθεσης των Ιαπώνων. Εκείνος που χάνει τον ύπνο του, είναι κυρίως ο  Edwin T. Layton.

 

Β) Έχοντας σαν αβέβαιης επιβίωσης προορισμό “το στόμα του λύκου,” αυτό που αποτελεί την “αιχμή του δόρατος” των Αμερικανών, είναι το πλεούμενο πεδίο γεννηθείσας πολεμικής κρούσης, με υποστήριξη ριψοκίνδυνων πτήσεων σε μαχητικά αεροσκάφη. Δηλαδή, το αεροπλανοφόρο Enterprise, με τις ανεξάρτητες εφορμήσεις των ικανότερων πιλότων του. Ξεχωρίζει ο Richard Best.

 

{-Από ένα τρίτο μέτωπο ξεκινά μια άλλη επικίνδυνη αποστολή, με επικεφαλής τον υποπλοίαρχο Jimmy Doolittle.}

 

Αν και στην ουσία το έργο μιλά για ναυμαχία, κυριαρχούν οι εναέριες εξορμήσεις των βομβαρδιστικών, τα οποία ξεκινούν από τα αεροπλανοφόρα των δύο αντίπαλων εγχώριων στρατοπέδων. Είναι σημαντική για την θεματική της ταινίας η κινηματογραφική ανάδειξη της εναέριας, ριψοκίνδυνης διαδρομής των Αμερικανών πιλότων. Ακολουθώντας διαγώνια πορεία προς τα κάτω και αποφεύγοντας οριακά μια φλεγόμενη βροχή από πορτοκαλί πυρά, ζούμε την αποφασιστική κάθοδο των μαχητικών αεροσκαφών, μέχρι και το οριακό ύψος των 1.500 ποδών. Αυτό θα επαναληφθεί σε αρκετές στιγμές, μα εύστοχα, εντείνοντας την αγωνία των θεατών, για το πόσες φορές θα τα καταφέρουν οι πιλότοι. Προκαλείται βεβαίως στο κοινό παρόμοια αίσθηση άγχους στις ανεξάρτητες αερομαχίες, όπου αναλαμβάνουν δράση οι συνεπιβάτες-πολυβολητές, απαλλάσσοντας την “ουρά” των πιλότων τους από αντίπαλα, άκρως απειλητικά αεροσκάφη.  

 

Φυσικά, προκειμένου να γίνουν όλα αυτά τα ειδικά, οπτικά εφέ, υπήρξε η συνεργασία των εταιρειών Scanline VFX και Pixomondo (και οι δύο ειδικεύονται σε visual effects και 3D animations). Η Scanline VFX είναι ιδανική στον εικονικό σχεδιασμό συντριβών αεροσκάφους. O σκηνοθέτης έχει συνεργαστεί ξανά με τις δύο εταιρείες για την ταινία “2012.” 

 

Από στρατιωτική και ιστορική άποψη υπάρχει μεγάλη ακρίβεια ταυτοποίησης στα συγκεκριμένα, αληθινά πρόσωπα, αλλά παρατηρούνται και κάποιες ανακρίβειες σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς…

 

Είναι μεν βασισμένη σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα η ταινία, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός, ότι παρουσιάστηκαν οι χαρακτήρες με έντονη προσωπικότητα στο σενάριο. Και μάλιστα, ως εντελώς ετερόκλητα άτομα. Μα εντεταγμένα σε έναν κοινό σκοπό. Για αυτό το λόγο και οι ενέργειες των περσόνων έχουν μια αξιόλογη δυναμική στο έργο. Περιγράφηκαν σωστά οι πολεμικές συνθήκες, μέσα από το βίωμα των ανθρώπων. Μα πιο πολύ, με τη μορφή σκηνοθετικής παρατήρησης.

 

Το casting έχει στοχεύσει τέλεια! Έγινε η κατάλληλη διαμοίραση ρόλων σε έμπειρους και ταλαντούχους ηθοποιούς, οι οποίοι υποστήριξαν επάξια τις προσωπικότητες του σεναρίου. 

 

Ερμηνείες:

 

Woody Harrelson (Chester Nimitz), Luke Evans (Wade McClusky), Patrick Wilson (Edwin T. Layton) και Ed Skrein (Richard Best) διακρίθηκαν με ισάξιες, επαγγελματικές ερμηνείες! Ο Dennis Quaid (William Halsey) έχει αποκτήσει τόση ερμηνευτική πείρα, που του αρκούν μόνο λίγες σκηνές, ώστε να πείσει το κοινό για την εκάστοτε περσόνα του. Ουσιώδης ήταν ο Aaron Eckhart (Jimmy Doolittle), με λίγα λόγια, εστιάζοντας στο συναίσθημα. Ο Etsushi Toyokawa υπήρξε αμείλικτος ως Isoroku Yamamoto. Ενώ ο Kenny Leu εξέφρασε το φόβο του Zhu Xuesan, ο οποίος ως Κινέζος παρτιζάνος φυγάδευσε στην ξηρά με συμμαχική διάθεση τον υποπλοίαρχο Jimmy Doolittle από τους οργισμένους στρατιώτες της Ιαπωνίας.

 

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σύνδεση ιστοριών με τον υποπλοίαρχο Jimmy Doolittle (από την ταινία “Pearl Harbor”). Καθώς στο έργο “Midway” βλέπουμε ένα μέρος από το δικό του πολεμικό μονοπάτι.

 

Η ολέθρια αυτοτιμωρία των Ιαπώνων προκαλεί τρόμο και απορία στους θεατές. Ενώ προβληματισμό δημιουργεί η ιαπωνική εντολή εξόντωσης χιλιάδων Κινέζων παρτιζάνων…Οι οποίοι φυγάδευσαν τον Jimmy Doolittle και μέλη της  ομάδας του, ώστε εκείνοι να διαφύγουν τον κίνδυνο από ιαπωνικές, στρατιωτικές δυνάμεις. 

 

Μια διανομή της Odeon

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Wes Tooke. Σκηνοθεσία: Roland Emmerich. Casting: Andrea Kenyon. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν:  Ed Skrein,  Luke Evans, Patrick Wilson, Woody Harrelson, Dennis Quaid, Aaron Eckhart, Etsushi Toyokawa, Kenny Leu.

Καλή, ουσιώδη θέαση σε όλες και όλους!

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ