~Η Κυρά του Κάστρου ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Μέρος πέμπτο

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν ο Λέοντας Καράλης πλησίασε προσεκτικά τη μικρή ξύλινη πόρτα στο πίσω μέρος του ανθόκηπου και χτύπησε συνθηματικά τρεις φορές με το χέρι του.
Του άνοιξε μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα που είχε καλύψει το κεφάλι και το πρόσωπό της μ’ ένα μαντήλι.
«Μη μιλάς!» του είπε σιγανά. «Δώσε μου μόνο το χέρι σου!»
Ασφάλισε καλά την πόρτα, άναψε ένα κερί και αμέσως έβγαλε το μαντήλι της.
«Ελπίδα!» ψιθύρισε εκείνος.
«Ήρθες! Το’ξερα πως θα’ρθεις, καλέ μου!» του είπε.
Μέσα στο καλάθι με τα φιλέματα που είχε στείλει εκείνο το πρωί ο Φουάντ πασάς στο Δημήτρη Καράλη και στο γιο του υπήρχε κι ένα μήλο με μια βαθιά τρύπα.
«Πώς βρέθηκε αυτό το σάπιο μήλο ανάμεσα σε τόσα καλούδια;» αναρωτήθηκε ο Λέοντας καθώς το περιεργαζόταν.
Το έσκαψε λίγο με το δάχτυλό του και προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ότι είχε μέσα τυλιγμένο σφιχτά ένα μικρό σημείωμα.
«Έλα απόψε σαν πέσει η νύχτα» έλεγε. Στην πίσω πλευρά του ανθόκηπου υπάρχει μια μικρή ξύλινη πορτούλα. Χτύπα με το χέρι σου τρεις φορές. Θα σε περιμένω. Θέλω να σε δω, έστω και μια φορά. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Έλα, σε παρακαλώ, θα σε περιμένω. Ελπίδα.»
Συνέχεια σε σκεφτόμουν!» της είπε και την αγκάλιασε. «Είναι παράξενο αυτό που θα σου πω, όμως νιώθω σαν να σε ξέρω χρόνια, Ελπίδα!»
Η Μόνα συγκινήθηκε στο άκουσμα του παλιού της ονόματος.
«Πες το πάλι! Πες το πάλι, σε παρακαλώ!»
«Ελπίδα! Ελπίδα! Σ’ αγαπώ, Ελπίδα!» ξανάπε εκείνος φιλώντας τη. «Σ’ αγαπώ! Ζήτησέ μου ό,τι θες και θα γίνει!»
«Κράτα με αγκαλιά, απόψε, αυτό μόνο σου ζητώ!»
Έμειναν αγκαλιασμένοι αρκετή ώρα δίχως να μιλούν, μέχρι που φάνηκε η πρώτη μικρή αχτίδα φωτός…
«Χάραξε! Ω, Θεέ μου, πρέπει να φύγεις!» είπε η Μόνα και τινάχτηκε επάνω.
«Ένα φιλί ακόμα!» απαίτησε ο Λέοντας χώνοντας το πρόσωπό του στα μαλλιά της.
«Σε λίγο ξημερώνει! Κι εγώ…κι εγώ πρέπει να γυρίσω στο δωμάτιο μου! Δε θέλω να υποπτευθεί κάτι η πριγκίπισσα Μόνα!» η φωνή της κοπέλας ήταν γεμάτη αγωνία.
«Θέλω να σε ξαναδώ!»
«Να περιμένεις κάλεσμά μου! Υποσχέσου μου!»
«Στο υπόσχομαι!»
Την αγκάλιασε, τη φίλησε και έφυγε βιαστικά.
Η Μόνα επέστρεψε με χίλιες προφυλάξεις στο διαμέρισμά της κι έπεσε στο κρεβάτι της κλαίγοντας.
Για λίγη ώρα – μόνο για λίγη ώρα – είχε ξαναγίνει η Ελπίδα, ένα κορίτσι έτοιμο ν’ ανοίξει την καρδιά του στην αγάπη και να πλέξει ένα σωρό όνειρα.
Για λίγη ώρα – μόνο για λίγη ώρα – είχε ξεχάσει τον Φουάντ, είχε ξεχάσει μέχρι και το παιδί που περίμενε.
Το παιδί που περίμενε! Αυτή ήταν η μόνη αλήθεια! Ήταν αυτό που θα την έδενε στο πλευρό του Φουάντ!
Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, το αγέννητο αυτό πλάσμα έγινε ένα ασήκωτο βάρος!
«Εσύ είσαι η αιτία της δυστυχίας μου! Άφησε με, γιατί δεν με αφήνεις; Σε τι σου έφταιξα;» μονολογούσε τις νύχτες που έγερνε στο στρώμα της να κοιμηθεί.
Ώσπου ένα πρωί ξύπνησε γεμάτη αίματα.
Το παιδί της δε θα γεννιόταν ποτέ. Την είχε αφήσει, όπως η ίδια είχε ζητήσει.
Προς μεγάλη της έκπληξη, αντί να ανακουφιστεί, ξέσπασε σε γοερά κλάματα.
Η Αϊσέ την έσφιξε στην αγκαλιά της προσπαθώντας να την παρηγορήσει.
«Δεν ήταν γραφτό, κυρά μου, δεν ήταν! Κάνε κουράγιο!» της έλεγε συνέχεια.
Και μέσα της πρόσθεσε: «Αλλάχ, συγχώρεσέ μας!»

Σμαραγδή Μητροπούλου
~Η συνέχεια αύριο~

Μέρος Α
~Η Κυρά του Κάστρου~

Μέρος Β
~Η Κυρά του Κάστρου ~
Μέρος Γ ~Η Κυρά του Κάστρου ~
Μέρος Δ ~Η Κυρά του Κάστρου ~