Μέρος Ένατο Με το πέρασμα του χρόνου, το νεαρό παιδί που λάτρευε τα παραμύθια παραχώρησε τη θέση του στον καθηγητή Νικόλαο Πολίτη. Ασχολήθηκα με τη μελέτη του λαϊκού πολιτισμού και όλοι έλεγαν ότι η συνεισφορά μου είναι σημαντική. Αυτό όμως θα το κρίνει η ιστορία! Το σημειωματάριο που είχα μαζί μου στην καστροπολιτεία παρέμεινε κλειδωμένο […]
Μέρος Όγδοο Σφίγγοντας το χέρι όπως Αϊσέ η Ελπίδα μιλούσε με τρεμάμενη φωνή που κοβόταν κάθε τόσο από όπως λυγμούς που μάταια προσπαθούσε να συγκρατήσει. «Τι βάρος ήταν αυτό που κουβαλούσες μέσα σου, κυρά μου!» όπως είπε, όταν τέλειωσε την εξομολόγησή όπως. «Δυο άντρες με αγάπησαν, Αϊσέ, και είναι τώρα νεκροί!Τους σκότωσε η αγάπη μου! […]
Μέρος Έβδομο Ακούμπησα απαλά το χέρι μου στο δικό της. «Πώς τον άφησες να ζει σε αυτή την πλάνη;» τη ρώτησα. «Ο Θεός ξέρει μόνο πόσο υπέφερα, αγόρι μου! Κάθε φορά που ήταν να τον συναντήσω έλεγα στον εαυτό μου: πρέπει να του πεις την αλήθεια! Δεν έβρισκα τη δύναμη, φοβόμουν ότι θα τον έχανα! […]
Μέρος Έκτο Διέκοψε τη διήγησή της και με κοίταξε κατάματα. «Είχα τιμωρηθεί για τα βότανα που έπινα και για τις κατάρες που έριχνα στο αγέννητο παιδί μου! Υπέφερε κι ο Φουάντ πολύ-το ένιωθα-κι ας μην το έδειχνε! Σιγά σιγά άρχισε να αποτραβιέται από κοντά μου και να κλείνεται στον εαυτό του!» είπε. «Κι εσύ;» τη […]
Μέρος πέμπτο Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν ο Λέοντας Καράλης πλησίασε προσεκτικά τη μικρή ξύλινη πόρτα στο πίσω μέρος του ανθόκηπου και χτύπησε συνθηματικά τρεις φορές με το χέρι του. Του άνοιξε μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα που είχε καλύψει το κεφάλι και το πρόσωπό της μ’ ένα μαντήλι. «Μη μιλάς!» του είπε σιγανά. «Δώσε μου […]
Μέρος Τέταρτο Τα αστραφτερά κοσμήματα που άπλωσε ο χρυσοτέχνης μπροστά στον Φουάντ ξεπερνούσαν και την πιο τρελή φαντασία: περιδέραια στολισμένα με διαμάντια, δαχτυλίδια με μαργαριτάρια και στη μέση ένα σμαράγδι που αστραποβολούσε, σκουλαρίκια από ρουμπίνια. «Κοίτα να βάλεις όλη σου την τέχνη, Δημήτρη Καράλη!» του είπε χαμογελώντας. Ήθελε να χαρίσει κάτι όμορφο στη Μόνα για […]
Μέρος Δεύτερο Ο Φουάντ πασάς κοιτούσε εξεταστικά το νεαρό κορίτσι που καθόταν μαζεμένο στην άκρη του δωματίου. Όντως ήταν το πιο ωραίο δώρο που του είχε στείλει ο φίλος του ο Ιμπραήμ από το Μοριά. «Αυτό το λουλούδι του παραδείσου είναι το δώρο μου για σένα, για τη φιλία και την αφοσίωση σου», έλεγε στο […]
Μέρος Πρώτο “Ο μικρός Νικολής μας ζει σ’ έναν κόσμο γεμάτο παραμύθια!» έλεγαν όσοι με ήξεραν. Και πράγματι! Ώρες ολόκληρες χανόμουν σκυμμένος σε παλιά βιβλία ή έκανα ατέλειωτες συζητήσεις με τις ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού μου. Εκείνες με κερνούσαν γλυκό σταφύλι και μου διηγούνταν ιστορίες για γενναίους πολεμιστές που νικούσαν τον εχθρό, για χαμένους θησαυρούς […]
