Επιλογές

~Η Κυρά του Κάστρου ~

NEWSROOM 04.10.2019 | 22:39

Ακούστε το άρθρο

Μέρος Όγδοο

Σφίγγοντας το χέρι όπως Αϊσέ η Ελπίδα μιλούσε με τρεμάμενη φωνή που κοβόταν κάθε τόσο από όπως λυγμούς που μάταια προσπαθούσε να συγκρατήσει.
«Τι βάρος ήταν αυτό που κουβαλούσες μέσα σου, κυρά μου!» όπως είπε, όταν τέλειωσε την εξομολόγησή όπως.
«Δυο άντρες με αγάπησαν, Αϊσέ, και είναι τώρα νεκροί!Τους σκότωσε η αγάπη μου! Είναι αλήθεια ότι τον Φουάντ δεν τον αγάπησα…μα… αυτό δεν σημαίνει ότι ήθελα να πάθει κακό! Ο Λέοντας …όμως ο Θεός ξέρει πόσο τον λάτρευα! Ήταν η ίδια μου η ζωή! Τώρα δεν έχω πια κανέναν!Τους έχασα και τους δυο!» η Ελπίδα έτρεμε ολόκληρη.
Στάθηκε στην κουπαστή,έριξε μια τελευταία ματιά στην Αλεξάνδρεια που χανόταν σιγά σιγά στο βάθος του ορίζοντα και ύστερα έκρυψε το πρόσωπο όπως στα χέρια όπως και άφησε τα δάκρυα όπως να κυλήσουν ελεύθερα.
Έκλαψε για το Λέοντα και για το δύστυχο το Δημήτρη Καράλη που παραφρόνησε μετά το θάνατο του γιου του! Έκλαψε για τον Φουάντ, για το παιδί που έχασε και για τα παιδιά που δεν άφησε ποτέ να βλαστήσουν μέσα της και να γεννηθούν.
Η Αϊσέ την πλησίασε και την αγκάλιασε στοργικά.
«Ακόμα και οι πιο μεγάλες πληγές γιατρεύονται, πίστεψέ με!» της είπε. «Δε θα ξεχάσεις,όμως θα’ρθει εποχή που θα θυμάσαι ό,τι αγάπησες χωρίς να σφίγγεται η καρδιά σου απ’ τον πόνο! Στέγνωσε τα μάτια σου, κυρά μου, δεν είσαι μόνη! Είμαι εγώ κοντά σου και δεν θα σ’ εγκαταλείψω ποτέ!»
Πνιγμένη απ’ τη συγκίνηση, η Ελπίδα της έριξε ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη.
«Όπως ενας κύκλος έκλεισε,ένας καινούργιος θα ανοίξει!» μονολόγησε η Αϊσέ κοιτάζοντας το πέλαγος.

Η ηλικιωμένη γυναίκα αναστέναξε βαθιά.
«Η Αϊσέ με βοήθησε να ξαναβρώ τη χαμένη μου ελπίδα!» ψιθύρισε.
«Πρέπει να ήταν πολύ ξεχωριστός άνθρωπος!» είπα εγώ.
«Ναι! Δυστυχώς, όμως, την έχασα!»
«Πώς;…γιατί;…»
«Αρρώστησε και πέθανε πάνω στο πλοίο! Έτσι εγώ γύρισα στον τόπο μου μόνη, άγνωστη και ξένη στη γη που γεννήθηκα! Κανείς από τους δικούς μου ανθρώπους δεν υπήρχε πια…Τους σκότωσαν όλους τότε…»Ένας λυγμός την έπνιξε.
«Η εκκλησία μου παραχώρησε αυτό το σπιτάκι κοντά στο κάστρο», συνέχισε. «Πέρασα εδώ ώρες, μέρες, εβδομάδες αγναντεύοντας τη θάλασσα και αναπολώντας τα παλιά. Ορκίστηκα ότι από εδώ και πέρα θα ζήσω για να προσφέρω αγάπη κι ελπίδα σε όσους έχουν ανάγκη. Μόνο έτσι θα μπορούσα να εξαγνιστώ!»
Μείναμε για λίγα λεπτά σιωπηλοί.
«Σ’ ευχαριστώ που μου άνοιξες την καρδιά σου!» έσπασα πρώτος τη σιωπή.
«Μια φωνή μέσα μου μου είπε ότι μπορώ να σε εμπιστευθώ και να σου μιλήσω για τη ζωή μου. Θα’θελα, όμως, αυτό να μείνει μεταξύ μας. Μετά το θάνατό μου θα είσαι ελεύθερος να χρησιμοποιήσεις το υλικό σου όπως θες. Θα σου στείλω εγώ γραφή, όταν θα’ρθει η ώρα.»
Έσκυψα και τη φίλησα στο μάγουλο.
«Μακάρι ν’ αργήσει!» είπα μόνο.
«Μην ξεχάσεις ποτέ ότι η ίδια η ζωή είναι το ωραιότερο παραμύθι!» μου είπε προτού φύγω.