Το blog του Μενέλαου Γκίβαλου

Η εκλογή Προέδρου αναδεικνύει τα υπαρξιακά προβλήματα του ΚΙΝ.ΑΛ.

NEWSROOM 28.10.2021 | 13:10

Ακούστε το άρθρο

Του Μενέλαου Γκίβαλου*

Αποτελεί κοινή εκτίμηση ότι οι προσεχείς εξελίξεις – που συνδέονται ευθέως με την επόμενη εκλογική αναμέτρηση – εκτιμάται ότι θα επηρεασθούν από τις διεργασίες και το πρόσωπο του νέου προέδρου στο ΚΙΝ.ΑΛ., ενώ το ίδιο το ΚΙΝ.ΑΛ. βρίσκεται εδώ και καιρό, σε μια οιονεί κρίση ταυτότητας και πολιτικής στρατηγικής. Γι’ αυτό και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολιτικό παράδοξο που τείνει να μετατραπεί σε αδιέξοδο.

Αυτή ακριβώς η κρίση του ΚΙΝ.ΑΛ. εκφράστηκε με την υιοθέτηση της πολιτικής «των ίσων αποστάσεων» από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Όμως, οι πολιτικές του «μέσου όρου» δεν συνιστούν και δεν διαμορφώνουν παρά ένα πολιτικό κενό. Κι αυτό ακριβώς το κενό παράγει την αμορφία, καλλιεργεί τον πολιτικό καιροσκοπισμό, συγκαλύπτει τις αντιθέσεις και τις ιδιοτελείς προσωπικές φιλοδοξίες και «δουλείες»…

Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού κενού; Με καταλύτη τις εξελίξεις για την εκλογή νέου προέδρου αποκαλύπτεται πλέον και δημόσια ότι η διαχωριστική γραμμή της καθολικής σύγκρουσης μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και της Ν.Δ. διαπερνά το εσωτερικό του ΚΙΝ.ΑΛ. με συνέπεια να τίθενται μείζονα διλήμματα για τη μελλοντική προοπτική και την ίδια την ταυτότητά του. Γιατί όταν ένα κόμμα, όπως το ΚΙΝ.ΑΛ., ετεροκαθορίζεται από τις πολιτικές των δύο αυτών κομμάτων, τότε δεν διαθέτει ούτε ταυτότητα, ούτε συνοχή, ούτε προοπτική. Και σ’ αυτό το αδιέξοδο, σ’ αυτό το ιστορικό δίλημμα βρίσκεται σήμερα το ΚΙΝ.ΑΛ.

Μια παρόμοια προβληματική φαίνεται ότι απουσιάζει (μερικώς ή ολικώς) από τους υποψηφίους για την Ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. Η υπαρξιακού χαρακτήρα αντίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία (Α. Λοβέρδος) ή η ομιχλώδης διατύπωση για μια προοδευτική διακυβέρνηση (Γ. Παπανδρέου) τονίζουν απλώς τις βαθιά αντινομικές πολιτικές αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν το σημερινό ΚΙΝ.ΑΛ.

Οι καθεστωτικές “δουλειές”

Πέρα από τις προθέσεις, τις προτάσεις, τις αντιλήψεις των υποψηφίων Προέδρων, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται σε ένα δεύτερο επίπεδο. Σ’ αυτό των σχέσεων και της εξάρτησης του ΚΙΝ.ΑΛ. από την επιρροή των μεγάλων συμφερόντων και του συστήματος της διαπλοκής.

Η τετραετία 2010-2014 ( και ιδίως η περίοδος της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑ. ΣΟΚ.) υπήρξε καθοριστική για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αλλά και για την ελληνική κοινωνία. Την κρίσιμη αυτή «ιστορική στιγμή» το ΠΑ.ΣΟΚ. κατέρρευσε και το «υπόλειμμά» του μετασχηματίσθηκε σε ακραίο – νεοφιλελεύθερο κέντρο, ενώ ταυτόχρονα επήλθε σοβαρή αλλοίωση των θεμελιωδών πολιτικο-ιδεολογικών του χαρακτηριστικών.

Ήδη από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 (Μάιος – Ιούνιος) η ιστορική, κοινωνική συμμαχία που στήριζε το ΠΑ.ΣΟΚ. αναπροσανατολίσθηκε σ’ ένα μεγάλο της τμήμα και στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 μέχρι σήμερα.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε τον ιστορικό χαρακτήρα αυτής της εξέλιξης. Γιατί η μετατόπιση αυτή δεν αποτελεί μια συνήθη αλλαγή κομματικής προτίμησης, αλλά μια κρίσιμη αλλαγή πολιτικής συνείδησης.

Οι πολίτες εγκατέλειψαν το ΠΑ.ΣΟΚ. γιατί θεώρησαν ότι το κόμμα αυτό όχι μόνο δεν μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντά τους, αλλά κυρίως γιατί ενσωματώθηκε στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και αποκήρυξε τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες οι ίδιοι οι πολίτες είχαν ταυτιστεί. Οι ίδιοι αυτοί πολίτες πίστεψαν και πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία εκφράζει τις αξίες, τις αρχές, τα κοινωνικά-προοδευτικά προτάγματα και τις πολιτικές στρατηγικές που συγκροτούν τον ισχυρό προοδευτικό – αριστερό πόλο απέναντι στο αυταρχικό νεοφιλελεύθερο καθεστώς που λυμαίνεται και καταστρέφει τη χώρα.

Όσοι νομίζουν στο ΚΙΝ.ΑΛ. ότι οι προοδευτικοί αριστεροί και δημοκρατικοί πολίτες κινούνται με τους κανόνες της παλίρροιας και της αμπώτιδας και υπολογίζουν στην επιστροφή των «απολωλότων προβάτων» στο ΚΙΝ.ΑΛ. πλανώνται. Οι προοδευτικοί πολίτες που αποχώρησαν από το ΠΑ.ΣΟΚ. επέλεξαν μια στάση ζωής και «έκαψαν τις γέφυρες» πίσω τους…

Η διαδικασία εκλογής Προέδρου είναι σίγουρα η τελευταία ευκαιρία για το ΚΙΝ.ΑΛ. να κοιτάξει κατάματα και να αναμετρηθεί με τον εαυτό του, την παράδοσή του, με την ίδια την κοινωνία. Και σ’ αυτή την κοινωνία θα πρέπει να δώσει σοβαρές απαντήσεις που δεν αφορούν μόνο με ποιους θα συνεργαστεί στις επόμενες εκλογές αλλά εάν έχει ακόμη συνείδηση της ιστορικής του κληρονομιάς ή εάν έχει επιλέξει να μετατραπεί οριστικά σε δορυφόρο των πλέον στυγνών καθεστωτικών συμφερόντων.