Το παράδοξο του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών είχε ένα παράδοξο. Υπήρξε
ηττημένος, αλλά δεν υπήρξε καθαρός νικητής. Ο ηττημένος ήταν ο
Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά.Γιατί; Διότι ζήτησε 13 στις 13
περιφέρειες, έριξε το πολιτικό του βάρος σε υποψήφιους στις
περιφέρειες και στο δήμο της Αθήνας και με εξαίρεση την Πελοπόννησο
(σε μεγάλο βαθμό ήταν επιτυχία του Αντώνη Σαμαρά) ηττήθηκαν όλοι.

Συνεπώς η στήριξη του Κυριάκου Μητσοτάκη αποδείχτηκε εντελώς
αναποτελεσματική.
Στο άλλο στρατόπεδο υπήρξαν κάποιες επιτυχίες του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ,
ωστόσο δεν υπήρξε νικητής με την κλασική έννοια του όρου.Κι΄αυτό είναι
το παράδοξο που αναφέραμε στην αρχή.

Το παράδοξο καθορίζει και την επόμενη μέρα. Γιατί ο Κυριάκος
Μητσοτάκης μπορεί να ηττήθηκε, ωστόσο αυτό δεν ήταν παρά μία ρωγμή όπως
είπε ο Στέφανος Κασσελάκης ή μία γρατζουνιά, όπως τη χαρακτήρισε ο
Δημήτρης Μαύρος  της MRB.

Ακριβώς αυτή η κατάσταση διαμορφώνει και τις εξελίξεις της επόμενης
μέρας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρά την ήττα του είναι αδιαμφισβήτητος
κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό. Κι΄ αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι
απόρροια της αδυναμίας της αντιπολίτευσης να εμφανίσει κάποιο
πολιτικό σχηματισμό ως αντίπαλο δέος και αξιόπιστο διεκδικητή της
κυβερνητικής εξουσίας.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ έχουν ως κεντρικό στόχο τους να
γίνουν αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει τα εσωτερικά του
προβλήματα με τη συνοχή του κόμματος και την πολιτική του ταυτότητα,
οπότε κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τις
τυχόν απώλειες του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, να
εμφανιστεί ως εναλλακτική δύναμη και να επιταχύνει τις πολιτικές
εξελίξεις.

Συνεπώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία έχουν την κυριαρχία
παρά τις τεράστιες αδυναμίες, που εμφάνισε η κυβέρνηση μετά τις
τελευταίες εθνικές εκλογές, απόρροια και της αλαζονείας που η παντοδυναμία
επιτρέπει να καλλιεργηθεί. Αυτή είναι και η αχίλλειος πτέρνα και
δύσκολα θα θεραπευτεί,παρά τις πρωθυπουργικές προτροπές για γείωση,
από τη στιγμή που είναι εγγενής της παντοδυναμίας.

Από την εκλογική αναμέτρηση αποκαλύφθηκε επίσης ότι η συνεργασία των
δυνάμεων της κεντροαριστεράς μπορεί να δημιουργήσει νέες συνθήκες στο
πολιτικό σκηνικό και υπό προϋποθέσεις να δημιουργηθεί το αντίπαλο δέος
το οποίο να διεκδικήσει τη νίκη στις εθνικές εκλογές.
Τη συνεργασία αυτή δεν επιθυμεί το ΠΑΣΟΚ παρά τις δηλώσεις του τύπου
ναι στη συνεργασία, αλλά μέσα από την κοινωνία, ένα σχήμα  το οποίο
προτάσσει γιατί δεν θέλει να πει ένα ξεκάθαρο όχι και να ομολογήσει
κυνικά πως θέλει να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση και όχι να νικήσει
τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Καθαρές κουβέντες.

Στον άλλο πόλο της Κεντροαριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ο Στέφανος
Κασσελάκης ποντάρουν στη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, αλλά
προς το παρόν αυτή είναι ένα σύνθημα το οποίο θα αργήσει να γεμίσει με
ουσία, τουλάχιστον ως το συνέδριο του κόμματος.

Συμπέρασμα κυνικό, αλλά αληθινό. Οσο δεν υπάρχει αξιόπιστο αντίπαλο
δέος ο Κυριάκος Μητσοτάκης παίζει χωρίς αντίπαλο και η ρωγμή μπορεί
μεν να μεγαλώσει, αλλά δεν πρόκειται να γίνει χάσμα που θα τον
οδηγήσει στην ήττα. Και την ευθύνη την έχουν οι ηγέτες της
αντιπολίτευσης, γιατί δεν πρόκειται να δημιουργήσουν ελπίδες,
συνθήκες και προϋποθέσεις νίκης.