Η παράσταση Μάγισσες επιστρέφουν στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα – Η περφόρμερ Νικόλ Δημητρακοπούλου χαρτογραφεί το περιβάλλον της

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Κατά μία έννοια οι Μάγισσες είναι μια παράσταση που θεματολογικά μπορεί να εξελίσσεται στο διηνεκές. Γιατί; Η έμφυλη βία δεν έχει ημερομηνία λήξης. Φαντάζει ριζωμένη. Σαν μνήμη ενεργή.

Μετά από δύο μοναδικές παραστάσεις, μία στην υπαίθρια γλυπτοθήκη Ζογγολόπουλου τον Δεκέμβριο του 2021 και μία στα Δημοτικά Σφαγεία Ταύρου τον Μάιο του 2022, οι «Μάγισσες», μια θεατρική δόση βασισμένη σε κείμενα της Νατάσας Σίδερη και ερμηνεία της περφόρμερ Νικόλ Δημητρακοπούλου, ξανασυναντούν και ίσως επανασυστήνονται με το κοινό σε νέα μορφή, νέο περιεχόμενο. Το έργο ανεβαίνει για 8 μόνο παραστάσεις στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα (πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών), στην οδό Κορυτσάς 39, για 8 μόνο παραστάσεις.

Οι «Μάγισσες» είναι μία παράσταση εν εξελίξει που ακροβατεί ανάμεσα στη σκηνική σύνθεση και τη λυρική περφόρμανς. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο της Νατάσας Σίδερη (Α’ βραβείο στον διαγωνισμό θεατρικής γραφής MYTHOS?! του ΚΘΒΕ σε συνεργασία με το Θέατρο του Regensburg, βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου περιοδικού «Ο Αναγνώστης»), που γράφτηκε με αφορμή τα γεγονότα βίας κατά των γυναικών.

Το έργο ερμηνεύει η περφόρμερ Νικόλ Δημητρακοπούλου, με τη συμμετοχή του Στέλιου Χατζηγεωργίου. Η παράσταση «Μάγισσες | Μέρος 3ο: Επιδόρπιο» εμπλουτίζει το κείμενο της Νατάσας Σίδερη με αποσπάσματα από το έργο του Ιπποκράτη. Παρότι θα παρουσιαστεί και πάλι σε έναν ιδιαίτερο, όχι αμιγώς θεατρικό χώρο, συνεπή με τον site specific χαρακτήρα της παράστασης, θα είναι η πρώτη φορά που οι «Μάγισσες» θα βρεθούν σε κλειστό περιβάλλον.

Παράλληλα, το μουσικό της μέρος οδηγείται σε νέους πειραματισμούς, υπό τους ήχους της μεσαιωνικής βιέλας (medieval fiddle, γαλλ. vielle), ενός σπάνιου έγχορδου, τοξωτού μουσικού οργάνου, πρόγονου του σημερινού βιολιού, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές από τον 12ο ως τον 15ο αιώνα για να συνοδεύει τα κοσμικά και λατρευτικά τραγούδια. Στις «Μάγισσες» η μεσαιωνική βιέλα και το τραγούδι της Ειρήνης Μπιλίνη-Μωραΐτη θα ακούγονται από τον προαύλιο χώρο, παρακολουθώντας από μακριά την εξέλιξη του έργου και προσδίδοντας ίσως μία αίσθηση εγκλεισμού που συνομιλεί με τη γυναικεία εμπειρία που αφηγείται η παράσταση.

Η Νικόλ Δημητρακοπούλου μάς ξεναγεί στις Μάγισσες απαντώντας ερωτήσεις που αφορούν το ορατό και το αόρατο πεδίο της σχέσης των φύλων.

Το ότι την επικαιρότητα βομβαρδίζουν περιστατικά έμφυλης βίας σημαίνει πως το φαινόμενο στις μέρες μας πολλαπλασιάστηκε ή πως απλά “σήμερα” ξεκινήσαμε να το καταγράφουμε, να το αναδεικνύουμε;

Είτε απαντήσουμε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο ο απόλυτος αριθμός δεν αλλάζει. Ο αριθμός αυτός είναι από μόνος του τραγικός. Αν ας πούμε παλαιότερα ο αριθμός ήταν μεγαλύτερος θα ήμασταν ευχαριστημένοι με τη σημερινή συνθήκη; Σήμερα σίγουρα μιλάμε πιο πολύ από παλαιότερα. Όχι όμως αρκετά. Ζούμε βέβαια και σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη όπου η αβεβαιότητα, ο φόβος και η πίεση είναι στοιχεία παρόντα σε τόσο μεγάλες δόσεις στην καθημερινότητά μας που δεν αποκλείεται ακόμη και η έμφυλη βία να έχει πολλαπλασιαστεί.

Ο τίτλος της παράστασης σας είναι: Μάγισσες | μέρος 3ο: Επιδόρπιο. Θέλετε να μου πείτε η λέξη Επιδόρπιο πώς προκύπτει;

Όταν σερβίρουμε το επιδόρπιο σημαίνει πως φτάνει το τέλος. Και εμείς αυτό λέμε. Οδεύουμε προς ένα τέλος υπαρξιακά. Προς μια καταστροφή. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, όπως νομίζαμε, προς το καλύτερο. Αντίθετα βλέπουμε την πραγματικότητα απογυμνωμένη. Δίπλα μας γίνεται ένας πόλεμος όπου ανάμεσα στα θύματα της βίας δεν παύουν να περιλαμβάνονται, όπως και στο παρελθόν, γυναίκες και παιδιά. Ακούμε ακόμη για ιστορίες βιασμών γυναικών. Θεωρούσαμε πως κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε σήμερα, πως τα πράγματα θα ήταν κάπως καλύτερα. Κι όμως εδώ είμαστε και σερβίρουμε ακόμη το επιδόρπιο .

Παράλληλα με την έμφυλη βία ταξιδεύει και ο εξωτερικευμένος σεξισμός. Σε εσάς αυτό τι λέει;

Είναι πράγματι έτσι. Δυστυχώς η κυρίαρχη πεποίθηση για την κατωτερότητα της γυναίκας δεν έχει εκριζωθεί στην πράξη. Θεωρητικά μιλάμε αρκετά για αυτό, όμως οι δομές των σύγχρονων κοινωνιών είναι έτσι κατασκευασμένες ώστε συντηρούν τον σεξισμό. Ακόμη και στα περισσότερα σχολεία σήμερα και στον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά υπάρχει μια υπενθύμιση της «αδύναμης» θέσης της γυναίκας. Θέλει πολλή προσπάθεια και συνειδητοποίηση του ζητήματος προκειμένου οι θεωρίες να μετασχηματιστούν σε αυτονόητες χειρονομίες.

Στην παράσταση αυτή χρησιμοποιούμε πολλά στερεότυπα γύρω από τη γυναίκα προκειμένου να δούμε και να κατανοήσουμε την ασφάλεια που προκαλεί σε όλους μας το αναγνωρίσιμο και αποδεκτό μοντέλο της γυναίκας. Το οποίο όμως μας είναι επιβεβλημένο και σαφώς πλασματικό.

διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου στο: fragilemag.gr