Η σημασία τού να χορεύεις σαν να μην υπάρχει αύριο

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ένα από τα πιο περίεργα, αλλά και πιο συναρπαστικά και λυτρωτικά πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι, σχεδόν σε οποιονδήποτε πολιτισμό, είναι να μαζεύονται σε ομάδες, να κατακλύζονται από τους ρυθμικούς ήχους κρουστών, φλάουτων, εγχόρδων, να τραγουδούν και να κινούν τα χέρια και τα πόδια τους με περίπλοκους και φρενήρεις τρόπους, χάνοντας τον εαυτό τους στην παραφορά ενός χορού.

Ο χορός έχει την αξίωση να θεωρείται από τις πιο ουσιαστικές και ωφέλιμες δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχουμε. Ακόμα και ο εσωστρεφής Νίτσε δήλωσε ότι «θα πίστευε μόνο σε έναν Θεό που θα μπορούσε να χορέψει».

Αλλά ο χορός είναι ταυτόχρονα μια δραστηριότητα που πολλοί από εμάς, και ίσως μάλιστα όσοι τον χρειαζόμαστε περισσότερο, έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε με δέος και βαθιά μέσα μας να φοβόμαστε. Στεκόμαστε στην άκρη της πίστας τρομοκρατημένοι από την πιθανότητα να μας καλέσουν να συμμετάσχουμε, προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες τη στιγμή που αρχίζει η μουσική. Το θέμα εδώ σίγουρα δεν είναι να μάθουμε να χορεύουμε σαν επαγγελματίες, αλλά να θυμόμαστε ότι το να χορεύουμε είναι κάτι που ίσως θέλουμε να κάνουμε και κάτι που ήδη ξέρουμε καλά πώς να κάνουμε.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr