Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Το τέρμα του κάθε δρόμου σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή – Μια συνέντευξη που έγινε την άνοιξη του 2019

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

του Γιάννη Παναγόπουλου //

•Η συνέντευξη με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα έγινε στο καφέ δίπλα από το σπίτι του αρχές άνοιξης του 2019. Ο τραγουδιστής και συνθέτης έφυγε από τη ζωή στις 9 του Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς. Η είδηση του θανάτου του σόκαρε τον κόσμο της μουσικής. Λίγο πριν το μοιραίο γεγονός εμφανίζονταν γεμάτος ενέργεια μαζί με τον Νίκο Πορτκοκάλογλου στο “Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Αναδημοσιεύουμε το διάλογο που είχαμε μαζί του. Καταπιάνεται με την καριέρα του κοιτάζοντάς την από την πρώτη του περίοδο στη μουσική συμμετέχοντας στο συγκρότημα των PLJ Band.

Πρότεινα: “Θα ήθελα να πιάσουμε το πράγμα από την αρχή” και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δεν είχε αντίρρηση. Γνωρίζω, γνωρίζουμε. Δεν υπάρχει καριέρα στη μουσική  χωρίς πόνο, θυμό, χαρά, προσωπικές επαναστάσεις ή στιγμιαίες “αναστάσεις”. Θέλω να τον σπρώξω να μιλήσει για τις στιγμές που έδωσαν νόημα στην καριέρα του.

-Θα ήθελα να γυρνούσαμε στην εποχή των PLJ Band;

Τι; Mπράβο.

-Ξεκίνησα ν’ ακούω ροκ το 1982. Το συγκρότημά σου τότε λέγονταν PLJ Band. Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την εποχή. Αλλά υποθέτω πως είχε ιδιαίτερη αξία για σένα. Πες μου, είχατε πάει στο Παρίσι – με το ίδιο σκεπτικό που πήγαν κάποτε και οι Aphrodite’s Child των Βαγγέλη Παπαθανασίου και Ντέμη Ρούσσου – για να αναζητήσετε την τύχη σας ως συγκρότημα;

Ναι, έγινε και αυτό. Αλλά υπάρχει μια διαφορά σε σχέση με τους Aphrodite’s Child. Αυτοί αποθεώθηκαν, εμείς δεν κάναμε τίποτα. Αφήσαμε ένα ντέμο του άλμπουμ Armageddon στην τότε δισκογραφική εταιρεία Polygram. Μας απάντησαν “θα σας ειδοποιήσουμε”.

-Έχεις εκείνο το άλμπουμ στη δισκοθήκη σου;

Βέβαια και το έχω. Πλέον κοστίζει 100, 200 ευρώ. Έμαθα πως κάποιος το επανακυκλοφόρησε. Πια “παίζει” ανάμεσα στους τοπ-50 αντεργκράουντ δίσκους του κόσμου. Άκου να δεις πράγματα. Αλλά ας επιστρέψουμε στο Παρίσι. Η δισκογραφική εταιρεία μάς είπε πως ο ήχος της μουσικής μας δεν τους ενδιέφερε. Δεν το πήραν ούτε καν ως “έθνικ” μουσική. Για εμάς κύρια επιρροή του άλμπουμ ήταν ο βυζαντινός ήχος. Το πήραν σαν τεχνορόκ. Ήταν μια περίοδος που το βρετανικό Νέο Κύμα σάρωνε τα πάντα. Οι δισκογραφικές είχαν ενδιαφέρον μόνο για συγκροτήματα που το υποστήριζαν. Επιστρέψαμε στην Ελλάδα απογοητευμένοι. Στην Αθήνα βρήκα τον Γιάννη Πετρίδη. Τον άνθρωπο που μας έμαθε να ακούμε μουσική μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Εκείνη την περίοδο ήταν διευθυντής στη δισκογραφική εταιρεία Pοlygram. Μας είπε: “Θα βγάλω εγώ τον δίσκο σας”. Η ελληνική Polygram τον έστειλε στο εξωτερικό. Έκανε μικρή επιτυχία στη Γερμανία και μετά χάσαμε τα ίχνη του. Εκ των υστέρων μάθαμε πως πούλησε στην Αμερική και στην Κίνα. Άκου τώρα πράγματα. Στην Κίνα; Δεν δρέψαμε τα αποτελέσματα εκείνης της δουλειάς.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr