Παράλληλες Μητέρες – Το νέο κινηματογραφικό βήμα του Πέδρο Αλμοδόβαρ μιλά για τη μητρική αγάπη

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κάθε ταινία του είναι μια δήλωση. Κάθε στιγμιότυπό της είναι και μια μελέτη στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Απέραντο δράμα και εξαντλητικό χιούμορ, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ γνωρίζει πώς να παίζει με τα συναισθήματα του κοινού. Ο Ισπανός σκηνοθέτης έχει έτοιμη νέα ταινία. Η μούσα του Πενέλοπε Κρουζ παίρνει θέση πρωταγωνίστριας. Μια ιδέα που μοιάζει να έχει στοιχειώσει, δεκαετίες τώρα, στις διαθέσεις των Ισπανών σκηνοθετών. Η καλλιτεχνική ανάγνωση του βαμμένου με αίμα Ισπανικού εμφυλίου συνεχίζεται και σ’ αυτή την ταινία. Το νέο σκηνοθετικό βήμα, “Παράλληλες Μητέρες” (
Madres Paralelas), του τρομερού παιδιού του Ιβηρικού κινηματογράφου θ΄αρχίσει να προβάλλεται στα σινεμά από τις 28 του Οκτώβρη.

Είναι σαν η Ισπανία να μην θέλει να θάψει τους νεκρούς του αιματηρού εμφυλίου. Χιλιάδες οικογένειες δεν γνωρίζουν τι απέγιναν οι άνθρωποι τους. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δηλώνει: “Οι “Παράλληλες Μητέρες” είναι μια ιστορία για προγόνους και απογόνους. Μία ιστορία για την αλήθεια του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και την πιο προσωπική αλήθεια των χαρακτήρων. Μιλά για την ταυτότητα και τη μητρική αγάπη μέσα από τρεις πολύ διαφορετικές μανάδες: την Τζάνις, την Άνα και τη μητέρα της Άνα, μια μητέρα εγωίστρια, χωρίς μητρικό ένστικτο, όπως παραδέχεται και η ίδια.

Είναι οι ατέλειες των μητέρων αυτών που με προσελκύουν περισσότερο ως αφηγητή. Είναι πολύ διαφορετικές από τις μητέρες που έχω συμπεριλάβει στις ταινίες μου ως τώρα.

Η υποπλοκή για τους μαζικούς τάφους από την εποχή του Φράνκο είναι πολύ σημαντική για μένα. Ελπίζω η ταινία αυτή να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση σχετικά με ένα ζήτημα που είναι ιδιαίτερα κρίσιμο και επιτακτικό για την Ισπανία. Χειρίστηκα το ζήτημα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευαισθησία γιατί δεν είχα σκοπό να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με την ιστορία, όπως ακριβώς οι συγγενείς των θυμάτων δε ζητούν τίποτα παραπάνω από μια ταφόπλακα για να βάλουν το όνομα του αγαπημένου τους προσώπου και ένα σημείο για να τα θάψουν. Είναι κάτι που η ισπανική κοινωνία τούς χρωστάει, ένα επιτακτικό χρέος γιατί πλέον πρόκειται για τη γενιά των δισέγγονων που ζητούν την εκταφή των σορών – και είναι, μάλιστα, η πρώτη γενιά που το κάνει.

Όλες οι μαρτυρίες συγγενών που ακούγονται στην ταινία είναι αληθινές. Παρά τις δραματικές καταστάσεις του παρελθόντος και του εμφυλίου, η ταινία στοχεύει στην ανακούφιση και το συναίσθημα. Δεν υπάρχει διάθεση για εκδίκηση ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών στις μαρτυρίες. Στη σκηνή όπου ο τάφος ανοίγει, τα μέλη της ΜΚΟ που ανέλαβε την εκταφή και ορισμένοι συγγενείς ξαπλώνουν μέσα στον τάφο, μιμούμενοι τη στάση των σορών. Είναι ένας φόρος τιμής από τους ζωντανούς προς τους νεκρούς.”

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr