Ψυχολογία – Δέκα ερωτήσεις (με δέκα απαντήσεις) γύρω από την εξάρτηση ουσιών

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η χρήση ουσιών έχει κανόνες. Έχει ταξικό πρόσημο. Εμπεριέχει, ίσως στο σύνολο της, εκείνο που ονομάζουμε ανθρώπινο πάθος.

Οι παρακάτω ερωτήσεις και απαντήσεις φωτίζουν μια “σκηνή” που πολλοί άνθρωποι κινούνται ή σκοπεύουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να κινηθούν.  Η ψυχολόγος Αναστασία Νικολάου μας εισάγει στην πραγματικότητα της εξάρτησης απαντώντας ερωτήσεις γύρω από ένα θέμα που σχεδόν απασχολεί ή θα απασχολήσει όλους μας.

1.Πότε λέμε πως ένας άνθρωπος είναι εξαρτημένος από ουσίες;

Είναι ένα ερώτημα που δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Η εξάρτηση δεν είναι ένα γεγονός με ξεκάθαρα χρονικά όρια στη ζωή ενός χρήστη. Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει πότε ξεκίνησε κανείς τη χρήση και με ποια ουσία και πάλι όμως δεν θα προσέγγιζε σε καμία περίπτωση παρά την κορυφή του παγόβουνου. Συνήθως παίρνει πάρα πολύ χρόνο στους χρήστες και στο περιβάλλον τους προκειμένου να αναγνωρίσουν και να παραδεχτούν την εγκατάσταση της εξάρτησης. Οι ουσίες σταδιακά κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος στη ζωή και την καθημερινότητα εκτοπίζοντας ενδιαφέροντα, περιορίζοντας τον κοινωνικό ορίζοντα, κατακερματίζοντας τις προσωπικές σχέσεις, επιβάλλοντας τελικά, θα τολμούσαμε να πούμε, μια μονοτονία, μια μονοφαγία, όπου το μόνιμο πιάτο που γεύεται ο χρήστης είναι το ναρκωτικό της αρεσκείας και της ανάγκης του. Όταν η αναζήτηση της ουσίας αποκτήσει αυτόν τον καταναγκαστικό, επαναληπτικό χαρακτήρα και η αρχική ευφορία αντικατασταθεί από το άγχος για την επόμενη δόση και την επίγνωση της αυτοπαγίδευσης, τότε μπορούμε να πούμε ότι ο χρήστης έχει πλέον καταδυθεί στα σκοτεινά βάθη της εξάρτησης.

2.Η χρήση ευφορικής κάνναβης είναι αθώα;

Γίνεται πολύς λόγος και υπάρχει μεγάλη επιστημονική αντιπαράθεση σχετικά με τον διαχωρισμό των ουσιών σε ελαφριές και σκληρές, εθιστικές και μη εθιστικές, βλαβερές και λιγότερο βλαβερές. Τα τελευταία χρόνια στην ιατρική και στην ψυχιατρική πειραματικά χρησιμοποιούνται ψυχοτρόπες ουσίες όπως η κάνναβη, το LSD, η μεσκαλίνη, η κεταμίνη και άλλες ουσίες για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της κατάθλιψης, του άγχους, αλλά και ως συνοδευτική θεραπεία σε ασθενείς με καρκίνο και σοβαρά χρόνια νοσήματα.

Είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ τού τι θεωρεί κανείς αθώο και τι όχι. Καμία ουσία από μόνη της δεν φτάνει για να δημιουργήσει το φαινόμενο της εξάρτησης, το οποίο είναι πολυπαραγοντικό και σύνθετο. Άρα καμία ουσία δεν έχει νόημα να δαιμονοποιείται…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr