“Πόλεμος” των τάσεων στο ΣΥΡΙΖΑ

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Μέσα σε είκοσι μέρες για δεύτερη φορά  ο στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα , Θανάσης Καρτερός έγραψε άρθρο  στην εφημερίδα ΑΥΓΗ με τίτλο «Οι τάσεις και η ρίγανη», με το οποίο εκφράζει τον προβληματισμό του  για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ εξ αιτίας των εσωκομματικών  αντιπαραθέσεων. «Για εξηγήστε μας, σύντροφοι, πώς σας ήρθε, τη στιγμή που ο Μητσοτάκης είναι στα σκοινιά με την πανδημία, την οικονομία, τις παλινωδίες στα εθνικά, εσείς να χώσετε στην πολιτική ατζέντα τα δικά σας; Ποιον συμφέρει κάτι τέτοιο; Δεν πρέπει να το εκτιμάτε κι αυτό;» γράφει χαρακτηριστικά ο συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα .

Η  απάντηση ήρθε από τον διευθυντή της εφημερίδας ΑΥΓΗ  και παλαιό συνεργάτη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αγγελο Τσέκερη. Με ανάρτηση τoυ στο facebook  αναφέρεται στο κείμενο της Ομπρέλας – των στελεχών της εσωκομματικής αντιπολίτευσης λέγοντας – «Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο ζητάει συλλογικότερες διαδικασίες και συμφωνία πάνω σε κάποιους κανόνες και αρχές στις εσωκομματικές λειτουργίες . Μου φαίνεται αδιανόητο να στήνουμε στον τοίχο ιστορικά στελέχη του κόμματος επειδή τόλμησαν να ζητήσουν κάτι τέτοιο.»

Στο θέμα των τάσεων τοποθετήθηκε και ο Γιάννη Δραγασάκης, πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ο οποίος είπε όχι σε φράξιες και τάσεις επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «Η κατάθεση απόψεων, κειμένων και η συζήτηση επ’ αυτών είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα από την ύπαρξη οργανωμένων τάσεων με εσωτερική πειθαρχία που λειτουργούν, στην πράξη, ως κόμματα μέσα στο κόμμα. Πάντα ήμουν υπέρ του ανοιχτού διαλόγου, αλλά ήμουν αρνητικός στο φαινόμενο μιας «ομοσπονδιακής» ή «κοινοπρακτικής» λειτουργίας του κόμματος, φαινόμενο στο οποίο αναπόφευκτα οδηγούν οι οργανωμένες φράξιες και τάσεις.»

Να σημειωθεί πάντως ότι η ενασχόληση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τα εσωκομματικά θέματα δεν βρίσκουν σύμφωνους τους ψηφοφόρους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ η εσωστρέφεια θεωρείται και  βασικός παράγοντας που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κερδίζει έδαφος.

Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού:

«Με μια κάπως ξεχειλωμένη ερμηνεία του καταστατικού, οι τάσεις α λα ΣΥΡΙΖΑ είναι νόμιμες. Και σύμφωνα με έναν άγραφο νόμο, επίσης α λα ΣΥΡΙΖΑ, η στάση της τάσης είναι εκτός κριτικής. Αν σας έρθει λοιπόν να κρίνετε, και πολύ περισσότερο να επικρίνετε, σκεφτείτε το καλά. Μπορεί να σας περιλάβουν οι τάσεις για αντιδημοκρατικές τάσεις.

Λέγεται βέβαια ότι οι τάσεις κρίνονται από τα μέλη του κόμματος, και την κοινωνία, αφού παρεμβαίνουν δημοσίως, και όχι υπογείως. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Πάντως στο κόμμα, στα συλλογικά όργανα, δεν έχουν καμιά υποχρέωση να δώσουν λογαριασμό. Ούτε και ακούστηκε ποτέ να τους ζήτησαν λογαριασμό. Το κόμμα πληρώνει και σωπαίνει.

Τυχαίο παράδειγμα: Για εξηγήστε μας, σύντροφοι, πώς σας ήρθε, τη στιγμή που ο Μητσοτάκης είναι στα σκοινιά με την πανδημία, την οικονομία, τις παλινωδίες στα εθνικά, εσείς να χώσετε στην πολιτική ατζέντα τα δικά σας; Ποιον συμφέρει κάτι τέτοιο; Δεν πρέπει να το εκτιμάτε κι αυτό;

Μην περιμένετε απάντηση. Διότι η δημοκρατική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ αποτρέπει ακόμα και την ερώτηση.  Άλλο αν έτσι αντραλίζεται η δημοκρατία. Οποιαδήποτε τάση έχει δικαίωμα να κρίνει το κόμμα, την ηγεσία, τη γραμμή του, τη στάση του. Αλλά το κόμμα δεν έχει δικαίωμα, κι αν έχει δεν το ασκεί ποτέ, να κρίνει τη στάση μιας τάσης.

Αν αυτό είναι συλλογικότητα, και ελεύθερη διακίνηση ιδεών, τότε πετάει κι ο γάιδαρος. Ψηλά, στην Κουμουνδούρου. Μα οι τάσεις συμβάλλουν, λέγεται, στην καλύτερη επεξεργασία των θέσεων του κόμματος. Δεν θα τα χαλάσουμε σ’ αυτό. Οπωσδήποτε οι τάσεις σχετίζονται με θέσεις. Πιο πειστικό θα ήταν όμως να δοθούν ένα – δυο παραδείγματα. Στο τάδε ζήτημα η τάδε τάση βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ να βελτιώσει τη θέση του. Να αλλάξει θέση.  Ή να πάρει θέση.

Δύσκολο, ε; Πιο εύκολα τα παραδείγματα διεκδίκησης θέσεων άλλου είδους. Περί συμβολής και ιδεών κολοκύθια τούμπανα. Αν υπήρχε τουλάχιστον μια τάση κολοκύθια με τη ρίγανη. Πιο νόστιμη θα ήταν. Διότι τι νοστιμιά να έχει η δημοσίευση αποφάσεων δεκάδων σελίδων εν μέσω πανδημίας; Που απευθύνονται σε μια κοινωνία που τρέχει; Και σ’ ένα κόμμα που δεν φτάνει; Συμπέρασμα: Στον ΣΥΡΙΖΑ περισσεύουν οι τάσεις. Αλλά λείπει η ρίγανη».

Η ανάρτηση του Άγγελου Τσέκερη:

«Τάσεις που να λειτουργούν ως «κόμματα μέσα στο κόμμα» έχουμε υποστεί κατά το παρελθόν. Με δικά τους γραφεία τύπου, δική τους πολιτική συμμαχιών, δική τους επικοινωνιακή τακτική, κάποιες φορές μέσα από τα ΜΜΕ του αντιπάλου. Τότε τις καλοσωριζαμε ως πλούτο ιδεών για τον οποίο ήμασταν περήφανοι, και τους δίναμε όλο τον χρόνο που χρειάζονταν μέχρι να μας διασπάσουν, εν ονόματι της πολυτασικής μας κουλτούρας. Σήμερα τις καταριόμαστε.

Προσωπικά δεν μου άρεσε το κείμενο της «Ομπρέλας». Τα εσωκομματικά κείμενα δεν έχουν αιχμές, ξοδεύουν πολλά λόγια για να πείσουν ότι τα κινητρά τους είναι κομματικά και συνήθως καταλήγουν εκεί από όπου θα έπρεπε να ξεκινάνε. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο ζητάει συλλογικότερες διαδικασίες και συμφωνία πάνω σε κάποιους κανόνες και αρχές στις εσωκομματικές λειτουργίες . Μου φαίνεται αδιανόητο να στήνουμε στον τοίχο ιστορικά στελέχη του κόμματος επειδή τόλμησαν να ζητήσουν κάτι τέτοιο.

Ειδικά όταν ο Τσίπρας έχει καλωσορίσει την κατάθεση της άποψης τους. Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ένα τέτοιο κείμενο μας οδηγεί σε εσωστρέφεια, όταν εδώ και ενάμισι χρόνο, η δολοφονία χαρακτήρων από διάφορους καλοθελητές πάει σύννεφο και δεν κουνιέται φύλλο. Ο Καρτερός έχει δίκιο. Δεν είναι ώρα για τέτοια όταν ο εχθρός είναι απέναντι. Μόνο που ο εχθρός δεν είναι απέναντι. Είναι 15 μονάδες μπροστά. Και από τους δικούς μας, ένα 8% που ψήφισε τον Ιούλιο του 19 δείχνει απαθές στα προσκλητήρια συστράτευσης.

Φαντάζομαι ότι το κόμμα ασχολείται σοβαρά με το τι πρέπει να γίνει. Κάποιοι λοιπόν θεωρούν ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να υπάρξουν συλλογικότερες διαδικασίες και διαμόρφωση κανόνων και αρχών στις εσωτερικές λειτουργίες. Δεν μπορείς να τους απαγορεύσεις να το πουν. Και είναι αδιανόητο να τους καταλογίζεις προθέσεις που δεν έχουν. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας».